*************************************

———————————–
မပုကြွယ်ဆိုလို့ မူလတန်းဖတ်စာအုပ်ထဲမှာပါတဲ့ မပုကြွယ်နဲ့ ခရုငယ် လို့ မထင်လိုက်ပါနှင့်။ သည်ကမပုကြွယ်က ငါးစိမ်းသည် မပုကြွယ်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ငါးစိမ်းသည်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း အပြောအဆိုကြမ်းတမ်း သည်။ ငါးခူ၊ ငါးကျည်းများဆိုရင်လည်း ကုတ်ချိုးပေးရမလား၊ ခေါင်းထုပြီး ရောင်းရမလား၊ ကြိုက်သလိုခိုင်း၊ ရောင်းရရင်ပြီးရော၊ ပိုက်ဆံရရင်ပြီးရော ဒီလိုမိန်းမမျိုး။ မပုကြွယ် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သေစာ၊ ရှင်စာသာ ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်သည်။ . ဒါပေမဲ့-တစ်ခုပြောစရာရှိတာက ဘယ် လောက် အပြောအဆို ကြမ်းတမ်းကြမ်းတမ်း၊ ငါးတွေအပေါ်ဘယ်လောက် ပဲ ရက်စက် ရက်စက်၊ မိခင် ဒေါ်ပုစီအပေါ်တော့ အလွန်ကောင်းသည်။ မိခင်ကြီးအား ရိုသေ၍ အမြဲဂရုစိုက်သည်။ သူမမှာ ပြောစရာရှိသည်က သူများ အသက်သတ်၍အသက်မွေးခြင်းပင်တည်း။

မပုကြွယ်သည်မိခင်ဒေါ်ပုစီနေမကောင်းလျှင်ပျာယာခတ်ပြီးဘာလုပ် ရမှန်းမသိကာ စိတ်လည်းတိုနေတတ်၏။ . သူမစိတ်တိုနေလျှင် သူ၏ ယောက်ျားကိုအုန်းလှနှင့်သားသမီးများနေစရာမရှိတော့။
ကိုအုန်းလှလူရိုး လူအေး ဖြစ်သော်လည်း ထန်းရည်လေးတော့ တစ်ကျိုက်၊ နှစ်ကျိုက်မော့ တတ်သည်။ အလုပ်လက်ကြောမတင်း၊ ဒါကို မပုကြွယ်က ခွင့်လွှတ်သည်။ မူးလာရင် မရစ်နှင့် အိပ်တော့။ မပုကြွယ်က ဒီလို မိန်းမမျိုး။ သူကသာ သေစာရှင်စာ ရေးတတ်သော်လည်း သားနဲ့သမီးကျတော့ ပညာရေးကို ဂရုစိုက်သည်။ ပညာတတ်ဖြစ်ချင်သည်။ သားက (၄) တန်း၊ သမီးလေးက (၂)တန်း။ကလေးများကလည်းမိခင်၏စိတ်ဓာတ်ထက်မြက်ပုံကိုသိသည်။
ပညာကိုတော့ ကြိုးစားကြသည်။
မပုကြွယ်သည် ကလေးများကို ကစားချိန်မှာ ကစား၊ စာကျက်ရန် ခေါ် လျှင်လည်း တစ်ခါ၊ နှစ်ခါ။ အော်ခေါ်တုန်း လာလျှင်လာ။ သုံးခါအော်ခေါ် ရပြီဆိုရင် သေဖို့သာပြင်တော့။ မပူကြွယ်၏ မိခင်ဒေါ်ပုစီကလေးများကို နနွင်းလူးဖို့သာ ပြင်ထား။ ဒီလို မိခင်မျိုး ဖြစ်သည်။ သားသမီးကို သူလို ပညာမဲ့ကာ အသက်သတ်၍ အသက်မွေးသူ မဖြစ်စေချင်၊ မိခင်စိတ် အပြည့်အဝရှိသူဟု ဆိုရမည်။
တစ်နေ့တွင် သူတို့၏မိသားစုထံသို့ မထင်မှတ်သောအဖြစ်အပျက် တစ်ခု ဝင်ရောက်လာတော့သည်။ ထိုနေ့က ဖြစ်ချင်တော့မပုကြွယ် ငါးရောင်း မကောင်းသဖြင့် မပုကြွယ်လည်း အိမ်မှာ ချက်စားရန်နှင့် ရွာထဲ တွင်အကြွေးလိုက်ရောင်းမည်ဆိုသည့် စိတ်ကူးနှင့် ငါးများကိုပြန်သယ်လာ ခဲ့လေသည်။ အိမ်ရောက်တော့ မပုကြွယ်၏ မိခင် ဒေါ်ပုစီ အိမ်အဝ၌ ဆီးကြိုနေသည်။ မပုကြွယ်ကလှမ်း၍…. “ကိုအုန်းလှရော – အမေ”
