တစ်ည ….
‎ရီဝေဝေနဲ့ သူအိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။
‎တံခါးဖွင့်အိမ်ထဲဝင်ပြီး
‎မီးဖွင့်ရင်း မိန်းမဖြစ်သူကို
‎သူလှမ်းအော်တယ်။
‎ပြန်ထူးသံ မကြားရဘူး။

‎ခေါင်းငုံ့ဖိနပ်ချွတ်တော့
‎ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်ထားတဲ့
‎စာရွက်တစ်ရွက်ကို သူတွေ့လိုက်တယ်။
‎ကောက်ယူကြည့်တော့
‎လင်မယားကွာရှင်းစာချုပ်ဖြစ်နေတယ်။
‎သူတစ်ချက် တွေဝေသွားတယ်။

‎သူမ တကယ်လုပ်လိမ့်မယ်လို့
‎သူထင်မထားခဲ့ဘူး။
‎အရင်တုန်းကလည်း
‎သူတို့ဒီလိုပဲရန်ဖြစ်နေကျ၊ သူ့ကို
‎သူမစိတ်ဆိုးပြီးစကားမပြောတာ
‎ဒါမှမဟုတ် မိဘအိမ်ခဏ
‎ပြန်တာလောက်ပဲရှိခဲ့တယ်။
‎နောက်တော့လည်း
‎အလိုအလျောက် ပြန်ကောင်းသွားတာပါပဲ။

‎ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်မှာတော့
‎သူမ တကယ်လုပ်လိုက်မှန်း သိသာနေတယ်။
‎သမီးလေးအတွက်
‎အုပ်ထိန်းသူ အစည်းအဝေးသွားဖို့
‎သူ မအားဘူး၊ အချိန်မရှိဘူးလို့
‎ပြောလိုက်တာနဲ့
‎သူမစိတ်တိုပြီး …

‎”ရှင်တစ်နေကုန် တစ်နေခန်း
‎နေဝင်နေထွက်
‎အလုပ်တွေများနေလိုက်တာ
‎ကျွန်မနဲ့သမီးလေး၊
‎နောက်ပြီး ဒီအိမ်ကိုရော
‎ရှင်စိတ်ထဲမှာ ထည့်ထားရဲ့လား?
‎ဒီလိုဘဝမျိုး ကျွန်မ မလိုချင်တော့ဘူး။
‎ကျွန်မတို့ ကွာရှင်းမယ်” လို့ ပြောတော့…

‎ဒါတွေဟာ ဘာမှမဖြစ်လောက်တဲ့အရာတွေ၊
‎ဘယ်အရာကမှာ အလုပ်လောက် အရေးမကြီးဘူး။
‎အလုပ်ကို အလေးထားတာဟာ ဒီမိသားစု၊
‎ဒီအိမ်ကို အလေးထားတာပဲလို့
‎သူထင်ထားခဲ့တယ်။

‎သူ့လုပ်ရပ်တွေမမှားဘူးလို့ သူထင်ခဲ့တယ်။
‎အခုတော့ ဟာလာဟင်းလင်းဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ
‎သူရပ်နေခဲ့တယ်။ မိန်းမ မရှိတော့တဲ့အိမ်ကို
‎အိမ်လို့တင်စားလို့မရတော့မှန်း
‎အခုမှ သူခံစားမိတယ်။

‎သူ့ရဲ့အောင်မြင်မှုကို
‎အတူမျှဝေမယ့်မိန်းမ,မရှိတော့
‎အောင်မြင်မှုတွေက အဓိပ္ပာယ်မဲ့သွားတယ်လို့
‎သူထင်နေမိတယ်။

‎နောက်တစ်နေ့မှာ သူ့မိဘအိမ် သူပြန်ခဲ့တယ်။
‎မိဘတွေက သူ့ကိုတွေ့တော့ တအံ့တသြနဲ့မေးတယ်။

‎”သား ဒီလောက်အလုပ်များတာတောင်
‎အိမ်ပြန်လာချိန်ရှိသေးတယ်လား သား?
‎တစ်ခုခုဖြစ်လာခဲ့သလား?
‎ကလေးအမေနဲ့ရန်ဖြစ်လာကြတာလား?

