ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက …
ရွာတစ်ရွာမှာ မောင်ဖိုးတောက်ဆိုတဲ့
လုလင်တစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူ့မှာ
ဖေဖေ၊ မေမေနဲ့ ညီလေးတစ်ယောက်
လည်း ရှိသတဲ့။ မောင်ဖိုးတောက်တို့
မိသားစုဟာ တောသူတောင်သားတို့
ထုံးစံအတိုင်း လယ်ယာလုပ်ကိုင်စား
သောက်ကြတာပေါ့။
သူတို့ရဲ့လယ်က ရွာနဲ့ သိပ်တော့
မဝေးဘူး။ ဒါပေမဲ့ အနောက်ဘက်
သုသာန်နံဘေးက လှည်းလမ်းအတိုင်း
သွားကြရတယ်။
သုသာန်ဆိုတာက လူသေတွေ
မြှုပ်နှံတဲ့ နေရာဆိုတော့ လူအများစုက
ကြောက်ကြလန့်ကြတယ်
ဒီကြားထဲ သစ်ပင်ကြီးတွေက အကြီးကြီးတွေ၊
အကိုင်းအခက်တွေကလည်း နေရာအနှံ့ကို
မိုးအုပ်ပေးထားတယ်။
ဒီသုသာန်ထဲမှာ အင်မတန်ကြီးမားတဲ့
မန်ကျည်းပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိတယ်။
ဒီမန်ကျည်းပင်ကြီး ရှင်သန်ပေါက်ရောက်
ခဲ့တာ နှစ်ပရိစ္ဆေဒများစွာ ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ…
အကိုင်းအခက်တွေ ရှုပ်ထွေးအုပ်မိုးထားတာ
ကြောင့် မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်ကို နေရောင်
ခြည်တောင် မဝင်နိုင်ဘူး…။ ဒါကြောင့် အမြဲတမ်း
အေးစိမ့်နေတယ်။ အဲဒီအပင်ကြီးအောက်
ဝင်လိုက်မိတာနဲ့ ရုတ်တရက် ချမ်းသလိုလို
တုန်ရီသွားတယ်
ခေါင်းနပန်းတွေကြီးပြီး ကြက်သီးမွေးညှင်း
တွေ တဖြန်းဖြန်းထသွားတတ်တယ်
ပြီးတော့ ဒီမန်ကျည်းပင်ကြီးက တစ္ဆေခြောက်
တယ်တဲ့၊ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတောင်
ခြောက်တာတဲ့လေ။
တစ်ချို့ရွာသားတွေက တစ္ဆေရှိတယ်ဆိုတာကို
မယုံဘူး။
“မန်ကျည်းပင်ကြီးက တစ္ဆေခြောက်တယ်
ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
ဆိုပြီး နေ့လယ်ခင်းအချိန်မှာ တစ်ယောက်
တည်း သွားကြည့်ကြတယ်…
အဲဒီအခါမှာ မန်ကျည်းပင်ကြီးပေါ်မှာ သစ်ကိုင်း
ချိုးသံတွေ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ကြားပြီး သူ့အနီး
ကို သစ်ကိုင်းတွေ ကျလာတယ်။
ဒီလိုဖြစ်တာကိုမှ “မကြောက်ဘူး”
ဆိုပြီး မန်ကျည်းပင်အောက်မှာ ဆက်နေရင်
ခဏနေတော့ မြွေတွေ တစ်ကောင်ပြီး
တစ်ကောင်ကျလာတယ်။
ဒီတော့မှ “တစ္ဆေမကြောက်ဘူး”ဆိုတဲ့
ရွာသား “အမလေးဗျ၊ တစ္ဆေခြောက်တယ်ဗျ”လို့
အော်ပြီး ထွက်ပြေးရသတဲ့…
တချို့ကလည်း”တစ္ဆေကောင်ကြီးကို
မြင်ရတာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးအမွေးထူနဲ့
အကြီးကြီးပဲ”လို့ ပြောကြတယ်…၊
တစ္ဆေဘယ်လောက်ခြောက်ခြောက်၊
ဘယ်သူဘယ်လိုပြောပြော၊ မောင်ဖိုး
တောက်ကတော့ မကြောက်မလန့်ဘူးတဲ့၊
သူတို့လယ်ကိုသွားတိုင်း ဒီလမ်းကပဲ
သွားနေရတာဆိုတော့ ရိုးနေပြီပေါ့။
