မူရင်းရေးသားသူ_ ဆရာတာတေ
ပုဗ္ဗာရုံကျောင်းက ကျုပ်ဆရာတော် ဦးဂုဏ ခေါ်လို့ဗျို့။
ဆရာတော့်ကျောင်းကိုသွား ဆရာတော်ခိုင်းတာ လုပ်ကိုင်ပေးပြီးတော့ ကျုပ်ပြန်လာတာ။
“ကိုကြီးတာတေ၊ ကိုကြီးတာတေ”
ကျုပ်ကိုခေါ်တာ ဘယ်သူတုံးဗျ။ ကျုပ်နောက်ကို
ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်
“ဟာ ဟေ့ကောင် ကျောက်ခဲ၊ မောကြီးပမ်းကြီးနဲ့
ဘာဖြစ်လာတာတုံး “
ကျောက်ခဲဆိုတဲ့ကောင် ကျုပ်နောက်ကို အမောတကော
ပြေးလိုက်လာတာဗျို့။
“ကျုပ် ကိုကြီးတာတေတို့အိမ် ရောက်ပြီးပြီဗျ။
အရီးက ပြောလိုက်လို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို
လိုက်လာတာ၊ ဆရာတော်နဲ့ တွေ့တော့ တာတေ
ခုလေးတင် ပြန်သွားပြီဆိုလို့ နောက်က ပြေးလိုက်လာတာဗျ”
“ဟေ …ဟုတ်လား၊ ဘာများဖြစ်လို့တုံးကွ “
ကျုပ်နဲ့ ကျောက်ခဲက လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောကြတယ်။
“ဒီလိုဗျ ကိုကြီးတာတေရ၊ ကျောက်တလားချောင်းမှာ
အခေါင်းပေါ်လို့တဲ့ “
“ဟေ ဟုတ်လား “
“ဟုတ်တယ်ဗျ ကိုကြီးတာတေရ”
“နို့ …မင်းကို ဘယ်သူပြောတုံး “
“ဘိုးရှိန်းမောင် ပြောတာဗျ။ သူကိုယ်တိုင် တွေ့ခဲ့တာတဲ့ဗျ။
ဘိုးရှိန်းမောင်က ရုံးတောကို သွားတာတဲ့၊ ရုံးတောက လူတွေ
ပြောနေတာကြားလို့ ဟုတ်ရဲ့လားဆိုပြီး သွားကြည့်တာတဲ့ဗျာ
ကျောက်တလုံးချောင်းမှာ ရေက ခြေသလုံးမြှုပ်ရုံပဲ ရှိတာတဲ့၊
အဲဒီရေထဲမှာ အခေါင်းကြီးပေါ်လို့တဲ့ဗျ၊ ဘိုးရှိန်းမောင်က
ရေထဲ သေသေချာချာ ဆင်းပြီး အနားကပ်ကြည့်ခဲ့တာတဲ့ဗျ။
ခေါင်းက ကျောက်ခေါင်းကြီးဆိုပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဘိုးရှိန်းမောင်
ပြောတာကတော့ အင်ကြင်းသားက ကျောက်ဖြစ်သွားလို့
ကျောက်ခေါင်းကြီး ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ခေါင်းဖုံးကတော့
မပွင့်ဘူးတဲ့ဗျ၊ ပိတ်လျက်သားပဲတဲ့ “
“နေပါဦး ကျောက်ခဲရ၊ မင်းပြောတဲ့ ဘိုးရှိန်းမောင်ဆိုတာ
အရီးဝိုင်းစိန်ရဲ့ ယောင်္ကျားကို ပြောတာမို့လား၊
သျှောင်ထုံးကြီးနဲ့လေ”
“ဟုတ်ပါကော ကိုကြီးတာတေရာ “
“အဲဒီကျောက်တလားကြီးက တစ်ခါ တစ်ခါ ပေါ်လာတတ်တယ်လို့
လူတွေ ပြောကြတာပဲကွ၊ အဲဒီကျောက်တလားကြီးကို
အစွဲပြုပြီး ဒီချောင်းကိုလည်း ကျောက်တလားချောင်းလို့
ခေါ်ကြတာလေကွာ”
“ဟုတ်တယ်လေဗျာ “
“အေး ဒါပေမဲ့ ငါ့တစ်သက်မှာတော့ အဲဒီကျောက်တလားကြီး
ပေါ်တာ တစ်ခါမှ မကြားဖူးသေးဘူးကွ၊အရင်တုန်းက
ပြောတာတွေကို ငါက ပုံပြင်တွေလိုပဲ
ထင်တာ၊ အခုတော့ တကယ်ပေါ့”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျောက်တလားချောင်းထဲမှာ
ကျောက်တလားကြီး တကယ်ပေါ်နေတာတဲ့ဗျ”
“နောက်သတင်းတစ်ခုက ရှိသေးတယ်ဗျ”
“ဟေ ဘာသတင်းတုံး ကျောက်ခဲရ၊ မင်းကလည်း
ရွာရိုးကိုးပေါက် နှံ့နေတဲ့ကောင်ဆိုတော့ သတင်းကလည်း
စုံပါ့ကြာ “
“ညက ဘန့်ဘွေးကုန်းနဲ့ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းကို
တစ္ဆေကြီးတစ်ကောင်က မြင်းနဲ့ ပတ်ပြီး စီးနေတယ်တဲ့ဗျ။
မြင်းစီးတာမှ ဒုန်းစိုင်းစီးတာဆိုပဲ၊ မြင်းခွာသံတွေကြားလို့
တချို့လူတွေတောင် အိပ်ရာကထပြီး ရွာစည်းရိုးကနေ
အပြင်ကို ချောင်းကြည့်ကြတယ်ဆိုပဲ၊ ဘာမှတော့
မမြင်ဘူးတဲ့ဗျ၊ ဒါပေမဲ့ မြင်းဟီသံကြီးက
အကျယ်ကြီးတဲ့ဗျ”
“ဟာ တစ္ဆေကြီးက မြင်းစီးတယ် ဟုတ်လား ကျောက်ခဲ “
“ဟုတ်တယ်ဗျ”
“ကြံကြံဖန်ဖန်ကွာ၊ တို့ရွာသားတွေကတော့ ပြောလိုက်ရင်
အထူးအဆန်းချည်းပဲဟေ့ “
“ဟာ ဟုတ်တယ်ဗျ ကိုကြီးတာတေရ၊ ရွာထဲမှာ
လူကြီးတွေ ပြောနေကြတာ၊ ဘန့်ဘွေးကုန်းက
ကျုပ်သူငယ်ချင်းတွေလည်း ကျုပ်တို့အိမ်လာလို့
ပြောသွားတယ်၊ ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာလည်း လူကြီးတွေ
ဒီအကြောင်းပဲ ပြောနေကြတာဆိုပဲဗျ”
“မီးလောင်ကုန်းက သူကြီးသားတွေမှာ မြင်းတွေရှိတယ်ကွ၊
တစ်ခါတလေ ဒီလူတွေက အချိန်မရှိ သွားတတ် လာတတ်တယ်
အဲဒါ ရွာနားက ဖြတ်သွားတာ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ကွ”
“ဟာ မဟုတ်ဘူး ကိုကြီးတာတေ၊ ဘန့်ဘွေးကုန်းနဲ့
ထနောင်းကုန်းကိုပတ်ပြီး စီးနေတာတဲ့၊ မနက်မိုးလင်းကာနီးမှ
အသံပျောက်သွားတာဆိုပဲဗျ။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့