“ညည်းလင် – အုန်းလှ ဘယ်တုံးက အိမ်ကပ်ဖူးလို့လဲ၊ ထူးထူးဆန်း ဆန်းမေးနေသေးတယ်”

“ကိုအုန်းလှတစ်ယောက်ကတော့ လည်ရာပြန်စားရေးပဲ၊ အိမ်မှာ ဝိုင်း လုပ်စရာရှိရင် သူမရှိတော့ဘူး၊ ဒီမှာ မကုန်တဲ့ငါးတွေချက်စရာရှိတာချက်၊ ရောင်းစရာရှိတာရောင်းရဦးမယ်အမေ”
“ညည်းယောက်ျား ထန်းတောထဲမှာရှိမှာပေါ့”
“လိုက်မရှာတော့ဘူး – အမေ။ အဲဒီတောင်းထဲမှာ ငါးကျည်းတွေ ရှိ တယ်၊ ယူကြော်ထားအမေ။ ငါးခူနဲ့ ကျန်တဲ့ငါးတွေ ရွာထဲလိုက်ရောင်း လိုက်ဦးမယ်၊ ကလေးတွေကျောင်းကပြန်လာရင်ထမင်းကျွေးပြီးစာကျက် ခိုင်းဦး၊ သမီး သွားတော့မယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ငါးများ ထည့်ထားသော တောင်းကို ရွက်၍ မပုကြွယ် တစ်ယောက်ထွက်သွားသည်။
ရင်ထဲ၌လည်း အိမ်မှာ ငါ့မိခင်အိုကြီးရှိလို့သာပေါ့၊ နို့မို့မလွယ်ဘူးဟု တွေးရင်း မိခင်ကြီးအတွက် လိုအပ်သည့် အားဆေးနှင့် ခပ်နွေးနွေးအနွေး ထည်လေးတစ်ထည် ဝယ်ပေးရန်ဟု စိတ်ကူးဖြင့် တွေးတောနေမိသည်။ မပုကြွယ်သည်သူ၏အစ်မဝမ်းကွဲနေထိုင်သောအရှေ့ရွာဘက်သို့ငါးရောင်း ရန် ထွက်လာလေသည်။ မပုကြွယ်တို့ ရွာနှင့် အရှေ့ရွာသည် ရွာသုသာန် တစ်ခုခြားသည်။ထိုသုသာန်သည်သရဲအလွန်ချောက်သည်ဟုနာမည်ကြီး သည်။ ကြောက်မနေအား။ ဝမ်းစာရေးက အရေးကြီးသည်။ ယောက်ျား ငပျင်းကို အားကိုး၍မဖြစ်။ ထမင်းငတ်သေဖို့ရှိသည်။
“ဟောဒီမှာ- ငါးခူး၊ ငါးကျည်း၊ ငါးရှဉ့် အစုံရမယ်နော်”
“မပုကြွယ်ရေ…လာဦးဟေ့”
“ဟုတ်ကဲ့အဒေါ်…”
“ကဲ…ပြပါဦး၊ ဘာငါးတွေပါလဲ”
“အဒေါ်ရယ် စုံနေတာပဲ၊ ငါးခူလေးတွေ လတ်ဆတ်လိုက်တာ” “ငါးခူ (၃၀) ဆယ်သားပေး”

“ဟုတ်ကဲ့ (၃ဝ) သား ခုနစ်ရာပဲပေး” “မနက်ဖြန်လာယူနော်မပုကြွယ်” “ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်အဒေါ်”
“ဟောဒီမှာငါး၊ ငါးတွေ အစုံရမယ်နော်”
“ဟေ့…လာဦး” “ဟုတ်…လာပါပြီအဘကျော်ဇံ”
“ငါးကျည်း အစိတ်သားပေး”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ပိုက်ဆံ နက်ဖြန်လာယူ” “ရပါတယ် – အဘ” “အေး…အေး”
မပုကြွယ်သည် ငါးများကို လက်ငင်းရော၊ အကြွေးပါ ရောင်းပြီးသော အခါ သူ၏ ဆွေမျိုးတော်သူ အစ်မဝမ်းကွဲထံသို့ ဝင်လိုက်လေသည်။ သူ၏ ဝမ်းကွဲအစ်မ တည်ခင်းကျွေးမွေးသော ကောက်ညှင်းပေါင်းနှင့် ရေနွေးကြမ်း ပူပူလေးကို သောက်၍ အမောပြေ နားခိုရင်း ညီအစ်မနှစ်ယောက် ရောက် တတ်ရာရာ စကားပြောဆိုကြပြီး မပုကြွယ်လည်း ငါးတောင်းလေးရွက်၍ သူမ၏ရွာရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။
