(၁)
မမှတ်မိမှာစိုးလို့ နည်းနည်းပြန်ပြောရအုံးမယ်၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာကြီးနဲ့က အခုမြိုင်သာမြို့ကိုရောက်နေကြတာမဟုတ်လား၊ ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ခိုင်းလိုက်ရင် အမြဲတလွဲလုပ်တဲ့ကောင်လေ၊ ဦးဘသာကြီးက အောက်လမ်းဆရာ ဘသော်ကို စိန်ခေါ်ခိုင်းတော့ ဦးဘသာကြီး စိန်ခေါ်တယ်လို့မပြောဘဲ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်စိန်ခေါ်သလိုလိုနဲ့ ပြောလိုက်တာမဟုတ်လားဗျာ။
အဲဒီအကြောင်းဆက်ပြောရရင် ကျုပ်တို့ နေမစောင်းခင်မှာ ဦးဘသာကြီးရဲ့ အသိမိတ်ဆွေအိမ်ကို ရောက်လာခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ မြိုင်သာမြို့ပေါ်မှာ ရပ်ကွက်ခြောက်ခုရှိတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့တည်းတဲ့ရပ်ကွက်ကတော့ ရွာမရပ်ကွက်လို့ခေါ်တယ်၊ တစ်ရက်ကွက်လုံးက ခြံနဲ့ဝင်းနဲ့အိမ်ကြီးတွေပေါ့ဗျာ၊ ခြံကြီးတွေကိုလည်း ပုဏ္ဏရိပ်ပင်တွေ၊ အလှစိုက်တဲ့ပန်းပင်ကြီးတွေနဲ့ ကာထားကြတာပေါ့၊ တစ်ချို့ခြံတွေကတော့ အုတ်တံတိုင်းအမြင့်ကြီးတွေ ကာထားကြတာ၊ ပြောရရင် သူဌေးရပ်ကွက်ပေါ့ဗျာ၊ တိုက်အိမ်ကြီးတွေ၊ သစ်သားအိမ်ကြီးတွေကလည်း ဟီးထနေရောဗျို့၊ အဲဒီရပ်ကွက်နဲ့ အောက်လမ်းဆရာနေတဲ့ ရပ်ကွက်နဲ့က ဘေးချင်းကပ်ဆိုပါတော့ဗျာ။
သူဌေးရပ်ကွက်ထဲကို ဦးဘသာသွားနေတော့ ကျုပ်ဖြင့်မယုံနိုင်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးက တိုက်အိမ်ဖြူဖြူကြီးအရှေ့ကို သွားရပ်တယ်ဗျ။ ခြံတံခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ခေါင်းလောင်းကလေးကို လေးငါးချက်လောက်လှုပ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကုလားလေးတစ်ယောက်က ပြေးထွက်လာတယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့ကို ခပ်ပေပေနဲ့ကြည့်ပြီး
“ဘယ်သူလဲ၊ ဘာကိစ္စလဲ”
ကောင်လေးက ခပ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ မျက်နှာပေးကလည်း အချိုးမပြေဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့ကိုများ မတူသလိုမတန်သလိုနဲ့ လုပ်နေတာ၊ ကျုပ်ဆို ပါးချည်းလှိမ့်ရိုက်ပစ်ချင်တာဗျာ။
“မာယာကိုပြောလိုက်စမ်း ဇီးကုန်းက ဦးဘသာလာတယ်လို့”