ထနောင်းကုန်းက ကိုလူကျော်တို့အိမ်က ခွေးကြီး
မချိမဆန့် အော်ပြီး သေသွားတယ်တဲ့”
“ဟေ လူကျော်တို့အိမ်က ခွေးကြီးက ဘာဖြစ်လို့
သေသွားတာတဲ့တုံး “
“ညက ကိုလူကျော့်ညီတွေ နှမ်းတောင်စောင့်တော့
သူတို့ခွေးကြီးက ယာထဲ လိုက်သွားတာတဲ့ဗျို့။
အဲဒါ ကိုလူကျော့် ညီနှစ်ယောက် အိပ်နေတုန်း
ခွေးက ရွာဘက်က ပြန်ပြီး လာတယ်နဲ့တူတယ်
ခေါင်းမှာ မြင်းခွာပေါက်တဲ့ အရာကြီး တွေ့တယ်တဲ့၊
ခွေး မချိမဆန့် အော်သံရော မြင်းဟီသံရော
ညက ဆူညံသွားတာဆိုပဲဗျ”
“ဟေ ဟုတ်လား၊ ငါတော့ ညက အိပ်ပျော်နေလို့
ဘာမှ မကြားလိုက်ဘူးကွ “
“ဟာ ကိုကြီးတာတေကလည်း ကိုကြီးတို့
ကျုပ်တို့ အိမ်တွေက ရွာလယ်မှာဆိုတော့
ဘယ်ကြားမှာတုံးဗျ၊ ရွာစည်းရုံးနဲ့ နီးတဲ့
အရှေ့ပိုင်းတို့၊ အနောက်ပိုင်းတို့၊ တောင်ပိုင်း
မြောက်ပိုင်းတို့က လူတွေက အတိုင်းသား
ကြားရတာ ဆိုပဲဗျ”
“မင်းပြောပုံ ဆိုရင်တော့ တော်တော်ကို ထူးဆန်းတာပဲကွ
ကျောက်ခဲရ ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာလည်း ညက
ဒီအတိုင်းဖြစ်တာတဲ့လား။ ဟေ ငါတို့ရွာကို
တစ်ညလုံး ပတ်စီးနေမှဖြင့် ဘန့်ဘွေးကုန်းကို
ဘယ်နှယ့်လုပ် ပတ်ပြီး စီးမှာတုံးကွ “
“ကိုကြီးတာတေကလည်း ထနောင်းကုန်းနဲ့
ဘန့်ဘွေးကုန်း နှစ်ရွာပတ်တာ နေမှာပေါ့ဗျ၊
ကျုပ်တို့ ရွာနှစ်ရွာက တစ်ဆက်တည်းလို
ဖြစ်နေတာကိုဗျ”
“အေး ဒါတော့ ဖြစ်နိုင်တယ်ကွ “
“ဘန့်ဘွေးကုန်းက ခွေးနှစ်ကောင်လည်း ညက
သေသွားသတဲ့ဗျ၊ ကိုလူကျော်တို့ အိမ်က ခွေးလိုပဲ
ခေါင်းမှာ မြင်းခွာပေါက်တဲ့ အရာကြီးတွေနဲ့
သေနေတာဆိုပဲ၊ သူတို့လည်း ညက ခွေးမချိမဆန့်
အော်သံတွေရော မြင်းဟီသံကြီးရော ကြားရတာတဲ့ဗျ”
“ဟေ ဟုတ်လားကွ “
ကျုပ်စဉ်းစားတယ်။ တော်တော်တော့ ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်ဗျ။
ဒီလိုမြင်းဒုန်းစိုင်းစီးတဲ့ တစ္ဆေမျိုး ကျုပ်ဖြင့် မကြားဖူးပါဘူးဗျာ၊
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီညတော့ ဒီကိစ္စကို ကျုပ်စုံစမ်းရတော့မှာပေါ့ဗျာ။
ကျောက်ခဲ ဆိုတဲ့ကောင်ကတော့ ကျုပ်ငယ်ငယ်က အတိုင်းပဲဗျ။
အားကြီးစပ်စုတဲ့ကောင်။ ညကိုးနာရီလောက်မှာ ဒီကောင်နဲ့
သံမဏိ ကျုပ်တို့ဝိုင်းထဲ ရောက်လာတယ်။
“ဟေ့ကောင်တွေ အချိန်မတော်ကြီးကျမှ ဘယ်သွားဦးမှာတုံး “
“ဟာ ဘယ်သွားရမှာတုံးဗျ။ ကိုကြီးတာတေဆီကို
လာတာပေါ့၊ ကိုကြီးတာတေ ဒီည မြင်းစီးတစ္ဆေကို
စောင့်ကြည့်မှာမို့လား “
“ဟေ မင်းတို့ကို ဘယ်သူက ပြောလဲ “
“ကိုကြီးတာတေကလည်းဗျာ၊ ကျုပ်တို့က ကိုကြီးရဲ့
ညီတွေပါ။ ကိုယ့်အစ်ကိုအကြောင်း ကျုပ်တို့ မသိဘဲ
နေပါ့မလားဗျာ၊ ဒီညတော့ ကိုကြီးတာတေ ကျိန်းသေ
စုံစမ်းတော့မယ်ဆိုတာ တွေးပြီးသားပါဗျာ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား မင်းတို့ တော်တော်လည်တဲ့
ကောင်တွေပဲ၊ အေး ဟုတ်တယ်၊ ငါ ဒီည ကြည့်မလို့ကွ၊
ဒါပေမဲ့ မင်းပြောတဲ့ မြင်းစီးတစ္ဆေက ဘယ်အချိန်လာမှန်း
မသိတာ ခက်တယ်ကွ “
“ဟာ ကိုကြီးတာတေကလည်း ရွာမြောက်ပိုင်းက
ကျုပ် သူငယ်ချင်း တုတ်ပေါ ပြောတာကတော့
ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်မှာ စဖြစ်တာတဲ့ဗျ။
ဒီအတွက်တော့ မပူပါနဲ့ဗျာ။ တုတ်ပေါကို
ကျုပ် မှာထားခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒီကောင်လည်း စောင့်မှာတဲ့ဗျ။
မြင်းခွာသံတွေ ကြားတာနဲ့ ဒီကောင်တုတ်ပေါက
ကျုပ်တို့ကို ခေါ်လိမ့်မယ် “
“ဟေ တုတ်ပေါက ငါ့အိမ်ကို သိလို့လားကွ ကျောက်ခဲရ”
“ဟာ ကိုကြီးတာတေကလည်း ထနောင်းကုန်းမှာ
ကိုကြီးတာတေအိမ်ကို မသိတဲ့လူ ရှိမလားဗျ။
ကလေးအငယ်လေးတွေကအစ သိတာဗျ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား မင်းကတော့ စကားပြောရင်
နည်းနည်းကို ပိုပြောရမှ သဘောကျတဲ့ကောင်ပဲကွာ”
မန်ကျည်းပင်အောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်မျာ ကျုပ်နဲ့
ကောင်လေးနှစ်ယောက် တီးတိုး တီးတိုး ပြောနေတာကို
အမေက နားစွံ နားဖျား ကြားသွားပုံရတယ်ဗျ။
အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာပြီး ကျုပ်ကို မေးတယ်။