မပုကြွယ်အိမ်ပြန်ချိန်သည် နေ့အလင်းကုန်၍ မှောင်ရီပျိုးစပြုနေပေပြီ။ မပုကြွယ် အိမ်သားများ စောင့်မျှော်နေလေပြီဟု တွေးရင်း ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ သင်္ချိုင်းကုန်းနားအဖြတ်တွင် ရိပ်ခနဲ လှုပ်ရှားမှု နှင့်အတူ။

“ဒုတ်…ဒုတ်” “အား…”
လူတစ်ယောက်က မပုကြွယ်၏ နောက်ကျောကို ဒုတ်ခနဲ ရိုက်ချလိုက် လေသည်။ မပုကြွယ်လည်း“အား”ဟုတစ်ချက်သာအော်နိုင်ပြီးလဲကျသွား လေတော့သည်။ ငါးတောင်းတွေ၊ ပိုက်ဆံတွေ လွင့်စဉ်ကျကုန်သည်။ မပု ကြွယ်လုယက်ခံရလေပြီ။ အမှောင်ထုထဲတွင် အားပြု၍ ရိုက်သူကို ကြည့် လိုက်သောအခါ အရပ်(၇)ပေ၊ (၈)ပေခန့်ရှိ ဧရာမလူထွားကြီးတွေ ဖြစ်နေ သည်။အင်္ကျီမပါ၊ ကျောပြောင်တွေဖြစ်ပြီး သည်အရပ်တွင် မတွေ့ ဘူးသော လူတွေ။ ဘုရား-ဘုရားလူတွေမဖြစ်နိုင်၊ သရဲတစ္ဆေတွေလား…။
မပုကြွယ် လဲကျသွားသောအခါ ထိုလူသည် မပုကြွယ်၏ နားထဲမှ နား ကပ်ကို ချွတ်ယူလိုက်ပြီး ငါးရောင်းရငွေများကိုပါ ယူဆောင်၍ ထိုနေရာမှ ထွက်ခွာသွားလေသည်။ ထွက်ခွာမသွားခင် မပုကြွယ်အား အုတ်ဂူတစ်ခု အနီးသို့ ဒရွတ်တိုက် ဆွဲခေါ်သွားပြီး လူမမြင်အောင် အုတ်ဂူနှင့် ကွယ်ခဲ့လေ သည်။
“အမလေး – သေပါပြီရှင့်”
ငါတစ်ခါမှ မရောက်ဘူးတဲ့နေရာပဲ။ ဘယ်နေရာပါလိမ့်၊ ဒီအတိုင်း ထိုင်နေလို့ မဖြစ်သေးပါဘူး။ ငါ အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဖြစ်မယ်ဟု မပုကြွယ် လည်း ပြောပြောဆိုဆို ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး ရှေ့တွင် မြင်နေရသည့် မြက်တောလေးဖြစ်နေသော လမ်းလိုလို ဖြစ်ပေါ်နေသည့်နေရာကို ဖြတ်ရန် ခြေလှမ်းလိုက်လေတော့သည်။ နောက်ကျောပြင်တစ်ခုလုံးနာကျင်နေမိ သည်။ အဆုတ်ကွာလုမတတ် ခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်… “လိုက်ကြဟေ့ – လိုက်ကြ၊ ဖမ်းကြဟေ့ – ဖမ်းကြ”
လူတစ်စု၏အသံ။ မပုကြွယ်ရှိရာသို့ လာသည့်အသံများအား မပုကြွယ် ကြားသောအခါ“ဒီအသံတွေကငါ့ဆီကိုလာနေတဲ့အသံတွေပဲ။ဟိုချုံပုတ်ထဲ

ဝင်ပြီးနေမှ” မပုကြွယ်လည်း ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် နီးစပ်ရာ ချုံပုတ် ဆီသို့ ဝင်ပုန်းနေလိုက်ပြီး အသံကြားရာဆီသို့ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ ရင် တွေခုန်ကာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေမိသည်။
