အပိုင်း – ၃

၅

မျိုးထွန်းသည် အီစူဇူးကားကြီးကို ရန်ကုန်-မန္တ လေးကားလမ်းမတလျှောက် မှန်မှန်မောင်းလျက်ရှိသည်။ လုပ်သက်ကြာလာပြီဖြစ်၍သူကားမောင်းကျွမ်းကျင်နေပြီ။ ကုန်မည်မျှပင် အပြည့်အသိပ် ပါလာသည်ဖြစ်စေ သူ့အတွက်မူ ပေါ့ပါးလှ၏။ ငယ်စဉ်ကတည်းကပင်သူ ကားမောင်းဝါသနာပါခဲ့သည်။ ကားလေးများနှင့် ကစားရလျှင် သူပျော်သည်။ အဖေကတော့ သားကြီးဖြစ်သူကို သူ့လိုပင် အစိုးရအမှုထမ်း အရာရှိ ဖြစ်စေချင်သည်။ အမေကမူ ခင်ပွန်းအလိုကလွဲ၍ဘာမျှ ပြောတတ်ခဲ့သူ မဟုတ်။ လုပ်တတ်ခဲ့သူမဟုတ်။

မျိုးထွန်းအနေဖြင့်မူ ကျောင်းပညာသည် အခြေခံအားဖြင့် တတ်သင့်သောအရာတခုမျှသာ သဘောထားသည်။ တကယ်တမ်း လူ့ဘဝကိုဝင်ရောက်၍ အသုံးချရပ်တည်နိုင်သော ပညာဟူ၍ မယုံကြည်ခဲ့။လူ့ဘဝ၏ အခက်အခဲ။ ဖြစ်ခြင်း ပျက်ခြင်းတို့ကို ကျောင်းပညာဖြင့်ဖြေရှင်းနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူ မထင်ခဲ့။ ထို့ကြောင့်လည်း အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပညာအနေဖြင့် ကျောင်းပညာကို အသုံးမချရခြင်းအတွက် သူ ဂရုမစိုက်။ အရေးကြီးသည်မှာ ကိုယ်ပိုင်စွမ်းရည်နှင့် အတွေးအခေါ် ဟုသာ သူ ယုံကြည်လေသည်။

သူ ကျောင်းမှထွက်ပြီး ကားမာင်းစက်ပြင်သင်ခဲ့သည့်အတွက် အဖေနှင့် အမေက အလွန်အံ့သြလေသည်။ သူ့ကို စာတော်လိမ့်မည်၊ ထူးချွန်လိမ့်မည်ဟု သူတို့က ထင်ခဲ့သည့်အလျောက် နှမြောတသ ဖြစ်လိုက်ကြသေးသည်။ တားဟယ် ဆီးဟယ်၊ ဆူဟယ် ပူဟယ် ဖြစ်ကြသေးသည်။ သို့သော် တကယ်တမ်း သူလုပ်ချင်ပြီဆိုလျှင် တားမရသည့်အဖြစ်ကိုသိ၍ သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လိုက်ကြရသည်။

သူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ကျေနပ်ခဲ့သည်။ သူသည် သူ့ဘဝ၏ နှစ်ဦးပိုင်းများကို အလဟဿ မကုန်လွန်စေဘဲ စောစီးစွာ အသုံးချခဲ့သဖြင့် ယခုဆိုလျှင် သူ့မိသားစုအတွက် ပို၍ပင် အဆင်ပြေနေပြီ မဟုတ်ပါလော။ အဖေဆုံးသွားပြီးသည်၏နောက်၌ အမေနှင့်တကွ ညီအစ်ကို မောင်နှမများအတွက် သူ့မှာ အထူး ပြင်ဆင်စရာ မလိုတော့ဘဲ အလိုအလျောက် ရပ်တည်ပြီးသားဖြစ်၍ နေချေပြီ။ အားလုံး အတွက် အနစ်နာခံရခြင်းကို သူ များစွာကျေနပ်လေသည်။ သို့သော် သူ အနစ်နာခံရကျိုးမနပ်မှာကိုတော့ စိုးရိမ်မိသည်။ အောင်စိုးအတွက်တော့ သူ မစဉ်းစားတော့။ ကျန် ညီနှင့် ညီမများသည် ပညာသင်ဖို့က လွဲ၍ အခြားဘာမျှ လုပ်တတ်မည်မဟုတ်။ လုပ်လည်း လုပ်ဝံ့မည် မဟုတ်။ သို့သော် ထိုပညာသင်သည့်အလုပ်ကိုပင် ပြီးမြောက်အောင် ကြိုးစားကြပါမည်လား။