“ဟဲ့ တာတေ၊ နင် ညက မြင်းဟီသံကြီးအကြောင်းကြားပြီးပလား “
“ဟုတ်ကဲ့ ကြားတယ် အမေ၊ တခြားသူပြောတာတော့
မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဟောဒီကောင် ကျောက်ခဲပြောတာ “
“ဟာ ကျောက်ခဲပြောရင် ဟုတ်မှာပေါ့ဟဲ့၊ ကျောက်ခဲက
ထနောင်းကုန်း စုံထောက်ပဲဟာ “
အမေက ကျောက်ခဲကို စတာဗျ။
“ဟာ အရီးကလည်း ကျုပ်က စုံထောက်မဟုတ်ပါဘူးဗျ၊
သိချင်တာပါ “
ကျောက်ခဲကသာ စကားကို တတွတ်တွတ် ပြောတာဗျ။
သံမဏိကတော့ ဘာမှမပြောဘဲ သူများပြောသလိုပဲ
နားထောင်နေတာ၊ ရယ်စရာရှိရင်တော့ ရယ်တယ်ဗျ။
“ကဲ နေကြဦး၊ အရီး ရေနွေးတစ်အိုးကျိုပြီး လက်ဖက်
သုတ်လိုက်ဦးမယ်၊ နင်တို့ဘိုးကတော့ နေမကောင်းချင်သလို
ဖြစ်လို့တဲ့၊ အိပ်ရာထဲ ဝင်အိပ်နေတယ် “
“ဘာတုံး အရီး ဘိုးဥာဏ် ဖျားလို့လား “
“ဖျားတော့ မဖျားပါဘူး၊ ကိုယ်လက်တွေ နည်းနည်း
နာလို့တဲ့ ကျောက်ခဲရ”
ခဏကြာတော့ အမေ ယူလာပေးတဲ့ အကြမ်းအိုးနဲ့
လက်ဖက်ပွဲကို ကျောက်ခဲကပဲ ဆီးယူလိုက်တယ်
အမေက အောက်ကို ဆင်းမလာတော့ဘူး
ကျုပ်တို့ သုံးယောက်ပဲ အကြမ်းသောက်လိုက်၊ လက်ဖက်
စားလိုက်၊ ကျုပ်က ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး ဖွာလိုက်ပေါ့ဗျာ။
ညဆယ့်နှစ်နာရီနီးတော့ ကျုပ်က အိမ်ပေါ်တက်ပြီး
မျက်ကွင်းဆေး ကွင်းတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်တံခါးသော့ခတ်ပြီး
ကျုပ်နဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက် ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ကျောက်ခဲ၊ ဟေ့ကောင် ကျောက်ခဲ “
ကျုပ်တို့ ရွာလမ်းပေါ် ထွက်ရုံရှိသေးသဗျာ၊
ပြေးလာတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်
“ဟာ ဟေ့ကောင် တုတ်ပေါ ဘာတုံး “
“မြင်းစီးတစ္ဆေ ရောက်နေပြီကွ၊ ရွာကို တစ်ပါတ်တောင်
ပါတ်သွားပြီ၊ လူတွေလည်း ရွာစည်းရိုးနားကပ်ပြီး
ချောင်းကြည့်နေကြတယ်၊ ဘာမှတော့ မမြင်ပါဘူးကွာ၊
ညကလိုပါပဲ၊ မြင်းခွာသံနဲ့ မြင်းဟီသံကြီးပဲ ကြားရတာပါ”
ကျုပ်တို့လည်း တုတ်ပေါ ခေါ်တဲ့နောက်ကို
လိုက်ခဲ့ကြတယ်ဗျို့။ တုတ်ပေါက ရွာစည်းရုံးနား
ကပ်သွားတယ်
“လာဗျ၊ ကိုကြီးတာတေ၊ ဒီမန်ကျည်းပင်ကြီးပေါ်က
တက်ကြည့်ရင် ရွာပြင်ကို အတိုင်းသား မြင်ရတယ်ဗျ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တုတ်ပေါက ရှေ့ကတက်တယ်။
ကျုပ်တို့က နောက်က တက်ကြရတာပေါ့ဗျာ။
တုတ်ပေါ ပြောတာ ဟုတ်သားဗျ။ မန်ကျည်းပင်ကြီး
ပေါ်က ကြည့်လိုက်တော့ ရွာပြင်ကို အတိုင်းသား
မြင်နေရတာဗျ။ ကျုပ်တို့ မန်ကျည်းပင်ပေါ်ကို
ရောက်လို့ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ဘာသံမှာ
မကြာရဘူးဗျ။ဧကန္တ မြင်းစီတစ္ဆေက သူု့မြင်းကို
ဘန့်ဘွေးကုန်းဘက်ကို ပါတ်စီးနေလို့ ဖြစ်မယ်ဗျ။
“ဟော လာပြီဗျ”
တုတ်ပေါက အသံခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ လှမ်းပြောတယ်။
တုတ်ပေါ ပြောတာ ဟုတ်တယ်ဗျို့။ မြင်းခွာသံကို
ကြားရပြီဗျ။ကျုပ်လည်း မြင်းခွာသံ ကြားရတဲ့
ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်တွေ တထောင်းထောင်း
ထနေတာကို တွေ့ရတယ်ဗျို့။ ဟာ မြင်းစီးလာတာ
သေချာတာပေါ့ဗျာ။ ဟော နီးလာပြီဗျို့။
ကျုပ်တို့နဲ့ နီးလာပြီ။ ကျုပ် မန်ကျည်းကိုင်းကြီး
ပေါ်မှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်တယ်။ ပိုပြီး မြင်အောင်လို့
ပေါ့ဗျာ။ လရောင်မှိန်မှိန်ကလေးရှိတော့ ဝါးဝါးလေး
တွေ့နေရတာဗျ။
“ခွပ်၊ ခွပ်၊ ခွပ်၊ ခွပ်၊ ဟီ၊ ဟီ၊ ဟီ၊ ဟီ “
ဟာ မြင်းကြီးဗျာ၊ နည်းတဲ့အကောင်ကြီး၊ မဟုတ်ဘူးဗျို့။
ဒေါက်ကြီးမှဗျာ နည်းတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ အရောင်က
အနက်ကြီးဗျ။ မြင်းပေါ်မှာလည်း ဝတ်ရုံအနက်ကြီး
ဝတ်ထားတဲ့လူဗျ။ ဝတ်ရုံမည်းကြီးက လေထဲမှာကို
လွင့်နေတာဗျ။ ဟာ ခေါင်းမပါဘူးဗျို့
ခေါင်းပြတ်ကြီးဗျ။ အလို ခေါင်းပြတ်ကြီးကို လက်ထဲမှာ
ကိုင်ထားတာပဲဗျ။ အောင်မယ်လေး ကျုပ်ဖြင့် ကြက်သီးတွေ
သွားလိုက်တာဗျာ။
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး “
ဟာ မြင်းကြီး တုံ့ကနဲ ရပ်လိုက်ပြီဗျို့။ ဟော ဟော
