၆။ ချိုးရိုက်သမား

(ဇာတ်သိမ်း)

ငလုံး ခေါင်းငိုက်စိုက် ချ၍ ထွက်ပေါက်ရှာသည်။ ငမုံး သက်ပြင်း ချသည်။

ငလုံး ခေါင်းငိုက်စိုက် ချရာမှ သူတို့ တဲကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့တဲဘေးမှ လိပ်ထားသော ချိုးရိုက်ပိုက်ကို ငလုံး မြင်သည်။

အစ်မကြီး အမိအရာ။ အစ်ကိုကြီး အဖအရာ။

အစ်ကို အကြီးဆုံး ဖြစ်သောသူသည် ခေါင်းငိုက်စိုက် ချနေ၍ သည်ဆေးဖိုးဝါးခ အလိုအလျောက် ရလာမည် မဟုတ်။

အခက်အခဲကို ဖြေရှင်းရန် သူ ကြိုးစားရမည်။ ဘယ်လို ဖြေရှင်းမည် နည်း။

ချိုးရိုက်ပိုက်က မင်းသိပါတယ်ဟု လှမ်းပြော နေသလိုလို။

(၂)

ငလုံးနှင့် ငမုံး ထွက်လာတော့ သူငယ်အိပ်ဆိတ် ကြက်တွန်ပြီ။

သူတို့အဖေ ငတော အခြေအနေကို ကြည့်၍ အဖေဖြစ်သူ အိပ်သွားမှ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မေးငေါ့ကာ အချက် ပြသည်။

ငလုံး ထမ်းလာသည်က ချိုးရိုက်ပိုက်၊ ရိုက်ဝါးလုံး၊ ဓားလှံ။

ငမုံး လွယ်လာသည်က တောလိုက် ဘက်ထရီမီးနှင့် ချိုး ထည့်မည့် လွယ်အိတ်ကြီးကြီး တစ်လုံး။ ထို လွယ်အိတ်ကြီး ထဲမှာ အရန် သုံးခဲထိုး တုတ်မီး(လက်နှိပ်မီး) ပါသည်။ တောလိုက် မီးသီး ကျွမ်းသွားပါက အရေးပေါ် အသစ် လဲရန် ဖန်သီးအပိုတို့ ပါသည်။ ငခုံးလက်၌ တောလိုက် ဓားရှည် တစ်ချောင်း ကိုင်ထားသည်။

ညက လဆုတ် ဆယ့်နှစ်ရက်ညပီပီ လ မရှိ။

မဟူရာ ကောင်းကင်တွင် ငွေကြယ်ပွင့်တို့ ဖြန့်ကြဲ ထားသလို ပြန့်ကြဲ နေသည်။ တချို့ ငွေကြယ်ပွင့်တို့က ကြီးကြီးမားမား။ အရောင် တလက်လက်။ တချို့ ငွေကြယ်ပွင့်က သေးသေးငယ်ငယ်။ တချို့ ငွေကြယ်ပွင့်က သီးခြား ရပ်တည်၍ ဝံ့ဝံ့ကြွားကြွား။ တချို့ ငွေကြယ်ပွင့်က အုပ်စုလိုက် စုပေါင်းလျက် ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်။ မြောက်မှသည် တောင်သို့ သွယ်ဆင်းနေသော ဘော်ကြယ် ဖောက်ထားသလို ငွေကြယ်ပွင့်လေးများက မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်။

ငလုံးရော ငမုံးပါ သူတို့ရွာမှ သည်အချိန်ထက် စောထွက်သင့်ကြောင်း သိသော်လည်း အခြေအနေအရ မထွက်နိုင်။

သူတို့အဖေ ငတော၏ အရိပ်အခြည် အခြေအနေကို အကဲခတ်၍ ကနေ့ည အဖို့ မသေနိုင်လောက်ဟု စိတ်ချသည် ထင်ရမှ ထွက်ခဲ့ကြသည်။

နေ့ခင်းက ငလုံး ချိုးရိုက်ရန် လွန်းထိုးသလို ပြေးလွှား၍ တောများကို လျှောက်လေ့လာစဉ် သူ့အဖေ အမော ဖောက်သေးသည်။ ထို့ကြောင့် ငလုံး အိမ်ပြန်ရောက်လျှင်ရောက်ချင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဆေးမှူးကို စက်ဘီး အလျင်အမြန် နင်းပြီး ပြေးပင့်ခိုင်းရသည်။ ဆေးမှူး ရောက်လာပြီး ဆေးထိုး ဆေးတိုက်လိုက်မှ သူ့အဖေ ရပ်တည်ရာ ရသည်။

ဆေးမှူး ပြောသော ကြယ်နီတို့ လင်းယုန်သစ်လွင်တို့ မောင်သိက္ခာတို့ကို ငလုံး မသိပါ။ ငလုံး သိသည်က ထိုလူကြီးများ အကြောင်းကို ပြောလေ့ အမြဲ ရှိသော သူ့အဖေ ကုသသည့် ဆေးမှူးလေးသည် စိတ်ရင်းစိတ်ဓာတ် ကောင်းမွန် ပြီး ကိုချင်းစာနာ တတ်သည်။ ကရုဏာ ထားတတ်သည်။ သူ့ အကျိုးအမြတ် မကြည့်ဘဲ လူနာရောဂါ သက်သာပျောက်ကင်းရေးသာ ရှေးရှုတတ်သည်။ နှစ်မိုင် ဝေးသော ငလုံးတို့ ရွာသို့ ခြေတစ်လှမ်း နှစ်လမ်း လှမ်းသော နေရာလို သဘောထားကာ လွယ်လွယ်ကူကူ လိုက်သည်။ ကနေ့သွားပင့်ရာ ထမင်းပွဲမှ လက်ဆေးပြီး စက်ဘီးနင်းကာ ပင့်သောသူနောက် တောက်လျှောက် ထလိုက် ခဲ့သည်။

သူတို့ ကြုံရသော ပွဲစား ဦးအေး စိတ်ဓာတ်မျိုး၊ သူတို့ အနောက်ဘက် အိမ်က စိတ်ဓာတ်မျိုးချည်းသာ လူတိုင်း ရှိနေပါက လူ့လောကကြီးသည် ခင်တွယ်စရာ ကောင်းမည်ဟု ငလုံး မထင်။

လူတိုင်းလူတိုင်း ထိုလူတို့လို လူစားချည်း မဟုတ်။ နားလည်ကြ၊ စာနာ ကြ၊ ထောက်ထားကြ၊ ငဲ့ညှာကြ၊ ကိုယ်ချင်းစာကြသော လူသားတွေလည်း ရှိနေသေး၍ လူ့လောကကြီးသည် မလှတချို့၊ လှတချို့၊ မချိုတချို့ ၊ ချိုတချို့၊ မဖြူတချို့၊ ဖြူတချို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ခင်တွယ်စရာ လောကကြီးပါ လားဟု ငလုံး ထင်၏။

ဟုတ်သည်။

ရက်စက်မှု၊ စိမ်းကားမှု၊ ချိုးနှိမ်မှု၊ စော်ကားမှု၊ ရိုင်းပျမှု၊ မထီမဲ့မြင် ပြုမှုကို အရသာ တစ်ခုလို ခံစား၍ အရေးကြုံလာက နိမ့်ကျသူများအပေါ် ထုတ်သုံးပြလိုသော လူများ ရှိကြောင်း ငလုံးတို့ သူ့အဖေကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့ တွေ့ရ၏။ စက်ဆုပ် ရွံရှာ အော့နှလုံးနာ ခံစားခဲ့ရ၏။

ကြင်နာမှု၊ သံယောဇဉ်ရှိမှု၊ ဖေးမမှု၊ လေးစား အသိအမှတ် ပြုမှု၊ ဖော်ရွေပျူငှာမှု၊ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နှုတ်အားဖြင့် ကူညီစောင်မမှု၊ သစ်သီးလေး တစ်လုံး၊ မုန့်လေးတစ်ထုပ်၊ ဆေးလိပ်လေး တစ်စည်းဖြင့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် လာပို့ပေးကာ အားပေးမှုတို့ကို သူ့အဖေ မမာသောအခါ ငလုံးတို့ ကြည်နူး ဝမ်းသာစရာ တွေ့ရ၏။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လောကကြီးကို နားလည်မှု အမြတ် ငလုံးတို့ ရလိုက် သည်။ ရလိုက်သော သင်ခန်းစာကလည်း ရင်နှင့်အမျှ ဖြစ်သည်။ တစ်ချီတည်း နှင့် လူအကြောင်း လောကကြီးအကြောင်း ကကြီး ခခွေးကို သိသွားသည်။ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး၍ ကိုယ့်ထွက်ပေါက် ကိုယ်ရှာရမည် ဖြစ်ကြောင်း ငလုံး ဖျတ်ခနဲ နားလည်လိုက်သည်။