ထိုစဉ်လူလေးငါးယောက်ကမပုကြွယ်ရှိသည့်မြက်တောလမ်းလေးဆီ
သို့ လာနေကြသည်။ သူတို့လက်ထဲတွင်လည်း ဓား၊ လှံနဲ့တကွ တင်းပုတ် သဏ္ဌာန်လက်နက်များလည်း ကိုင်ဆောင်၍ ထားကြလေသည်။ ရုပ်ဆင်း သဏ္ဌာန်များမှာလည်း ဘီလူးလိုလို၊ တစ္ဆေလိုလို လူတွေ-။ အင်္ကျီဗလာ ကျောပြောင်ဖြင့်၊ သရဲတစ္ဆေပုံစံများဖြင့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။ မပုကြွယ်သည် အလွန်အမင်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားပြီး ဇောချွေးများပင် ပြန်လာကာ အပေါ်သွားနှင့် အောက်သွားများ တထပ်ထပ် အချင်းချင်း ရိုက်ခတ်နေသည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပင် မရှူရဲတော့။ တုန်လှုပ် ချောက်ချားစွာ ငြိမ်သက်နေမိသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ တစ်သက်လုံး သားငါး များကို သတ်ဖြတ်လာခဲ့ရာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ဘုရားတမိပြန်သည်။
“ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား…ကယ်တော်မူပါဘုရား”
“ဘုရား…ဘုရား ကယ်တော်မူပါ။ လူဘီလူးတွေဆိုတာဒါကိုခေါ်တာနဲ့
တူတယ်။ ငါတော့ ဒုက္ခရောက်ပြီနဲ့တူတယ်။ ငါ – ငါးခေါင်းတွေ အရှင်လတ် လတ်ထုထောင်းသတ်ဖြတ်လာတာ၊ အခု ငါ – အရှင်လတ်လတ် ငါးခေါင်း အထုခံရသလိုအထုခံရပြီးအရှင်လတ်လတ်အသတ်ခံရမှာပါလား။ဒီလူတွေ လက်ထဲ ရောက်သွားရင် မလွယ်ဘူး။ ငါ . . .ငါ . . . ဘုရားစာလည်း မရဘူး ဒုက္ခပဲ။ အမေရေ . . . ကယ်ပါဦး – သမီးကို ကယ်ပါဦးအမေရယ်” ဟု မပုကြွယ်လည်း မိခင်ကို တမ်းတငိုကြွေးနေလေသည်။ ကြောက်လန့် တကြားအော်သည်။
ထိုအချိန်တွင်ထိုလူစုထဲမှစကားပြောသံကြားရလေသည်။

“အခုလေးတင် ဒီနားမှာ ပျောက်သွားတယ်။ ငါတို့ရွာကို ရောက်လာရင်
ဘယ်သူမှ မလွတ်စေရဘူး။ တို့တစ်တွေ ဟင်းစားဖူလုံပြီ။ မတွေ့တွေ့အောင် ရှာဖွေကွာ၊ တွေ့ရင်အကြောင်းကြား၊ ငါရွာထဲခဏပြန်လိုက်ဦးမယ်။ တွေ့ရင် မလွတ်စေနဲ့”ဟုပြောပြီး အသားမည်းမည်း ကိုယ်လုံးတုတ်တုတ်၊ ဂင်တိုတို လူလိုလို၊ ဘီလူးပုံ မျက်လုံးနီနီနှင့် သဏ္ဌာန်ရှိသောလူသည် ပြောပြီး လှည့် ထွက်သွားလေသည်။ ကျန်ရှိသောသူများ မပုကြွယ်ကို နေရာအနှံ့ ရှာဖွေ ကြသည်။
မပုကြွယ်လည်း ကြောက်ရွံ့ စွာနှင့် ဘုရားတလိုက်၊ မိခင်ကို တလိုက် ဇောချွေးတွေပြန်နေရှာသည်။ ထိုစဉ်…
“ဟာ – ဟိုမှာ … ဖွတ်တစ်ကောင်”
“ဟေ့….မိအောင်ဖမ်းကြ”
ထိုလူစုသည်သစ်ပင်တစ်ခုတွင်ကပ်နေသောဖွတ်ကြီးအားလှံနှင့်လှမ်း