ပဒပ်ထရပ်လိုက်ပြီ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဗျာ။ ကျုပ်တို့
တည့်တည့်ရောက်မှ မြင်းက ပဒပ်ထရပ်တာဗျာ။ဒီတော့
ကျုပ် သေသေချာချာ မြင်ရတာပေါ့။
မြင်းနက်ကြီးကလည်း အကြီးကြီးဗျ။ အပေါ်က
စည်းလာတဲ့ ဝတ်ရုံမည်းမည်းနဲ့ အကောင်ကြီးကလည်း
အကြီးကြီးပဲဗျ။ ခေါင်းပြတ်ကြီးဗျာ။ သူ့ခေါင်းပြတ်ကြီးကို
သူ့လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ထားတာဗျ။
ဟော သွားပြီး၊ သွားပြီ၊ မြင်းကို ဆက်ပြီးဒုန်းစိုင်းသွားပြီ၊
ဖုန်တွေမှ အလုံးလိုက်ကို ထကျန်ရစ်တာဗျို့။ ကျုပ်တို့
ထပ်မစောင့်တော့ဘူး၊ နောက်တစ်ပါတ်လာဖို့က
တော်တော်လေး ကြာဦးမှာဗျ။ ကျုပ်တို့လည်း မန်ကျည်း
ပင်ပေါ်က ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
ကျောက်ခဲနဲ့သံမဏိလည်း အိမ်ပြန်သွားကြပြီ။
တုတ်ပေါဆိုတဲ့ ကောင်လေးကတော့
မန်ကျည်းပင်ပေါ်မှာ နေခဲ့သဗျ။
ဒီအတိုင်းတော့ မဖြစ်တော့ဘူးလေဗျာ၊
နောက်တစ်နေ့မှာ ကျုပ်နဲ့ကျုပ်ကောင်လေး
နှစ်ယောက် ပြင်ကြဆင်ကြရတာပေါ့ဗျာ၊
ဘန့်ဘွေးကုန်းဘက်က အမဲသား လာရောင်းတာနဲ့
တစ်ပိဿာ ဝယ်ပြီး ချက်လိုက်တယ်။
ခါတိုင်းလိုပဲ ကျောက်ခဲက မီးလောင်ကုန်းက
ဒေါ်တုတ်ကို သွားခေါ်တယ်။
ညရှစ်နာရီလောက်မှာ ကျုပ်တို့ ထမင်းတောင်း
ကလေးနဲ့ ထနောင်းကုန်းသင်္ချိုင်းထဲကို
ရောက်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်က အုတ်ဂူကြီးပေါ်မှာ
ထမင်းထုပ်လာတဲ့ ငှက်ပျောဖက်ကို ဖြန့်ခင်းပြီး
ထမင်းပွဲပြင်တယ်။ ရေဖလားတစ်လုံးနဲ့
ရေအပြည့်ခပ်ထားတယ်။
“သင်္ချိုင်းရှင်မကြီး မဖဲဝါဗျာ၊ ထနောင်းကုန်းရွာက
ကျွန်ုပ် တာတေက မဖဲဝါကို တလေးတစား
ပင့်ဖိတ်ပါတယ်ဗျာ၊ မဖဲဝါအတွက် စားပွဲသောက်ပွဲ
တွေလည်း အဆင်သင့်ပြင်လို့ပေါ့ဗျာ၊ အခုချက်ချင်း
ကြွခဲ့ပါ မဖဲဝါခင်ဗျာ “
ကျုပ်က နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပင့်တယ်။
ပြီးတော့ နောက်တစ်ခေါက် …
“ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ အီး၊ အီး၊ အီး “
ဟော မဖဲဝါ လာပြီဗျို့။ သူ့ခွေးကြီးတွေအသံကို
ကျုပ်ကြားနေရပြီဗျို့၊ ဟော၊ ဟော၊ ဂူတွေအပေါ်က
ရှပ်ပြီး ရွေ့လာတာဗျို့။
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး “
ဟော ဒေါ်တုတ်ဆီကို ဝင်သွားပြီဗျို့။ ဒေါ်တုတ်
လက်ကြီးတွေ ကွေးကောက်ပြီး အပေါ်ကို မြောက်တက်
လာတယ်ဗျ။ ဆံပင်ဖားလျားကြီး ချထားတဲ့
ဒေါ်တုတ်က မတ်တတ်ရပ်လိုက်တယ်၊ ဟာ
ဒေါ်တုတ် ခုန်ပြီဗျို့၊ ခုန်ပြီ။ လွှားကနဲ နေတာပဲဗျာ။
ဂူပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒူးကြီးထောင်ပြီး စားတော့တာပါပဲဗျာ၊
မဖဲဝါက ကြက်သားထက် အမဲသားကို ပိုကြိုက်ပုံရတယ်ဗျ။
စားလိုက်တာဗျ။ အားရပါးရကို စားတာဗျို့။
ဟော ဟော ကြည့်ပြီ၊ ကြည့်ပြီ၊ ကျုပ်ကို ကြည့်ပြီဗျ။
“ဒီလိုပါ၊ သင်္ချိုင်းရှင်မကြီးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းနဲ့
ဘန့်ဘွေးကုန်းကိုပါတ်ပြီး ခေါင်းမပါတဲ့ သရဲကြီးတစ်ကောင်
မြင်းနက်ကြီး ဒုန်းစိုင်းစီးနေတာ သုံးည ရှိပါပြီ မဖဲဝါ၊
ပြီးတော့ ခေါင်းပြတ်ကြီးတစ်ခုကို သူ့လက်ထဲမှာ
ကိုင်ထားပါတယ်၊ ဘာအတွက် ရွာကို ပတ်ပြီး
မြင်းကြီးစီးနေတယ်ဆိုတာ သိချင်လို့ပါ မဖဲဝါဗျာ”
“မဖဲဝါက ဘာမှမပြောဘဲ ဆက်စားနေတယ်ဗျ။
အားလုံးစားသောက်ပြီးတော့မှ …
“တာတေ အဲဒါ စစ်သူကြီးရဲ့ ဝိညာဉ်ဟဲ့၊ ကျောက်တလား
ချောင်းမှာ အခေါင်းကြီးပေါ်လာလို့ သူ့ဝိညာဉ် ထွက်လာတာ”
“သြော် “
“သူ စစ်ထွက်ခါနီးမှာ သူ့အရှင်သခင် ဘုရင်မင်းမြတ်က
သူ့ရဲ့ သန်လျက်ကိုဝင့်ပြီး ‘မောင်မင်း စစ်ကို နိုင်အောင်
တိုက်ပေးတော့၊ တကယ်လို့ မောင်မင်း မနိုင်ခဲ့ရင်
ငါကိုယ်တော် ခွင့်မလွှတ်ဘူးလို့သာ မှတ်ပေတော့ ‘လို့
ပြောလိုက်တယ်၊ အဲဒီဘုရင်ရဲ့ သန်လျက်က ရိုးရိုး
မဟုတ်ဘူး။ မှော်ဝင်သန်လျက်ဟဲ့၊ ဒီစစ်ပွဲမှာ
စစ်သူကြီးတိုက်ပွဲ ကျတယ်၊ ခေါင်းဖြတ်ခံလိုက်ရတာ၊
သူ့စစ်သားတွေက သူ့ကို အင်ကြင်းသားကို
ခေါင်းထွင်းပြီး မြှုပ်နှံသင်္ဂြိုဟ်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့
ဘုရင့်အမိန့်ဟာ ကျိန်စာလို ဖြစ်ပြီး ခုထိ
မကျွတ်မလွတ်နိုင်ဘူး တာတေ”