မောင်ဖိုးတောက် မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်
ရောက်လာတဲ့အခါ သစ်ကိုင်းတွေ ကျလာ
တာတို့ ၊ မြွေတွေ ကျလာတာတို့ မကြာ
ခဏတွေ့ကြုံဖူးတယ်
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဖိုးတောက်ကတော့
ဂရုစိုက်မနေဘူး။ ကိုယ့်လမ်းကို သွားနေတာပဲတဲ့၊
တစ်နေ့မှာ မောင်ဖိုးတောက်ရဲ့ညီလေးဟာ
လယ်ထဲကနေ အိမ်ကိုပြန်လာတယ်။
မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်ရောက်တော့
တစ္ဆေခြောက်ခံလိုက်ရတယ်။
အသံကုန်အော်ပြီး အိမ်ကိုပြန်ပြေးလာတယ်။
အိမ်ရောက်တော့လည်း …
“တစ္ဆေကြီး…တစ္ဆေကြီး…အမွေးထူထူကြီးနဲ့
ကြောက်တယ်ဗျ …” လို့ပဲ အော်နေတယ်
ချက်ချင်းဆိုသလို ကိုယ်တွေ ပူလာပြီး
ဖျားတော့ပဲတဲ့။ လူကြီးတွေက မောင်ဖိုးတောက်
ရဲ့ မိဘတွေကို ပြောတယ်…
“မန်ကျည်းပင်တစ္ဆေကို သားစိမ်းငါးစိမ်း
ကျွေးပြီး တောင်းပန်းလိုက်၊ ဒါမှ ကလေး
အသက်ချမ်းသာရာရမယ်”
မောင်ဖိုးတောက်ရဲ့ မိဘတွေကလည်း
ကြောက်လန့်ပြီး ချက်ချင်းသားစိမ်းငါးစိမ်း
ရှာတယ်၊ သွားတောင်းပန်ဖို့လုပ်တယ်
အဲဒါကိုလည်း သိရော၊ မောင်ဖိုးတောက်က
သူ့မိဘတွေကို
“အဖေနဲ့ အမေ၊ ဒီတစ္ဆေကို သွားမတောင်းပန်နဲ့၊
စားရမှန်းသိရင် နောက်တစ်ခါထပ်လုပ်ဦးမှာ
ဒီကောင်ကို ကျနော် သွားပြီး ဆုံးမလိုက်မယ်…”
လို့ပြောတယ်။
ပြီးတော့ လောက်လေးခွနဲ့ လောက်စာလုံးတွေ
ယူသွားပြီး မန်ကျည်းပင်ကြီးရဲ့ နေရာအနှံ့အပြား
ကို ပစ်ခတ်သတဲ့၊ ပါးစပ်ကလည်း…
“ဟဲ့ မန်ကျည်းပင်တစ္ဆေ ငါ့ညီလေးကို
နေကောင်းအောင်ပြန်လုပ်ပေး၊ ငါ့ညီလေး
သာ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် နင့်အပင်ကို မီးတိုက်
ပစ်မယ်”
လို့ ကြိမ်းဝါးတယ်။ လူကြီးတွေကတော့
စိုးရိမ်ကြတာပေါ့…
“ဖိုးတောက်တော့ ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ”လို့
လည်း ပြောကြတယ်။ မောင်ဖိုးတောက်ဟာ
တစ်နေ့ကုန် တစ်နေ့ခမ်း မန်ကျည်းပင်ကြီး
ကို လောက်လေးခွ’တဖုန်းဖုန်း’ပစ်တယ်
ကျေနပ်အောင် ပစ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာတယ်။
သူလည်းအိမ်ရောက်ရော၊ သူ့ညီလေးက
ကိုယ်ပူတွေ၊ အဖျားတွေ ပျောက်ကင်းပြီး
နေကောင်းနေတာကို တွေ့ရသတဲ့၊ လူကြီး
တွေလည်း အံ့သြကုန်ကြတာပေါ့၊ ပိုပြီး
ထူးခြားတာက မန်ကျည်းပင်ကြီးဟာ
အဲဒီနေ့ကစပြီး တစ္ဆေမခြောက်တော့ဘူး။
သစ်ကိုင်းတွေ မြွေတွေကျလာဖို့ မပြောနဲ့
ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံလေးတောင် မကြားရ
တော့ဘူးတဲ့၊ …မန်ကျည်းပင်တစ္ဆေဟာ
မောင်ဖိုးတောက်ရဲ့ လောက်လေးခွ ရန်ကို
ကြောက်လို့ အခြားကို ပြောင်းရွေ့သွားတာ
လား…၊ ဒါမှမဟုတ် သူသာ တစ်ဦးတစ်ယောက်
ကို ခြောက်လှန့်လိုက်ရင် မောင်ဖိုးတောက်
နောက်ထပ်ရောက်လာပြီး လောက်လေးခွနဲ့