မန္တလေး ကားလမ်းမကြီးကား ကျဉ်းမြောင်းလှ၏။ ရှေ့မှ ကားတစီးလာနေသဖြင့် သူသည် အတွေးကိုရပ်ကာ ကားကို လမ်းဘေးသို့အနည်းငယ်ချပေးလိုက်ရသည်။ ပစ္စည်းအပြည့်အသိပ်ပါလာသော ကားကြီးသည် စောင်းသွားလေသည်။ တဖက်မှ ကားသည်လည်း လော်ရီကားတစင်းပင်ဖြစ်၏။ သို့သော် ပစ္စည်း သိပ်မပါ။ သို့ပါလျက် အောက်မချဘဲမောင်းသွားသဖြင့် သူ့နှုတ်မှ ဆဲဆိုသံထွက်သွားသည်။ ဆဲလိုက်ရမှလည်း ရင်ထဲပေါ့သွားသည်။ ကားမောင်းသူကိုလည်း ကားချင်းဖြတ်စဉ် မြင်ရခိုက် လှမ်း၍ အံကြိတ်ကာ မျက်စောင်းထိုးပစ်လိုက်သေးသည်။

သူ ကားကို ဆက်မောင်းခဲ့၏။ သည်ည မန္တ လေးကိုအရောက် မောင်းရပေမည်။ မန္တလေးရောက်လျှင် ကုန်များကိုချကာ ရှမ်းပြည်သို့ တင်မည့်ကုန်ကို စောင့်ရမည်။ အဆင်ပြေလျှင် နေ့ချင်းရမည်သာ။ ပြီးလျှင် ရှမ်းပြည်တက်ရမည်။ တကယ်တော့ ရှမ်းပြည်မတက်ဘဲ မန္တလေးမှပင် အညာကုန်ကိုတင်ကာ ပြန်လာလျှင်လည်းဖြစ်သည်သာ။ ပဲခူးမှ ကားပိုင်ရှင်ဖြစ်သူကလည်း သူ့ကို အစစအရာရာ ယုံကြည် စိတ်ချစွာ လွှဲထားပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် သူရှမ်းပြည်မတက်ရလျှင် မနေနိုင်။ သူ့တွင် အကြောင်းရှိပေသည်။ ရှမ်းပြည်တက်မှသာ သူ နန်းစိန်ပွင့်နှင့် တွေ့ရမည်မဟုတ်လား။

နန်းစိန်ပွင့်သည် ရှမ်းမလေးစစ်စစ်တော့ မဟုတ်ပေ။ ရှမ်းသွေး အနည်းငယ်သာပါသော ဗမာမလေးသာ ဖြစ်သည်။ အသားဖြူ၍ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးမို့ တွေ့စက သူ့ကို ရှမ်းမလေးဟုပင် ထင်ခဲ့သည်။ နောက်တော့လည်း သူ့ကို ရှမ်းမလေးအဖြစ်ပင် အသိအမှတ်ပြုကာ သူ့နာမည် မစိန်ပွင့်ကိုလည်း နန်းစိန်ပွင့်ဟု ပြောင်းပေးလိုက်သည်။ နန်းစိန်ပွင့်သည် ယင်းမာပင်ရှိ အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ ထမင်းဆိုင်တွင် ကူရောင်းပေးရသော ကောင်မလေးတယောက်သာဖြစ်၏။ ကား သမားနှင့် ထမင်းဆိုင်ဆိုတော့လည်း မဟာမိတ်တွေဘဲမဟုတ်လား။ နန်းစိန်ပွင့်၏ ရိုးသားသောမျက်နှာနှင့် ပွင့်လင်းသော ဆက်ဆံပြုစုပုံကလေးတွေကို သူသဘောကျမိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူသည် မန္တ လေးရောက်လျှင် ရန်ကုန်ကို လွယ်လွယ်နှင့်ပြန်ဆင်းနိုင်သည့် ကုန်များကို ရှောင်ကာ ရှမ်းပြည်ကုန်ကို စောင့်တင်တတ်သည်။ သူ့ အတွက် ခရီးထောက်သော်လည်း ငွေပိုရတတ်သဖြင့် ပိုင်ရှင်ကလည်း ကျေနပ်သည်။ အပြန် ကုန်ရဖို့ကလည်း လွယ်သည်။

