——-
“အယ်မလေး..ကိုဇော်မြင့်..ကိုဇော်မြင့်..
ကယ်ကြပါဦးရှင်..ကိုဇော်မြင့်မူးလဲလို့..အဲ..လေ ကျွန်မယောက်ျားမူးလဲလို့…ကယ်ကြပါ..ကူကြပါဦး..ရှင်”
******@@@@*******
“ကိုဇော်မြင့် ..ကိုဇော်မြင့်ရှိလား..အိမ်ရှင်တို့ခင်ဗျာ..အိမ်ရှင်တို့..”
နှုးညံ့၊ ငြင်သာ၊ တည်ကြည်၊ ခန့်ညား၊ ရိုသေ၊ လေးစားဟူသော အသံသြဇာ ခြောက်ပါးနှင့်ညီညွတ်သည့်အသံ အိမ်တွင်းသို့ ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်လာ၏။
ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်သူငယ်ချင်းများ၏ အသံပြဲပြဲ၊ အသံသြသြကြီးနှင့်အော်ခေါ်နေသည်များနှင့် ကွာပါ့ဟူ၍တွေးမိ၏။ အသံလုံသောတိုက်ခန်းမို့၊ အိမ်သာထဲမှပင် ကြားနေရသော်လည်း၊ နူးညံ့ငြင်သာ၏။ တခဏမှာပင် ခြေလှမ်းရှပ်တိုက်သံ၊ တံခါးဖွင့်သံကြားရပြီ။
“ကိုကို ရှိပါတယ်ရှင့်၊ ဘာကိစ္စရှိလို့ပါလဲ”
“ကျွန်တော် ကိုဇော်မြင့်ကို ညနေ ထမင်းစားလာဖိတ်တာခင်ဗျ၊
ဟိုရက်က ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အင်တာဗျုးဖြေရင်း ခင်တာပါ၊ နှစ်ယောက်လုံး အရွေးခံရလို့ ဝမ်းသာတဲ့အထိမ်းအမှတ် ညနေစာ စားဖို့ပါခင်ဗျာ”
“သြော်..ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ပြောပါတယ်ရှင်၊ လူ အယောက် နှစ်ဆယ်ကျော်မှာ သုံးယောက်ပဲရွေးတာ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နဲ့အတူ အလုပ်ရကြောင်းပြောပါတယ်ရှင့်၊ ခေါ်ပေးပါ့မယ်၊ ခဏစောင့်ပါရှင့်”
”ဟုတ်ကဲ့… ရပါတယ်ခင်ဗျာ”
“မခေါ်နဲ့တော့..ဟေ့၊ ငါ အားလုံးကြားပြီပြီ”
ဇော်မြင့် အိမ်သာမှ ကမန်းကတမ်း ထွက်လာရင်း ပြောလိုက်၏။
“စိတ်ချ၊ လုပ်ငန်းတူဖြစ်ပြီဆိုတော့ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် လာပါ့မယ်ဗျာ ဂရင်န်း တစ်လုံးပါ ဆွဲခဲ့မယ်လေ..”
“အာ..ကျွန်တော် ဝယ်ထားပြီးပြီ၊ ရေခဲ၊ ဆော်ဒါ၊ ကိုလာ အားလုံးအဆင်သင့်ပါခင်ဗျ၊ ညနေခြောက်နာရီလောက်သာ ရောက်အောင်လာခဲ့ပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ လာပါ့မယ်၊ တစ်ရပ်ကွက်ကျော်လေးပဲဟာ၊ လမ်းလျှောက်လာပါ့မယ်၊ ညည်းက မဝင်သေးဘဲ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ အထဲဝင်လေ..ဒီမှာ လူကြီးတွေ စကားပြောနေတာ မမြင်ဘူးလား”
ကိုမြတ်စံကို မျက်နှာလေးမော့ကာ တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်နေသူ ညီမငယ်အား ဟောက်လိုက်သည်ဖြစ်၍ ကိုမြတ်စံမှ အားနာသည့်အသွင် အထင်းသား ပေါ်လွင်လာ၏။
“ရပါတယ်..ကျွန်တော်လဲပြန်တော့မှာပါ။ စကားမစပ်ညီမလေးလဲလိုက်ခဲ့ပါလား ကျွန်တော့်ဇနီးလဲ အဖော်ရအောင်ပေါ့”
”နေပါစေ..နေပါစေ..သူ သင်တန်းစာမေးပွဲရှိနေလို့ စာကျက်ရဦးမယ်..ဟဲ့..ဟဲ့..နင် ဝင်တော့လေ..”
ဇော်မြင့် မှ ပျာပျသလဲငြင်းကာ ထပ်ကြိမ်းပြန်၏၊ ကိုမြတ်စံမှာ သည်တစ်ခါတော့ တစ်ခါတည်း ခြေလှမ်းပါ နောက်ဆုတ်၊ အားနာသည့်ဟန် ဖုံးမရ ဖိမရဖြင့်၊
“အိုကေဗျာ ကျွန်တော်စောင့်နေမယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် လှည့်ထွက်သွားလေတော့၏။
ဇော်မြင့်မှာ ကိုမြတ်စံ ၏ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်သဘောထား မဆိုးဘူး၊ ရိုးသား၍ အားနာတတ်သူပါလားဟု တွေးနေမိလေ၏။
အခန်းအတွင်း လှည့်ဝင်သည်နှင့်..
