အသက်ရှစ်ဆယ်အရွယ် ဦးဘုန်းနိုင်သည် သူ့ခြံကျယ်ကြီး၏ အနောက်ဘက်ရှိ ကျွန်းသားခုံစောင်းလေးတွင် ထိုင်နေရင်း အဝေးမှ မှေးမှိန်စပြုနေသော နေလုံးနီကြီးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ တစ်ချိန်က ခွန်အားအပြည့်နှင့် တက်ကြွခဲ့သော သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် ယခုအခါ အိုမင်းခြင်း၏ဒဏ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား ခံစားနေရပြီ။ ဆံပင်များမှာ ဖြူဖွေး၊ မျက်နှာပေါ်တွင် အရေးအကြောင်းများက ထင်ရှား၊ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းသည် နှေးကွေးလေးလံနေလေပြီ။
နေလုံးကြီးသည် အနီရောင်တောက်ပစွာဖြင့် တဖြည်းဖြည်း မြေပြင်အောက်သို့ ညွတ်ကိုင်းကျဆင်းနေသည်။ ထိုမြင်ကွင်းသည် သူ့ဘဝ၏ နေဝင်ချိန်နှင့် ထပ်တူကျနေသည်ဟု သူတွေးမိသည်။ မွေးဖွားခြင်းဟူသော နေထွက်ချိန်မှစ၍ လူငယ်ဘဝဟူသော နေမွန်းတည့်ချိန်ကို ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီး ယခုအခါ သေဆုံးခြင်းဟူသော ညဉ့်နက်ထုထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် ပြင်ဆင်နေရချေပြီ။
သူ့ဘဝလမ်းကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းသုံးသပ်ကြည့်မိတော့ အတက်အကျ၊ အကောင်းအဆိုးပေါင်းစုံနှင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှု၊ အောင်မြင်ကျော်ကြားမှုတို့ကို အရယူနိုင်ခဲ့သလို၊ ဆုံးရှုံးမှုများ၊ နာကျင်မှုများနှင့်လည်း ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ခံစားခဲ့ရသလို၊ သစ္စာဖောက်ခြင်းကိုလည်း ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်။ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးခဲ့ရသော အချိန်များရှိသလို၊ ဝမ်းနည်းပူဆွေးခဲ့ရသော နေ့ရက်များလည်း မနည်းမနဲ။
“ဘဝဆိုတာ တကယ်တော့ ဘာလဲ” ဟု သူတွေးမိသည်။ မရေမရာသော မေးခွန်းတစ်ခု။ အဖြေရှာမရနိုင်သော ပုစ္ဆာတစ်ခု။ ကလေးဘဝက ဘဝကို ရိုးရှင်းစွာ မြင်ခဲ့သည်။ ကစားခြင်း၊ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ စားခြင်း၊ အိပ်ခြင်း။ လူငယ်ဘဝတွင် ဘဝကို စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်များနှင့် တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ အောင်မြင်မှု၊ ချစ်ခြင်း၊ ပျော်ရွှင်သာယာသော မိသားစုဘဝ။ လူလတ်ပိုင်းတွင် ဘဝကို တိုက်ပွဲတစ်ခုလို တောင့်ခံခဲ့သည်။ ရပ်တည်မှု၊ တိုးတက်မှု၊ တာဝန်ယူမှု။ ယခု အိုမင်းချိန်ရောက်တော့ ဘဝကို ဒဿနဆန်ဆန် ရှုမြင်လာသည်။ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းနှင့် ပျက်သုဉ်းခြင်း။ အစနှင့် အဆုံး။
သူ့ဘေးတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသော သစ္စာရှိ ခွေးအိုကြီး “ဘီလူး” ကို သူပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ဘီလူးသည်လည်း သူ့နည်းတူပင် အိုမင်းနေလေပြီ။ သူတို့နှစ်ဦးသည် မဝေးတော့သည့် နိဂုံးတစ်ခုဆီသို့ အတူတူ ခရီးနှင်နေကြဘိသို့။
နေလုံးကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း ပိုမိုနိမ့်ဆင်းလာပြီး ကောင်းကင်ယံတစ်ခုလုံးကို လိမ္မော်ရောင်၊ ပန်းရောင်၊ ခရမ်းရောင် စသည့်အရောင်များဖြင့် ခြယ်သလာသည်။ ထိုအရောင်များသည် လှပလွန်းသော်လည်း ခဏတာမျှသာ ဖြစ်ပြီး မကြာမီ မှောင်မိုက်ခြင်းက အစားထိုးတော့မည်ကို သူသိသည်။
သူ့ဘဝ၏ အလှဆုံးအချိန်များသည်လည်း ထိုနေဝင်ချိန်၏ အရောင်များလိုပင် လှပခဲ့သော်လည်း ခဏတာမျှသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ပျော်ရွှင်မှုတိုင်းသည် မတည်မြဲ။ ကြုံဆုံရခြင်းတိုင်းသည် ခွဲခွာရခြင်းနှင့် အဆုံးသတ်မည်။