ပစ်မှာကို ကြောက်လို့ ငြိမ်ကုပ်နေတာလား
ဆိုတာတော့ မသိနိုင်ဘူးပေါ့ …၊
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီနေ့ကစပြီး မောင်ဖိုးတောက်
ကို တစ်ရွာလုံးက တစ္ဆေမကြောက် မောင်ဖိုးတောက်
လို့ နာမည်ပေးလိုက်ကြသတဲ့။
XXXXX
တစ်နေ့မှာ မောင်ဖိုးတောက်ဟာ သူတို့နေတဲ့
အိမ်လေးကို ပြန်ပြင်ဖို့ စိတ်ကူးရလိုက်တယ်။
အိမ်လေးက ဆောက်ထားတာကြာပြီ၊ ဒါကြောင့်
တိုင်အောက်ခြေတွေ ဆွေးမြေ့နေတဲ့အပြင်
တုတ်၊ ယောက်၊ ဒိုင်း မြား တွေမှာလည်း
ပိုးစားနေပြီ။ အိမ်ပြင်ဆောက်မယ်ဆိုရင်
သစ်တွေ ဝါးတွေလိုတယ်။
လိုအပ်တဲ့ သစ်ဝါးရရှိဖို့ တောင်ပေါ်တက်ပြီး
ခုတ်လှဲယူရမှာဖြစ်မယ်။ မောင်ဖိုးတောက်က
သူ့မိဘတွေကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတယ်။
အဖေဖြစ်သူက လယ်တလင်းထဲမှာ စပါးနယ်နေ
ရတယ်။ ညီလေးကလည်း ငယ်သေးလို့ တောင်
ပေါ်မှာ မကူညီနိုင်သေးဘူး။ မောင်ဖိုးတောက်
ကိုယ်တိုင်လည်း သစ်ခုတ်၊ ဝါးခုတ် အလုပ်ကို
ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လုပ်ကိုင်တတ်တာမို့
လှည်းမောင်းပြီး တစ်ယောက်တည်းပဲ
ထွက်လာခဲ့တယ်။
တောင်ခြေက လှည်းစခန်းရောက်တော့
လှည်းကို ထားခဲ့တယ်။ နွားတစ်ရှဉ်းကို
မောင်း၊ သစ်ခုတ်ဓါးမ ကိုင်ပြီး တောင်ပေါ်
တက်လာခဲ့တယ်။
သူဟာအိမ်တိုင်လုပ်ဖို့ သစ်နဲ့ အိမ်ထရံရက်ဖို့
ဝါးတွေကို စိတ်တိုင်းကျ ရွေးပြီး ခုတ်လှဲတယ်။
တော်တော်လေး ခုတ်ပြီးတော့ မောတာနဲ့
အရိပ်ကောင်းတဲ့ တောင်သရက်ပင်ကြီးတစ်
ပင်အောက် ဝင်ပြီး အမောဖြေတယ်
တကယ်တော့ မောင်ဖိုးတောက် နားခိုတဲ့တောင်သ
ရက်ပင်ကြီးမှာ တစ္ဆေတစ်ကောင်ရှိတယ်။ အဲဒီ
တစ္ဆေက သူ့သစ်ပင်အောက်ကို သက်ရှိသတ္တဝါ
မှန်သမျှ ဘာကိုမှ အဝင်မခံဘူး။
ကြောက်လန့်ပြီး ထွက်ပြေးအောင်၊ နောက်နောင်
မလာရဲအောင် အမျိုးမျိုးခြောက်လှန့်လွှတ်တာ
ချည်းပဲ။ အခုလည်း သူ့ရဲ့အပင်အောက်ကို
မောင်ဖိုးတောက် ဝင်လာပြီး …၊ တစ္ဆေက
မောင်ဖိုးတောက် ကြောက်ပြီး ထွက်ပြေးအောင်
ပဏာမ ခြောက်လှန့်လိုက်တယ်
လေမတိုက်ဘဲ တောင်သရက်ပင်ကြီး
ဟာ လေမုန်တိုင်းဒဏ်ခံရသလိုလို
တဝုန်းဝုန်း တဝေါဝေါ အသံတွေနဲ့
ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားလာတယ်
မောင်ဖိုးတောက် သစ်ပင်ပေါ် မော့ကြည့်
လိုက်တယ်၊ ထွက်ပြေးဖို့တော့ လုံးဝကို
မစဉ်းစားဘူး၊ သူက တစ္ဆေမကြောက်
မောင်ဖိုးတောက်ပဲလေ။
တောင်သရက်တစ္ဆေအံ့အားသင့်သွားတယ်။
ဘယ်လိုသတ္တဝါမဆို၊ သူဒီလောက်ခြောက်လှန့်
လိုက်တာနဲ့ သစ်ပင်အောက်က ချက်ချင်း
ထွက်ပြေးသွားတတ်ကြတယ်။
“အခု ဒီလူက ဘာကြောင့် ထွက်မပြေး
တာလဲ၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဒီလူထိတ်လန့်