အဲဒီကောင်လေးက ဦးဘသာကြီးကို ဘုကြည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ သူ့အကြည့်က “တောသားတွေ ဘာလာရှုပ်တာလဲ” ဆိုတဲ့အကြည့်ပေ့ါဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကလည်း တောသားစစ်စစ်ပုံတုံးတွေလေဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးဆိုတာကလည်း အကျီနွမ်းနွမ်းနဲ့ လွယ်အိတ်အဟောင်းကြီးလွယ်လို့၊ ပြီးတော့ အောက်ကလည်း ပုဆိုးအကွက်ကျဲကြီးနဲ့ ဖိနပ်ကလည်း ကားတာယာကိုညှပ်ပြီးလုပ်ထားတဲ့ ဖိနပ်ကြီးနဲ့မဟုတ်လားဗျာ။ ကုလားလေးက နောက်တော့ အိမ်ကြီးထဲကိုပြန်ဝင်သွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း ဦးဘသာကြီးလက်ကိုအတင်းဆွဲတာပေါ့။
“ဦးဘသာကြီးရာ၊ တည်းစရာမရှိရင် ဇရပ်သွားတည်းပါ့မယ်၊ ဒီအိမ်မှာတော့ အောက်ကျနောက်ကျခံပြီး မတည်းချင်ပါဘူးဗျာ၊ ဟိုကောင်လေးအချိုးကိုတွေ့တယ်မဟုတ်လား”
“အိုကွာ၊ ဒီကောင်တွေက သခင်အားရ၊ ကျွန်ပါးဝတဲ့ကောင်တွေပါ၊ မာယာနဲ့ငါနဲ့က မောင်နှမအရင်းတွေလိုဘဲ သိပ်ချစ်ကြတာကွ”
ကျုပ်တို့စောင့်နေတာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်တောင်ကြာတယ်ဗျာ၊ အိမ်ထဲက ဘယ်သူမှမထွက်လာဘူး၊ ကျုပ်လည်း အခြေအနေမဟန်မှန်းသိလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်တို့ကိုဆင်းရဲတဲ့ တောသားတွေဆိုပြီး သူဌေးတွေက နှိပ်ကွပ်ချင်နေတာမဟုတ်လား၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့မှ အဖြူရောင်ဆာရီဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ဘောက်ဆက်ဘောက်ဆက်နဲ့ဆင်းလာတယ်ဗျ၊ သူ့နောက်မှာတော့ ခုနက ကုလားလေးက ပါလာခဲ့တယ်၊ မိန်းမကြီးက ကောင်လေးကို ကုလားလို တတွတ်တွတ်နဲ့ပြောဆိုနေတာပေါ့ဗျာ၊ ကုလားလေးကတော့ ခေါင်းကုပ်နေလေရဲ့။ နောက်တော့ ခြံတံခါးကို အဲဒီမိန်းမကြီးကဖွင့်ပေးတယ်။
“ဟရေး အကိုကြီး၊ မလာတာကြာလို့ပါလား၊ လာလာ အထဲကိုဝင်ခဲ့”
ကုလားမကြီးက ဦးဘသာကြီးကိုတွေ့တော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုတွေ့တော့မှ စိတ်ထဲက အလုံးကြီးကျသွားတာ။
“အို၊ ဧည့်သည်လည်း ပါလာတာပါလား”
အိမ်ကြီးက ခမ်းနားလိုက်တာဗျာ၊ အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး အဖြူရောင်တွေသုတ်ထားပြီးတော့ အိမ်ကြီးရဲ့ နံရံတွေမှာလည်း တိုင်လုံးတွေ၊ ကုလားပန်းကွက်တွေနဲ့ သိပ်လှတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ဒီလိုအိမ်မျိုးကိုအခုမှ ရောက်ဖူးတာ၊ အိမ်ကြီးထဲကိုဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ဆိုဖာတွေချထားတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ရောင်စုံမှန်ကူကွက်တွေနဲ့ အလှဆင်ထားတာ သိပ်လှတာပဲဗျာ။