မျိုးထွန်းသည် အတွေးနှင့် ကြည်နူးလာပြန်သည်။ အကယ်၍ သူသည် မိသားစုတာဝန်နှင့်ကင်းသော တနေ့တွင် သူ့ဘဝအတွက် အခြေချရမည်ဆိုပါက ရှမ်းပြည်တွင်သာ အခြေချပေမည်။ အေးချမ်း ဆိတ်ငြိမ်သောသဘာဝကို သူ နှစ်သက်သည်။ သို့သော် မိသားစု တာဝန်နှင့် ကင်းမည့်နေ့သည် မည်သည့်နေ့နည်း။ ခင်ကြိုင်၊ အောင်တိုး နှင့် မိသက်တို့၏ မျက်နှာများကို မြင်ယောင်လာသည်။ ခင်ကြိုင်တို့ အောင်တိုးတို့သာလိမ္မာလျှင်တော့ အကြောင်းမဟုတ်။ သူတို့နှစ်ယောက် တာဝန်သိလျှင် မိသက် ပညာရေးကို ပူစရာမလိုတော့။ ထိုအခါ

သူလည်း သူ့ဘဝအတွက် အခြေချနိုင်တော့မည်။ ပူအိုက်၍ ငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းလှသော ခရီးရှည်ကြီးကို သူနှင်ခဲ့ ပေသည်။ သို့သော် သူ့တွင် အနာဂတ်၏ရောင်ခြည် မျှော်လင့်ချက် အားမာန်တို့ဖြင့် ခရီးဆက်လျက်ရှိလေသည်။

+ + +

နန်းစိန်ပွင့်ကို မြင်ရသောအခါ သူ ခရီးပန်းလာမှုကို မေ့သွားသည်။ ဆိုင်ရှေ့တွင်မမြင်ရ၍ ဆိုင်နောက်ဘက်သို့ဝင်လာသောအခါ နန်းစိန်ပွင့် ကို ပန်းကန်ဆေးလျက် တွေ့ရလေသည်။

“ဟော အစ်ကို၊ ဒီတပတ် ကြာလိုက်တာနော်”

နန်းစိန်ပွင့်သည် သူ့ကိုမြင်သည်နှင့် မျက်နှာလေး ကြည်လင် ဝင်းပသွားလေသည်။ များသောအားဖြင့်တော့ နန်းစိန်ပွင့်၏ မျက်နှာ လေးက အစဉ်လို ညှိုးငယ်နေတတ်သည်။

“အစ်ကို ဒီတပတ်နားမယ်လို့ ပြောသွားတာကော”

အိမ်သားတွေနှင့်ပင် စကားဟဟ ပြောခဲသောသူသည် နန်းစိန်ပွင့်နှင့်ဆိုလျှင် အလိုလို ကရုဏာစကားတွေ ပိုတတ်သည်။

“အင်း ဟုတ်သားပဲနော်၊ အစ်ကို ထမင်းစားတော့မလား၊ဘာဟင်းနဲ့စားမလဲ၊ ဝက်သချဉ်လဲရှိတယ်”

“ဖြည်းဖြည်းပေါ့ဟယ်၊ နင့်မျက်နှာမြင်ရတာနဲ့ ကျေနပ်သွားပါပြီ”

“အစ်ကိုကလဲ”