“ကိုကို့ သူငယ်ချင်းက ရုပ်ဖြောင့်တယ်နော် အရပ်ကလည်း ကိုကိုထက်တောင်မြင့်သေးလားမသိဘူး”
“နင်ဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလဲ မိန်းကလေး ဖြစ်ပြီ ဣန္ဒြေ
သိက္ခာရှိရှိနေစမ်း”
ဟူ၍ငေါက်လိုက်မှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့်အခန်းတွင်းဝင်ရောက်သွားလေတော့၏။
ညီမမို့ ဟောက်နေရသည်။ အဖေ မရှိ အမေမရှိ။ သည်အစ်ကို သည်ညီမနှစ်ယောက်ထဲ နေရသည်ဖြစ်၍၊ သူပင် အဖေ၊ သူပင် အမေ အစားထိုးနေရသည်။ ညီမလေးမှာ သူ့အောက်သုံးယောက်ခြားပေမို့ အသက်က ဆယ်နှစ်ကျော်ကျော်ကွာ၏။
အမှန်မှာလည်း ကိုမြတ်စံမှာ တကယ့်ကိုလူချောတစ်ယောက်အဖြစ် အင်တာဗျုးဖြေကတည်းက သိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ အင်တာဗျုးသည့် လူကြီးများကိုယ်တိုင်က ရိုးသားပြီး၊ စကားပြောပြေပြစ်သော၊ ဗဟုသုတစုံသော ကိုမြတ်စံကို အမှတ်ပြည့်ပေး ပြီး ရွေးချယ်လိုက်ကြသည်ကို ဇော်မြင့် သိ၏။ ဦးလေးဝမ်းကွဲသည်၊ ကုမ္ပဏီ၏ အင်တာဗျူးလူကြီးထဲက တာဝန်ရှိပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်နေသောကြောင့် ဇော်မြင့် အလုပ်မရ မရှိ ရပြီးသားကျိန်းသေနေ၏။
ယခင်အလုပ်ထက်လစာ တစ်ဆခွဲခန့်လစာပိုနေသည်ဖြစ်၍ အလုပ်ပြောင်းရခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လစာကောင်း၍လည်းလူအများ လာရောက်လျှောက်ထားကြသည်ဖြစ်၏။
******@@@@****
ဇော်မြင့်တစ်ယောက် ညနေ ချိန်းထားသည့်အချိန် မရောက်မှီ၊ ရေမိုးချိုး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ကာ ကချင်ပုဆိုးအကွက်စိပ်၊ ဟာဝေယံရှပ် အဖြူကို ဝတ်ဆင်လျက် ရင်ဘက်မှ ကြယ်သီး အကုန်မတပ်ဘဲ၊ ခပ်ဟဟလေး ဝတ်ဆင်လာခဲ့၏။
ပေးထားသောလိပ်စာ လမ်းအမည် မှန်သော်လည်း အိမ်နံပါတ်ကို အလွယ်တကူနှင့်ရှာမရ၊ အိမ်ရှေ့အဝင်ပေါက်စည်းရိုးခြံတံခါးတွင် ဧည့်လာဂမုန်းပင်များ ရွက်ဖားဖားဖြင့် အုပ်ဆိုင်းနေ၏။
ဂရုတစိုက် ကြည့်ပါမှ တွေ့ရပါပြီ၊ အိမ်အမှတ် ဆိုင်းဘုတ်လေး။
အိမ်အတွင်းဘက်ကိုမူကား ရုတ်တရက် မမြင်ရအောင် ကွယ်ထားသလိုဖြစ်နေလေ၏။
ခြံဝန်းအုတ်နံရံ လူခေါ်ခေါင်းလောင်း ကို နှိပ်လိုက်သောအခါ ဘဲငန်းစွပ်ကျယ် ချိုင်းပြတ်၊ ပုဆိုးနွမ်းလေးဖြင့် ကိုမြတ်စံထွက်လာသည်ကိုတွေ့ရ၏၊
“ကိုဇော်မြင့်..လာ..လာ ပူပူလေးစားရအောင် စွတ်ပြုတ်လေး နွေးနေလို့”
ကိုမြတ်စံမှဦးဆောင်ပြီး ခြံဝန်းအတွင်းသို့ဝင်လာခဲ့၏။
နှစ်ထပ်တိုက်လုံးချင်းဖြစ်ပြီး၊ မြေကွက်လပ် ထက်ဝက်ကျော်ကျော်ခန့် နောက်ဆုတ်ဆောက်ထားသဖြင့် အိမ်ရှေ့ဥပစာမျက်နှာပိုင်းတွင် ဥယျာဥ်လေးကဲ့သို့၊ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း နေချင့်စဖွယ်ဖြစ်၏။ ခြံ၏အရှေ့ပိုင်း ဝင်လမ်းတစ်လျောက် ရွက်လှပင်မျိုးစုံ၊ နှင်းဆီ၊ စံပယ် စသည်များ အစုလိုက် အရုံလိုက်ရှိနေကြ၏။
အဝင်လမ်း တစ်ဖက်တွင်ကား ဘူးစင်၊ အခြားတစ်ဖက်တွင်ကား ပန်းအလှပင်များနှင့် စိုစိုပြည်ပြည်ရှိလှ၏။
”မ..ရေ…မ .. မောင်ပြောတဲ့ ဧည့်သည်ရောက်လာပြီ၊ ခဏဆင်းလာပါဦး”
အပေါ်ထပ်မှ ခြေသံကြားရပြီ၊ လူမရောက်ခင်ကတည်းကသနပ်ခါးရနံ့မွေးပျံ့ပျံ့လေးလွင့်လာ၏။ မြင်ရပါပြီ။
“ဟင်…”
ဇော်မြင့်ကို အံ့အားသင့်မှင်သက်မိစေသော အလှပိုင်ရှင်။ လှ၏၊ ယဥ်၏၊ သနပ်ခါး မှုန်မှုန်ကို မိတ်ကပ်ပါးပါး ထပ်ထားဟန်တူ၏။ လှပသော မျက်လုံးရွဲကြီးများ၊ ပြည့်ဝသော ပါးဖောင်းဖောင်း၊ ပြည့်စုံသော နဖူးတို့ဖြင့် မဟာဆန်ဆန်အလှ ဟု စိတ်တွင်းမှ ချီးကျူးမိ၏။
“ကို..ဇော်မြင့်…ကိုဇော်မြင့်…”
“ဗျာ ..အဲ…ဟုတ်ကဲ့ပြောပါ..”