ပစ်လိုက်လေသည်။ ဖွတ်ကြီး ပြုတ်ကျလာသောအခါ ဖွတ်ကြီး၏ခေါင်းအား တင်းပုတ်နှင့် ထုလိုက်လေသည်။ ဖွတ်ကြီး၏ ခေါင်းစဉ်တစ်ခုလုံး ကျေမွ၍ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင် ငြိမ်သက်သွားသည်။ ထိုအခါ မပုကြွယ်စဉ်းစားတွေးတောမိ လေသည်။
သူမမှာနောင်တတွေရင်ထဲမှာပြည့်လျှံနေပြီဖြစ်သည်။
“အင်း…ငါလည်း ငါးခေါင်းတွေကိုထုသတ်လာတာ၊ ဝဋ်လည်ပြီထင်ပါ ရဲ့။ ဒီလူစု လက်ထဲကို ငါရောက်သွားရင် ဒီဖွတ်ကြီးကို သတ်သလို ငါကို အသတ်ခံရမှာပဲ။ ဒါ – ငရဲခံနေရတဲ့ အသူရကာယ်ရွာကို ငါရောက်သွားတာပဲ နေမှာ။ ဒါပေမဲ့ ငါမသေနိုင်ပါဘူး၊ လူ့ဘုံမှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ငါမရှိရင် ငါ့မိခင် အိုကြီးနဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူတာဝန်ယူမှာလဲ။ ကိုအုန်းလှက လည်းလက်ကြောတင်းအောင်အလုပ်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး။လူပျင်း – ငါ့မိခင်

ကိုပြန်ပြီးရှာဖွေကျွေးမွေးရဦးမှာ။ အမေရယ် – သမီးဒီမှာအဖြစ်ဆိုးနေတယ်
ကယ်ပါဦး”ဟုကျိတ်၍အော်ဟစ်ငိုကြွေးနေလေသည်။
မပုကြွယ်၏မိခင်ကြီးမှာလည်းရွာသို့ပြန်မရောက်သေးသောမပုကြွယ်
ကိုမျှော်ပြီး မေတ္တာပို့နေလေသည်။ သမက်အုန်းလှလည်း ဘယ်နေရာမှာ မူး ပြီး လဲနေမှန်း မသိပေ။ ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အိပ်နေပြီ။ အမေသည် အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်တွင် ထိုင်ပြီး သမီးပြန်အလာကို မျှော်နေမိလေသည်။ မပု ကြွယ် ပြန်မလာ၊ မိုးလင်း၍ မနက် (၆) နာရီပင် ထိုးနေပေပြီ။ မပုကြွယ်၏ မိခင်လည်း မပုကြွယ်အား စောင့်ရင်းနှင့် မိုးချုပ်မှ ရုတ်တရက် အိပ်ပျော်သွား သဖြင့် မနက်မိုးလင်းမှ နိုးလေသည်။ နိုးနိုးချင်း သမီး မပုကြွယ်ကို သတိရ သဖြင့်…
GUI
ပါ။
“ညက သမီးပြန်မှလာရဲ့လားမသိဘူး။ အခန်းထဲဝင်ကြည့်မှ”
ကလေးတွေ အိပ်နေသော ခြင်ထောင်ကို လှန်ကြည့်ရာ သမီးကို မတွေ့
ပို၍ စိတ်ပူပန်သွားမိသည်။ ရင်ထဲမှာ တုန်ခါသွားသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရ
“…အုန်းလှ၊……နင် – ဘယ်အချိန်ကအိမ်ပြန်ရောက်လာသလဲ၊ အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်ကြီးမှာ အိပ်နေလိုက်တာ။ အပူအပင်မရှိဘူး။ သူကတော့ အရက်လေးတမြမြနဲ့ ငါ့သမီးက ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိဘူး။ ကိုယ့်မိန်းမ မရှိလို့ မရှိမှန်း မသိ။ ဪ…ဒီအမိုက်ကောင်တော့ တကယ်ပဲဟေ့။ အုန်းလှ ထပါဦး”ဟု ဒေါ်ပုစီလည်း စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ သူ့ သမက်အား အတင်းနိုးလေ