“ဟာ သနားစရာပါလားဗျာ “
“အေး အခု သူ့ဝိညာဉ်အပြင်ရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ
သူ့ရဲ့ အရှင်သခင်ကို လိုက်ရှာနေတာဟဲ့ “
“သြော် “
“အဲဒီစစ်သူကြီးကို ကယ်ဖို့က နည်းလမ်းတစ်ခုပဲ ရှိတယ် “
“ပြောပါ မဖဲဝါ၊ ကျုပ် လုပ်ပါ့မယ် “
“ကျောက်တလားချောင်းမှာ တောင်ဘက်ရိုးနဲ့
မြောက်ဘက်ရိုး နှစ်ခု ရှိတယ်မို့လား၊ နင် မြောက်ဘက်ရိုးကို
သွား၊ တစ်နှစ်လုံး တစ်ခါမှ အရွက်မထွက်တဲ့ သစ်ခြောက်
ပင်ကြီးရှိတယ်၊ အဲဒီ သစ်ခြောက်ပင်ကြီးမှာ သရဲတစ်ကောင်
နေတယ်၊ အဲဒီသရဲဟာ အင်မတန်မှ အကုသိုလ်ကြီးတဲ့
အကောင်၊ သစ်ကိုင်းကြီး တစ်ကိုင်းမှာ ခြေထောက်တွေ
ချိတ်ပြီး အမြဲဇောက်ထိုးနေရတာ၊ သူ့ကို တခြား
သရဲတွေက ‘ဇောက်ထိုး ‘လို့ခေါ်တယ်၊ အမြဲတမ်း
ဇောက်ထိုးနေရတဲ့အကောင်၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ
အမွေးမည်းမည်းကြီးတွေ ဖုံးနေတယ်၊ စားရင်လည်း
အသားစိမ်း၊ ငါးစိမ်းပဲ စားရတယ်၊ မြေကြီးမှာ
သွားရင်လည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထောက်သွားရတာ၊
ခြေထောက်နှစ်ချောင်း အပေါ်မှာ အမြဲကွေးထားရတယ်၊
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ခြေထောက်တွေလို
သန်မာနေတာဟဲ့၊ သူနေတဲ့ နေရာနားကို ရောက်လာတဲ့
သရဲတစ္ဆေတွေရော လူတွေရော ဘယ်သူ့ကိုမှ
အလွတ်မပေးဘူး၊ ခဲလုံးကို ခြေထောက်နဲ့
ညှပ်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခဲပစ်တာ၊
မထိတဲ့အခါ လုံးဝ မရှိဘူး၊ သူ့ခဲထိတဲ့ လူဆိုရင်
သုံးလအတွင်း ပိန်ချုံးလာပြီး သေရော၊ နင်
မြောက်ဘက်ရိုးက ဇောက်ထိုးဆီကို သွားပေတော့ “
“ဗျာ”
ကျုပ် မဖဲဝါပြောတာကို အံ့သြသွားတယ်ဗျာ။
“ဇောက်ထိုးက အဲဒီလို ကြမ်းတမ်းရက်စက်ပေမဲ့
မှော်ဝင်ပစ္စည်းတွေ စောင့်ရတဲ့ သရဲဟဲ့၊ နင့် သူ့ကို
အစာကျွေး အနားမကပ်နဲ့ ဝေးဝေးက ပစ်ကျွေး၊
ပြီးရင် ငါ လွှတ်လိုက်တယ် လို့ ဇောက်ထိုးကို
ပြောလိုက်၊ ငါ့ ကိုယ်ပွားရုပ်ကလေးလည်း
ယူသွား၊ အဲဒါ ပြလိုက်၊ သူ နာခံလိမ့်မယ်။
မှော်ဝင်သန်လျက် ခဏဌားပါလို့ ပြောလိုက်၊
ကိစ္စပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်ပို့မယ်လို့ပြော၊
နင် သူနဲ့တွေ့ရင် သတိမလစ်စေနဲ့ ၊ သတိ
လစ်တာနဲ့ ဇောက်ထိုးက နင့်ကို သတ်မှာပဲ၊
ပြီးတော့ နင် မှတ်ထား တာတေ၊ သူ့ကို
ကျောပေးလိုက် ပြီးရင် ဘယ်တော့မှ ပြန်လှည့်
မကြည့်ရဘူး၊ သူက နင့်နာမည်ကို ချက်ချင်း
သိလိမ့်မယ်၊ နင့် နာမည်ကို အော်ခေါ်ရင်
ထူးလည်း မထူးနဲ့၊ လှည့်လည်း မကြည့်နဲ့၊
သတိလစ်ပြီး လှည့်ကြည့်တာတို့ ထူးတာတို့
လုပ်ရင် နင် နေရာမှာတင် လဲကျပြီး
ချက်ချင်း သေသွားလိမ့်မယ်၊ ကြားလား “
“ကောင်းပါပြီ၊ မဖဲဝါ “
“နင် သန်လျက် ရလာပြီးရင် မြင်းစီးလာတဲ့
စစ်သူကြီး တစ္ဆေရဲ့ ရှေ့က ပိတ်ရပ်ပြီး သန်လျက်ကို
ဝင့်လိုက်၊ ပြီးရင် နင်က သူ့ရဲ့ ဘုရင်လို့ သဘောထားပြီး
သူ့ကို ခွင့်လွှတ်တဲ့အကြောင်း ပြောလိုက်၊ သူ
ကျွတ်သွားလိမ့်မယ်၊ ကိစ္စပြီးတာနဲ့ မှော်ဝင်
သန်လျက်ကို ဇောက်ထိုးဆီ ပြန်ပို့လိုက် တာတေ”
“ကောင်းပါပြီ၊ မဖဲဝါ၊ ကျုပ်ဇောက်ထိုးဆီ သွားမယ် “
မဖဲဝါ ဒေါ်တုတ်ကိုယ်ကနေ ခွာသွားပြီ။ဒေါ်တုတ်
အုတ်ဂူကြီးပေါ် လဲကျသွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ကျောက်ခဲက
ပြေးပြီး ပွေ့ထူပေးကြရတာပေါ့ဗျာ၊ မျက်နှာကို
ရေနဲ့တောက်လိုက်တော့မှ ဒေါ်တုတ် သတိရပြန်ရလာတယ်။
ကျုပ်တို့ရွာ ပြန်ရောက်တော့ တစ်ချို့အိမ်က လူတွေတောင်
အိပ်နေကြပြီဗျ၊ နောက်တစ်နေ့ နေမပူခင် ကျုပ်ရွာက
ထွက်ခဲ့တယ်။ ကြက်နှစ်ကောင်ကို ရှေ့တစ်ကောင်၊
နောက်တစ်ကောင်၊ ထမ်းပိုးနဲ့ ထမ်းလို့ပေါ့ဗျာ။
ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ လမ်းမှာပဲ ခဏနားပြီး
ထမင်းထုပ် ဖြည်စားလိုက်တယ်။ ကျောက်တလားချောင်းကို
ကျုပ်ရောက်တော့ ညနေသုံးနာရီလောက် ရှိပြီဗျ။
ကျုပ် မြောက်ရိုးဘက်ကို အသာလေး
သွားပြီး ရိုးဘေးက ကိုင်းတောကြီးထဲမှာ ပုန်းနေလိုက်တယ်။
ကျုပ်က မျက်ကွင်းဆေး ကွင်းလာတာဗျ။ ကိုင်းတော
ကြီးထဲကနေ ကျုပ်သစ်ပင်ကြီးတွေ လိုက်ကြည့်တယ်
ကျုပ် ပုန်းပြီး ထိုင်နေတဲ့ နေရာနဲ့ တည့်တည့်မှာ