နန်းစိန်ပွင့်သည် ဆိုင်ရှေ့ကိုလိုက်လာကာ သူ့အတွက် ထမင်းကို ခူးပေးလေသည်။ ရေနွေးကြမ်းအိုးကိုလည်း အသစ်လဲပေးသည်။ သူကြိုက်တတ်သော ဆားနှင့် ငရုတ်သီးစိမ်းကိုလည်း ပုံပေးရန်မမေ့ပေ။ ထမင်းဟင်း လိုက်ပေးရင်း သူ့နားတွင် တဝဲလည်လည်နေတတ်သော နန်းစိန်ပွင့်ကိုကြည့်ကာ သူ ထမင်းစားလေသည်။ နန်းစိန်ပွင့် ပြုစု ယုယပုံကိုလည်း အတွေးဖြင့် ကျေနပ်ကာ စိတ်ကူးယဉ်မိသည်။

တကယ်တော့ မျိုးထွန်းသည် မိသားစုတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်သည် နှင့်အညီ ပြုစုယုယမှုကိုလည်း မခံခဲ့ရ။ သူ့ကိုမွေးပြီး နှစ်နှစ်အကြာမှာ အောင်စိုးကို မွေးသည်။ သူ တနှစ်သားခန့်မှာ အမေက နောက်ထပ် ကိုယ်ဝန်လွယ်ရသည်ဆိုတော့ မျိုးထွန်းသည် အမေ့နို့ကိုပင် ဝအောင် မစို့ခဲ့ရ။ အောင်စိုးကို မွေးပြီးတော့လည်း အောင်စိုးက အမေ့နားကပ်ကာ ဂျီကျလှသဖြင့် သူ အမေနား ကပ်ခွင့်မရခဲ့။ နောက်တော့လည်း အငယ်တွေ ဆက်တိုက်မွေးကာ သူသည် ကလေးငယ်များကို ကူထိန်းပေးရင်း ကြီးပြင်းခဲ့ရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူသည် အနစ်နာ ခံစိတ်၊ မနာလိုဝန်တိုစိတ်၊ ငတ်မွတ်စိတ်၊ နာကျည်းစိတ်၊ သည်းခံစိတ် စသည်တို့ကို တပြိုင်နက်တည်း မွေးမြူခံစားခဲ့ရလေ သည်။ သူ့အသက် ၂ဝ ကျော်လာသည်အထိ နှလုံးသားနှင့် ပတ်သက်သည့် ခံစားမှုမျိုးလည်း မရှိခဲ့။ သူ့ဘဝသည် ကားနှင့် စက်ဆီများကြားတွင် ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။ ကားသမားတို့၏ ကြမ်းတမ်းသော အဆဲအဆိုများ၊ တွေ့ကရာအိပ် တွေ့ကရာစားသော အလေ့များကြားတွင် ပျော်မွေ့ခဲ့ ရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သခိုက်တွင် မိသားစုနှင့် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ပြန်တွေ့ရသော်လည်း သူတို့အားလုံးနှင့် သူသည် အသွင်ခြား၍ နေခဲ့ပြီ။ ထို့ကြောင့်လည်း မိသားစုတာဝန်ကို ထမ်းပိုးရမည်ဟူသော အသိကလွဲ၍ မိသားစုနှင့် သူ့ဘဝကို အတူတကွ ကုန်ဆုံးစေရန် သူတခါမှ စိတ်မကူးခဲ့။

နန်းစိန်ပွင့်ကို တွေ့ရခြင်းအတွက် သူ ကံကောင်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ ရိုးသား၍ဖော်ရွေသော နန်းစိန်ပွင့်ကို သူ နှစ်သက်သည်။ ဖြူဆွတ်ဝိုင်းစက်သော နန်းစိန်ပွင့်၏ မျက်နှာလေးတွင်လည်း သူ့ကို ခင်မင်တွယ်တာခြင်း အရိပ်အယောင်များကို တွေ့ရသည်သာ။ နန်းစိန်ပွင့်သည် အသက် ၂ဝ ပြည့်ရုံမျှ ရှိဦးမည်။ သို့သော် သူ့ညီမ ခင်ကြိုင်ထက် ပို၍ ဣန္ဒြေရပေသည်။ ခေတ်ပညာမတတ်သော်လည်း လူမှုရေးရာ နားလည်ပေသည်။ စဉ်းစားတွေးခေါ်တတ်သော အသိ ဉာဏ်လည်း ရှိပုံပေါ်လေသည်။ သူ့အတွက်ကတော့ လူတယောက်တွင် တွေးခေါ်မြော်မြင်မှုမြင့်နေလျှင် ကျန်တာကို လျစ်လျူရှုနိုင်သည်။ နန်းစိန်ပွင့်ကို သူနှင့် တန်းတူထားနိုင်သော အရည်အချင်းရှိသူအဖြစ် သတ်မှတ်သည်။