ထိုင်နေ၍ ပြဿနာက အလိုအလျောက် မပြီး ထွက်ပေါက် ရှာမှ ပြီးမည် ဖြစ်ကြောင်း ငလုံး သိလာသဖြင့် သူ့ ထွက်ပေါက်ကို သူတတ်သော ချိုးရိုက် ပညာဖြင့် ရှာဖွေရန် ရုတ်တရက် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီး အချိန်ရွှေ့ မနေ။ ချက်ချင်းပင် ချိုးရိုက်ရမည့် ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက် ရွေးချယ်ရန် အရေးတကြီးပင် သူ လျှောက်ကြည့်သည်။ ရိုက်ရန် ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက်ကို အရေးပေါ် ရှာဖွေပြီး ချိန်ဆ သုံးသပ်ကာ လက်တွေ့ ယခု ချိုးရိုက်တော့မည်။

ငလုံးတို့ ချိုင့်ကြီးဒေသမှာ ချိုးရိုက်သမား အဆင့် သုံးဆင့် ရှိသည်။

ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား။ နောက်လိုက် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား။ လက်သင် ချိုးရိုက်သမားဟူ၍ သုံးဆင့် ရှိရာတွင် ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား ရှားသည်။

ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမားသည် ချိုးရိုက်ရာတွင် ပိုက်ခတ်ရသူ ဖြစ်သလို အဆုံးအဖြတ် ပြုရသူလည်း ဖြစ်သည်။

ချိုး နေသောတော၊ ရိုက်ရမည့် အပင်၊ ရိုက်ရမည့် အချိန်၊ ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက်ကို မှန်ကန်သော အဆုံးအဖြတ် အချိန်အဆ ပေးနိုင်ရသည်။ ချိုး၏ သဘာဝ သိသလို တောရေး တောရာ နှံ့စပ်ပြီး ရိုက်ချက် မှန်ကန်စေရေးကို ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမားတိုင်း သိတတ်ကြရသည်။ အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက် ကြသည်။ ထိုလူကို ခေါင်းဆောင်ဟုလည်း ခေါ်သည်။

နောက်လိုက် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမားက ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား နောက်သို့ လိုက်၍ ဝါးရိုက်ပေးရသူ ဖြစ်သည်။ ဝါးရိုက်ပေးရသော နောက်လိုက် ခေါင်းဆောင်နှင့် တွဲ၍ ချိုးရိုက်ရင်း ရိုက်ရင်း ချိုးအကြောင်းကိုလည်း သင်ကြား မှတ်သား စေ့ငှရသည်။ ရိုက်နည်း ရိုက်ဟန် ရိုက်ချက် ရွေးပုံကိုလည်း လက်တွေ့ရော ဆရာဖြစ်သူ ခေါင်းဆောင် ရှင်းလင်းပြသမှုကိုရော နားထောင် ကြည့်ရှုကာ ပညာ သင်ယူရသည်။ သည်အဆင့် ရောက်ဖို့က တစ်ပွဲတိုး လုပ်မရ။ ပွဲပေါင်း များစွာကို နှစ်ရှည်လများ လေ့လာနိုင်မှ သည်ပညာ ရသည်။ သည် ပညာ ရသော နောက်လိုက် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမားသည် ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ကိုယ်တိုင်လည်း လုပ်နိုင်သည်။ ကျွမ်းကျင်ဝါရင့် ဖြစ်ဖို့ကတော့ အတွေ့အကြုံ များဖို့ တစ်စထက်တစ်စ ကိုယ်ပိုင် ဆုံးဖြတ်နိုင်မှု စွမ်းရည်များဖို့ အချိန်ယူရ သည်။ အတွေ့အကြုံ များ၍ ကျွမ်းကျင်လာမှ ပထမတန်း ကျွမ်းကျင် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား ဖြစ်နိုင်သည်။

လက်သင် ချိုးရိုက်သမားမှာ ဝါးရိုက်သမားသက်သက် ဖြစ်သည်။ ချိုး အကြောင်း၊ ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက် ရွေးချယ်ပုံ အကြောင်းကို အစမှစကာ သင်ရ သည်။ လူသစ်တန်းဟု သတ်မှတ်သည်။ လူသစ်တန်း ကျော်မှ နောက်လိုက် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမား ဖြစ်သည်။

ငလုံးသည် နောက်လိုက် ဝါရင့် ချိုးရိုက်သမားပီပီ ဆရာလည်းဖြစ် အဖေလည်း ဖြစ်သော ငတော သင်ကြားပြသမှု ငတောနှင့် လက်တွေ့တွဲ၍ လုပ်ကိုင်လာရာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာရှည်ခဲ့မှုကြောင့် ယခုကဲ့သို့ သူ့အဖေ တောမထွက်ချိန်၌ ချိုးရိုက် ခေါင်းဆောင်အဖြစ် စမ်းသပ် ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

သည်ပွဲမှာ ငလုံးသည် ချိုးရိုက်ခေါင်းဆောင်၊ ပိုက်ခတ်မည့်သူ။ ငမုံးသည် ဝါးရိုက်မည့်သူ။ လက်သင် ချိုးရိုက်သမား။

သူ့အဖေ သင်ကြားပြသမှု၊ သူ့အဖေနှင့် တွဲကာ အလုပ် လုပ်ခဲ့ရမှု ကြောင့် ချိုးရိုက်သမားတို့ သိရမည့် လုပ်ရမည့် ယေဘုယျ အချက်အလက် များကို ငလုံး သိခဲ့ တတ်ခဲ့။

သူတို့ ချိုင့်ကြီးဒေသမှာ ချိုးသုံးမျိုး ရှိသည်။

တည်အိမ်ဖြင့် တည်ရသော ချိုးနှစ်မျိုးက ချိုးလင်းပြာနှင့် ချိုးလည်ပြောက်။ သူတို့ ဒေသမှာ ချိုးလင်း​ပြာက အရွယ်အစား အကြီးဆုံးချိုး၊ အလေးချိန်မှာ သုံးဆယ်သားမှ သုံးဆယ့်ငါးကျပ်သားခန့် ရှိသည်။ ချိုးလည်ပြောက်မှာ ဒုတိယ အကြီးဆုံးဖြစ်၍ နှစ်ဆယ်သားမှ နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ်သားခန့် ရှိသည်။ နောက် ချိုးတစ်မျိုးက ချိုးနီပုခေါ် ချိုးသင်ထန်း။

ချိုးနီပုခေါ် ချိုးသင်ထန်းမှာ အငယ်ဆုံးချိုးဖြစ်သည်။ တစ်ဆယ်သားမှ ဆယ့်နှစ်ကျပ်ခွဲသားခန့်သာ အလေးချိန် ရှိသည်။

ချိုးတည်သမားက ချိုးလင်းပြာနှင့် လည်ပြောက်ကို မက်မောသည်။ သူတို့ ရှာလျှင် လင်းပြာနှင့် လည်ပြောက် တွေ့ပါစေဟု ဆန္ဒပြုကြသည်။ လင်းပြာနှင့် လည်ပြောက်က ပုံမှန်အားဖြင့် အရွယ်ရောက် လာပါက နှစ်ကောင်သာ တွဲနေတတ်သည်။ နွေရာသီ ရောက်ပါက အုပ်ဖွဲ့ တတ်သည်။ သားသမီးများ နှင့် တွဲနေချိန်မှာလည်း သာမန် အချိန်၌ပင် ဖြစ်စေကာမူ အုပ်ဖွဲ့ သလို ဖြစ်နေ တတ်သည်။ သည်ချိုးနှစ်မျိုးက ချိုးတည်အိမ်ဖြင့် တည်ရ၍ ချိုးတည်သမားတို့ မက်မောကြခြင်း ဖြစ်သည်။

ချိုးနီပုက ခိုလို အုပ်ဖွဲ့၍ အကောင်ရေများများနှင့် နေလေ့ရှိသောချိုး ချိုးတည်အိမ်ဖြင့်လည်း တည်မရ။ လူလည်း အကပ်မခံ။ အစာ ရှာလျှင်လည်း အုပ်ကြီး အုပ်လိုက် အစုအသင်းဖြင့် အစာ ရှာသည်။ နေတော့လည်း အကောင် ရေ များစွာ အုပ်ဖွဲ့နေသည်။ ရိုင်းသည်။

ချိုးနီပုကို ချိုးရိုက်သမားက မက်မက်မောမော ရှိသည်။ ချိုးတစ်ချီ ရိုက်ထဲ၊ ချိုးတစ်ဝင်ရိုက်ထဲနှင့် ကောင်ရေ သုံးလေးဆယ်အထိ ရတတ်လေ့ ရှိသော ချိုးမှာ ချိုးနီပုဖြစ်သည်။ သည်အတွက် ချိုးရိုက်သမားက ချိုးနီပုကို မက်မောသည်။