ချောက်ချားသွားအောင် ပြလိုက်မယ်”
တစ္ဆေက သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို မောင်ဖိုးတောက်
မြင်အောင် ပြလိုက်တယ်။ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်
မျက်နှာကြီးမှာ မျက်လုံးကြီးနှစ်လုံးက အပြင်
ဘက်ကို ပြူးထွက်နေတယ်။
နီကြင်ြ့ကင့် အမွေးတွေ တစ်ကိုယ်လုံး
ပေါက်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက လူထက်
လေးငါးဆလောက်ကြီးမယ်။ နားရွက်ကြီး
နှစ်ဖက်ကလည်း ဆင်နားရွက်ကြီးတွေလိုပဲ
တဖြတ်ဖြတ်ခတ်နေတယ်။
အဲဒီအကောင်ကြီးဟာ တောင်သရက်ပင်ကိုင်း
သေးသေးလေးပေါ် မတ်တပ်ရပ်နေတာ
မောင်ဖိုးတောက် မြင်လိုက်ရတယ်။
မောင်ဖိုးတုတ်ဟာ ခပ်တည်တည်ပဲ တစ္ဆေကို
မော့ကြည့်နေတယ်၊ ကြောက်ဖို့လန့်ဖို့ကတော့
စိတ်ကူးထဲတောင် ရောက်မလာဘူး။
“ဆင်းလာရင် သစ်ခုတ်ဓါးမနဲ့ ခုတ်မယ်”
လို့ပဲ တွေးနေတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာလည်း
တစ္ဆေဟာ ပိုပြီးအံ့သြသွားတယ်။
“ဒီလူ ခုထိမကြောက်သေးဘူး”
လို့ တွေးပြီး မောင်ဖိုးတောက် ကြောက်လန့်
သွေးပျက်သွားအောင် နာနာဘာဝတို့ အတတ်
ပညာနဲ့ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ ဖန်ဆင်းပြလိုက်တယ်။
ပထမဆုံးမှာ တစ္ဆေကောင်ကြီးဟာ ကိုင်းသေး
သေးလေးပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်ပြတယ်။
ဒါပေမယ့် ကိုင်းသေးသေးလေးဟာ အောက်ကို
ညွတ်ကျမသွားဘူး၊ နည်းနည်းလေးမှလည်း
မလှုပ်ဘူး။ တစ္ဆေက မောင်ဖိုးတောက်ကို
ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်တောင်မခတ်
စတမ်း မော့ကြည့်နေတာကို တွေ့ရတယ်။
“ဒီလူ ထွက်ပြေးအောင် နောက်တစ်မျိုး
ပြောင်းဦးမှ”
တစ္ဆေဟာ သူလျှောက်နေတဲ့ ကိုင်းလေးမှာပဲ
ဇောက်ထိုးကြီး လမ်းလျှောက်ပြပြန်တယ်။
မောင်ဖိုးတောက်ကတော့ မော့ကြည့်နေတုန်း…
တောင်သရက်ပင်တစ္ဆေ မောင်ဖိုးတောက်ကို
နည်းနည်းဖြုန်းလာတယ်
ဒါပေမယ့် မောင်ဖိုးတောက် သွေးပျက်ထိတ်လန့်
သွားအောင် ထပ်ပြီး ကြိုးစားပြန်တယ်။ တစ္ဆေ
ကောင်ကြီးဟာ ကိုင်းသေးသေးလေးကနေ
ဖြတ်ခနဲ ပျောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အခြား
သစ်ကိုင်းတစ်ကိုင်းမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်လျက်
ပြန်ပေါ်လာတယ်။
အဲဒီသစ်ကိုင်းကနေ ပျောက်သွားပြန်တယ်။
နောက်ထပ်တစ်နေရာမှာ ပေါ်လာပြန်တယ်။
ပြီးတော့ သစ်ကိုင်းတွေမှာ တစ်ကိုင်းကနေ
တစ်ကိုင်း၊ မျောက်လို ခုန်ကူးပြပြန်တယ်…၊
မောင်ဖိုးတောက်ကတော့ မကြောက်မလန့်
ကြည့်နေတုန်းပဲ။
တော်တော်လေးကြာတော့ တောင်သရက်
တစ္ဆေဟာ မောလာတယ်၊ စိတ်လည်း
မရှည်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် မောင်ဖိုးတောက်