သည်။ ဒေါသထွက်ကာ ကုန်းအော်သည် ထိုအခါမှ အုန်းလှသည် အိပ်ချင်မူး တူးဖြင့်ပြူးတူးပြဲတဲထထိုင်လေသည်။
“ဟင်း…ဟင်း…ဘာဖြစ်လို့လဲ…မပုကြွယ်”
“မပုကြွယ် အိမ်ကိုပြန်မရောက်သေးဘူး၊ ရှာဖို့ထဦး”
“ဟာဗျာ … အမေကလည်း အိပ်လို့ကောင်းနေတာ အတင်းလာနိုးနေ တယ်။ ပုကြွယ်က ကလေးမှမဟုတ်တာ၊ ငါးသွားယူပြီး ဈေးတောင်ထွက် လောက်ပြီ”
“ဟဲ့-နင့်မိန်းမ မပုကြွယ်က ညထဲကပြန်မလာတာ၊ ထရှာဦး – ငါက လည်း ကလေးတွေနဲ့ မျက်စိကလည်း မကောင်းဘူး၊ ခြေထောက်ကလည်း မသန်ဘူး၊ ထပြီး ရှာပါဦးဟ”

“ဟင် . . . အမေ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ၊ ပုကြွယ် ညထဲက ပြန်မလာဘူးဟုတ် လား။ ဟာ … ဒီမိန်းမ မဟုတ်မှလွဲရော လင်ငယ်နောက်လိုက်သွားတာ ထင် တယ်အမေ”
“ဟဲ့ကောင်ရဲ့ … မိုက်ရိုင်းလှချည်လား။ နင်တို့စားဖို့သောက်ဖို့စီးပွားရှာ နေတာလေ”
“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဟယ်။ မနေ့ကငါးတွေမကုန်လို့ဟိုဘက်ရွာမှသွား
ရောင်းတာဟဲ့”
“ဟင်…ဟုတ်လား၊ဘာလို့သွားတာလဲ။ အပြန်နေစောင်းရင်သင်္ချိုင်းကို ဖြတ်ပြန်ရမှာ၊ အန္တရာယ်ကြီးကကြီးနဲ့- ပုကြွယ်တစ်ယောက်တော့ ဒုက္ခ ရောက်ပြီနဲ့ တူတယ် အမေရယ်။ ဒုက္ခပဲ – သား သွားရှာမယ်၊ ရွာထဲက ကိုဖိုးသားကြီးကိုဝင်ခေါ်လိုက်ဦးမယ်”
“အေ…အေး…”
သုတ်သုတ်ပျာပျာ ထွက်သွားသော သားမက်၏ နောက်ကျောပြင်ကြီး ကို ကြည့်ပြီး ဒေါသထွက်ကာ သမီးပုကြွယ်ကို အန္တရာယ်မရှိဘဲ ပြန်ရှာတွေ့ ရင်သာ ဆုတောင်းနေလေတော့သည်။ ထိုအချိန် အုန်းလှသည် ရွာထဲဝင် ကာကိုဖိုးသာအားဝင်ခေါ်ပြီး အကျိုးအကြောင်းရှင်းပြလေတော့သည်။
“ဟာ..အုန်းလှရာ အခုမှ သိလားကွာ၊ တယ်ပေါ့ဆတာပဲ၊ လာ…လာ အချိန်ရှိတုန်း အရှေ့ ရွာကို လိုက်ရှာကြမယ်” ကိုအုန်းလှနှင့် ကိုဖိုးသားတို့ နှစ်ယောက် မပုကြွယ်ကို ရှာရန် အရှေ့ရွာသို့ထွက်လာကြလေသည်။ အရှေ့ ရွာသို့ ရောက်သောအခါ မပုကြွယ်တို့၏ အစ်မဝမ်းကွဲအိမ်သို့ ဝင်စုံစမ်းသော အခါ (၆)နာရီလောက်ကပင် ပြန်သွားကြောင်း။ သူနှင့်အတူ ကောက်ညှင်း ပေါင်းစား၍ညနေနေဝင်ရီတရော ပြန်သွားကြောင်း သိရလေသည်။
သို့ဖြင့် အရှေ့ရွာသို့ သွားကာ ရွာသားများကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြ လေသည်။ ထိုရွာသားများက သင်္ချိုင်းသို့ဝင်ရောက်ရှာဖွေသင့်ကြောင်းပြော

ပြလေသည်။ထိုသင်္ချိုင်းသည်နေ့ခင်းမှာပင်တစ်ယောက်ထဲမဖြတ်ကြရာနာ