“ထိုင်ကြလေအကိုကြီး”
ကျုပ်ကတော့ ဆိုဖာပေါ် ဘယ်ထိုင်ရဲမလဲဗျာ။ ကြမ်းမှာထိုင်ချလိုက်တော့ပေါ့၊ ကုလားမကြီးက ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ပြာပြာသလဲနဲ့ထပြီး
“အောက်မှာမထိုင်နဲ့လူလေး၊ ခုံပေါ်မှာထိုင်ပါကွဲ့”
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဆိုဖာဆိုတာ ကျုပ်ဘဝမှာ ပထမဆုံးထိုင်ဖူးတာပဲဗျ၊ ကျုပ်ထိုင်လိုက်တော့ ထိုင်ခုံက အိကျသွားတယ်။ ကျုပ်ဖြင့် ဖင်ထိုင်ခုံကြိးခွက်သွားမလားဆိုပြီး ကိုယ်ကိုဖော့ထားရတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကတော့ အေးအေးလူလူပဲဗျာ၊ ဆိုဖာခုံမှာထိုင်ပြီးတော့ ခြေထောက်တောင် ချိတ်ထားလိုက်သေးတယ်။
“ကျွန်မ ရေချိုးနေလို့ ဒီကောင်လေးက လာမပြောတာအကိုကြီးရဲ့၊ အကိုကြီးတို့ အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရလား”
“ရပါတယ်မာယာ၊ ဒါနဲ့ သူက ငါတို့ရွာက သူကြီးရဲ့သားပေါ့၊ ငါနဲ့အဖော်လိုက်လာတာ”
ကုလားမကြီး မာယာကတော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲဗျ၊ ကျုပ်ကိုလည်း နွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံပါတယ်။ ခုနက ကောင်လေးက အိမ်ကအခိုင်းအစေဖြစ်မယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့အတွက် နွားနို့နဲ့ဖျော်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်လာချပေးတယ်၊ အချိုမုန့်တွေလည်း လာချပေးတယ်ဗျာ။ ဦးဘသာကြီးနဲ့ မာယာနဲ့က တကယ်ခင်ကြတဲ့ပုံပဲဗျ၊ စကားတွေပြောနေရင်းနဲ့ ရယ်ရယ်မောမောပါပဲ။
“ဘယ်နှရက်တည်းမှာလဲအကိုကြီး”
“နှစ်ညလောက်ပါပဲဟာ၊ သန်ဘက်ခါမနက်ဆို ပြန်မယ်”
မာယာက စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံရတယ်ဗျ။
“အကိုကြီးကလည်း တစ်ခါတစ်လေလာတာ သုံးလေးရက်လောက်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ညီမက အကိုကြီးကို ဧည့်ခံချင်သေးတာ”
ကျုပ်ကလည်း ဦးဘသာကြီးများ သုံးလေးရက်လောက်နေမလားဆိုပြီးတော့ စိတ်ထဲကတွေးနေတာပေါ့ဗျာ၊ အိမ်ကြီးကလည်း အမိုက်စားကြီးမဟုတ်လား၊ ကျွေးတာကလည်း ရှယ်ဗျာ၊ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်မှာပဲ နံကထိုင်တို့၊ ဘီစကွတ်တို့ချကျွေးတာ၊ ကျုပ်တို့တောဘက်မှာ အဲဒီလိုအစားတွေက စားရခဲတာဆိုတော့ ကျုပ်ဖြင့် အားရပါးရစားတာပဲဗျို့။ ဒါပေမယ့် ဦးဘသာကြီးက အလိုက်မသိပါဘူးဗျာ။