“မောင်မျိုးထွန်း စားကွယ့်၊ မင်းနှမက ဒီတပတ် မင်း အလာနောက်ကျလို့ မျှော်နေတာ’

နန်းစိန်ပွင့်၏ အဒေါ်က ထမင်းဝိုင်းကို ငဲ့ကြည့်ကာ ပြောလိုက် သည်။ နန်စိန်ပွင့်သည် သူ့စားပွဲနားမှ မသိမသာခွာကာ အခြားဝိုင်း များဆီ လှည့်သွားသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူကိုတော့ မျိုးထွန်း မနှစ်သက် လှပေ။ မိန်းမကြီး၏ ပြောပုံ ဆိုပုံမှာ ဆိုင်ရောင်းပန်းလှအောင် တူမ နှင့် ဗန်းပြ မြှူဆွယ်နေသည်နှင့် တူလှသည်။ နန်းစိန်ပွင့်ကိုတော့ သူ လုံးဝစိတ်ချလေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော် နည်းနည်းကြာသွားတယ်” သူက အလိုက်သင့်ပင် ပြန်ပြောရသည်။

“မင်းနှမကတော့ မင်းကို အတော့်ကို သံယောဇဉ်ရှိရှာတာကွယ်၊ သူ့ခမျာလဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက မအေဆုံးသွားပြီး အဒေါ့်လက်ပေါ် ကြီးလာရတာ၊ အစစအရာရာ အားကိုးရပါတယ်၊ မတော်တာတွေ့လဲ မင်းတို့က ဆုံးမနော်၊ အဒေါ်တို့မှာ ဈေးဆိုင်ဆိုတော့ လူစုံတယ်ကွယ့်”

သည်တခါတော့ အဒေါ်ကြီးက အတည်ပြောနေပုံရသည်။ မျိုးထွန်းသည် ထမင်းလုတ်ကို ရပ်ကာ “ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ ဒေါ်ဒေါ်”ဟု စိတ်ပါလက်ပါ ပြောလိုက်မိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ အဒေါ်ကြီး ပြောကာမှ နန်းစိန်ပွင့်အတွက် သူ စိတ်ပူသွားမိသည်။ ဘာများဖြစ်လို့ ပါလိမ့်ဟုလည်း သိချင်လာသည်။

“တူမကတော့ လိမ္မာပါတယ်လေ၊ အနေအထိုင်လဲ တတ်ပါ တယ်၊ ဒါပေမယ့် လူတွေက ခက်သားလားကွယ်’

မျိုးထွန်းသည် လက်ဆေးဇလုံထဲသို့ လက်ကို နှစ်လိုက်လေသည်။ ထမင်းစေ့များ ကုန်စင်အောင်ကျမသွားမီ လက်ကိုပြန်နုတ်ကာ လက်သုတ်ပဝါပြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပစ်လိုက်သည်။ နန်းစိန်ပွင့်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ရေနွေးပူပူကို မော့လိုက်မိသဖြင့် သူ့ရင်မှာ ပူသွား လေသည်။

“ဘယ်သူတွေက မစိန်ပွင့်ကို စော်ကားသလဲ ဒေါ်ဒေါ်၊ ကားသမား လောကမှာ ကျွန်တော် မသိတဲ့ကောင် မရှိဘူး’

သူသည် မအောင့်နိုင်ဘဲ တဲ့တိုးပင် မေးချလိုက်သည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူပင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“အို၊ အဲ ဘယ်သူကမှ မစော်ကားဝံ့ပါဘူးကွယ်၊

ဒါပေမယ့် လူတွေက ခက်တာပြောတာပါ၊ အဒေါ့်ဆိုင်က သူများထက်လဲ ရောင်းကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မလိုသူတွေ ရှိတာပေါ့ကွယ်”