သစ်ပင်ခြောက်ကြီးဗျာ အနားမှာ စိမ်းစိမ်းစိုစိုနဲ့
သမုန်းပင်တွေ ပေါက်လို့ဗျ။
အဲဒီထဲမှာမှ ထနောင်းပင်ကြီး တစ်ပင်က
အရွက်တစ်ရွက်မှ မရှိဘဲ ခြောက်သွေ့နေတာဗျို့
ဟော တွေ့ပြီ ၊ တွေ့ပြီ၊ တောင်ဘက်က သစ်ကိုင်ကြီး
မှဗျ၊ ခြေထောက်တွေနဲ့ သစ်ကိုင်းကိုချိတ်ပြီး
ဇောက်ထိုးကြီးဗျ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အမွေးတွေ
ဖုံးနေတာဗျ။ လင်းဆွဲကြီး တစ်ယောက်လို ဇောက်ထိုးကြီး
အမြဲနေရတဲ့ သရဲမျိုး ကျုပ် ဒီတစ်ခါပဲ မြင်ဖူးသေးတယ်ဗျာ။
ဟော ဆင်းလာပြီဗျို့။ ဆင်းလာပြီ။ ဟာ သစ်ပင်ကို
ဇောက်ထိုးကြီး ဆင်းလာလိုက်တာ မြန်လိုက်တာဗျာ။
ဟာ ဇောက်ထိုးကြီး သွားတာဗျို့။ မြေကြီးပေါ်
ရောက်တော့ လက်ကြီးနှစ်ဖက်ထောက်ပြီး
ဇောက်ထိုးကြီး သွားနေတာဗျ။
ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဒူးခေါင်းနေရာကနေ ကွေးပြီး
နှစ်ဖက် လိမ်ထားတာဗျို့။ မြန်လိုက်တာဗျာ။
လက်နဲ့ သွားနေကျ အကောင်ဆိုတော့ လှစ်ခနဲ
လှစ်ခနဲ နေတာဗျို့။ ဟော ကျုပ်ရှိတဲ့ ဘက်ကို
လာတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်က ရိုးထိပ်ဘက်မှာ၊
ဇောက်ထိုးက ကျုပ်နဲ့ တော်တော်လှမ်းပါသေးတယ်။
ဟာ ရေစပ်ကို ရောက်တော့ ဝမ်းလျားကြီးမှောက်ချ
လိုက်တယ်ဗျို့၊ ဟော ဟော သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့
ရေတွေကို ယက်နေတာဗျ။ ဘာလုပ်တာတုံးလို့
ကျုပ် သေသေချာချာ ကြည့်တယ်
ဟာ ငါးတွေ ပေါ်လာပြီဗျို့။ ရေထဲက ငါးလေးတွေ
တဖျပ်ဖျပ်ခုန်ပြီး ဇောက်ထိုးရဲ့ ရှေ့မှာ ပေါ်လာကြတာဗျ။
“ဖျန်း ” “ဖျန်း “
ဟော ဇောက်ထိုးက ငါးလေးတွေကို လက်နဲ့ဖမ်းပြီး
သူ့ပါးစပ်ကြီးထဲကို ထည့်ရောဗျို့။ အောင်မယ်လေး
သရဲဇောက်ထိုးရဲ့ ပါးစပ်ကြီးထဲမှာ အစွယ်တွေမှ
ဖွေးနေတာဗျို့။ ကျုပ်ဖြင့် ကြက်သီးတောင်
တဖျန်းဖျန်း ထလို့ဗျာ။ ဟော ဟော ငါးနှစ်ကောင်
သုံးကောင် စားပြီးတော့ ဇောက်ထိုး ပြန်ထွက်သွား
တယ်ဗျ။ လာတုန်းကလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့
ထောက်ပြီး ဇောက်ထိုးကြီး ပြန်သွားတာဗျ။
ကျုပ်လည်း ကြက်နှစ်ကောင်ပါတဲ့ ထမ်းပိုးကို
ကောက်ထမ်းလိုက်တယ်။
ကိုင်းတောထဲကနေ ကျုပ် တိုးထွက်လိုက်တော့
ကျုပ်ထမ်းလာတဲ့ကြက်နှစ်ကောင်က လန့်ပြီး အော်ရောဗျို့။
“ကစ် ကစ် ကစ် ကစ် “
ဇောက်ထိုးက ကြက်အော်သံတွေ ကြားသွားတယ်ဗျ။
နောက်ကို လှည့်လာပြီး ကြည့်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး
လှည့်ရတာပေါ့ဗျာ။ ဟော ဇောက်ထိုး ကျုပ်ကို
မြင်သွားပြီဗျ။ ကျုပ်လည်း ကြက်ထမ်းလာတဲ့
ထမ်းပိုးကို မြက်ပင်တွေပေါ်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်
“ကစ် ကစ် ကစ် ကစ် ကစ် ကစ် “
ကြက်နှစ်ကောင်ကလည်း လန့်ပြီး အော်တာပေါ့ဗျာ။
ဟာ မြန်လိုက်တဲ့ သရဲဗျာ။ ဇောက်ထိုးကြီး ပြေးသွားတာဗျို့။
ဟာ ခဲတစ်လုံးကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ပြီး ကောက်လိုက်ပြီ။
ဟာ ပစ်ပြီဗျို့။ ကျုပ်ကို ပစ်ပြီဗျို့။ ကျုပ်သာ မျက်ကွင်းဆေး
ကွင်းမထားရင် နေရာမှာတင် ပွဲချင်းပြီးသွားနိုင်တယ်ဗျာ။
“ဝှီး”
သရဲဇောက်ထိုးကြီး ခြေထောက်နဲ့ လွှဲပြီး ပစ်လိုက်တဲ့
ခဲလုံးကို ကျုပ် အသာလေးရှောင်ပေးလိုက်ရတယ်။
ခေါင်းနဲ့ တစ်ပေလောက်က ဖြတ်သွားတာ’ဝှီး’ကနဲ
နေတာဗျို့။ ဟာ ကောက်ပြန်ပြီဗျာ၊ နောက်ထပ် ခဲ တစ်လုံး။
ပစ်ပြီ။ ကျုပ် ရှောင်ပေးလိုက်တယ်။
“ဝှီး “
ဟော နောက်ထပ် ခဲထပ်ကောက်တယ်။ ပြီးတော့
ခြေထောက်နဲ့ လွှဲပြီး ပစ်တာဗျ။ ကျုပ် ရှောင်ရပြန်ပြီ။
“ဝှီး “
ခေါင်းပေါ်က ကျော်ရုံလေး ကျော်သွားတာ။ သရဲ
ဇောက်ထိုး တွေပြီး စဉ်းစားနေတယ်ဗျ။ ကျုပ် သူ့ခဲလုံးကို
သုံးခါတိတိ ရှောင်လိုက်တာကို တွေ့တော့ သူ့ကို
ကျုပ် မြင်ရမှန်း သူသိသွားတယ်။ ခဲ နဲ့ ထပ်ပြီး
မပစ်တော့ဘူးဗျ။ ဒါပေမဲ့ ဒီသရဲ ကျုပ်ကို တစ်နည်း
နည်းနဲ့ တော့ ဒုက္ခပေးဖို့ ကြံနေတာဗျ။
ကျုပ် စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ထဲက
မဖဲဝါ ကိုယ်ခွဲရုပ်ကလေးကို ထုတ်ယူပြီး ဇောက်ထိုးကြီးကို
ပြလိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ မဖဲဝါ ရုပ်ကလေးက