“ဟေ့အေး၊ ငါမနေတော့ဘူးဟ၊ ငါအကြာကြီးနေမရဘူးဟေ့၊ ရွာကငါ့နွားတွေ ကြည့်မယ့်သူမရှိဘူးဟ”
နောက်တော့ ကျုပ်တို့ကို အိမ်ပေါ်ထပ်ကိုခေါ်သွားတယ်ဗျ၊ ကုလားအိမ်ဆိုတော့ တန်းလျားလိုကြီးဆောက်ထားတာ၊ အိမ်ဘေးကနေ လှေကားနဲ့တက်သွားရင် အိမ်ပေါ်မှလျှောက်လမ်းပေါ့၊ လျှောက်လမ်းတစ်ဖက်ကတော့ ဝရံတာပေါ့၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်မှာတော့ အိမ်ခန်းတွေကို အတန်းလိုက်ဆောက်ထားတာဗျ၊ လှေကားက တက်တက်ချင်းအခန်းမှာ ကျုပ်တို့ကိုထားတယ်။
“အကိုကြီးတို့ ရေမိုးချိုးလိုက်အုံးလေ၊ မကြာခင် အကိုကြီးညီလည်း ပြန်လာတော့မယ်၊ သူလာမှ စားကြတာပေါ့”
အခန်းထဲမှာ ကုတင်နှစ်လုံးချထားတယ်ဗျ၊ ကုတင်နှစ်လုံးစလုံး ကုလားကုတင်တွေပါ၊ ကုလားကုတင်ဆိုတာက သစ်သားကိုဘောင်ခွေပြီးတော့ ကုတင်အခင်းကို ကြိုးနဲ့ယက်ထားတာမျိုးဗျာ၊ ဧည့်သည်တွေလာရင် အိပ်တဲ့အခန်းထင်ပါရဲ့၊ ကျုပ်လည်း တစ်နေကုန်ပင်ပန်းလာတာဆိုတော့ ရေဆင်းချိုးတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ ရေမချိုးပါဘူး၊ ချမ်းတယ်လို့ပြောတယ်၊ ဆောင်းတွင်းကြီးမို့လို့ သူကချမ်းပေမယ့် ကျုပ်ကလူငယ်ဆိုတော့ ညနေဘက်ကိုရေချိုးနိုင်ပါတယ်၊ မချိုးလို့လည်းမရတော့ဘူးလေဗျာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးဖုန်တွေသဲတွေနဲ့ ချွေးစော်တွေကလည်း နံစော်လို့ဗျ။
ရေချိုးခန်းက အိမ်အောက်မှာရှိတယ်။ ရေချိုးခန်းဆိုတာ ကျုပ်တို့တောသားတွေ တွေ့ဖူးတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ အထဲကိုဝင်လိုက်တော့ ရေပန်းကလေးတပ်ထားတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ရေပန်းနဲ့ရေချိုးပြီးတော့ နိုင်ငံခြားဖြစ် ဆပ်ပြာမွှေးမွှေးကလေးကိုတိုက်ရတာကိုက နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပါပဲဗျာ။
ရေချိုးပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲပြီး အိမ်ရှေ့ဝရန်တာမှာရပ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့အိမ်က အိမ်သားတွေများပါတယ်၊ အိမ်မှာအစေခံတွေလည်း လေးငါးယောက်တွေ့တယ်၊ အစေခံတွေကတော့ တိုက်အိမ်ကြီးရဲ့အနောက်မှာ သစ်သားတန်းလျားလေးနဲ့နေတယ်၊ မကြာပါဘူး ခြံထဲကို ဗောက်စွန်းကားတစ်စီး ဝင်လာတယ်၊ ဗောက်စွန်းဆိုတာက ကျုပ်တို့တောသားတွေအခေါ်ပေါ့ဗျာ၊ မြို့က အခေါ်ကျတော့ ဗောက်စဝက်ဂွန်လို့ခေါ်တာပေါ့၊ ကားက ပေါင်မုန့်ကားအဖြူအသန့်လေးဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့မြင်ဖူးမလားတော့မသိဘူး၊ ကျုပ်တို့ခေတ်က အဲဒီလိပ်ခုံးလိုလိုကားကလေးက သူဌေးတွေမှ စီးနိုင်တဲ့ခေတ်ဗျ။