ငလုံးတို့ ချိုးရိုက်လာရာ နှုတ်မှ ဖွင့်မပြောသော်လည်း ကောင်ရေ များသော ချိုးနီပုအုပ်နှင့် တွေ့ပါစေဟု ကျိတ်၍ ဆုတောင်းမိ၏။ ငလုံးနှင့် , ငမုံးတို့သည် ညီအစ်ကို နှစ်ဦး အတူ လာသည်တိုင် စကား မပြောဖြစ်သေး။

ငလုံးက သူ ရည်မှန်းထားရာ ချိုးရိုက်မည့် အပင်ကို ရောက်စေရေးအတွက် ရှေ့မှ သုတ်ခြေတင် နေသည်။ ငလုံး ရှေ့မှ သုတ်ခြေတင်နေသည်ကို မီအောင် လိုက်နေသူက ငမုံး။

ဆောင်းရာသီ၏ မိတ်ဆွေ ငွေနှင်းဝတ်ရည်တို့က မြူခိုး ဝေသလို ဝေနေ ၏။ ငွေနှင်းဝတ်ရည်တို့ကြား ဖြတ်သန်း ပြေးလာသော ဆောင်းညလေသည် တောပန်း မြိုင်ပန်း ရနံ့များကို သယ်ဆောင်၍ မွှေးခနဲ ပျံ့ခနဲ ရှိနေသည့်တိုင် အရိုးစိမ့်အောင် အေးစေ၏။ တောပန်း၊ မြိုင်ပန်းရနံ့၊ တောရနံ့၊ ဆောင်းရနံ့တို့ သည် ငလုံး ငမုံးတို့ သွားလေရာ တောတစ်ဝန်းလုံး ဖုံးလွှမ်းလျက် ကြိုင်လှိုင် သင်းပျံ့နေ၏။

ငလုံးသည် ချိုးရိုက်ပိုက်ကို ဘယ်ဘက်မှ ထမ်းလာရာက ပခုံး ပူလာ၍ ညာဘက်သို့ ပြောင်းထမ်းလိုက်သည်။

ချိုးရိုက်ပိုက်။

ချိုးရိုက်ပိုက်သည် အကွက်စိပ်စိပ် ထိုးထားသော နိုင်လွန်ပိုက်၊ ဝါးလုံး နှစ်လုံးကို အရင်း၌ ဝက်အူဖြင့် စုပ်ထားကာ ချိုးရိုက်ရန် ဖြန့်လိုက်က လက်ချောင်းနှစ်ခု ချဲ့လိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပြီး၊ ချိုးရိုက်ပြီးက လိပ်ထား၍ ရသည်။ ပိုက်အမြင့်မှာ ဆယ့်နှစ်တောင်ခန့် ဖြစ်ပြီး၊ ပိုက်အရှည်မှာ ဆယ့်ငါး တောင် ရှည်သည်။ ပိုက်အောက်ခြေ၌ ပိုက်ဖြင့် ခတ်၍ ကျလာသော ချိုးများကို ဆီးခံထားရန် အိတ်ပါသည်။

သည်ချိုးရိုက်ပိုက်ဖြင့် ငလုံးက ချိုးကို ခတ်မည်။ ပိုက်ဆီ ချိုးလာစေရန် ငမုံးက ဝါးရိုက် ခြောက်ပေးသည်။

ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်သည် နှင်းမှုန်စိန်ပွင့်တို့ ဖုံးလွှမ်းနေသော ဝန်းကျင်ထဲမှ ညဘော်ငွေကြယ်ပွင့်တို့ကို အားပြုပြီး၊ ရိုက်ကွင်းဆီ အရောက် သွားရေးသာ စိတ်အားထက်သန်နေ၏။

သူတို့ ရိုက်ရမှု မရမှုသည် သူတို့ အဖေဖြစ်သူ ငတော ဆေးကုသရန် ဆေးဖိုးရရေး၊ မရရေးနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။

သူတို့အဖေ ဆေးကုသရန် သူတို့ ငွေအရေးတကြီး လိုအပ်နေပါ၏။ သည်ငွေ မရ၍ မဖြစ်။ မရ ရအောင် ရှာရမည်။ ချိုးများများ ရပါစေ။

အဖေ့ ဆေးဖိုးပြည့်ပါစေဟူသော ဆုတောင်းကို ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် ကျိတ်၍ ဆုတောင်းရသည်မှာခဏခဏ။

ရှေ့မှသွားနေသူ ငလုံး ခြေလှမ်း မြန်နှုန်း လျှော့ချပြီး သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင် အနီး အရောက်၌ ရပ်လိုက်သည်။ နောက်မှ လိုက်လာသူ ငမုံးက သူ့အစ်ကို အခြေအနေကို အကဲခတ်သည်။

ငလုံး ကြည့်ရာသို့ ငမုံး လိုက်ကြည့်သည်။

မဟူရာည၌ ဘော်ကြယ်ပွင့်တို့ပမာ လင်းလက်နေသော ကြယ်ရောင် မှုန်မွှားမွှား အောက်တွင် တဖွဲဖွဲ ကျဆင်းလျက် ရှိသည့် ငွေနှင်းပွင့်များ။

နှင်းမှုန်ငွေပွင့် အောက်၌ မည်းမည်းကြီး ရပ်တည်နေသော ဟင်းခွတ် ပင်။

ဟင်းခွတ်ပင်ကို ကြည့်ရင်း ငလုံး ရင်တဖိုဖို။ သည်အပင်မှာ ချိုး စရိုက်မည်။ သူသည် အလျင်ကလို နောက်လိုက်၊ ဝါးရိုက် မဟုတ်။ အဆုံးအဖြတ် ပေးရမည့် ခေါင်းဆောင်၊ ပိုက်ခတ်။ သူ့ အဆုံးအဖြတ် မှန်ပါမည်လား။ အဖေ ဆေးဖိုး ရမှ ရပါ့မလား။ ငလုံး စိတ်၌ တထင့်ထင့်။

၃

“ငမူး”

“ဗျာ အစ်ကို”

“မင်းက မြောက်ဘက်ကနေ ဝါးရိုက်” “ဟုတ်”

“စရိုက်တဲ့အခါ လေးလေးရိုက်၊ ပြီးမှ ပုံမှန်ရိုက်၊ သဘောပေါက်လား”

“ဟုတ်”

“ဒါဖြင့် စမယ်၊ ရိုက်ရမယ့် အချိန်ကို ငါ လေချွန် အချက် ပေးမယ်”

ငလုံးက ပိုက်ကို ဖြန့်ရန် ပြင်ဆင်သလို ငမုံးကလည်း ရိုက်ရမည့် ဝါးလုံးကို ယူသည်။

သည်ရာသီက ဆောင်းရာသီ။

ဆောင်းရာသီမှာ မြောက်လေတိုက်သည်။ နှင်းပွင့်ငွေ့တို့ကို မြောက်လေ က သယ်ဆောင် ပြေးရာတွင် သစ်ပင် တစ်ပင်၏ မြောက်အခြမ်း၊ မြောက်ကိုင်း သည် မြောက်လေဒဏ်ကို ခံရသည်။ သည်ဒဏ်မှ လွတ်စေရန် တောကြက် တောငှက် မှန်သမျှ ဘဝပေး အသိအရ သူတို့အိပ်သော သစ်ပင်တိုင်း သစ်ပင် တိုင်း၌ တောင်ဘက်ကိုင်းများမှာသာ အိပ်ကြသည်။

နွေရာသီမှာ အညာဒေသ၌ တောင်လေနီကြမ်း တိုက်ခတ်လေ့ ရှိသည်။ တောင်လေဒဏ်ကို မခံရစေရန် တောကြက် တောငှက် မှန်သမျှ တောင်ကိုင်း၌ မအိပ်၊ မြောက်ကိုင်း၌သာ အိပ်ကြသည်။

မိုးရာသီမှာ အညာဒေသ၌ တောင်က စရွာရွာ၊ မြောက်က စရွာရွာ ပက်မိုး ပါလေ့ ရှိသောကြောင့် တောကြက် တောငှက် မှန်သမျှ အလယ်ကိုင်း များ၌ စုအိပ်လေ့ ရှိသည်။ မိုးရာသီမှာ တောင်ကိုင်းရော မြောက်ကိုင်းပါ အိပ်လေ့ မရှိ။

တောကြက် တောငှက် အနွယ်ဝင် ချိုးသည်လည်း သည်နိယာမအတိုင်း သူတို့ သဘာဝ အသိဖြင့် သိသောကြောင့် ရာသီအလိုက် ကိုင်းပြောင်း အိပ်လေ့ ရှိသည်။

ချိုးရိုက်သမားက ချိုး ဓလေ့ စရိုက် သဘာဝကို သဘောပေါက်ပြီး ရိုက်ရသည်။ ဆောင်းရာသီ ဖြစ်သောကြောင့် ချိုးသည် တောင်ကိုင်းများ၌ အိပ်မည်။ ရိုက်သည့် ဝါးကိုင်းက မြောက်ဘက်မှ ရိုက်ခြောက် ပေးရမည်။