အဒေါ်ကြီးစကားကို သူ မရှင်းလှပေ။ သူသည် လူတွေ၏ ကွေ့ကောက်သော ပရိယာယ်စကားများကို နားမလည်ပေ။ အဒေါ်ကြီး ထသွား၍ နန်းစိန်ပွင့် သူ့နား ရောက်လာသောအခါ သူ့မျက်နှာသည် သုန်မှုန်၍ နေလေသည်။

“အစ်ကို၊ ဒီနေ့ ထမင်းစားနည်းလှချည်လား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အဒေါ်က ဘာတွေပြောသွားလဲ”

မျိုးထွန်းသည် ရေနွေးသောက်ပြီးသည်ကို မေ့ကာ နောက် တခွက် ထပ်၍ မော့ချလိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာ ပူသွားပြန်သည်။

“ဘာတွေမှန်းလဲ မသိပါဘူးဟာ၊ နင်ဘာဖြစ်သလဲ၊ ဘယ်သူတွေက ဘာပြောသလဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး”

နန်းစိန်ပွင့်၏ မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်သွားလေသည်။

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အစ်ကိုရယ်၊ ဘေးဆိုင်က လူတွေကသွားပုတ်လေလွင့် ပြောကြတာပါ၊ ကျွန်မတို့ကပဲ လူတွေကို မြူဆွယ်ပြီး ထမင်းရောင်းစား နေသလိုလို”

နန်းစိန်ပွင့်သည် ပြောပြီး မျက်နှာလေးကို အောက်သို့ငုံ့ကာ ပန်းကန်များ သိမ်းနေသည်။

“နင်ကလဲ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ပေါ့ဟာ”

ပြောပြီးကာမှ နန်းစိန်ပွင့်မျက်နှာလေး ညှိုးငယ်သွားသည်ကို ကြည့်ကာ အားနာသွားလေသည်။

“ကျွန်မတို့က ဈေးသည်ပါ အစ်ကို၊ အားလုံးကို အလိုက်အထိုက်တော့ ဆက်ဆံရပါတယ်”

နန်းစိန်ပွင့်သည် ပန်းကန်များကိုဆေးပြီး ရေစစ်ထားလိုက် သည်။ ဆိုင်တွင် လူပါး၍သွားပေပြီ။ နန်းစိန်ပွင့်က နောက်ဖေးသို့ ထွက်ကာ တံစက်မြိတ်အောက်မှ ခုံတန်းလျားလေးတွင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်စလေးများ ရစ်ဝဲနေသည်။

“နင် ဒီမှာလုပ်ရတာ မပျော်ဘူး မဟုတ်လား”

မျိုးထွန်းက သူ့ဘေးတွင်ထိုင်ကာ မေးသည်။

“ဒါပေမယ့် တသက်လုံးနေခဲ့တာပဲ မပျော်ဘူးလို့လဲ မဟုတ်ပါဘူး”

“ငါနဲ့တခါတည်းပဲ လိုက်ခဲ့တော့ဟာ၊ နင့်ကို ငါ စိတ်မချ တော့ဘူး”

မျိုးထွန်းသည် တကယ်ပင် ရုတ်တရက်ဆုံးဖြတ်ကာ ပြောချ လိုက်မိလေသည်။ နန်းစိန်ပွင့်က သူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် မော့ ကြည့်သည်။

“မဟုတ်တာ အစ်ကိုရယ်၊ ကျွန်မ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ အစ်ကို့မှာ ညီလေး ညီမလေးတွေကို ပညာသင်ပေးဖို့တာဝန် ရှိသေးတယ်ဆို အစ်ကိုက ကျွန်မကို ဘယ်ခေါ်သွားမှာလဲ”

ပြောရင်းကပင် နန်းစိန်ပွင့် မျက်နှာလေးက ပြုံးလာသည်။ သည်လိုတော့လည်း ကလေးငယ်တယောက်သဖွယ် ချစ်စရာပင်။

“ငါ့အိမ် ခေါ်သွားမှာပေါ့”