‎ဆက်တိုက်မေးတဲ့မေးခွန်းတွေကြားမှာ
‎သူ့မျက်နှာထူပူသွားမိတယ်။

‎ဒါဟာလည်း မိဘအိမ်ဆီ သူပြန်ချိန် နည်းခဲ့တဲ့
‎အတွက်ကြောင့်ဖြစ်မယ်။သူ အိမ်ပြန်လာတာကို
‎မိဘတွေက ဝမ်းသာကြတယ်။

‎အိမ်ပြန်လာတဲ့ သားအတွက် အဖေဖြစ်သူက
‎ဟင်းထွက်ဝယ်တယ်။ အမေက
‎သူနဲ့စကားစမြည်းပြောရင်း
‎ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။
‎အမေက သူစားဖို့ မြေပဲဆံလှော်တွေ
‎ထုတ်လာတယ်။

‎ထိုင်ပြီး သိပ်မကြာသေးခင်
‎အမေ့အိမ်ကဖုန်း မြည်လာတယ်။
‎အဖေ့အသံကို ဖုန်းထဲကနေ သူကြားနေရတယ်။

‎”မိန်းမရေ…
‎ နင့်အတွက် ဂန္ဓာမာပျားရည် ငါဖျော်ပြီး
‎ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ် တင်ထားခဲ့တယ်။
‎အခုသောက်ရင် အနေတော်ပဲ။
‎မအေးခင်သောက်လိုက်ဦးနော်”

‎အဖေဖုန်းချတော့ အမေက ဖျော်ရည်ကိုယူပြီး
‎တစ်ငုံသောက်လိုက်တယ်။

‎ဖုန်း မြည်လာပြန်တယ်။
‎အဖေ့ဆီက ဖုန်းဖြစ်တယ်။
‎”မေကြီး..
‎ငါတို့ ရေဖိုးဆောင်ရတော့မယ်ထင်တယ်။
‎ကြည့်လိုက်ဦး.. ငါ စာရွက်ယူခဲ့ဖို့မေ့သွားလို့။
‎စာရွက်နံပါတ် ငါကို ရွတ်ပေးကြည့်ပါဦး။
‎လမ်းကြုံလို့ ငါရေဖိုးဆောင်ခဲ့မယ်”

‎ဖုန်းချပြီး အပြုံးမျက်နှာနဲ့
‎အမေကရေရွတ်တယ်။

‎”သားရဲ့ဖေဖေကလေ
‎အလုပ်အရမ်းများတဲ့လူ….
‎အပြင်ခဏလေး ထွက်တာတောင် အိမ်ကို
‎ဖုန်းဆယ်ခေါက်လောက်ခေါ်တတ်တယ်။
‎သူ့လခတွေက ဆက်သွယ်ရေးဌာနအတွက်
‎လှူထားသလား မှတ်ရတယ်”

‎အမေပြောနေတုန်းမှာပဲ
‎အဖေ့ဆီက ဖုန်းဝင်လာပြန်တယ်။

‎အဖေ့အသံက ဝမ်းသာအားရပဲ….

‎”မေကြီးရေ….
‎နင် ငါးကြင်းတွေကြိုက်တယ် မဟုတ်လား?
‎ဒီနေ့ စျေးထဲမှာ ငါးကြင်းလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေဟေ့…
‎ငါဝယ်ပြန်ပြီး နင့်ကိုချက်ကျွေးဦးမယ်”

‎အချိန်မိနစ်၂ဝအတွင်းမှာ အဖေ့ဆီက ဖုန်းတွေ
‎အဆက်မပြတ်ဝင်လာခဲ့တယ်။
‎အဖေ့ဖုန်းကြောင့်
‎အမေ စိတ်မရှည်ဟန်မပြခဲ့ဘူး။ အမေက သူနဲ့
‎စကားစမြည်းပြောနေတယ်ဆိုပေမယ့်
‎တကယ်တော့ အဖေနဲ့ပြောနေတာပါပဲ။

‎နောက်ဆုံး
‎သူ မအောင့်နိုင်ဘဲ မကျေမနပ်ပြောမိတယ်။

‎”ဖေဖေက ဘာဖြစ်လို့ ကြာလာလေ
‎လေးနက်မှုမရှိလာလေပါလား မေမေ…
‎တကယ်ဆို တချို့ဖုန်းကဆက်စရာတောင် မလိုပါဘူး။
‎အိမ်ရောက်မှပြောလဲ ရရက်သားနဲ့”

‎သူ့စကားကို အမေက အရယ်နဲ့ပြောပြတယ်။

‎”မဟုတ်သေးဘူး သား…
‎သားဖေဖေရဲ့ လေးနက်တဲ့စိတ်ကို
‎သားဘယ်နားလည်လိမ့်မလဲ!
‎သားဖေဖေက သူ့စိတ်ကို အိမ်မှာပဲထားခဲ့လို့၊
‎အိမ်ကိုပဲ စိတ်ရောက်နေလို့ ဖုန်းတွေ
‎ဆက်ဆက်နေတာပေါ့။
‎လူက အပြင်ရောက်နေတယ်
‎ဆိုပေမယ့် စိတ်ကို အိမ်မှာထားခဲ့လို့၊ အိမ်မှာ
‎ဘာကိစ္စထွေထွေထူးထူးမှ မရှိဘူးဆိုပေမယ့်
‎သူက အိမ်ကိုပဲအောက်မေ့နေလို့ပါ။ လိုတဲ့ငွေကို
‎အိမ်ကနေယူရင် ရပြီလို့မထင်လိုက်နဲ့…
‎အိမ်က ငွေထားတဲ့နေရာ မဟုတ်ဘူး သား။
‎စိတ်နှလုံးထားတဲ့နေရာပါ။

‎စိတ်နှလုံးကို အိမ်မှာထားမှ
‎ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေက
‎အိမ်မှာမြဲမှာပါ။
‎နားလည်လား.. သား!”