နှလုံးသွေးရပ်ပြီး သွေးပျက်အောင် နောက်
တစ်မျိုးလုပ်ပြပြန်တယ်။
ဒီတစ်ကြိမ် တစ္ဆေရဲ့ ဖန်ဆင်းမှုက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်။
တစ္ဆေဟာ သူ့ရဲ့ခေါင်းကြီးကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကနေ
ဖြုတ်ယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းပြတ်တစ္ဆေကြီး
ဖြစ်သွားတယ်။ တစ္ဆေလက်ကြီးနဲ့ ကိုင်ထား
တဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးက မောင်ဖိုးတောက်ကို
စိမ်းစိမ်းဝါးဝါးကြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်။
ပါးစပ်ကလည်း တလှုပ်လှုပ်နဲ့၊
မောင်ဖိုးတောက်ကတော့ မတုန်မလှုပ်ကြည့်
နေတုန်း၊ တစ္ဆေဟာ ထွက်မပြေးတဲ့
မောင်ဖိုးတောက်ကို စိတ်ဆိုးလာတယ်။
အမျိုးမျိုးလုပ်ပြနေရသော သူ့မှာ ချွေးတွေ
လည်း ရွဲနေပြီ၊ ဒါ့ကြောင့် သူ့ရဲ့ခေါင်းကို
ပြန်တပ်လိုက်တယ်။
“ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကြောက်စရာ၊ လန့်စရာ၊
အကောင်းဆုံး လုပ်ပြလိုက်မယ်”
လို့ ကြိမ်းဝါးပြီး သူ့ရဲ့ကြီးမားတဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကြီးကို
ခွဲချတယ်။ ပြီးတော့ သွေးသံတရဲရဲနဲ့ အူတွေကို
တစ်ခွေပြီး တစ်ခွေ ဆွဲထုတ်လိုက်၊ပြန်ထည့်
လိုက် လုပ်ပြတယ်
တစ္ဆေဟာ မောင်ဖိုးတောက် ကြောက်လန့်အောင်၊
ချောက်ချားအောင်၊ သွေးပျက်ပြီး ထွက်ပြေးသွား
အောင် အမျိုးမျိုး အဖုံဖုံ ဖန်ဆင်း၊ ခြောက်လှန့်
ခဲ့ပြီးပြီ။ မောင်ဖိုးတောက်က လုံးဝမကြောက်
လန့်ဘဲ မော့ကြည့်နေမြဲဆိုတာတွေ့ရလို့
“ဘယ်လိုသတ္တဝါမျိုးပါလိမ့်”လို့ တောင်
တွေးမိတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ် ဗိုက်ခွဲပြီး အူတွေ
အခွေလိုက်ထုတ်ပြနေတာကိုတော့
မောင်ဖိုးတောက် ခံနိုင်တော့မှ မဟုတ်ဘူး။
နှလုံးသွေးရပ်ပြီး သေသွားမလား၊ ကြောက်သေး
တွေ ထွက်ကျလေမလား ၊ တစ်ခုခုပဲလို့ တွေးရင်း
အကဲခတ်နေတယ်…
ဒီအချိန်မှာ အံ့အားတသင့်မော့ကြည့်နေတဲ့
မောင်ဖိုးတောက်ရဲ့ နှုတ်က စကားသံထွက်
လာတယ်။ အဲဒီစကားကိုလည်း ကြားလိုက်ရော
တောင်သရက်ပင်တစ္ဆေသွေးပျက်သွားတယ်။
ချွေးတွေ ရွှဲရွှဲစိုပြီး မောပန်းနေတဲ့ကြားကပဲ
ကိုယ်ရောင်ဖျောက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားပါတော့
တယ်။ မောင်ဖိုးတောက် ပြောလိုက်တဲ့စကားက
“သိပ်ကြည့်ကောင်းတဲ့ မျက်လှည့်ပဲ…။
ဒီလို မျက်လှည့်မျိုး တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူး”
ဟူသတည်း။
XXXXX
မောင်ဖိုးတောက်ဟာ အိမ်တိုင်အတွက်
သစ်တွေကို ရွေးချယ်ခုတ်ပြီး လှည်းပေါ်တင်တယ်။