“ဒါ ကျွန်တော့ဇနီး ခင်မမကျော်တဲ့၊ မ ဒါ မောင်နဲ့အတူ ရုံးမှာ လုပ်ရမယ့် ကိုဇော်မြင့်တဲ့၊ ရုံးတော့ တူတယ်၊ ဌာနတော့ ကွဲလိမ့်မယ် ထင်တယ်…နော်..”
“ဗျာ…အော်..ဟုတ်ပါတယ်..ဟုတ်ပါတယ်..”
“မ ဧည့်ခံထားလိုက်ဦးနော် မောင်ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်”
“ရပါတယ်..ရပါတယ်..အေးဆေးပါ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါ..ဟဲ..ဟဲ..”
“ကိုဇော်မြင့်နော်..လာလေ၊ မ တို့ ဟိုဘူးစင်အောက်က စားပွဲမှာထိုင်လိုက်ရအောင်..”
ခေါ်လည်းခေါ် ရှေ့မှလည်းဦးဆောင်ကာ သွား၏၊ ယောင်ယောင်ကန်းကန်းဖြင့် နောက်မှ ခြေတစ်လှမ်းချင်းလှမ်းလျောက်ရင်း မ ၏ နောက်ပိုင်းအလှ ကို မဝံ့မရဲ ငေးမောရင်း အတွေးနယ်ချဲ့ မိပြီ။
ရုတ်တရက်အလှတွင်နစ်မြောနေမိသည်မှာ နာမည်ပင် မမှတ်မိနိုင်အောင်ရှိနေ၏။
“ဟို…မ…ဘာလဲ..ဆောရီး”
“ခင်မမကျော် ပါတဲ့..ရှင်”
ရေချိုးပြီးကာစ၊ နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်း၊ တင်ပါးဖုံးလုလု ဖြန့်ထားသော ဆံပင်ကို ဝေ့ခါရင်း၊ နွဲ့နွဲ့ကလေးဖြေသည့်ပုံက ဇော်မြင့်စိတ်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေ၏။
နက်ပြာရောင် ဇာဖောက် ရင်စေ့အင်္ကျီလက်ရှည်က သွယ်လှပြေပြစ်သော လက်မောင်းအရင်းမှသည်လက်ကောက်ဝတ်တွင်အဆုံးသပ်၏။ အတွင်းခံဘော်လီ အဖြူရောင်အား လုံချုံစွာမကာကွယ်နိုင်ရှာ၊ ဘော်လီအင်္ကျီကြားမှ ထွက်ပြူလာသော နေလအစုံအပြိုင် ရင်သားနှစ်မွှာ၏ အလှသည်ကား ဝင်းဝါသောအသားအရည်၏လိုက်ဖက်ညီစွာ၊ တင်းတင်းရင်းရင်း မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရှိ၏။ ရှန်သားလုံချည် ပန်းနုရောင်ပြေးလေးသည် အသားအရေနှင့်လိုက်ဖတ်စွာရှိနေပြန်သည်။ တင်ပါး မှသည် ပေါင်တံအဆုံး ကောင်းခြင်းငါးဖြာနှင့် အမို့အမောက်၊ ကောက်ကြောင်းအသီးသီးတို့သည်၊ ပုရိသ တို့ကို ဆွဲဆောင်ရာအဖြစ်၊ ဇော်မြင့်တစ်ယောက် မြင်ယောင်မှားကာ သူယောင်မယ်လေလား ထင်မှတ်နေမိ၏။
ဘယ်ခြေ ညာလှမ်း၊ လှမ်းလိုက်သည့် အခါတိုင်း စည်းချက်ကျကျ၊ ယိမ်းနွဲ့သွားသော ပိတုန်းရောင်ဆံကေသာ တို့၏ယိမ်းခါမှု၊ ထွာဆိုင်မျှသာရှိသောခါးအောက် စွံ့ကား၊ ဖွင့်ထွားသော ဣတ္တိယ မိန်းမတို့၏အလှတစ်ပါးဖြစ်သော၊ သားကောင်းသားမြတ်ရတနာများ ဖွင့်ဖြိုးစေနိုင်သည့်၊ တစ်တစ်ရစ်ရစ်၊ အလှတရားတို့သည် ဇော်မြင့် ရင်အစုံအား နိမ့်တုံမြင့်တုံ၊ ဆွေ့ဆွေ့ခုန် စေလေ၏။
စိတ်တွင်းမှပင်..