မည်ကြီးနေလေသည်။ မပုကြွယ် အန္တရာယ်တစ်ခုခု ကြုံနေသည်မှာ သေချာ သလောက်ပင် ဖြစ်ကြောင်း အကြောင်းသိ ရွာသားက ရှင်းပြပြီး ရွာသားနှစ် ယောက်၊ သုံးယောက်သည် အုန်းလှနှင့် ဝိုင်းရှာဖွေရန် ဓား၊ တုတ် ဆွဲ၍ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
သင်္ချိုင်းသို့ရောက်သောအခါမပုကြွယ်အားသတိမေ့မျောလျက်တွေ့ရှိ ကြလေသည်။အုန်းလှနှင့်ရွာသားအချို့သည်မပုကြွယ်ကိုရွာသို့ပြန်ခေါ်လာ
ကြပြီး ဆေးကုသလေသည်။ ထိုအချိန်ထိ မပုကြွယ်သည် မေ့မျောနေဆဲ ဖြစ်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မပုကြွယ်သည် တခြားလောကသားများ၏ လက်မှ လွတ်ရန် အသက်လုနေသည်။ မပုကြွယ်လည်း ငိုကြွေးနေရာမှ ဘုရားစာများကို ရသလောက် ရွတ်ဖတ်၍ တောစောင့်နတ်၊ တောင်စောင့် နတ်များကို မေတ္တာပို့နေသည်။ မပုကြွယ်သည် ကြားဖူးနားဝဖြစ်သည့် သစ္စာဆိုလျှင် ပိုရောက်ထိရောက်ပြီး သစ္စာမှန်ကန်ပါက အန္တရာယ်အသွယ် သွယ်ကပင်လွတ်မြောက်သည်ဟုယုံကြည်ကာအောက်ပါအတိုင်း သစ္စာပြု
လေသည်။
“ကျွန်မ မပုကြွယ်ငါးများကို ရက်စက်စွာ သတ်ဖြတ်၍ ငါးစိမ်းသည် အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်စားသောက်သည်မှာ မှန်ကန်ပါသည်ဘုရား။ ထိုရလာ သည့်အမြတ်ငွေဖြင့် တပည့်တော်မ၏ဖခင် ဆုံးပါးသွားစဉ်ငယ်ရွယ်စဉ်အခါ ကပင်တပည့်တော်သည် ပင်ပန်းကြီးစွာ ရွာစဉ်လည်ကာ ငါးရောင်း၍ မိခင် အိုကြီးကို လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးပြုစုလာခဲ့သည်မှာ ယခုအချိန်ထိပင် ဖြစ်ပါ သည်။ ထိုမှန်ကန်သော သစ္စာတရားကြောင့်ယခုသေဘေးမှ လွတ်မြောက် ပါစေသား”ဟုသစ္စာပြုလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် မပုကြွယ်ရှိရာသို့ လက်တွင် ဆေးမင်ကြောင်များကို ထိုး ထားပြီး ပုဆိုးအနီကွက် ဝတ်ဆင်ထားသော အဖိုးအိုတစ်ဦးရောက်လာလေ သည်။ ဆံပင်ကိုလည်း သျှောင်တစောင်း ထုံးထားသည်။ ထိုအဘိုးအို၏ လက်ထဲတွင် ပလွေလေးတစ်ချောင်း ကိုင်ဆောင်ထားလေသည်။ ပလွေ သည်ဝါးပလွေကလေးတစ်ချောင်းသာဖြစ်သည်။
အဘိုးအိုက
“ထွက်ခဲ့သမီးထွက်ခဲ့လေ”ဟုခေါ်လေသည်။
မပုကြွယ်လည်း ချုံပုတ်ထဲမှ ထွက်လာလေသည်။ ကြောက်လွန်း၍
အဘိုးအိုအားသေချာပင် မော့မကြည့်ရဲပေ။
“အဘိုး – သမီးကိုမသတ်ပါနဲ့ – အဘိုးရယ်”
ထိုအခါ – အဘိုးအိုက ညင်သာသော အသံဖြင့်… “ဟဲ့…ညည်းကိုကယ်ဖို့ငါလာတာ။ ငါ့နောက်ကလိုက်ခဲ့”
“ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့အဘိုး”