တင်ပြီးတာနဲ့ အိမ်အပြန်ခရီးကို စလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ နေမင်းကြီးက အနောက်စွန်းစွန်းကို
ယွန်းစပြုနေပြီ။ နေ့အလင်းရောင်ဟာ အင်အား
ဖျော့တော့နေပြီ ဖြစ်တယ်
တောရိပ်တောင်ရိပ်ကြောင့် အနည်းငယ်
ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတယ်။ မောင်ဖိုးတောက်က
လှည်းကို ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မှန်မှန်မောင်းလာတယ်။
ဒီလိုနဲ့ သူရဲ့လှည်းဟာ တစ္ဆေတွေ
နေထိုင်တယ်လို့ နာမည်ကြီးတဲ့ ရွာပျက်
တစ်ခု အနီးကို ရောက်လာတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ ညအမှောင်က လောက
ကြီးထဲကို တစ်စတစ်စ တိုးဝင်နေပြီ…၊
မောင်ဖိုးတောက်ဟာ ဒီအချိန်၊ ဒီနေရာကို
ရောက်ရင် တစ္ဆေခြောက်တတ်တယ်
ဆိုတာ သိထားတာကြောင့် သတိထား
နေတယ်…
သူ့လှည်း ရွာပျက်ထဲစတင်ဝင်လိုက်တာနဲ့
လူတစ်ယောက်ဟာ လှည်းရှေ့မှာ ရုတ်တ
ရက်ပေါ်လာတယ်။
“ဒီလူဟာ တစ္ဆေပဲဖြစ်ရမယ်၊ သူ့ပိုင်နက်
နယ်မြေထဲရောက်လာလို့ ငါ့ကို နှောင့်ယှက်
ဖို့ လာတာဖြစ်မယ်…”
မောင်ဖိုးတောက် တွေးနေတုန်းမှာပဲ
အဲဒီလူက လှည်းကိုတားလိုက်တယ်။
“ကျနော် လှည်းပေါ်က လိုက်လို့ရမလား”
လို့ မေးတယ်။
မောင်ဖိုးတောက်ကလည်း တစ္ဆေမှန်း
သိနေတော့ ခပ်ရွတ်ရွတ်ဖြေလိုက်တယ်။
“လိုက်ပေါ့ဗျ၊ ကျုပ်ထမ်းရတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊
နွားထမ်းရတာပဲ…”
မောင်ဖိုးတောက်ခွင့်ပြုတာနဲ့ တစ္ဆေလူဟာ
လှည်းပေါ်ကို လဲမှို့လေးလို လွင့်ပြီးကျလာတယ်။
မောင်ဖိုးတောက်ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး လိုက်လာ
တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ဘာစကားမှ
မပြောကြဘူး၊ ငြိမ်ပြီး တစ်ယောက်ကို
တစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြတယ်။
ရွာပျက်အလယ်လောက်ရောက်တော့
တစ္ဆေလူက စကားစတယ်။
“လှည်းဆရာ၊ ခင်ဗျားနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ…”
“ကျုပ်နာမည်က တစ္ဆေမကြောက်
မောင်ဖိုးတောက်တဲ့”
မောင်ဖိုးတောက်ရဲ့ အဖြေကို ကြားတော့
တစ္ဆေလူ အံ့သြသွားတယ်။
“ခင်ဗျား၊ တကယ်တစ္ဆေမကြောက်ဘူးလား…”
လို့ မောင်ဖိုးတောက်ကို မေးတယ်။
မောင်ဖိုးတောက်ကလည်း…
“တကယ်မကြောက်လို့သာ ဒီလို အချိန်ကြီးမှာ
ခင်ဗျားတို့ နေတဲ့ ရွာပျက်ထဲက ဖြတ်သွားရဲတာပေါ့…”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်…၊
“တကယ်မကြောက်ဘူးနော်…”
တစ္ဆေလူက ထပ်မေးတယ်၊ မောင်ဖိုးတောက်က
လည်း “တကယ်”လို့ထပ်ပြောတယ်၊
“ဒါဆို ဒီမှာကြည့်” လို့ တစ္ဆေလူက ပြောပြီး
သူ့မျက်လုံးကို လင်ကွင်းလောက်ကြီး ပြူးပြတယ်။
မောင်ဖိုးတောက်က “မကြောက်ဖူး”လို့ပြော
လိုက်တယ်။ တစ္ဆေလူက သူ့ရဲ့နားရွက်ကြီးကို