“လှလိုက်တာ မ ရယ်၊ လှရက်လိုက်တာ၊ အိမ်ထောင်ရှင်လို့ တောင် မထင်ရဘူး”
တပ်မက်မိသော်လည်း မိတ်ဆွေ၏ဇနီးမယားမို့ ပြစ်မှားချင်စိတ်ကို သိုသိုသိပ်သိပ်ချိုးနှိမ်ရလေ၏။
စကားစမြည်ပြောကြည့်သောအခါ ယခင်က ဘဏ်တစ်ခုတွင် စာရင်းကိုင်လုပ်ပြီး၊ ယခုမှု ကျန်းမာရေး အခြေအနေရ ခေတ္တအနားယူရန် အလုပ်ထွက်ထားကြောင်း သိရ၏။
ကျန်းမာရေး အခြေအနေကြောင့်ဟုသာ ဆိုသော်လည်း
ခင်မမကျော် ၏ ရွှင်လန်းသောမျက်နှာ၊ ကျန်းမာတောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစား တို့သည်ကား လူမမာဟန်လဲ မရှိချေ။
ဇော်မြင့်အနေနှင့်ကား အချို့လူချမ်းသာ သားသမီးတို့သည် အနားယူလိုသောအခါ ကျန်းမာရေး အကြောင်းပြ လုပ်ငန်းခွင်မှ အေးဆေးလွပ်လပ်စွာ အနားယူတတ်သည်ကို သိထား၏။
******@@@@******
“ချစ်လိုက်တာ မ ရယ်..ချစ်လိုက်တာ..”
“ကို မကဲနဲ့နော်..တွေ့ရင် အဲလိုချည်းပဲ”
အချိန်တိုတိုအတွင်းမှာပင် ခင်မမကျော် ၏အလှတရားသည်၊ဇော်မြင့်ကို မလူးသာမလွန့်သာ ဖမ်းစားနိုင်သော မာယာရှင်အဖြစ်၊ နတ်ဘုရားတို့ ဖန်ဆင်းသည့်အလား၊ ထင်မှတ်မှားစေ၏။
ဆေးဆရာတို့သည် လူနာအားသနားစိတ်ဖြင့်အနီးကပ် ကုစား၍
ရောဂါကူးစက်ခံရသလို၊ စေတနာ၊ မေတ္တာအပြင်၊ တဏှာရာဂ ဟူသော အပူမီးက ဇော်မြင့်တွင်သာမက ခင်မမကျော်ကိုပါ ကူးစက်လောင်ကျွမ်းစေလေတော့၏။ သန်တုန်းမြန်တုန်း လူလတ်ပိုင်း လူပျိုတစ်ဦး၏ ရာဂမိီးသည်၊ ခင်မမကျော်၏ ဆွဲဆောင်မှု အလှတရားကြောင့်၊ မီးတောင်မှ ချော်ရည်ပူတို့ ပေါက်ကွဲသကဲ့သို့ အချိန်ရှိတိုင်း၊ ပေါက်ကွဲချင်တိုင်း၊ ပေါက်ကွဲနေကြကုန်၏။
ဒွါဒသနိပါတ် မဟာပဒုမဇာတ်တော်မှ မင်းသမီးသည် ပေါင်တိုကြီးအားချစ်မြတ်နိုးရာမှ၊ လင်တော်မောင်ကို သဖန်းပင် မှတွန်းချ လုပ်ကြံ၊ ပေါင်တိုကြီးနှင့် ပေါင်းဖက်၊ သွားလေရာ တောင်းထဲထည့် ခေါင်းရွက်သွားသလိုဇာတ်လမ်းရှိနေခြင်းက ပင် ဣတ္တိယ ဟူသော အကြင်မိန်းမတို့၏သဘော စောကြောရန်မလွယ်သည့် အဖြစ်ကို သိရသလို..
ကိုမြတ်စံလို လူချော၊ လူလှ တစ်ယောက်ကို ရထားပါလျက်၊ ဇော်မြင့်နှင့် ဖောက်ပြားနေသည်မှာလည်း အတွေ့ကို မရှောင်၊ မလွန်ဆန်နိုင်သည့်သဘောပင် ရှိနေတော့မည်။
ဣတ္တိယခေါ် မိန်းမတို့သည်
အခွင့်အခါ သင့်ပါလျင်ကား
ကာမတဏှာ ဤအရာ၌
လော်လည်ဖောက်ပြား ရှိညားတတ်၏။
ဟူသော ရှေးအဆိုကို သက်သေပြုသလို ရှိနေပြန်၏။
*****@@@@******
“မ ဒီဒဏ်ရာတွေက ဘာဖြစ်တာလဲ ပြစမ်း..ကို့ ကိုပြစမ်း”
လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်လုဲး အမဲရောင် အစင်းအကြောင်းများ ထင်နေ၏၊ တစ်စုံတစ်ရာနှင့် တင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားခြင်းခံရသည်ဖြစ်မည်။