မပုကြွယ်လည်း အဘိုးအို၏ နောက်မှ လိုက်သွားလေသည်။ အဘိုးအို သည် ရှေ့မှ ပုလွေကို မှုတ်ပြီး ဦးဆောင်၍မပုကြွယ်ကို ခေါ်ဆောင်သွားလေ သည်။ ပလွေမှုတ်ရာ လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မည်သည့်အန္တရာယ်မှ မတွေ့ရ တော့ပေ။ ဘီလူး၊ သရဲလို လူတွေကိုလည်း မတွေ့ ရပေ။ ထိုလူတွေ ဘယ် ရောက်သွားပါလိမ့်…။
“ကဲ … သမီး၊ အဲဒီ – လမ်းတည့်တည့်သာ ပြန်သွား၊ ညည်းအိမ်ရောက် လိမ့်မယ်။ စိတ်ချသွား… ဘုရား၊ တရားမြဲပါ။ မကောင်းမှုကိုမလုပ်ပါနဲ့” “ဟုတ်ကဲ့…အဘိုး”

မပုကြွယ်သည်အမည်မသိအဘိုးအိုအားကန်တော့၍ထွက်လာခဲ့လေ
သည်။ နောက်မှ ပလွေမှုတ်သံသဲ့သဲ့ကို ကြားရလေသည်။ မပုကြွယ်၏ ခန္ဓာ ကိုယ်သည် သစ်ရွက်ကလေးကို လေထဲမှာ လွင့်မျော၍ လွင့်ပါသွားလေ သည်။ ပလွေသံသည်တဖြည်းဖြည်းဝေး၍ဝေး၍ကျန်ရစ်ခဲ့လေပြီတကား။
“ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ရေ…ရေပေးပါ”
ညည်းသံဖြင့်မပုကြွယ် သတိရလာလေသည်။
“ဟင် . . . သမီး သတိရလာပြီလား။ ပုကြွယ်ဟဲ့ – အုန်းလှ နင့်မိန်းမ နိုးလာပြီ။ ရေပေးစမ်းပါရေတောင်းနေတယ်”
ကိုအုန်းလှလည်း… “ဗျာ…ဟုတ်ကဲ့”
“အမေ..ကိုအုန်းလှ၊ ကျွန်မမသေလို့ပြန်ရောက်လာတာ” မပုကြွယ်သည် မိခင်ကြီးကိုဖက်၍ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုလေသည်။ ထို့ နောက်နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ အိပ်ရာမှ နိုးလာသော အခါ… “အမေနဲ့ ကိုအုန်းလှ – ကျွန်မ ဒီငါးရောင်းတဲ့အလုပ်ကို မလုပ်တော့ဘူး။ တခြားအလုပ်ပဲပြောင်းလုပ်တော့မယ်”
ထိုသို့ပြောပြီး မပုကြွယ်လည်း ကြုံတွေ့ လာသော အဖြစ်အပျက်အန္တ ရာယ်များကိုရင်ဖွင့်ပြောပြလေသည်။
“ကောင်းတာပေါ့ သမီးရယ်၊ အမေ ဝမ်းသာတယ် ကွယ်လွန်သွားတဲ့
အဖေ သိရင် အရမ်းဝမ်းသာမှာ သမီးရယ်၊ သမီးအဖေက သတ္တဝါတွေရဲ့

အသက် သတ်တာမကြိုက်ဘူး။ မွေးနေ့အခါကြီး ရက်ကြီးတို့ဆိုရင် ဥပုသ် စောင့်တယ်။ အသား၊ ငါးရှောင်တယ်။ ဘုရား၊ တရား၊ အလွန်ရိုသေကိုင်းရိုင်း တယ်။ သမီး အခုလို အမြင်မှန်ရပြီး၊ အသား ငါးမရောင်းတော့တာသိရင် ရောက်ရာဘဝကနေပြီး သာဓုခေါ်နေမှာ -အမေလည်း အရမ်းဝမ်းသာတယ် သာဓုပါ… သမီးသာဓုပါ”
ဟု မပုကြွယ်၏ မိခင်သည် မျက်ရည်များ စီးကျလာပြီး သာဓုခေါ်လေ
သည်။ထိုအချိန်တွင်ပင်မပုကြွယ်တို့၏အိမ်ခေါင်းရင်းဘုရားကျောင်းဆောင်
ထားရှိရာ ဘုရားကျောင်းဆောင်၏နေရာမှ အိမ်မြှောင်တစ်ကောင်၏ ကျယ် လောင်စွာ စုတ်ထိုးသံမြည်ဟိန်း ထွက်ပေါ်လာပြီး မပုကြွယ်တို့ အိမ်ထဲသို့ လေညင်းလေးနှင့်အတူ အမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးတစ်ခု ဝေ့ဝဲတိုက်ခတ်သွား လေသည်။
အေသင်ဇာသက်ဝေ