မည်သည့် ရာသီ ရိုက်ရိုက် ချိုးရိုက်သမား မှန်သမျှ သူတို့ ပိုက်ကို သုံးဖက်စလုံး ကာသည်။ ရိုက်မည့် တစ်ဖက်ကိုသာ ဖွင့်ပေးထားလေ့ ရှိသည်။

ငလုံးက ချိုးရိုက်ပိုက်ကို သုံးဖက် ပတ်ရံကာ ကာဆီးပြီး အဆင်သင့် ဖြစ်သောအခါ ငမုံး ရိုက်တော့ဟူသော သဘောဖြင့် လေချွန်ကာ အချက်ပေး လိုက်သည်။

ငမူး ဝါးရိုက်သံကို နားထောင်ရင်း ငလုံး သတိ ဆွဲလိုက်သည်။ ချိုးရိုက် ရာ၌ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လေးလေးသာ ရိုက်ဟူသော သူ့အစ်ကို ငလုံး မှာစကား ကို ငမုံး မမေ့။

ငလုံးတို့ အဓိကထား ရိုက်ရသော ချိုးနီပု ဓလေ့ စရိုက်မှာ အုပ်နှင့် အိပ်ရာ၌ ကင်းသမား ချိုးနီပု နှစ်ကောင် အမြဲ ထားသည်။

မည်မျှ အန္တရာယ်တွေ့တွေ့ ကင်းသမား စမပျံက ကျန်ချိုးများ မပျံ။ ကင်းသမား ပျံ၍ ချောချောမောမော လွတ်ထွက်သွားမှ ထိုပျံသန်းရာဘက်ကို နောက်ချိုးများက လိုက်ပျံသည်။

ကင်းသမား ချိုးနှစ်ကောင် ပျံသန်းသံက ပုံမှန်ပျံသန်းသံ မဟုတ်ဘဲ အန္တရာယ် တစ်ခုခုဖြင့် ကြုံတွေ့ရသော အသံ ဖြစ်နိုင်က ထိုဘက်သို့ နောက် ချိုးများက ပျံမထွက်တော့။ ဝါးနှင့် ရိုက် နေသည့်ဘက် ပြန်အန်ထွက်ပြီး ပျံ တတ်သည်။ အထက် ထောင်တက်ကာ ပျံတတ်သည်။

သည် ဓလေ့ စရိုက် သိသော ချိုးရိုက်သမားက အကင်းပါးဖို့ လိုသည်။ ကင်းသမားကို လောဘကြီး၍ သွားခတ်သဖြင့် ချိုး တစ်အုပ်လုံး ဆုံးရှုံးခဲ့ဖူး ကြောင်း သူ့အဖေ ငတောနှင့် ချိုးရိုက် လိုက်စဉ်က ငလုံး တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ တစ်ခါ ဆုံးရှုံးထားဖူး၍ ငလုံး တစ်သက်တာ သတိမေ့မရပြီ။

ခုပွဲက တစ်ကောင်တစ်မြီးမှ အဆုံးအရှုံး မခံနိုင်သည့် ပွဲ။ အလွဲအချော် မခံနိုင်သည့် ပွဲ။ အဖေ့အတွက် အရေးတကြီး လိုအပ်နေသော ငွေ ရှစ်ရာ မရ ရအောင် ရှာဖွေ ပေးရမည့် ပွဲ။ ပြောရလျှင် သေရေးရှင်ရေး အရေးကြီးနေသည့် ပွဲ။

သည်အသိဖြင့် ကင်းသမား ချိုး နှစ်ကောင်ကို လွှတ်ပေး၍ ကျန် ချိုး လာသမျှကို လက်မလွှတ်တမ်း ခတ်ရန် အားစိုက်နေသော ငလုံး။

ငလုံး အချက် ပေးလာ၍ ဝါး စရိုက်သော ငမုံး။

တိတ်ဆိတ်သောည၊ မှောင်လွန်းသောည၊ သည်ညမှာ ထွက်ပေါ် လာသော ငမူး ဝါးရိုက်သံမှာ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ။

ရိုက်သံ ကြားကတည်းက မဲတင်းနေသော ငလုံး။

အစ်ကိုဖြစ်သူ မတားသေးသမျှ မတော်ဟူသော သဘောဖြင့် ဆက်တိုက် စဉ်တိုက် ရိုက်နေသော ငမုံး။

ကြာသင့်သည့် အချိန်ထက် ကြာသွား၏။ ချိုးပျံသံ ကြားရဖို့ ဝေးလေစွ။

ရိုက်သံအပြင် ဟင်းခွတ်ကိုင်းများ ပြတ်သတ်ကျသံသာ ကြားရ၏။ ချိုးမပြောနှင့် ဘာငှက် ပျံသန်းသံမှ မကြားရ။

လူသစ်တန်းဝင် ငမုံးက တဖြောင်းဖြောင်း ရိုက်ဆဲ။ စမ်းသပ်ခေါင်းဆောင် ငလုံး။ ပိုက်ကြီးကိုင်၍ အဖြေ ရှာဆဲ။

ခဏအကြာမှ ငမုံးကို ငလုံး လှမ်းထားသည်။ ရပ်တော့ဟု အချက်ပေး သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေသော ငမုံး။ အဖြေကို သိလို၍ ပိုက်ဆီ ပြေးကြည့်သည်။

ဘာကောင်မှ မမိသော ပိုက်ကြီးသည် ငမုံးအား ပြောင်လှောင် နေ သယောင်။ ငလုံး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူထူလာကာ ရှက်သွေးရောင် ပြည့်လျှမ်း လာသည်။ ပိုက်ကို ရုပ်ပြီး တောလိုက် ဘက်ထရီမီး ဖွင့်ကာ ဟင်းခွတ်ပင် အောက်သို့ ငလုံး စေ့စပ် သေချာစွာ မီးထိုးကြည့်၏။

အဖြေ တွေ့သည်။

ငလုံး ချိုးရိုက်ရာတွင် လေ့လာချိန် မရမှုမှ ထွက်ပေါ်လာသော အမှား။ သူ့အဖေ အတွက် ကြံရာမရ ဖြစ်ရာမှ တက်သုတ်ရိုက်ကာ အလျင်အမြန် လျှောက်ကြည့်ပြီး အလောသုံးဆယ် လောဆော် လုပ်ရမှုကြောင့် ပေါ်ထွက်လာသော အမှား။

ငလုံး တွေ့သော ယိုထားသော ချေးမှာ ချိုးချေး မှန်ပါ၏။ သို့ရာတွင် ချိုးချေးသည် အသစ်စက်စက်။

အသစ်စက်စက် ချိုးချေးအပြင် ကပ်လျက်ချပ်လျက် တွေ့ရမည့် ချိုးချေး အဟောင်း မတွေ့။

အမြဲတမ်း အိပ်သော ချိုးအုပ်ရှိက ချိုးချေး နှစ်မျိုး ရောလျက် တွေ့ရ သည်။ တစ်မျိုးက ချိုးချေး အသစ်စက်စက်။ တစ်မျိုးက ရက်ကြာပြီဖြစ်သော ချိုးချေးဟောင်း။ သည်နှစ်မျိုးက ရောယှက်လိမ်နေမှ သည်အပင်၌ ချိုးတို့ အမြဲတမ်း အိပ်သည်ဟု ယူဆရသည်။

တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်မည်။ ငလုံး ကြည့်သော အချိန်က ချိုးချေး အသစ်သာ ယိုချသွားပြီး ခေတ္တ နားသွားသည့် ဧည့်ချိုးအုပ် သည် ယနေ့ည၌မူ သူ့မူလ အပင်၌ ပြန်အိပ်ဟန် ရှိသည်။

ငလုံးက ငမုံးကို ကြည့်သည်။ ငမုံးက ငလုံးကို ကြည့်သည်။ သူတို့ နှစ်ဦး အကြည့်မှာ ရှေ့ ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဟူသော အကြည့်။ ဘာ ဆက်လုပ်ရ မလဲ ဟူသော အဖြေမှာ လွယ်လွယ်ရှင်းရှင်း ဖြစ်ပါ၏။

သန်းခေါင်ကို နေ့မှတ်ပါလို့ အရပ်ကလေးမှ အားမနာဟု ဆိုချင်သာ ဆိုကြပေရော့။ သူတို့ အဖေအတွက် ဆက်လက်၍ ချိုးရိုက်ရမည်သာ ဖြစ်သည်။

ကောင်းကင်ကို လုံး မော့ကြည့်လိုက်သည်။

ကြယ်ညီလာခံသည် ညဉ့်နက်လာကြောင်း ညွှန်ပြသည့် သဘောဖြင့် ရွာမှ ထွက်လာစက သူတို့ မမြင်ရသော ကြယ်များပင် ပေါ်ထွက်လာပြီး ကြယ်ပေါင်းစုံ အရောင် တောက်တောက်ပပ ရွှန်းရွှန်းလက်လက်။