ခါတိုင်းနေ့များ အင်္ကျီလက်ရှည်ဝတ်ထား၍ မမြင်ရသော်လည်း ယနေ့ ရုံးမှအပြန် အမှတ်မဲ့ဝင်လာသော ဇော်မြင့် မှာ မ ၏ လက်ပြတ်ရင်စေ့အင်္ကျီလေးဖြင့် မြင်ရ၍ ဒဏ်ရာတို့ ထင်းကနဲမြင်နေရသည်။ ခင်မမကျော် မှာ မည်သည့်စကားမျှ မဆို၊ ရီဝေဝေ အပြုံးနုလေးသာ ပြုံးပြနေ၏။
ကိုမြတ်စံ ရုပ်ချောသလောက် မိန်းမကို ကြိုးတုတ်ပြီးရက်စက်တတ်သလားဟူ၍ဇော်မြင့်တွေးမိ၏။
“ကိုမြတ်စံ နှိပ်စက်ထားတာလား”
ခေါင်းငုံ့နေသော မ စကားတုန့်ပြန်မလာ။ ဇော်မြင့် မှ မေးစေ့လေးအားဆွဲယူကာ မော့စေလိုက်သောအခါ၊ မျက်လုံးရွဲကြီးများမှ ပုလဲမျက်ရည်် များလှိမ့်ဆင်းလာတော့မည်ဟန်ပေါ်နေ၏။
“မငိုနဲ့..မငိုနဲ့ ကို တစ်ယောက်လုံးရှိတယ်၊ ကို တို့ မြန်မြန် အတူ နေကြတော့မှ ဖြစ်မယ်၊ ကြာရင် ကိုမြတ်စံ မ ကို ပိုနှိပ်စက်လိမ့်မယ်”
“ရုံးဆင်းရင် အိမ်တမ်းမပြန်ဘဲ၊ ဒီကိုချည်း လှည့်လှည့်မလာနဲ့တော်ကြာ ဟိုတစ်ယောက် ပြန်လာလို့ ပက်ပင်းဆုံရင်ပြဿနာ
တက်မယ်”
“အာ..သူ့ဌာန က အရောင်းဌာန ဆိုတော့ ရုံးဆင်း အမြဲနောက်ကျတတ်တယ်၊ လူးစားလာလဲပြီးမှ ပြန်ရတာလေ၊ ဒါကြောင့်ပါ.. နောက်တစ်ခုက မ မျက်နှာလေး မမြင်ရရင် မနေနိုင်လို့ပါ ဗျ၊ ဘယ်တော့များမှအတူနေရမှာလဲ၊ အတူနေချင်ပြီ မ ရယ်..”
ချွဲနွဲ့နွဲ့ မူသံဖြင့် ပြောလိုက်သော ဇော်မြင့် ၏စကားကြောင့် ခင်မမကျော် တစ်ယောက် မျက်နှာလေးတည်သွားပြီး..
”နေပါဦး ကို ရယ်၊ မ လည်း နေ့ရှိသ၍ ဒါပဲစဥ်းစားနေတာ၊ ဖေဖေ၊ မေမေ တို့ သိမှာလဲကြောက်တယ်၊ စဥ်းစားပါဦးမယ်၊ ဒီအိမ်က သူတို့အိမ်ဆိုတော့ ဖေဖေတို့ ကြည်ဖြူဖို့လိုတယ်လေ..”
“ဟုတ်တာပေါ့..မ ရယ်”
ခက်နေသည်က
“ကိုမြတ်စံကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲ”
ဆိုသည့်စိတ် ၊ မနာလိုခြင်း၊ မစ္ဆရိယ စိတ်တို့ သည် ဇော်မြင့်တွင် တဖွားဖွားပေါ်နေလေ၏။
ရှေးခေတ်ရှင်ဘုရင်များ၏
“သူ့မယားလို သူလင် လှံနဲ့ထိုး”
ဆိုသည့်စကားပုံ သည် လွယ်လွယ်နှင့်ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်စရာမရှိ ဟူ၍လည်းတွေးမိသည်။ ပင့်ကူအလား လှပလွန်းသော ခင်မမကျော်၏ ကွန်ယက် အလှတရားတွင် ဖမ်းခံမိသော ပျားသူငယ်ကဲ့သို့ မလှုပ်သာ မလွန့်သာရှိနေပြန်၏။ သည်တစ်သက် မ နှင့်သာနေရမည် ဆိုပါလျှင် အသက်ကိုပါစတေးရန်ဝန်မလေး သည်အထိ စွဲနေမိပြီဖြစ်လေ၏။
တစ်ရုံးတည်း အလုပ်လုပ်ကိုင်ရသူ မိတ်ဆွေအား စော်ကားရာရောက်နေသည်လားမဆိုနိုင်ပြီ။ တစ်ဖက်တွင်လည်း
ဘာသာတရားအရ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရ အကျင့်ကိုကျင့်သုံးနေမိပြီလားဟု တွေးနေမိသည်ကလည်း အကြိမ်ကြိမ်၊ မ အတွက်ဆိုလျင် ငရဲကျမည်ဆိုလျင်လဲ ဆယ်ခါပြန် ကျဖို့ အဆင်သင့်ပင်ဆိုသောလူစားမျိုးဖြစ်နေလေပြီ။
“ဟူး”…ကနဲ သက်ပြင်းကိုချရင်း၊
”ကို ပြန်ဦးမယ် မ ရယ် တော်ကြာ ကိုမြတ်စံပြန်လာရင် မကောင်းဘူး..နော်..”