လှုပ်နေတယ်လို့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ထင်နေတယ်။ သရဲ
ဇောက်ထိုးကတော့ ငြိမ့်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျ။
“ကျုပ်ကို သင်္ချိုင်းရှင်မ မဖဲဝါ လွှတ်လို့ လာခဲ့တာ။
ခင်ဗျား စားဖို့ ကြက်နှစ်ကောင်လည်း ပါလာတယ်။
အဲဒီ ကြက်နှစ်ကောင် ခင်ဗျားကို ကျွေးမှာ၊ ကျုပ်ပြောတာ
နားထောင်၊ သင်္ချိုင်းရှင်မ မဖဲဝါက မှာလိုက်တယ်၊
ခင်ဗျားစောင့်နေတဲ့ မှော်ဝင်ပစ္စည်းတွေထဲက
မှော်ဝင် သန်လျက်ကို ခဏပေးလိုက်ပါတဲ့၊
ကိစ္စတော်တော် အရေးကြီးနေလို့ပါ၊ ကိစ္စပြီးတာနဲ့
ကျုပ်ကိုယ်တိုင် လာပို့မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ် “
စကားဆုံးတာနဲ့ ကျုပ်က ထမ်းလာတဲ့ ကြက်နှစ်ကောင်ကို
ဖြုတ်ပြီး ဇောက်ထိုးဆီကို ကြက်တစ်ကောင်ချင်း
ပစ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြက်တွေက ခြေထောက်မှာ
ကြိုးချည်ထားတော့ မပြေးနိုင်ကြဘူးပေါ့ဗျာ။
ဇောက်ထိုးက ကြက်တစ်ကောင်ကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ပြီး
ကောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ပါးစပ်ကို အကျယ်ကြီး
ဟပြီး စားတော့တာပဲဗျို့။
“ဂျွတ်၊ ဂျွတ်၊ ဂျွတ်၊ ခွပ်၊ ခွပ် “
ကြက်တစ်ကောင်ကို အားရပါးရ စားပြီးသွားတော့
နောက်တစ်ကောင်ကို မစားသေးဘဲ သူနေတဲ့ သစ်ခြောက်ပင်
ကြီးဘက်ကို ဇောက်ထိုးကြီး လျှောက်သွားတယ်
သစ်ခြောက်ပင်ကြီးအောက်ကိုရောက်တော့
ခဏငြိမ်နေတယ်ဗျ။
ဟော ပြန်လာပြီ၊ ပြန်လာပြီ၊
ဟာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားမှာ
ပစ္စည်းတစ်ခုညှပ်ပြီး ယူလာတယ်ဗျ။
ဟာ ဒါ သန်လျက်ထင်တယ်။
ကျုပ်က လက်ထဲမှာ ကြက်ထမ်းလာတဲ့ ထမ်းပိုးကို
ကိုင်ပြီး ရပ်နေတာဗျ။ သရဲဇောက်ထိုးက ကျုပ်ကို
စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ဟာ ပစ်ပြီဗျို့။ အမှတ်မထင်
ခြေထောက်ကို လွှဲပြီး ပစ်လိုက်တာဗျို့။
ကျုပ်သာ သတိမရှိရင် ဒီနေရာမှာ ပွဲချင်းပြီးပဲပေါ့ဗျာ။
သန်လျက်ကြီး ကျုပ်ဆီကို တည့်တည့်ပျံဝင်လာတာဗျို့။
ကျုပ် ဘေးဘက်ကို ခြေတစ်လှမ်းရွှေ့လိုက်ပြီး ကျုပ်
လက်မှာ ကိုင်ထားတဲ့ ထမ်းပိုးနဲ့ သန်လျက်ကို
ရိုက်ချလိုက်တယ်။
“ချွင် “
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ ကျုပ်ရင်ဝတည့်တည့်ကို ပျံဝင်လာတဲ့
မှော်ဝင်သန်လျက် မြက်ပင်တွေပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားတယ်။
ကျုပ် သန်လျက်ကို ချက်ချင်း ကောက်လိုက်ပြီး
မြောက်ရိုးကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။ မဖဲဝါရဲ့
ကိုယ်ခွဲရုပ်ကလေးကိုတော့ ကျုပ်လက်မှာ
ကိုင်လျက်ပဲဗျ ။ ရိုးဘေးမှာ ပေါက်နေတဲ့
ကိုင်းတောတွေ ဘေးကနေ ကျုပ် ဖြတ်လျှောက်
လိုက်တယ်။ ကျောပေးပြီးရင် နောက်ကို
လုံးဝ လှည့်မကြည့်နဲ့ မဖဲဝါ မှာလိုက်တာကို
ကျုပ် ဘယ်မေ့လိမ့်မတုံးဗျာ။
“တာတေ ဒီမှာ ကြည့်လိုက်စမ်း “
ဟာ ဇောက်ထိုး လှမ်းအော်လိုက်တဲ့ အသံကြီးဗျ။
ကျုပ် လုံးဝ လှည့်မကြည့်ဘဲ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့တယ်
ကျုပ် နာမည်ကို ဒီသရဲ သိတာကိုတော့ အံ့သြပါရဲ့ဗျာ။
ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ရောက်တော့ ညရှစ်နာရီတောင်
ကျော်ပြီဗျ။ မှော်ဝင်သန်လျက်ကို လူတွေ မမြင်အောင်
ကျုပ် ဝှက်ယူခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။
ဒါကတော့ လွယ်ပါတယ်ဗျာ။ လမ်းမှာ ငှက်ပျောဖက်ကြီး
တစ်ရွက်ခူးပြီး သန်လျက်ကို ပက်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ် ညစာ စားသောက်ပြီးတော့ ကိုးနာရီခွဲ၊
ဆယ်နာရီရှိရောပေါ့ဗျာ၊ အဘနဲ့ အမေတောင်
အိပ်သွားကြပြီ။ ကျုပ်ကတော့ ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး
ဖွာရင်း သန်းခေါင်ချိန် စောင့်နေရတာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ် တစ်ယောက်တည်း ရွာပြင် ထွက်ချလာခဲ့တယ်။
သန်လျက်ကိုတော့ ကျုပ် ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်နဲ့
ပတ်ပြီး ယူလာခဲ့တယ်။ ရွာပြင်ရောက်တော့