‎အမေရဲ့
‎လေးနက်ကြင်နာတဲ့ မျက်ဝန်းအောက်မှာ
‎သူရုတ်တရက် လန့်နှိုးလာခဲ့တယ်။
‎အလုပ်များတဲ့အချိန်
‎အိမ်ကို သူဖုန်းမဆက်ခဲ့ဖူးကြောင်းကို
‎သူသတိရလာမိတယ်။

‎သူ မဆက်တဲ့အပြင်
‎သူမ ဆက်လာတဲ့ဖုန်းကိုလည်း
‎သူ အလျင်စလို ချပစ်လိုက်တတ်တယ်။ အထက်လူကြီး၊
‎လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့
‎သူပျော်ပါးစားသောက်ချိန်
‎အိမ်မှာရှိတဲ့ မီးတစ်ဆောင်က
‎သူအိမ်ပြန်မရောက်မချင်း
‎ညနက်သန်းခေါင်အထိ
‎လင်းထိန်နေတတ်ကြောင်းကို
‎သူသတိရလာမိတယ်။

‎မိန်းမရဲ့ အထီးကျန်တဲ့ခံစားချက်
‎သူ့ကိုစောင့်မျှော်နေတဲ့
‎ခံစားချက်ကို သူတစ်ခါမှ မတွေးခဲ့မိဘူး။
‎အသက်(၆)နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ သမီးလေးက
‎တိရစ္ဆာန်ဥယျာဉ်လိုက်ပို့ဖို့၊
‎ကစားကွင်းလိုက်ပို့ဖို့ သူ့ကို
‎အထပ်ထပ်တောင်းဆိုခဲ့ပေမယ့်
‎ကတိသာပေးပြီး
‎ကတိမတည်မိခဲ့တာကို
‎သူသတိရလာမိတယ်။

‎ဒါတွေဟာ သူတကယ်အလုပ်များခဲ့လို့ပဲလား?
‎ဒါမှမဟုတ် သူ့စိတ်နှလုံးကို အိမ်မှာ
‎မထားခဲ့မိလို့လား?

‎အဲဒီနေ့ ညနေက သူမအိမ်သွားပြီး သူမကို
‎သူသွားခေါ်ခဲ့တယ်။
‎သူမ မပြန်နိုင်ဘူးလို့ဆိုတော့
‎သူ အလောတကြီး သူမကို
‎ဖြေရှင်းချက်ပေးတယ်။

‎”မောင် အရင်လို မလုပ်တော့ပါဘူး။
‎အရင်လို ခင့်ကို လျစ်လျူရှုမထားတော့ပါဘူး။
‎အိမ်ကိုလည်း လျစ်လျူရှုမထားတော့ပါဘူး။
‎ခင့်ကို ငွေတွေပုံအပ်ပေးပြီး လိုအပ်တဲ့ငွေကို
‎အိမ်မှာပြန်ယူရရင် ပျော်ရွှင်ပြီးလို့
‎မောင်ထင်ထားခဲ့မိတယ်။

‎တော်ပါသေးတယ်… “အချစ်”
‎မောင်ပျောက်ဆုံးစေတော့မလို့..
‎နောက်ဆိုရင် မောင့်စိတ်၊ မောင့်နှလုံးသားကို
‎အိမ်မှာထားပါမယ်။
‎အိမ်ကို နှလုံးသားမှာထားပါမယ်။
‎မောင်နဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့ပါနော်”

‎သူ့စကားကို သူမ ပြန်မဖြေခဲ့ဘူး။
‎သူ့ရင်ခွင်ဆီကိုပဲ
‎ သူမ ဖြေးဖြေးသာသာလှမ်းဝင်ပြီး
‎ပွေ့ဖက်ငိုချလိုက်တော့တယ်။

‎အိမ်ဆိုတာ နှလုံးသားထားတဲ့နေရာပါ။
‎ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ဖြည့်တင်းတဲ့နေရာပါ။

‎အလုပ်များတယ်ဆိုတာ
‎ဆင်ခြေတစ်ခု မဟုတ်ပါဘူး။

‎အိမ်မှာ နှလုံးသားရှိတယ်၊ အချစ်ရှိတယ်၊
‎အောက်မေ့တမ်းတမှုတွေ
‎ရှိတယ်ဆိုရင်
‎ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ
‎အဆုံးမရှိ ပိုပိုတိုးလာမှာဖြစ်ပါတယ်။