”ကို မနက်ဖြန် လာဦးမှာလား…၊ မ စောင့်နေမယ်လေ”
”နေဦး မနက်ဖြန် အလုပ်မများရင် နေ့တစ်ပိုင်း ခွင့်တင်ပြီးလာခဲ့မယ်၊ ကိုမြတ်စံရဲ့ အလုပ်ဆင်းရက်ဇယား ကိုလည်း ကြည့်ရဦးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ဆက်အနမ်း ပေးရန်၊ မ ၏ ကမ်းလာသော လက်ကို နမ်းကာ မခွဲချင်မခွာချင်ဖြင့် ပြန်ရရှာလေ၏။
*****@@@******
စိတ်ထွေထွေနှင့် အိမ်ကိုရောက်လာသော ဇော်မြင့်သည် အပြင်ဘက်သံဒါန်းတွင်ထိုင်နေသော ညီမ ဖြစ်သူကို အဆင်သင့်တွေ့ရ၏။ ဇော်မြင့်ကို မြင်ရသည်နှင့် မဆိုင်းမတွဘဲ..၊
“ကိုကို ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ..ကိုမြတ်စံလာသွားတယ်၊ ကိုကို့ ကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့၊ အကြာကြီးပဲ၊ ညီမလေးနဲ့ စကားတွေပြောသွားတယ်”
ရင်မှဒိန်းကနဲ အပူလုံးဆောင့်တက်လာ၏။
“ဘာကိစ္စများပါလိမ့်၊ ငါ နဲ့ မ အကြောင်းများသိသွားပြီလား”
ဟူသော ဒွိဟစိတ် သိချင်စောဖြင့် အလျင်စလို မေးမိ၏။
“ဘာ..ဘာ..ကိစ္စနဲ့လဲ..ကိုကို့ ကို ဘာပြောသွားသေးလဲ..”
”သြော်..ဘာမှတော့မဟုတ်ပါဘူး..သူ နယ်ခဏဆင်းရမယ်တဲ့၊ နှစ်ပတ်လောက်ကြာမယ်၊ အဲဒါ အိမ်နဲ့ သူ့ဇနီးကို မကြာခဏ သွားကြည့်ပေးပါတဲ့၊ ည ဆိုရင်တော့ ဘေးအိမ်က အဒေါ်ကြီးစောင့်အိပ်ပေးမယ်ပြောတယ်တဲ့..ဒါပဲ…”
ဟူး..တော်ပါသေးရဲ့။ သွေးလန့်မိသည့်အဖြစ်ကိုတွေး၍ ဣန္ဒြေ
ပြန်ဆည်လိုက်၏
“ကိုကို ချွေးတွေပြန်လို့ပါလား၊ နေမကောင်းဘူးလား”
“ကိုကို..အလုပ်ပင်ပန်းလာလို့ပါဟာ..”
ရင်တွင်းမှာတော့ အပျော်လုံးကြီးက ဆောင့်နေပြီ၊ နှစ်ပတ်ကြီးတောင် လွပ်လွပ်လပ်လပ် မ နဲ့နေလို့ရပြီ။
“ဟိုလေ..ကိုကို ညီမလေးကို ကြေးအိုး ဝယ်ကျွေးမယ်”
“ဟယ်..တစ်ကယ်..”
“တစ်ကယ်ပေါ့..”
”ဟေး ဒါမှ တို့ ကိုကို ကွ”
“အဝတ်သွားလဲ လိုက်ဦးမယ်” ဟူ ၍ ညီမလေး ကြည်နူးစွာ အိမ်တွင်းဝင်သွားသည်ကို မကြည့်နိုင်အား၊ စိတ်မှ အစီအစဥ်တွေ ချနေမိပြီ။ ကုမ္ပဏီမှလူကြီးများကိုလဲ ကျိတ်၍ ကျေးဇူးတင်နေမိ၏။
******@@@*******
မနက်ဖန် စနေနေ့ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်၏။ ကိုမြတ်စံမှာ ယနေ့ညနေ ငါး နာရီ ရုံးဆင်းပြီးကတည်းက အိမ်သို့ရောက်ကာ သူနှင့်တွေ့ဆုံပြီး အိမ်နှင့် ဇနီးကို စောင့်ရှောက်ပေးပါရန် တောင်းပန်ရှာ၏။ လူရင်းမိတ်ဆွေဟူ၍ သည်သူငယ်ချင်းသာရှိသောကြောင့် ခင်မမကျော်၏ လိုအပ်သည်များကိုလည်း ကူညီပေးပါရန် တောင်းပန်နေပြန်၏။ ဇော်မြင့်မှာ ရုတ်တရက် ကိုမြတ်စံကို သနားလာမိ၏၊ အားနာမိ၏။
”သြော်..သူ မသိရှာပါလား”
ဟူ ၍ မိမိလုပ်ရပ်အတွက်နောင်တရမိသလိုလိုရှိ၏။ မိတ်ဆွေ၏ ကာမပိုင်၊ မယားကိုမှ စွဲလမ်းဖောက်ပြားမိသည်ကို နောင်တရသလိုလိုရှိလာ၏။ ကိုမြတ်စံ မရိပ်မိစေရန် မသိမသာ သက်ပြင်းခိုးရှိုက်ကာ စိတ်ချလက်ချသွားပါစေကြောင်း၊ နောက်ဆံမတင်းရန် နှစ်သိမ့်ပြောဆိုမိလေ၏။
ညီမ ဖြစ်သူမှာ သင်တန်းသွားသည့်အလျောက်၊ အိမ်တွင်မရှိပေ၊
ကိုမြတ်စံထွက်သွားပြီးယောင်ချာချာဖြင့် အရက်တစ်ခွက်ငှဲ့ကာ သောက်နေမိ၏။