ထန်းပင်ကြီးအောက်မှာ ကျုပ် ကပ်ပြီး ရပ်နေလိုက်တယ်
ကျုပ် သိပ်ပြီးမစောင့်လိုက်ရဘူးဗျ။
“ခွပ်၊ ခွပ်၊ ခွပ်၊ ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး “
ဟော လာပြီဗျို့၊ ခေါင်းပြတ်သရဲကြီး စီးလာတဲ့
မြင်းနက်ကြီး လာနေပြီ။ မြင်းခွာသံရော၊ မြင်းဟီသံပါ
ကျုပ် ကြားနေရတယ်။ ကျုပ်က မျက်ကွင်းဆေး
ထပ်ကွင်းလာတာဆိုတော့ တော်တော်ဝေးဝေးထဲကလို
ကျုပ် လှမ်းမြင်နေရတာဗျ။
ဟော တဖြည်းဖြည်း နီးလာပြီဗျို့။ ကျုပ်ကပ်နေတဲ့
ထန်းပင်အောက်ကနေ ပြေးထွက်လိုက်တယ်။
လက်ထဲမှာလည်း သန်လျက်ကို တင်းတင်း
ကိုင်ထားတယ်။
မြင်းပြေးလာတဲ့ လမ်းတည့်တည့်မှာ ကျုပ်ပိတ်ပြီး
ရပ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်ထဲက သန်လျက်ကို
ဟန်ပါပါ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ မြင်းက အရှိန်နဲ့
ပြေးလာရာကနေ တုံ့ကနဲ ရပ်သွားတယ်။
ကျုပ်က လက်ထဲက သန်လျက်ကို တစ်ချက်
ဝင့်လိုက်တယ်။ ဟာ ဝတ်ရုံမည်းကြီး ဝတ်ထားတဲ့
သရဲကြီက သူ့ရဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးကို လက်မှာ
ပွေ့ကိုင်ထားရင်းနဲ့ မြင်းပေါ်က ခုန်ဆင်းတယ်
ပြီးတော့ မြင်းဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်
ကျုပ်ကတော့ မဖဲဝါ မှာထားတဲ့ အတိုင်း
မှော်ဝင်သန်လျက်ကို ဟန်ပါပါဝင့်လိုက်ရင်း …
“မောင်မင်း စစ်သူကြီး၊ မောင်မင်းဟာ
အလွန်တာဝန် ကျေပါပေတယ်၊ ကျုပ်
မောင်မင်းကို ခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီ၊ ခုအချိန်က
စပြီး မောင်မင်း သွားလိုရာကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားနိုင်ပြီ၊
ငါကိုယ်တော်ရဲ့အမိန့် “
ကျုပ်က လက်ထဲက သန်လျက်ကို ဝင့်ကာ
ဝင့်ကာနဲ့ ပြောလိုက်တာဗျို့။ ကျုပ်စကားလုံးဆုံးရော
ဝတ်ရုံ အနက်နဲ့ ခေါင်းပြတ်သရဲကြီးက မြင်းပေါ်ကို
လွှားကနဲ ခုန်တက်ပြီး မြင်းကို နောက်ဘက်
ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။ ဟော သွားပြီဗျို့။
သွားပြီ။ မြင်းစီးတစ္ဆေကြီး အမှောင်ထဲမှာ ဖျတ်ကနဲ
ပျောက်သွားတယ်။
ကျုပ်လည်း နောက်တစ်နေ့ ကျောက်တလားချောင်းက
မြောက်ဘက်ရိုးကို လာခဲ့ရပြန်တာပေါ့ဗျာ။
ဇောက်ထိုးက သစ်ခြောက်ပင်ကြီးပေါ်မှာ ဇောက်ထိုးကြီး
နေရာကနေ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်ဗျ။
ကျုပ်က ကျုပ်ယူလာတဲ့ ကြက်တစ်ကောင်ကို
သစ်ပင်ခြောက်ကြီးအောက်ကို လှမ်းပစ်ပေးလိုက်တယ်
ဟော ဇောက်ထိုး ဆင်းလာပြီဗျို့။ မြန်လိုက်တဲ့
သရဲဗျာ၊ လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ နေတာပဲဗျ။
မြေကြီးပေါ်ကို ရောက်တော့ သရဲဇောက်ထိုးက
ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်က ပုဆိုးနဲ့ပတ်ပြီး
ယူလာတဲ့ သန်လျက်ကို ထုတ်ပြီး သူ့ကို တစ်ချက်
လှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆီကို လှမ်းပစ်
ပေးလိုက်တယ်။
“ဖျတ်”
လျင်လိုက်တယ်၊ ဇောက်ထိုးဗျာ။ ကျုပ် ပစ်ပေးလိုက်တဲ့၊
မှော်ဝင်သန်လျက်ကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့
လှမ်းဖမ်းလိုက်တာဗျ။
ကျုပ်လည်း ဆတ်ကနဲ လှည့်ထွက်လိုက်တယ်။
“ဟေ့ကောင် တာတေ၊ ဒီမှာ ကြည့်စမ်း “
မဖဲဝါ မှာတာကို ကျုပ် ဘယ်မေ့ပါမလဲဗျာ။
နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊
ယောင်ပြီး ထူးလိုက်မိရင် ဖြစ်ဖြစ် နေရာမှာတင်
ကျုပ် သေမယ်ဆိုတာလေဗျာ။
ကျုပ် ဘယ်မေ့လိမ့်မတုံး။ ကျုပ် တစ်ချက်ကလေးမှ
လှည့်မကြည့်ဘဲ သုတ်ခြေတင်ခဲ့တော့တာပေါ့ဗျာ။
ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ရောက်တော့ စောပါသေးတယ်။
နေတောင် မဝင်သေးပါဘူး ။
(မှတ်ချက် – ရိုးဆိုတာ ချောင်းတစ်ခုကနေ
ထိုးဝင်နေတဲ့ ချောင်းလက်တက်တိုလေး
တစ်ခုပေါ့ဗျာ။ အမြဲတမ်း ရေရှိတဲ့ နေရာတစ်ခုပေါ့)
ပြီးပါပြီခဗ်ာ
စာဖတျပရိတ်သတ်များအားလုံးပဲ စိတ်ရွှင်းပါစေခဗျာ
ငရဲခွေးကြီးတွေနဲ့ မဖဲဝါ စာအုပ်မှ ကောက်နုတ်တင်ပြထားသည်။
ဤဝတ္တုလေးအား ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် like and shareလေးနဲ့
အားပေးသွားပါအုံးဗျာ ။