အဝေးဆီမှ ကြက်တွန်သံက ဆောင်းလေအေး အဝှေ့မှာ လွင့်မျောပါ လာ၏

သူတို့ရွာမှ ထွက်စက သူငယ်အိပ်ဆိတ် ကြက်တွန်ချိန်။ ယခု ကြက်သွန်သံ ကြားရ ပြန်သည်။ သက်ကြီးခေါင်းချ ကြက်။

(၄)

“အစ်ကို

“ပြော ငမုံး”

“ဘာဖြစ်လို့ တစ်ကောင်မှ မရတာလဲဗျ”

“ချိုးအိပ်မအိပ် ကြည့်တုန်းက အဲဒီ အပင်ကို ငါ ကြည့်တော့ သတိထား နည်းသွားတယ်။ တစ်ပင်ပြီး တစ်ပင် တွေ့ချင်ဇောနဲ့ တက်သုတ်ရိုက် လုပ်တဲ့ အမှားပေါ့ကွာ။ စေ့စပ်သေချာမှု မရှိတာပေါ့။ ငါ့ လစ်ဟင်းချက် ငါ့ အပြစ်ပေါ့”

ငမုံးသည် သာမန် နလပိန်တုံး မဟုတ်။ ခေတ်ကျောင်းသားပီပီ အကင်း ပါးသည်၊ အကွက် မြင်သည်၊ ဆင်ခြင် စဉ်းစားတတ်သည်။ အဖြေကို ရှာရာ၌ တောအတွေ့အကြုံ မရှိသေး၍ အဖြေ ရသည်အထိ မသုံးသပ်နိုင်သည့်တိုင် သူ့အစ်ကို ငလုံး အနေဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသော မှားယွင်းမှု အနေအထား ရှိပြီ ဟု အတပ်သိသည်။

ငမုံးတို့ တောများစွာ သစ်ပင်ကြီးများစွာ ကျော်ဖြတ် တက်ခဲ့ရပါ၏။ သူ့အစ်ကိုသည် သစ်ပင် မည်းမည်းမြင်တိုင်း တွေ့ကရာ လျှောက်ရိုက်သည် မဟုတ်။ သူ ချိုးရမည် ထင်သော သစ်ပင်မှသာ ရိုက်သည်။

ရွေးချယ် ရိုက်ပါလျက်နှင့် ချိုးတစ်ကောင်မျှ မတွေ့ဟု ဖြစ်ရခြင်းမှာ တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်း ရှိရမည်။

သူ၏ ချွတ်ယွင်းချက်ကို အမှန်အတိုင်း ငလုံး ဖွင့်ဟ ဝန်ခံသည်။ ချိုး အိပ်သော အပင် ဟုတ် မဟုတ်ကို ဆုံးဖြတ်ပုံ အသေးစိတ် ပြောပြသည်။ ချိုး အိပ်သော အပင် ဟုတ် မဟုတ် စဉ်းစားရာ၌ ထည့်သွင်းရမည့် အချက်အလက် များကို အသေးစိတ် ငမုံး သိသောအခါ သူတို့ ချိုး မရခြင်းကို သဘောပေါက် လာသည်။

“ကဲ မီးဖွင့်ကွာ၊ ထိန်ပင် ဆီ သွားမယ်။ ထန်းပင်ကြီး နှစ်ပင် သူ့ဘေးမှာ ပေါက်နေတဲ့ ထိန်ပင်ပုလေ အဲဒီ ထိန်ပင်ပုမှာ တွေ့တဲ့ ချိုးချေးကတော့ အသစ် ရော အဟောင်းရော အများကြီး တွေ့ခဲ့တာပါ။ မနေ့ညက ယိုတဲ့ ချိုးချေးတောင် အသစ်စက်စက် တွေ့ခဲ့သော ချိုးအိပ်ဆဲပဲ ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ချရတယ်။ တခြား ချိုးရိုက်သမားတွေ မတွေ့သေးတာလည်း သေချာတယ်။ အဲဒီ ထိန်ပင်ပု ကို သွားမယ်။ သူ့ဘေးမှာ ထန်းပင်ကြီးနှစ် ပင်ပေါက်နေတာဆိုတော့ မျက်မှန်း သွားရတာ လွယ်တာပေါ့”

တောလိုက် ဘက်ထရီမီးကို ဖွင့်၍ ငလုံးတို့ ထိန်ပင်ပုဆီ မှန်းကာ တောလမ်းအတိုင်း ခရီးဆက်ခဲ့၏။

ထိန်ပင်ပု ရောက်တော့မည့်အကြောင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မြင်နေရသော ထန်းပင် မတ်မတ်ကြီး နှစ်ပင်က ညွှန်ပြနေ၏။

ငလုံးက ငမုံးကို ဘက်ထရီမီး ပိတ်ခိုင်းပြီး ထိန်ပင်ပုဆီ ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ ချိုးသည် မီးရောင်ကို သတိပြုမိသော အကောင်ဖြစ်၏။

မီးရောင်လည်း မြင်မည်။ ခြေသံလည်း ကြားမည်ဆိုလျှင် သူ့ အပင် အနီး လူရောက်လာသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ပျံပြေးတတ်သည်။

သည် ဓလေ့ စရိုက်ကြောင့် လသာညများ၌ ချိုး ရိုက်မရ။ လမိုက်ညများ မှာသာ ချိုးရိုက်ရသည်။ လမိုက်ည ဖြစ်သည့်တိုင် ချိုးရိုက်ရာတွင် လထွက်ချိန်ကို ချိန်ဆရသည်။ လထွက်ချိန် မရောက်မီ မိမိ ရိုက်မည့် ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက်ကို ပြီးစီးအောင် ရိုက်ရသည်။ လရောင်လေး ကြည်လာ၍ လူရိပ် ရိပ်ခနဲ မြင်လိုက် လျှင် ချိုးကို ရိုက်မရတော့။ ယခုည အခြေအနေ တစ်ပန်းသာသည်မှာ လဆုတ် ဆယ့်နှစ်ရက်ညဖြစ်ရာ ရောင်နီလာမှ လထွက်မည်။ လကွေးကွေးလေး အရှေ့ ထွက်လာက လင်းစပြုမည်။ လထွက်ပြီး မိုးသောက်ရောင်ခြည် သန်းတတ်ကြောင်း ငလုံး အမှတ်သညာ ထားခဲ့၏။ သည်လို ညမျိုးမှာ ချိုးရိုက်ချိန် ကြာရှည် ကြာမော ဖြစ်မည်မို့၊ ငလုံး ဝမ်းသာရသည်။

တောင်ဘေး ကန်သင်းရိုး၌ ပေါက်နေသော ထန်းနှစ်ပင်။

ထန်းနှစ်ပင်နှင့် ယှဉ်လျက် ပေါက်နေသည်က ထိန်ပင်။ ထိန်ပင်မှာ ပုပျပ်ပျပ်ဖြစ်၍ တောသမားတို့က ထိန်ပင်ပု ဟု သည်အပင်ကို ခေါ်သည်။ ထိန်ပင်ပုကို ချိုးရမည်ဟု ငလုံး သိပ်ထင်သည်။ ချိုး ရိုက်ကွင်း ရိုက်ကွက် လာကြည့်စဉ်ကပင် ချိုးချေးတို့မှာ များပြား၍ အကောင်တွေလည်း များလိမ့်မည် ဟု ထင်သည်။

ထိန်ပင်ပုကို တောင်ဘေးမှ ငလုံးက နေရာယူပြီး ပိုက်ခတ်ရန် ဟန်ပြင် ၍ ဝါးရိုက်သမား ငခုံးကို လေချွန် အချက် ပေးလိုက်သည်။

လေချွန် အချက်ပေးသံ စလျှင်စချင်း ငမုံးက လျင်မြန် သွက်လက်စွာ တဖြောင်းဖြောင်း မြည်အောင် စတင် ရိုက်သည်။

သူ နားကြားများ လွဲသလား။ အနေအထားများ မှားသလား။ ငလုံး အခြေအနေကို ရုတ်တရက် သဘောမပေါက်။

ထိန်ပင်ပုဆီမှ ချိုးပျံသံ ထွက်လာမှ ပုံမှန်ဖြစ်မည်။ ယခု-သူ့ကျောဘက် ထန်းပင် နှစ်ပင် ပေါ်မှ ပျံသန်း ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထွက်ပေါ်လာသော ပျံသံသည် ချိုးပျံသံ မဟုတ်။

ချိုးသည် အတောင်ကို အားယူခတ်၍ ဝှီးခနဲ၊ ဝှီးခနဲ မြည်အောင် ပျံသန်းတတ်ပါသည်။

ယခု ပျံသန်းသံက ချိုးထက် အတောင်ပံ ခတ်သံ ပြင်းထန်သည်။ ရင်အုံကို လေတိုးသံအထိ ပါနေသည်။ အုပ်လိုက် ပျံသံ မဟုတ်။ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ပျံသံသာ ဖြစ်ရာ နှစ်ကောင် ပျံသံဟု ငလုံး နားလည်မိသည်။