ယပ်တောင်လောက်ကြီးအောင် လုပ်ပြီး
တဖျတ်ဖျတ်ခတ်ပြတယ်
“ဒါလဲ ကြောက်စရာမကောင်းဘူး”
မောင်ဖိုးတောက် ပြောလိုက်ပြန်တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ တစ္ဆေလူဟာ သူ့ရဲ့ခေါင်းကို
စပါးဆယ်တင်းထည့်တဲ့ ပုတ်ကြီးလောက်
ကြီးအောင်ဖန်ဆင်းပြီး ဖျာတစ်ချပ်လောက်
ရှိတဲ့ လျှာနီနီကြီးကို ထုတ်ပြလိုက်တယ်။
တစ္ဆေလူရဲ့ လျှာနီနီကြီးကိုလည်း မြင်ရော၊
မောင်ဖိုးတောက် သူ့ဓါးကို အလျင်အမြန်
ဆွဲယူတယ်။
“တစ္ဆေလျှာ ဆေးဖက်ဝင်တယ်၊ ဓါးနဲ့ဖြတ်ယူမှ”
လို့ပြောလိုက်တယ်
မောင်ဖိုးတောက် စကားကြားတာနဲ့ တစ္ဆေလူ
ခမျာ ကိုယ်ရောင်တောင် မဖျောက်နိုင်တော့ဘူး။
လှည်းပေါ်က အတင်း ခုန်ချပြီး ကြောက်လန့်
တကြား ထွက်ပြေးသွားသတဲ့ကွယ်……
XXXX
တစ္ဆေလူ လှည်းပေါ်က ခုန်ချပြီး ထွက်ပြေး
သွားတော့ မောင်ဖိုးတောက် တစ်ယောက်ထဲ
လှည်းဆက်မောင်းလာတယ်…
ရွာပျက်ရဲ့ အထွက်က ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီးရဲ့
အောက်ကိုလည်းရောက်ရော၊ ညောင်မုတ်ဆိတ်
ပေါ်က အသံကြီးတစ်သံ ထွက်လာတယ်…
” ပစ်ချလိုက်ရမလား …ပစ်ချလိုက်ရမလား”
အသံကြီးက အက်အက်၊ ကွဲကွဲနဲ့ ကြောက်
စရာ၊ လန့်စရာကြီး၊ ညအမှောင်ထဲမှာ
ဟိန်းထွက်နေတယ် ။ ဒီညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်
က ဒီလိုချည်းပဲ။ ။ သူ့အပင်အောက် လူ
ရောက်လာတိုင်း ကြောက်လန့်ချောက်ချား
စရာအသံကြီးနဲ့ ဒီလိုပဲ အော်မေးလေ့ရှိတယ်တဲ့။
ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်အောက် ရောက်လာတဲ့
သူတိုင်း ဒီအသံကြီးကြားတာနဲ့ ဖနောင့် တင်ပါး
တစ်သားတည်းကျအောင် ပြေးကြတယ်…
ခုလည်း သူ့အပင်အောက်ရောက်လာတဲ့
မောင်ဖိုးတောက်ကို မေးပြန်ပြီ။ မောင်ဖိုးတောက်
ကတော့ တစ္ဆေမကြောက်ဘူး မဟုတ်လား။
တစ္ဆေက”ပစ်ချလိုက်ရမလား၊ ပစ်ချလိုက်ရမလား”
မေးတာကို …
“ပစ်ချလိုက်ဟေ့၊ ပစ်ချလိုက်၊ပစ်ချရင်လည်း
လှည်းပေါ်တည့်တည့်ကျအောင်ပစ်”
လို့ အော်ပြောလိုက်တယ်…
မောင်ဖိုးတောက် ပြောလိုက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်
ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ပေါ်ကနေ ဖြူဖြူအရာဝတ္ထု
တစ်ခု ဗုန်းခနဲ လှည်းပေါ်တည့်တည့်ကျလာတယ်
ရုတ်တရက် ကျလာတဲ့အသံကြောင့် နွားတွေ
လန့်ပြီး ပြေးကြတာ မောင်ဖိုးတောက်တောင်
ထိန်းလို့မရဘူး၊ တော်တော်ဝေးဝေးရောက်မှ
ငြိမ်သွားတယ်။ မောင်ဖိုးတောက်လည်း
ဒီတော့မှ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်က တစ္ဆေ
ပစ်ချတဲ့ ဖြူဖြူအရာဝတ္ထုကို ကြည့်မိတယ်
အဖြူရောင်အဝတ်နဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ အထုပ်ကို
တွေ့ရတယ်။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေထည်