“ဒါဆို ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပာယ်က ဘာလဲ” ဟူသော မေးခွန်းသည် သူ့စိတ်ထဲတွင် ထပ်မံ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ကြွယ်ဝမှုများ၊ အောင်မြင်မှုများသည် သူ့ကို တကယ် ပျော်ရွှင်စေခဲ့ပါ၏လော။ ချစ်ခင်သူများက သူ့ကို ထာဝရ ပျော်ရွှင်မှု ပေးစွမ်းနိုင်ခဲ့ပါ၏လော။
သူတွေးမိသည်။ တကယ်တော့ ဘဝ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် အရာဝတ္ထုများ၊ ပုဂ္ဂိုလ်များတွင် မဟုတ်ဘဲ မိမိကိုယ်ပိုင် ခံစားချက်နှင့် ရှုမြင်ပုံတွင်သာ ရှိနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ပျော်ရွှင်မှုကို ရှာဖွေခြင်းထက် ပျော်ရွှင်မှုကို ဖန်တီးခြင်းက ပို၍ အဓိပ္ပာယ်ရှိမည်။ ချစ်ခြင်းကို မျှော်လင့်ခြင်းထက် ချစ်ခြင်းကို ပေးကမ်းခြင်းက ပို၍ တန်ဖိုးရှိမည်။
သူ့ဘဝတွင် ကျန်ရှိနေသော နေဝင်ချိန်ကာလလေးကို သူမည်သို့ ဖြတ်သန်းမည်နည်း။ နောင်တများဖြင့် မြှုပ်နှံထားမည်လား။ သို့မဟုတ် ကျန်ရှိသော အချိန်လေးကို အဓိပ္ပာယ်ရှိစွာ အသုံးချမည်လား။
သူ့မြေးမလေး မေသော်တာ ပြေးလာပြီး သူ့ကို ဖက်လိုက်သည်။ နွေးထွေးသော အထိအတွေ့။ စစ်မှန်သော မေတ္တာတရား။ ထိုအခါ သူနားလည်လာသည်။ ဘဝ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ရိုးရှင်းသောအရာများတွင် တည်ရှိနေသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ ဂရုစိုက်မှု၊ ပွင့်လင်းရိုးသားမှု။ ထိုအရာများသည်သာ ဘဝနေဝင်ချိန်ကို လှပစေမည့် အရောင်များ ဖြစ်သည်။
နေလုံးကြီးသည် အနီရောင် အဝိုင်းကြီးအဖြစ် မြေပြင်နှင့် ထိလုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ။ မကြာမီ ကွယ်ပျောက်သွားတော့မည်။
“ဘဝနေဝင်ချိန်ဟာ အဆုံးသတ်မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်” ဟု သူ မြေးမလေးအား ပြောလိုက်သည်။ “နောက်ထပ် နေ့သစ်တစ်ခုရဲ့ အစလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်”
သူ့စကားကို မေသော်တာ နားမလည်သော်လည်း ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးသည် နေဝင်ဘဝ၏ အမှောင်ထုကို ထိုးဖောက်လာသော နေရောင်ခြည်အလားပင်။
ဦးဘုန်းနိုင်သည် ဘီလူးကို ပွေ့ပိုက်ရင်း မေသော်တာ၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ နေဝင်ချိန်၏ အလှကို သူတို့သုံးဦးအတူ ခံစားနေကြသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ငြိမ်းချမ်းမှုနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ဘဝနေဝင်ချိန်သည် ဝမ်းနည်းစရာမဟုတ်။ ၎င်းသည် ငြိမ်းချမ်းစွာ လက်ခံရမည့် သဘာဝတရား၏ လည်ပတ်မှုတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ အရေးကြီးသည်မှာ နေဝင်ချိန်ကို မည်သို့ ခံစားဖြတ်သန်းမည်ဆိုသည့်အချက်သာ ဖြစ်သည်။
သူသည် ကျန်ရှိနေသော ဘဝနေဝင်ချိန်ကာလလေးကို သူ့မြေးများ၊ သားသမီးများနှင့်အတူ မေတ္တာ၊ ဂရုဏာ၊ ပျော်ရွှင်မှုတို့ဖြင့် ဖြတ်သန်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ နေရောင်ခြည် ကွယ်ပျောက်သွားသော်လည်း ကြယ်ရောင်ခြည်များ ထွက်ပေါ်လာသကဲ့သို့ပင် သူ့ဘဝနေဝင်ပြီးနောက် ဝိညာဉ်၏ အလင်းတန်းက ဆက်လက် တည်ရှိနေမည်ဟု သူယုံကြည်လိုက်သည်။
ကောင်းကင်ယံသည် တဖြည်းဖြည်း မှောင်မိုက်လာသော်လည်း ဦးဘုန်းနိုင်၏ စိတ်နှလုံးသားထဲတွင်မူ ငြိမ်းချမ်းခြင်းအလင်းတန်း ထွန်းလင်းတောက်ပနေလေတော့သည်။ ဘဝနေဝင်ချိန်သည် တကယ်တော့ လှပသော နိဂုံးတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် အဆုံးသတ်မဟုတ်ဘဲ နောက်ထပ် ခရီးသစ်တစ်ခု၏ အစပင် ဖြစ်ချေတော့သတည်း။
#ရဲရင့်သူ