နားရည်ဝ စူးရှ ထက်မြက်သော တောသမား နားစောင့် ရှိသည့် ငလုံး ပင်လျှင် ဘာကောင်ပါလိမ့်ဟု ချက်ချင်း ဝေခွဲမရ။ ချိုးပျံသံ မဟုတ်မှန်း ထိန်ပင်ဆီမှ မဟုတ်မှန်းသာ သူသိလိုက်သည်။ ရိုက်ချက် မှန်မှန်ဖြင့် ရိုက်နေသော ငမုံး။

ဘာကောင်မှ ထွက်မလာသဖြင့် တစ်ချက်မျှ ပိုက်မခတ်ရသော ငလုံး။

ငမုံးက မျှော်လင့်ချက် ကြီးမားစွာဖြင့် ရိုက်နေဆဲ။ ငလုံးက အခြေအနေ ရှုပ်ထွေးလှ၍ သံသယ ဝင်နေဆဲ။

“ဆက်ရိုက်ရဦးမလား အစ်ကို”

ငမိုး မေးလာသော အသံ။

“တော်ဟေ့၊ ဒီကိုလာခဲ့”

ငလုံး လှမ်းခေါ်သံ၊ ငမုံးက မျှော်လင့်ကြီးစွာဖြင့် ငလုံး ပိုက်ဆီလာသည်။ ပိုက်က ဖော်ပြသော အခြေအနေကို ကြည့်ရင်း ငမုံးရင်ထဲ ဟာသွားသည်။

“မီးဖွင့်ကွာ၊ အပင်အောက် လှည့်ထိုးပြစမ်း”

ငမုံး ထိုးပြသော မီးရောင်အောက်၌ ရှိနေသော ချိုးချေး အဟောင်း အသစ်များက ငလုံး မမှားပါဟု သက်သေခံ နေသလို ရှိပါ၏။

ငလုံး အတွေးရ ခက်သည်။ သူ့ နောက်ကျောမှ ပျံသန်း သွားသော ထန်းပင်ပေါ်က အသံ နှစ်သံကို ငလုံး မသင်္ကာ။

“ထန်းပင် နှစ်ပင် အခြေကို မီးထိုးစမ်း ငမိုး”

ထန်းပင် နှစ်ပင်၏ အခြေ မြေပြင်များကို မီးလျှောက်ထိုးမှ ငလုံးရော ငမိုးပါ မမျှော်လင့်သော အရာတို့အား တွေ့ရသည်။

ချိုးနီပု ခေါင်းပြတ် တစ်ခုက တစ်နေရာ အဝေးမှာ။

ချိုးနီပု အမြီးမွှေးများက မြေပြင်ပေါ်မှာ။

“တောက်။ ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်လို့ရွာဆိုတာ တို့ အဖြစ်ဟ ငမုံး”

“ဘာလဲ အစ်ကိုရ”

“ဒါ ချိုးနီပု အိပ်တဲ့အပင် ဟုတ်သားပဲကွာ၊ အိပ်တန်းဝင် ချိုးနီပု အုပ်ကို တိုက်သိမ်းက တိုက်ခိုက် သတ်ဖြတ်ပြီး စားတာပဲကွ။ စွန်ဆိုရင် ကုတ်ချီ သွားမယ်။ တိုက်သိမ်းဆိုတာ သူ့ ရင်အုံနဲ့ ပစ်တိုက်ပြီး ခေါင်းပြတ်၊ ဇက်ပြတ် အောင် လုပ်တာမျိုးပါလား၊ ချိုးနီပုအုပ်ကို တိုက်သိမ်းက တိုက်လို့၊ ချိုးနီပုတွေ လန့်ပြီး ဒီအပင် မအိပ်ရဲတာကွ။ အပင်ပြောင်းတာ။ ငါ့နောက်မှာ ရှိတဲ့ ထန်းပင် ပေါ်က ပျံသန်းတာ ကြားတာ ဒီတိုက်သိမ်း နှစ်ကောင် ဖြစ်မယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ စားသောက်ထားတဲ့ ချိုးနီပုသေရဲ့ ခေါင်း၊ အတောင်အမြီးတွေ တို့ တွေ့တာ”

“ကျုပ်တို့ တောသွားတဲ့အခါ တစ်ခါတလေ ကောင်းကင်မှာ လေထဲက ကနေတဲ့ သိမ်းငှက်လား အစ်ကို”

“မဟုတ်ဘူးကွ၊ အဲဒီသိမ်းကို က,သိမ်းလို့ ခေါ်တယ်။ မင်း မြင်တဲ့ သိမ်းက နှုတ်သီးကောက်ကောက်၊ မျက်နှာ အဖြူနဲ့သိမ်း၊ နှုတ်သီးဘေးမှာ အဖြူလေးတွေ ပါတယ်။ လေထဲမှာ ပျံသန်းရာ ထရပ်ပြီး အတောင်တဖျပ်ဖျပ်နဲ့ က,သလို နေတတ်တာမို့ သူ့ကို က,သိမ်းလို့ ခေါ်တာ။ ချိုး၊ ခို၊ ခါ၊ ငုံးလို အကောင်တွေကို ရင်အုံနဲ့ တိုက်ပြီး ခေါင်းတွေ လည်တွေ ပြတ်အောင် တိုက်ခိုက် သတ်တဲ့ သိမ်းကို တိုက်သိမ်းလို့ ခေါ်တယ်။ အရောင်က အညိုနဲ့ အနက် မွေးကွာ၊ သူ့ ရင်ဘတ်ဟောင်းမှာ တခြား တစ်ကောင်ကို တိုက်သတ်ဖို့ သဘာဝ ကိုက အမျှောင်ကြီးလို၊ ဇောင်းကြီးလို ချိုးနီပုအုပ် လစ်ပျံ ထွက်ပြေးတာ နေမယ်”

“နောက်ရက်မှများ တိုက်ပါတော့ အစ်ကိုရာ၊ ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

“ဟ ဘယ် နောက်ဆုတ် ပြန်လှည့်ဖြစ်မလဲ။ ချိုးဆက်ရိုက်မယ်။ ရှေ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရှိတဲ့ သမုံးပင်ကို သွားကွာ၊ သိပ်မဝေးဘူး၊ နေ့ခင်းမှာဆိုရင် လှမ်းတောင် မြင်နေရတယ်။ ချိုးမရတာတော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ တောသမား ဆိုတာ စိတ်ရှည်ရတယ်၊ ကဲသွားရအောင် မီးဖွင့်”

ငလုံးအဖို့ အတွေ့အကြုံ ရှိနေ၍ စိတ်မပျက်။ ငမုံးလို လူသစ်တန်းအဖို့ စိတ်ပျက်ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။

ချိုးရိုက်သွားသည်ကို လွယ်သည်ဟု ထင်ခဲ့သော ငမုံး။ သစ်ပင်ဆီသွား ပိုက်ကာ၊ ဝါးနှင့် ရိုက်၊ ချိုးရ ပြန်လာဟု ထင်ခဲ့သော ငမုံး။

သူ့အဖေနှင့် သူ့အစ်ကိုတို့သည် သူ့ကို ကျောင်းသားဆို၍ ညှာသည်။ ညဘက်ဖြစ်ဖြစ် နေ့ဘက်ဖြစ်ဖြစ် တောလိုက်ရာတွင် သူ့ကို မခေါ်၊ သူတို့ နှစ်ဦးသာ အပင်ပန်း၊ အဆင်းရဲခံ သွားသည်။ ပြန်လာလျှင် လက်ချည်းဗလာ ဘယ်တော့မှ မဖြစ်။ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ပါလာလေ့ရှိသည်။ ပါလာသော အရာတို့ကို အခက်အခဲ ပေါင်းစုံ ကြားက ရယူခဲ့ရမှန်း ငမုံး ခုမှ နားလည် သည်။

ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် ထိန်ပင်ပုမှ ခွာကာ သမုံးပင်ဆီ သွားခဲ့သည်။ သမုံးပင် ရောက်ခါနီး၌ မီးကိုမှိတ်ပြီး ခြေသံ ဖော့နင်းကာ သမုံးပင်ဆီ ချဉ်းကပ် ခဲ့သည်။

ငလုံးက ပိုက်ကာပြီးသောအခါ ငမုံးကို အချက်ပေး လေချွန်ပြသည်။ အချက်ပေး လေချွန်ပြ ပြီးနောက် ဝါးရိုက်သံ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ ပေါ်ထွက် လာသည်။

ဝါး ရိုက်သံနောက် ဦးခနဲ ဝှီးခနဲ ပျံထွက်လာသော ချိုးနီပု နှစ်ကောင်။ သည်နှစ်ကောင်သည် လွှတ်ပေးရမည့် ကင်းသမား ချိုးနှစ်ကောင်။

ငလုံး သူစိတ်ကို သူ သတိဆွဲကာ ဗွေဆော်ဦး ထွက်သွားသော ချိုးကို လွှတ်ပြီး ပိုက်ခတ်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