ပစ္စည်းတွေ၊ အများကြီးမှ အများကြီးပဲ၊
အဲဒီရွှေထည်တွေက ရွှေလင်ဗန်းတွေ၊
ရွှေပန်းကန်ပြားတွေ ရွှေမန်ကျည်းသီး
တောင့်တွေ၊ ရွှေရေတကောင်းတွေ
ရွှေဖလားတွေနဲ့ ရွှေဒင်္ဂါးပြားတွေ။
ဒါတင်မကသေးဘူး၊ ရွှေဆွဲကြိုး။
ရွှေလက်ကောက်၊ ရွှေလက်စွပ်၊
ရွှေနားတောင်း၊ ရွှေခြေချင်းစတဲ့ လက်ဝတ်
ရတနာတွေလည်း အများကြီးပါတယ်
တချို့ရွှေထည်တွေမှာတော့ တဖျတ်ဖျတ်
တောက်ပဝင်းလက်နေတဲ့ ကျောက်သံ
ပတ္တမြားတွေ စီခြယ်ထားသတဲ့…
တကယ်တော့ ညောင်မုတ်ဆိတ်တစ္ဆေဟာ
လူ့ဘဝတုန်းက ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ သူဋ္ဌေး
သူကြွယ် ဖြစ်ခဲ့တယ်……သူသေလွန်တဲ့
အခါမှာ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ ရွှေထည်ပစ္စည်းတွေကို
စွဲလန်းတဲ့စိတ်နဲ့ သေလွန်သွားခဲ့တယ်။
နှစ်ကာလများစွာ ကြာမြင့်တဲ့အချိန်ကြာမှ
ပစ္စည်းဥစ္စာကို စွဲလန်းနေသမျှ ဒုက္ခဆင်းရဲ
ကြီးမားလှတဲ့ တစ္ဆေဘဝက မလွတ်မြောက်
နိုင်မှန်း အသိရလာတယ်…
ဒါကြောင့် သူစောင့်ရှောင်နေရတဲ့
ရွှေထည်တွေကို စွန့်လွှတ်ပေးလှူပြီး
တစ္ဆေဘဝက လွတ်မြောက်အောင်
မြင့်မြတ်တဲ့ ဘုံဘဝရောက်အောင်
ကြိုးစာနေခြင်းပါ…
ဒါပေမယ့် ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်အောက်
ရောက်လာ သူတိုင်းကို “ပစ်ချလိုက်ရမလား”လို့
သူမေးတိုင်း လူတွေက ကြောက်လန့်ပြီး
ထွက်ပြေးနေကြတယ်။
သူ့ရည်ရွယ်ချက် အထမမြောက်ခဲ့ဘူး။
အခု မောင်ဖိုးတောက်နဲ့ တွေ့မှ သူရည်ရွယ်
ချက် အောင်မြင်သွားတယ်။ မောင်ဖိုးတောက်
က “ပစ်ချလိုက်”ပြောတာနဲ့ ဝမ်းသာအားရ
ကြီး ပစ်ချပေးလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်…
တစ္ဆေမကြောက် မောင်ဖိုးတောက်ဟာ
ရွှေထုပ်ကြီးကို လှည်းပေါ်တင်ပြီး ပျော်ပျော်
ရွှင်ရွှင် အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက်မှာ
မောင်ဖိုးတောက်တို့ မိသားစုဟာ ကြွယ်ဝ
ချမ်းသာသူဘဝနဲ့ နေထိုင်ရင်း ဒုက္ခရောက်သူ
ကူညီ၊ အများကောင်းကျိုး ဆောင်ရွက်၊
အလှူအတန်းတွေ ပြုလုပ်ကြတယ်တဲ့။
မောင်ဖိုးတောက်တို့ မိသားစုပြုလုပ်တဲ့
အလှူဒါနတွေထဲမှာ ထူးထူးခြားခြား
အလှူတစ်ခုလည်း ပါဝင်သတဲ့၊
အဲဒီအလှူကတော့ …
ဘယ်သူမှ မနေတော့တဲ့ ရွာပျက်က
ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီးအောက်မှာ
သံဃာတော်တွေပင့် ၊ ဆွမ်းကပ်လှူ
ဒါန်းတယ်။ တရားနာ၊ ရေစက်ချပြီး
မကျွတ်မလွတ်သေးသူတွေအတွက်
ရည်စူးလို့ အမျှအတန်းပေးဝေတဲ့
အလှူလေးပဲ ဖြစ်ပါသတဲ့ကွယ်….။
မူရင်းရေးသူ ဆရာ မောင်မှိုင်းညို့ (ချောင်းဦး)
စာဖတ်သူများစိတ်ရွှင်လန်းပါစေ
‘ကျွဲဖြစ်သွားတဲ့ သူဌေးကြီး’စာအုပ်မှ
ကောက်နုတ်တင်ပြထားသည်