မ နှင့် သူ၏ ရှေ့ဆက်ရမည့် ဇာတ်လမ်းအား တွေးတောရင်းစိတ်ရှုပ်နေပြန်၏။ တစ်ဖက်က မိတ်ဆွေ၊ တစ်ဖက်က လည်း ချစ်ရ ခင်ရ စွဲလမ်းရသူ၊ နောက်ဆုံး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ ရင်ဆိုင်မယ် မ ကိုတော့ အဆုံးရှုံး မခံနိုင် ဟူ၍ စိတ်ဒုံးဒုံးချလိုက်မှသာ ဖြေသာ သလိုရှိလာ၏။
နောက်ထပ် အရက်ကို ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ သောက်နေမိ၏။ နေသာထိုင်သာရှိလာပြီး ရဲဆေးတင်သလိုဖြစ်ကာ မ ကို သတိရလာပြန်၏။ ရလာသည့် အခွင့်အရေး လက်မလွတ်စေရန် ယနေ့ည ပင် အကောင်အထည်ဖော်တော့မည်။
လက်ကိုင်ပါးနမ်းအဆင့်မှ ယနေ့ တစ်ဆင့်တိုး၊ ထူး ၍ ချစ်ရတော့မည်ဟု၊ တွေးရင်း ခင်မမကျော်၏ စွဲမက်ဖွယ်ရာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကို မြင်ယောင်ကာ ကြက်သီးများပင် ထနေရှာ၏။
ကသုတ်ကရိုက်ရေချိုး ပြီးသည့်တိုင် ညီမဖြစ်သူမှာပြန်မရောက်လာသေး၊ သို့သော်ကိစ္စမရှိ။ အိမ်တံခါး သော့ခတ်သွားရုံပင်၊ ခါတိုင်းရက်များတွင်လဲ သည်လိုပင်၊ သူကိစ္စ ကိုယ့်ကိစ္စ သွားနေရ၍ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်သော့ တစ်ချောင်းစီ ဆောင်ထားလျက်ရှိ၏။ အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိမ်တံခါးသော့ခပ်ကာ လေလေးတချွန်ချွန်ဖြင့် ခင်မမကျော် ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့ရင်း ယနေ့ည အတွက် ကြိုတင်၍ ရင်ခုန်ကာ ခြေလှမ်းများမြေနှင့်ထိသည်ဟု မထင်တော့ချေ။
*****@@@******
ခင်မမကျော်သည် အိမ်ရှေ့ဘူးစင်အောက်စားပွဲတွင်အဆင်သင့်စောင့်မျှော်လျက်နေရာမှ ဇော်မြင့်ရောက်လာသည်ကိုမြင်ရသည်နှင့် အပြေးတစ်ပိုင်း ခြံဝအထိ အရောက်လာကာကြိုရှာ၏၊ ခြံဝန်းအတွင်းရောက်သည်နှင့်၊ ခြံတံခါးအတွင်းဘက်မှအပြီးတိုင်သော့ခတ်ကာ ဇော်မြင့် လက်မောင်းကို တွဲလျက် ကနွဲ့ကလျ မှီကာယှဥ်တွဲ၍လျောက်လေ၏။
ဇော်မြင့်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်များမြင်သွားလေမလား စိုးရိမ်ဖြင့် ခြံဝန်းအပြင်ဘက်ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ပါသော်လည်း
စည်းရိုးတလျောက် ဧည့်လာ ဂမုန်းပင်တို့သည် ပိတ်ကာစည်းထားလေသောကြောင့် မြင်ခွင့်မရ ရှိ၏။ ထိုအခါမှ ခင်မမကျော်၏ ခါးကို စိတ်ချလက်ချ ဖက်ဝံ့လေ၏။
အချိန်ကား နေဝင်ဖြိုးဖျချိန်၊ ခပ်ရိုင်းရိုင်းဆိုရပါလျင် နွားရိုင်းသွင်းချိန်၊ ညနေဆည်းဆာ တိမ်တောက်ချိန်သည် ရုပ်ဆိုးသူပင်လှ ချိန်ဖြစ်ရကား၊ အလုံးစုံပြည့်စုံသော ခင်မမကျော်၏ ရိုးရှင်းသော အလှတရားကို မျက်ဝါးဝါး ထင်ထင် မြင်ရလေသောအခါ၊ ရက်ပေါင်းများစွာ ချုပ်တည်းလာရသော တဏှာရာဂ မီးတို့သည်၊ ချွန်း မှလွတ်သော တောဆင်ရိုင်းကဲ့သို့ တူနှစ်ဖြာမောင်မယ်၊ အိမ်ကြီး၏အပေါ်ထပ်အိပ်ခန်း၊ ဖဲမွေ့ယာထက်ဝယ်၊ အလွပ်လပ်ကြီး လွပ်လပ်လျက် ကာမတည်းဟူသော ရေအလျဥ်ကျောကို အစုန်အဆန် တပြန်ပြန်၊ ဗြောင်းဆန်အောင် ကူးခတ်မိကြလေတော့၏။
ဇော်မြင့်မှာ လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝလေသမျှ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်လျက် ရင်ခွင်ထဲမှ ခင်မမကျော် ၏ နဖူးပြင်အား နမ်းကာ ပြတင်းတံခါးအနီး လေကောင်းလေသန့်ရူရှိုက်လျက် ရှိ၏။