ရှေ့မှ ပျံသန်းသွားသော ချိုးက၊ အတားအဆီး မရှိသော ပျံသံမှန်း သူတို့ ဗီဇသိဖြင့် သိနေသည့် နီပုတို့ ကုပ်၍ မနေတော့။ ပိုက်ရှိရာဆီသို့ အလုအယက် တိုးဝှေ့ပျံသန်းသည်။

ပျံသန်းလာသမျှ ချိုးများကို ငလုံးက မရပ်မနားဘဲ ဆက်တိုက် စဉ်တိုက် ခတ်သည်။ ချိုးများမှာ ဘယ်ဘက်မှရော ညာဘက်မှရော စွပ်တိုးလာသလို အလည်တည့်တည့်မှလည်း စွပ်ပျံလာသည်။ ပျံလာသမျှကို လက်မောင်းပြုတ် မတတ် ညောင်းညာအောင် ငလုံး ဆီးခတ်သည်။ ချိုးတို့ အောက်ခြေရှိ ပိုက်အိတ်ထဲ ကျသွားသံ၊ ပိုက်ကို တိုးသံ၊ ပိုက်ခတ်သံတို့က မှန်မှန် ထွက်ပေါ် လာသည့် ရိုက်ဝါးသံနှင့် အပြိုင် ဖြစ်သည်။ ကြာကြာ ခတ်လာရသောအခါ ဆောင်းရာသီ ဖြစ်သည့်တိုင် ငလုံး ချွေးပြန်လာသည်။

ရိုက်ဝါးက မှန်မှန် ရိုက်ဆဲ။ ချိုးကို ခတ်သူက ပိုက်ဖြင့် မှန်မှန်ခတ်ဆဲ။

ငြိမ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်းကျင်၌ သည်အသံသာ ဖုံးလွှမ်းနေ၏။ ရိုက်ဝါး ဖြင့် တရစပ် ရိုက်ပြီး ညောင်းညာမှန်း သတိထားမိမှ ငမုံး ရပ်လိုက်သည်။ သူ့အစ်ကို ထံမှ ဆက်ရိုက်ဟု အသံ မကြားရ၍ ပိုက်ခတ်နေသော သူ့အစ်ကို ငလုံး ရှိရာ ငမုံးပြေး သွားသည်။

“ဟာ ချိုး ချိုးတွေ ချိုးတွေ ချိုးတွေ အများကြီး”

ချိုးရှိရာသို့ ရောက်ရောက်ကြည့်ကြည့် အော်သော ငမုံး။

မှို ရှာရာသို့ အစမ်း လိုက်ပါလာသော မှိုရှာလက်သင် တစ်ယောက်က မှိုကျင်း တွေ့ပြီး မှို အများအပြား ပေါက်နေသည်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး၍ ရင်သပ်ရှုမော အော်ပြောသလို ငမုံးအော်ပြောသည်။ အောက်ခြေရှိ ပိုက်အိတ်ထဲ၌ ချိုး အများအပြား။

ငလုံး ချွေးစို့သည့်တိုင် ပင်ပန်းသည်ဟု မယူဆနိုင်။ ခန့်မှန်းထားသည်ထက် များပြားနေသော ချိုးများကို ကြည့်၍ ပီတိတဝေဝေ။

ငမုံးက အောက်ခြေရှိ ပိုက်အိတ်ထဲမှ ချိုးများကို တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် ဖမ်းသည်။

အားလုံး ဖမ်းပြီးမှ ချိုးကောင်ရေ ရေတွက်ကြည့်သည်။ ချိုးနီပု သုံးဆယ့်လေးကောင်။

ဟုတ်သည်။ သည်တစ်ပင်ထဲမှ ချိုးနီပု သုံးဆယ့်လေးကောင် အထိ ငလုံးနှင့် ငမုံး ရသည်။ ဘက်ထရီမီး ဖွင့်၍ သူတို့ ရသော ချိုးများကို ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် ရွှင်လန်း အားရစွာ ကြည့်ရာမှ ချိုးနီပု တစ်ကောင်ကို ထုတ်ပြီး ငလုံးက ငမုံအား ပြသည်။

ငလုံး ပြသော ချိုးနီပု၏ လည်ပင်းမှာ ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက် လတ်လတ် ဆတ်ဆတ်။ ယိုစီးကျနေသော သွေးစီးတို့ ယခုထိ ရှိနေဆဲပင်။

“ဒါ တိုက်သိမ်း အတိုက်ခံရပြီး သေဘေးက ပွတ်ကာ သီကာ လွတ်သွား တဲ့ ချိုးကွ၊ ကြည့်ပါလား လည်ပင်းမှာ ဒဏ်ရာနဲ့ သွေးစသွေးနနဲ့၊ အဲဒီက လန့်ပျံလာရာက အနီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ဒီအပင်ကို သူတို့ ပင်စင် အိပ်နေကျလည်း မဟုတ်ဘဲ အိပ်နေကျ အမြဲတမ်းအုပ်နဲ့ အဲဒီ ထိန်ပင်က အုပ်နဲ့ ပေါင်းအိပ်တာ ဖြစ်မယ်”

ငမုံးသည် သူ့အစ်ကိုကို အထင်တကြီး မော့ကြည့်လိုက်၏။ သူ့ အတွေ့အကြုံ၊ ပညာနှင့် သူ ကျွမ်းကျင်ကြောင်း ငမုံး သဘောပေါက်မိ၏။

“တို့ သဂျမ်းပင်ဆီ သွားမယ်”

“ဟုတ် ဟုတ်”

ငလုံးရော ငမုံးပါ ခြေလှမ်းသွက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး။

သူတို့ရင်၌ သူတို့အ​ေဖအတွက် သူတို့ ကြိုးစား လုပ်ကိုင်ရာ ချိုးများ ရလာ၍ ကြည်နူးဝမ်းသာ အားတက်နေကြ၏။

(၅)

လာဘ်များ တိုက်ပြီးလျှင် တောက်လျှောက် တိုက်ဓာတ်လေသလား ဟု ငမုံး ထင်သည်။

ဟင်းခွတ်ပင်နှင့် ထိန်ပင်ပုမှ တစ်ကောင်မျှ မရ၊

သမုံးပင်မှ စ၍ သုံးဆယ့်လေးကောင် ရသည်။

သဂျမ်းပင်မှ ဆယ့်ခြောက်ကောင် ရသည်။ သန်းပင်မှ ဆယ့်တစ်ကောင် ရသည်။

ငမုံးရော ငလုံးပါ ဝမ်းသာလွန်း၍ မျက်ရည်များ လည်ခမန်း ဖြစ်လာ သည်။ ချိုးတစ်ကောင်လျှင် ဖောက်သည်ဈေး ဆယ့်သုံးကျပ် ရောင်းရမှန်း သူတို့ သိသဖြင့် ကျွမ်းပစ်ထိုးချင်စိတ် ပေါက်လာသည်။ သူတို့အဖေ လိုသော ဆေးဖိုးကို သူတို့ ရရှိလေပြီဟူသော အသိ ပေါ်လာတိုင်း ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထထလာကာ သွေးလည်ပတ်မှုတွေပင် မြန်ဆန်လာသည်။

အဖေ ဆေးဖိုးအတွက် သောက ရောက်နေရှာသော အမေ။

ဘာမှ မသိတော့ဘဲ ကျန်ရစ်သူ မိသားစု ပြုသမျှ နုရတော့မည့် ဘဝ ရောက်မှန်း မသိ ရောက်နေရသော အဖေ။

အမေ စိတ်ချမ်းသာမှ အဖေ စိတ်ချမ်းသာမည်။

အဖေ စိတ်ချမ်းသာ အမေ စိတ်ချမ်းသာကြမှ သူတို့ သားသမီးများ စိတ်ချမ်းသာမည်ဟု ဆက်နွယ် နေသော သမုဒယကြိုးမျှင်ကို မြင်စပြု နေသည့် သားဖြစ်သူ ငလုံးနှင့် ငမုံးတို့ ရင်၌ အဖေလည်း ရွှင်လန်း၍ အမေလည်း ဝမ်းမြောက် ကြည်နူးကာ သူတို့ လည်း ပြုံးပျော်နိုင်တော့မည်မို့ လူ့ဘဝ ရကတည်းက တစ်ခါမျှ မခံစားဖူးသော ချမ်းမြေ့ကြည်နူးမှုကို သူတို့ ခံစားနေရ၏။

“လထွက်အထိ ဆက်ရိုက်ရအောင်လား အစ်ကို”

“တော်စို့ကွာ တို့ ပတ်ပြီး ပြန်လှည့်ရအောင် ထိန်ပင်ပုဆီ ပြန်တဲ့လမ်းမှာ ဦးပန်း ကန် ဆိုတာ ရှိတယ်။ အဲဒီ ကန်နဲ့ ထိန်ပင်ပုနဲ့ မျက်စောင်းထိုး ရှိတာပဲ။ ကန်ပေါင်ပေါ်မှာ ချုံတွေနဲ့ မြင့်မြင့်မားမား အပင်ဆိုလို့ ညောင်ချဉ်ပင်လေးသာ ရှိတာ။ အဲဒီကို လှည့်ရိုက်ရင်း ပြန်ရအောင်”