ကားထဲက ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းကုလားကြီးတစ်ယောက်ဆင်းလာတယ်၊ အသားက မဲနက်နေတာမှ မီးသွေးခဲကြီးလိုပဲဗျာ၊ ဝတ်ထားတာတော့ အဖြူဝမ်းဆက်ဗျ၊ မကြာပါဘူး ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ထမင်းစားဖို့လာခေါ်တာနဲ့ ကျုပ်တို့ဆင်းလာခဲ့ပါရောဗျာ။
ထမင်းစားခန်းက အကျယ်ကြီးဗျ၊ စားပွဲကလည်း ခပ်ရှည်ရှည်ပဲ၊ ကုလားကြီးက ဦးဘသာကြီးကိုတွေ့တော့ ရယ်ရယ်မောမောပါပဲ၊ သူတို့သားသမီးတွေလည်း ထမင်းစားပွဲမှာလာထိုင်ကြတယ်။ ဟင်းကတော့ ရှယ်ကောင်းတယ်ဗျာ၊ ဆိတ်သားကို ဒိန်ချဉ်နဲ့ချက်တဲ့ဟင်းရယ်၊ နောက် ကြက်သားကုလားချက်၊ ပဲဟင်း၊ အားလူးဟင်း၊ ခရမ်းချဉ်သီးကို ကုလားစတိုင်နဲ့ ငါးပိချက်ပုံစံလေးချက်ထားတာတော့ ကျုပ်အကြိုက်ပေါ့ဗျာ၊ မဆလာနံ့ကလေးတွေဆိုတာ ဟင်းတစ်မျိုးနဲ့တစ်မျိုးမတူဘဲနဲ့ သင်းနေတာဗျ၊ သူတို့ကတော့ နံပြားနဲ့စားပေမယ့် ကျုပ်တို့အတွက်တော့ ထမင်းပြင်ထားပေးပါတယ်၊ ဟင်းကောင်းကောင်းနဲ့ဆိုတော့ ကျုပ်က ထမင်းလေးပန်းကန်လောက်စားပစ်လိုက်တာ။
“အကိုကြီးတို့ အေးအေးဆေးဆေးနေပါအုံးလား၊ မရောက်တာလည်း ဘယ်နှနှစ်တောင်ရှိပြီလဲ”
ကုလားကြီးကလည်း ဦးဘသာကြီးကိုခင်ပါတယ်၊ စကားပြောတာ ခင်ခင်မင်မင်ပဲပြောကြတာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ဒီလိုသူဌေးတွေနဲ့ ဦးဘသာကြီးနဲ့ ဘယ်လိုများမိတ်ဆွေဖြစ်ကြသလဲဆိုပြီး တွေးနေမိတာဗျ၊ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျုပ်တို့လည်းအခန်းကိုပြန်ခဲ့တယ်၊ ဦးဘသာနဲ့ တစ်ညလုံးနေရမယ်ဆိုတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲပေါ့ဗျာ။
(၂)
ဦးဘသာက မအိပ်ဘဲ ကွမ်းယာဝါးနေတယ်ဗျ၊ အုတ်အိမ်ဆိုတော့ အခန်းကလုံတော့ နွေးနွေးကလေးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ပျင်းတာနဲ့ ဦးဘသာနဲ့ စကားစမိတယ်။
“ဦးဘသာကြီးရေ၊ အခုအိမ်ရှင် ကုလားကြီးလင်မယားနဲ့ ဦးဘသာကြီးနဲ့ တော်တော်ခင်ကြတဲ့ပုံပဲ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးတော့ သိကျွမ်းခဲ့တာလဲဗျ”
ဦးဘသာကြီးက ကွမ်တမြုံ့မြုံ့နဲ့ပေါ့ဗျာ။