”သြော်..ကို..ဟိုတစ်ယောက် ကို့ ကိုစာပေးသွားတယ်”
ခင်မမကျော်မှာ ဇော်မြင့် အတွက် ကိုမြတ်စံ မသွားမှီက
ပေးထားသည့်စာအား ကမ်းပေးရင်းနွားနို့ကြိုရန်အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွား၏။ ဇော်မြင့်မှာလဲ စာကိုဖွင့်လျက် ပြတင်းတံခါး အနီးမှာပင် ဖတ်၏။
သူငယ်ချင်းကိုဇော်မြင့်,
ဒီစာကိုဖတ်ရရင် ငါ့ ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ အရင််တောင်းပန်ပါရစေ။ ငါ့မိန်းမ ကိုသေချာ စောင့်ရှောက်ပါ၊ သူက ညတစ်ရေးနိူးဆိုရင် ယောင်ယောင်ပြီး လမ်း ထ ထ လျှောက်တတ်တယ်၊ လက်တွေခြေထောက်တွေမှာ ကြိုးစည်း၊ ကြိုးချည်ထားတာတွေသာကြည့်တော့၊ ငါ သိတယ် မင်းက တော့ ငါနှိပ်စက်တယ်လို့ထင်နေမှာပဲ။ အမှန်က သူကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားချည်ထားတာပါကွာ။
နောက်တစ်ခုက ပိုက်ဆံကို ကုန်ပြီဆိုပြီးမင်း ဆီက အကြိမ်ကြိမ်၊ခဏ ခဏ တောင်းလိမ့်မယ်၊ သူဖွက်မယ်၊ ပြီးရင် သူမေ့မယ်၊ အဲဒီတော့ သူ ပိုက်ဆံဖွက်တဲ့နေရာကိုသာ မင်း တွေ့အောင်ရှာ၊ ခေါင်းအုန်းထဲတို့၊ ထဘီစုတ်တောင်းထဲတို့၊ တစ်ခါတလေ အိမ်သာထဲက ရေအိမ်ကြွေခွက်ထဲမှ ပလာစတစ်နဲ့သေချာ ချည်ပြီးထားတတ်တယ်၊ တစ်ခါကလည်း ဒန်အိုးစုတ် ပုံထဲထည့်ထားပြီးခြံထောင့်မှာ ပုံထားတာ တော်သေးတယ် ငါတွေ့လို့ပေါ့၊ နို့မို့ဆို သူများတွေ တွေ့သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊
ထားပါ၊ ဒါတွေ နောက်သိလာပါလိမ့်မယ်။
အရေးကြီးတာ တစ်ခုပြောခဲ့မယ်၊ မင်းဘယ်သူနဲ့ပဲသောက်သောက် အိပ်တော့မယ်ဆို ဘုရားရှစ်ခိုးပါ၊ သူက ဘာသာတရားကို အရမ်းယုံကြည်တာ၊ မဟုတ်ရင်တော့ မင်း ညစာငတ်ပြီဆိုတာ သိထားလိုက်ပါ သူငယ်ချင်း၊ မင်း ဘယ်လို ဘယ်လောက် ကြိုးစားကြိုးစား သားသမီးရနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သူက မြုံနေတယ်တဲ့ကွာ။
သူငယ်ငယ်ကစက်ဘီးစီးရင်း အက်စီးဒန့်ဖြစ်ထားတယ်တဲ့။
ည ဘက် ထထ ယောင်တယ်ဆိုတာလဲ အဲဒါကြောင့်ပဲဖြစ်မယ်ထင်တယ်။
နောက်ဆုံးတစ်ခု သတိ ပေးရဦးမယ်၊ လကုန်ရင် မ တို့ အဖေအမေဆီမှာ တစ်နှစ်ပြည့် အိမ်စပေါ်စာချုပ်လုပ်ရမယ်၊ တစ်လ တစ်သိန်း နှုန်း ဆယ့်နှစ်သိန်း၊ ခြောက်လစာ အိမ်လခကြိုပေး တစ်သိန်းနှုန်း စုစုပေါင်း ဆယ့်ရှစ်သိန်း ကျတယ်သူငယ်ချင်း။
ငါ နဲ့မင်းညီမ မင်းတို့နဲ့ဝေးရာကို ထွက်သွားပါပြီ။ ဟန်းနီးမွန်းပေါ့ကွာ၊ မင်းလဲမင်းချစ်သူနဲ့အတူ နေရ၊ ငါလည်း ငါ့ချစ်သူလေးနဲ့ အတူနေရတဲ့အတွက် မင်းကိုကျေးဇူးတင်တယ်သူငယ်ချင်း၊
ဘာပဲပြောပြော မင်း ညီမနဲ့ ကလေးတစ်ဒါဇင်လောက်မွေးပြီးမှ ပြန်လာတော့မယ်…ယောက်ဖရေ..
ကဲ..ငါ စိတ်ချမယ်ကွာ..မင်းညီမလေး ကိုလဲစိတ်ချပါ၊
ငါ..အသက်နဲ့ရင်းပြီးကြင်နာသွားမှာပါကွာ..
ဒါပဲ..
မြတ်စံ
သူငယ်ချင်းယောက်ဖ။
“ဟာ…ဟာ…သွားပါပြီ…ညီမလေး..ညီမလေး..ပါသွားပြီ…ဝုန်း…”
“အယ်မလေး..ကိုဇော်မြင့်..ကိုဇော်မြင့်..
ကယ်ကြပါဦးရှင်..ကိုဇော်မြင့်မူးလဲလို့..အဲ..လေ ကျွန်မယောက်ျားမူးလဲလို့…ကယ်ကြပါ..ကူကြပါဦး..ရှင်”
ဟူသောအသံပိုင်ရှင်သည် ခင်မမကျော် မှလွဲ၍ မည်သူဖြစ်နိုင်ဦးမည်နည်း။
*******@@@******
မေတ္တာပန်းများလန်းပါစေ။
#ဝင်းကျော်ခိုင်