“လာဘ်တိုက်နေတုန်း ဆက်ရိုက်လိုက်ရင် ပိုမကောင်းဘူးလား”

“ရောင်းချိန်ကွ ငါ့ညီရ၊ ရောင်းချိန်မီမှ၊ အဖေနဲ့ ငါ တောလိုက်ညထွက် ရင် မင်းနဲ့ငါ ခုပြောသလို ပြောရတာပဲ။ အဖေက ရောင်းချိန်မီ ပြန်ချင်ရှာတာ၊ ငါက လာဘ်တိုက်တုန်း တအား ဆက်လုပ်ချင်တာ။ လက်တွေ့ကျတော့ အဖေ ပြောတာက သဘာဝကျလို့ ရောင်းချိန်မီ အရောက်ပြန်တာက မှန်တယ်”

သူတို့ အပြန်တွင် ထိန်ပင်ပုနှင့် မျက်စောင်းထိုးရှိ ဦးပန်း ကန်ပေါ်မှ တစ်ပင်တည်း ရှိနေသော ညောင်ချဉ်ပင်ဆီ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် သွားကြသည်။

“နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ် မနိုင်အောင် ရပါစေလို့ ဆုတောင်းလော့၊ တို့ဒီအပင် ချိုးရိုက်ပြီးရင် အိမ်တန်းပြန်မယ်”

“ရသလောက် အဖေ့ဆေးဖိုးမို့ အဖေ ကျေးဇူးတော် အနန္တကို ပြန်ဆပ် နိုင်ဖို့ ကောင်ရေ သိန်းသန်း ကုဋေ မရတောင် ဆေးဖိုးအပြင် ဓာတ်စာဖိုးလေး ရပါစေဗျာ”

ငမုံး ဆုတောင်းသံက ပျော်ရွှင်မှု စီးဝင်နေသော အသံ။

ငမုံး ရိုက်ဝါးသံ၊ ငလုံး ပိုက်ခတ်သံတို့ ထွက်ပေါ်လာသည်ကို နားထောင်က သည်ညောင်ချဉ်ပင်မှာလည်း ငလုံးတို့ ချိုးအုပ်နှင့် တွေ့ပြန်ပြီဟု သိသည်။ ပိုက်အိတ်ထဲရှိ ချိုးများကို ဖမ်းဆီးရန် ပြေးလာပြီး ချိုးများကို ဖမ်းရင်း ငမုံးက အော်သည်။

“ဟာ အစ်ကိုရေ အစ်ကို လာဦးဗျ၊ သိမ်း သိမ်း”

“ဟင်၊ သိမ်းငှက်ပါလာတယ်၊ အေး အေး ငါလာမယ်”

ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် သိမ်းငှက် နှစ်ကောင်ကို ဝိုင်းဖမ်းပြီး အောက်ခြေ ရှိ ပိုက်အိတ်ထဲမှ အပြင် ထုတ်လိုက်သည်။

ငမုံး သဘော မပေါက်သော်လည်း ငလုံး သဘောပေါက်သည်။

ညမှာ လန့်ပျံသော နေ့ငှက်သည် ညဉ့်ငှက်ကဲ့သို့ ည၌ မကျင်လည်။ ညမှာ ကျင်လည်ကျက်စားသော ညဉ့်ငှက်ကသာ ညမျက်စိ ရှင်၍ သူတို့ လိုလားရာ ပျံသန်းနိုင်သည်။ နားနိုင်သည်။

လန့်ပျံသော နေ့ငှက်သည် စိတ်ကြိုက်နေရာ ရောက်အောင် ရွေးချယ် မပျံသန်းတတ်ဘဲ တွေ့ရာ အမြင့်ဆုံး အပင်မှာသာ ရုတ်တရက် ဝင်နားတတ် သည်။

တိုက်သိမ်း နှစ်ကောင်သည် မူလက ဘေးကင်းရန်ကင်း ယူဆ၍ သူတို့ အိပ်နေကျ ထန်းပင် အထက်မှ လန့်ပျံရင်း ညောင်ချဉ်ပင်ဆီ ဦးတည်ပျံမိရာမှ ဝင်နားခို အိပ်စက်ဟန် ရှိသည်။ ညဘက် ဖြစ်သောကြောင့် သူတို့ ရောက်လာကြောင်း သိရှိပြီး လန့်ကြောက်ကာ ချိုးငှက်တို့ ထွက်မပြေး။ အမှောင် ကန့်လန့်ကာက ချိုးတို့ မကြောက်လန့်စေရန် သဘာဝ ကန့်လန့်ကာ အဖြစ် ကာပေး ထားရာ ရောက်နေ၏။ ငမုံးက ဆက်ဖမ်းရင်း အော်သည်။

“အစ်ကိုရေ ပုစဉ်းထိုးငှက်လည်း ပါသဗျ၊ ငှက်ပြာရော ပါတယ်”

“ပါတတ်ပါတယ်ကွာ၊ ချိုး ဘယ်နှကောင် ရလဲ ရေတွက် ကြည့်စမ်း”

“ချိုး သီးသန့်က ဆယ့်လေးကောင် အစ်ကို၊ တိုက်သိမ်းက နှစ်၊ ပုစဉ်းထိုးက သုံး၊ ငှက်ပြာက တစ်၊ အဲဒါ အကုန်ပဲ”

“ချိုးတစ်ကောင် ဖောက်သည်ဈေး ဆယ့်သုံးကျပ် အပ်ရတော့ အကောင် ခုနစ်ဆယ်လောက် ရောင်းရင် အဖေ့ဆေးဖိုး ရပါပြီကွာ၊ ကျန်အကောင်ရေ အတွက် ရတဲ့ပိုငွေကို နောင်မှာ ဆေးဖိုးလိုရင် ရအောင်တို့ သိမ်းထားကြမယ်။ ဒါမှ နောင်လိုရင် အခက်အခဲ မတွေ့မှာ”

“ဟုတ်တယ် အစ်ကို၊ သိမ်းဆည်းထားတော့ လိုတဲ့အချိန် မရှာရတာ ပေါ့။ တိုက်သိမ်းနဲ့ ပုစဉ်းထိုးတွေရယ်၊ ငှက်ပြာလေးရယ်ကိုကော ဘာလုပ်မလဲ”

“အဖေ့ကို စေတနာထားပြီး ငွေ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ မယူဘဲ မေတ္တာရှိ၊ စေတနာသက်သက်နဲ့ ကုသပေးနေတဲ့ ကျန်းမာရေးမှူးလေးကို တိုက်သိမ်း နှစ်ကောင် ကန်တော့ရမယ်။ ကျန်တဲ့ ပုစဉ်းထိုးနဲ့ ငှက်ပြာကိုတော့ တို့ ချက်စား တာ ပေါ့ကွာ။

ရွာဆီ အပြန်လမ်း ရှိရာသို့ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် လှမ်းခဲ့ကြသည်။

အရှေ့ဆီမှ ရောင်နီ ပတ္တမြားတို့ စီးလည်ယှက်ဖြာတော့မည့်အကြောင်း ရှေ့တော်ပြေး အနီရောင်တို့ ရောင်ပြန်ဟပ်လာသည်။

တောသည် ငြိမ်ငြိမ်ဆိတ်ဆိတ်။ ငွေနှင်းကမ္ဗလာတို့က ရှုလေရာ ပိတ်ဖုံးထား၏။

တောပန်း မြိုင်ပန်းတို့ သင်းပျံ့ကြိုင်လှိုင်၍ မွှေးရနံ့စုံ ထုံသင်းနေ၏။ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက် ရွာဆီ ရောက်ခါနီးမှ လ ထွက်လာသည်။ အရှေ့မှ ပေါ်ထွက်လာသော ငွေလခြမ်းလေး။

ငွေလခြမ်းလေးနှင့် ခပ်ယွန်းယွန်း နေရာ၌ လင်းထိန်စူးရှပြီး အရောင် တဖိတ်ဖိတ် လက်နေသော ကြယ်နီ။

ထိုအထိမ်းအမှတ်သည် နံနက်မိုးသောက် အလင်း ရောက်တော့မည့် အထိမ်းအမှတ်။

မိုးမသောက် မှောင်မိုက်ရိပ် မပြေးမီ ဖောက်သည်ကို အပ်နိုင်ရေးအတွက် ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်၏ ခြေလှမ်းတို့မှာ ပို၍ပို၍ လျင်လျင်မြန်မြန် သွက်သွက် လက်လက်။

မိုးမသောက် မှောင်မိုက်အရိပ်မပြေးမီ အချိန်မီလာကြဟု နှိုးဆော် သလို ရွာဘက်ဆီမှ ကြက်သွန်သံကြားရ၏။

လင်းကြက်ဆော်လေပြီ။

စာစီ – မီးမီး