“ဒီလိုကွ၊ သူတို့နဲ့ငါနဲ့က ကျောင်းနေဖက်တွေကွ၊ ငါ့အမေနဲ့ မာယာရဲ့အမေနဲ့က သူငယ်ချင်းတွေကွ၊ ငါငယ်ငယ်တုန်းက ငါ့အမေကို ရွာကလူတွေနှင်လိုက်လို့ မြိုင်သာမှလာနေသေးတယ်၊ အဲဒီတုန်းက ငါကျောင်းတက်တော့ မာယာတို့နဲ့အတူတူတက်ရတာပေါ့ကွာ၊ ငါက မာယာထက်အသက်အများကြီး ကြီးတယ်ဆိုပေမယ့် အတန်းပညာမနေဖူးတော့ သူနဲ့အတူတူသူငယ်တန်းတက်ရတာပေါ့ကွာ၊ အခုသူ့ယောက်ျားက ရာဂျတ်လို့ခေါ်တယ်ကွ၊ ငါရယ်၊ မာယာရယ်၊ ရာဂျတ်ရယ်က ကျောင်းအတူတူတက်တာပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာကြီးက ထွေးခံထဲကို ကွမ်းတံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်သေးတယ်။
“မာယာနဲ့ ရာဂျတ်က တစ်ဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေကွ၊ ငါတို့အတူတူကျောင်းတက်ရင်း ငါက နှစ်တန်းရောက်တော့ စာသိပ်စိတ်မဝင်စားတော့တာနဲ့ ကျောင်းဆက်မလိုက်တော့ဘူးလေ၊ သူတို့ကတော့ ကျောင်းဆက်တယ်တယ်၊ မာယာက လေးတန်းလားအောင်တယ်ကွ၊ ရာဂျတ်ကတော့ ရန်ကုန်အထိကျောင်းသွားတတ်တယ်ပြောတယ်၊ ငါ့စိတ်ထင်တော့ အထက်တန်းလောက်တော့အောင်တယ်ကွ၊ သူတို့ငယ်ငယ်တုန်းက ဆင်းဆင်းရဲရဲပါကွာ၊ သူ့အမေဆိုတာကလည်း အရာရှိကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ အစေခံလုပ်ရတာကွ၊ ရာဂျတ်တို့ကတော့ ပိုက်ဆံနည်းနည်းပါးပါးရှိတယ်၊ သူတို့ယူပြီးတော့မှ အခုလိုချမ်းသာလာတာကွ”
“သူတို့က ဘာလုပ်ပြီးချမ်းသာသွားတာလဲ”
“ဆေးတိုက်ပိုင်ရှင်တွေပေါ့ကွာ၊ အင်္ဂလိပ်ဆေးတွေကို နယ်စပ်ကနေသွင်းပြီး ဖြန့်တာပေါ့၊ တို့ မြိုင်သာဈေးထဲမှာလည်း ကုန်စုံဆိုင်ကြီးရှိတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ လုပ်ငန်းသုံးလေးခုလဲရှိတယ်ပြောတယ်”
“ဒါများဗျာ၊ ဒီလောက်သူဌေးတွေရှိတာ ဦးဘသာကြီးက မြိုင်သာမှာမနေဘဲ ကျုပ်တို့ရွာမှာ နေနေသေးတယ်ဗျာ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ကိုထူးဆန်းသလိုနဲ့ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဟေ့ကောင်ရ၊ သူတို့ချမ်းသာတာ ငါကဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ဇီးကုန်းရွာဆိုတာ ငါ့မွေးရပ်မြေ၊ ငါ့အမေခေါင်းချသွားတဲ့နေရာကွ၊ တစ်ရွာမပြောင်းသူကောင်းမဖြစ်ဆိုပေမယ့် ငါကတော့ ငါ့ရွာကလေးကနေ ဘယ်မှမသွားနိုင်ဘူးဟေ့”
ဦးဘသာကြီးကလည်း သူ့ခံယူချက်နဲ့သူပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ဖြင့် ဒီလိုသူဌေးတွေနဲ့ ခင်တယ်ဆိုရင် သူတို့ဆီမှာအလုပ်တောင်းပြီး မြို့ပေါ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးပဲ နေလိုက်ချင်တာဗျာ၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ဦးဘသာကြီးစိတ်ကို ကျုပ်မသိခဲ့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ အခုလိုအသက်ကြီးတော့မှ ကျုပ်လည်းရွာကိုချစ်တတ်လာတာဗျ၊ ဟိုတစ်လောက ကျိုက်ထီးရိုးဘက်ကို ငါးရက်လောက်ဘုရားဖူးထွက်တော့ ကျုပ်ဖြင့် ရွာကိုလွှတ်လွမ်းတာဗျာ။ ဇာတိကိုချစ်တဲ့စိတ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောမှာပေါ့ဗျာ၊ အခု ကျုပ်သမီးက မုံရွာမှာအဆင်ပြေနေတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ကိုလာနေပါဆိုပြီး ခေါ်တာတောင်မှ ကျုပ်လိုက်မနေဘူး၊ ဟိုမှာက ပြည့်စုံတယ်ဆိုပေမယ့် ကျုပ်ဖြင့် ရွာကိုမခွဲချင်တော့ဘူးဗျာ၊ အသက်ကြီးလာတော့မှ ဦးဘသာကြီးစိတ်ကိုနားလည်တတ်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ စကားပြောပြီး အိပ်ဖို့ပြင်နေတုန်း အခန်းတံခါးပွင့်လာတယ်ဗျ။ မာယာဆိုတဲ့ကုလားမကြီးက ဒန်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ လင်ပန်းကလေးတစ်ချပ်ကိုကိုင်လာပြီး နို့ဖန်ခွက်နှစ်ခွက်ကိုလဲယူလာတယ်လေ၊ နောက်တော့ အခန်းထက ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ချလိုက်တာဗျ၊ ကျုပ်ဖြင့် အားနာလို့ ကုတင်ပေါ်ကနေဆင်းလိုက်တာပေါ့၊ သူက ဦးဘသာကြီးရဲ့ ကုတင်ခြေရင်းမှာထိုင်နေတာဗျာ။ ကျုပ်ကတော့ ကုပ်ကုပ်ကလေးမတ်တပ်ရပ်နေတာပေါ့။
“အဒေါ်ကြီး၊ ကျုပ်ကုတင်ပေါ်ထိုင်ပါဗျ၊ ကြမ်းပေါ်မထိုင်ပါနဲ့”
ကျုပ်ကလည်းပြောလိုက်ရတာပေါ့၊ သူက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီးတော့
“ရပါတယ်လူလေးရယ်၊ ကိုယ့်အကိုကြီးနဲ့ တန်းတူမထိုင်ဝံ့ပါဘူး”
ဦးဘသာကြီးကတော့ ကုတင်ပေါ်ကနေခြေထောက်တစ်ချောင်းချပြီး အေးအေးလူလူထိုင်နေတာဗျ၊ မာယာက နို့လင်ဗန်းကိုလှမ်းပေးတော့ ဦးဘသာကြီးက တစ်ခွက်ယူပြီး ကျုပ်ကိုပေးတယ်၊ သူကလည်း တတစ်ခွက်ယူတယ်၊ နွားနို့က ကောင်းလိုက်တာမှ မလိုင်တွေတောင်လက်တစ်ဆစ်လောက်တက်နေပြီး ပျစ်ခဲနေတာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးက နွားနို့ခွက်ကို ကိုင်ရုံပဲကိုင်ထားတယ်။
“အကိုကြီး သောက်လေ”
“အေးပါ၊ ငါခုနက ကွမ်းဝါးထားလို့ မသောက်သေးတာဟေ့”
“ဒါနဲ့ အကိုကြီးဒီတစ်ခေါက် မြိုင်သာကိုလဲလာတယ်၊ ညီမတို့အိမ်မှာလည်း တည်းတယ်ဆိုတော့ အကြောင်းထူးတစ်ခုတော့ ရှိရမယ်မဟုတ်လား”
“အေးဟ၊ ငါက အောက်လမ်းဘသော်ဆိုတဲ့ လူဆီကိုလာခဲ့တာ၊ နင်ဘာသိထားသေးလဲ”
ကုလားမကြီးက တစ်ခုခုပြောချင်ပုံရပေမယ့် ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့