ပြောသာပြောရသည်။ သူသည် မိန်းမယူပြီး အိမ်ခေါ်သွားရန် တခါမှ စိတ်မကူးခဲ့ပေ။ ယခုမှပင် သူသာ မိန်းမယူသွားလျှင် ဘယ်လိုနေမည်လဲဟု စဉ်းစားမိသည်။ တကယ်တမ်း သူယူသွား လျှင်လည်း အမေက ခွင့်လွှတ်မည်ပင်။ အိမ်အတွက် သူ အလုပ်လုပ်ခဲ့ သည်မှာ ကြာပြီ။ သို့သော် သူ့တာဝန် ပြီးဆုံးပြီဟူ၍ကား မမှတ်ယူ သေးပေ။ နန်းစိန်ပွင့် ပြောသလိုပင် သူ့တွင် ညီတွေ ညီမတွေကို ပညာသင်ပေးရဦးမည်။

နန်းစိန်ပွင့်ကို သူ ချစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နန်းစိန်ပွင့်ကို သူ စိတ်မချတော့။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့တာဝန်တွေ ဝတ္တရားတွေကို မေ့သွားသည်။ နန်းစိန်ပွင့်သည် မျက်နှာဝိုင်းလေးဖြင့် သူ့ကိုပြုံးကြည့်နေလေသည်။

“အစ်ကို့အိမ်ကို ခေါ်သွားမယ် ဟုတ်လား၊ အရင်ကပြောတော့ ရှမ်းပြည်မှာ အခြေချမှာဆို”

“အေးဟယ်၊ ငါဘာလုပ်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး၊ နင်တို့ တူဝရီးကလဲ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမှ မသိတာ”

“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်ပါဘူး အစ်ကိုရဲ့၊ အဒေါ်က ဒီလိုပဲ အရေး မကြီးတာပေမယ့် အရေးတကြီးလုပ်ချင်လုပ်နေတာ၊ အရေးကြီးတာ ကျတော့လဲ ဂရုစိုက်ချင်မှ စိုက်တာ၊ ကျွန်မကို စိတ်ချပါ”

မျိုးထွန်းသည် သက်ပြင်းကိုချလိုက်လေသည်။ တကယ်တမ်း ဘာအစီအစဉ်မှ မရှိဘဲ မိန်းမတယောက်ကို သူ ကောက်မယူချင် သေးပေ။ ပြီးစလွယ်ထူတောင်သော အိမ်ထောင်ရေးမျိုးကိုလည်း သူ သဘောမကျပေ။ အိမ်ထောင်ထူထောင်ကြပြီဆိုလျှင် တကယ့် အိမ်ထောင်နှင့်တူအောင် အစီအစဉ်တကျ တည်ဆောက်ချင်သည်။

ထိုအတွက် သူ့မှာ အချိန်ယူရဦးမည်။ ယခုအချိန်သည် သူ့အတွက် မဟုတ်သေး။ သူ့အတွက် ရောက်လာမည့်အချိန်ကို သူ စောင့်ရပေ ဦးမည်။

“ဟော အစ်ကို၊ ဘာတွေ စဉ်းစားနေလဲ၊ ဒီတခေါက် တောင်ကြီးအထိ တက်မှာလား၊ဟိုမှာ ကိုလှအေးလေးတောင် စောင့် နေပြီ”

မောင်လှအေးသည် သူ့ကားမှ စပယ်ယာလေးဖြစ်သည်။

“ငါ သွားမယ်ဟာ၊ နောက်တခေါက်မနားဘူး၊ ငါ ပြန်လာခဲ့မယ်”

သူသည် ထိုမျှသာပြောပြီး နန်းစိန်ပွင့်၏ လက်ကလေးကို ဖျစ်ညှစ်နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်ခဲ့လေသည်။ ဆိုင်ရှေ့တွင် အခြားကား များပင် ဆိုက်ထားကြပြီ။ သူသည် ဒရိုင်ဘာအခန်းတွင် နေရာတကျ ဝင်ထိုင်ပြီးမှ တစုံတခုကို သတိရသည်။

“လှအေးရေ၊ ဒီသနပ်ခါးတုံးတွေ မစိန်ပွင့်ကို သွားပေးလိုက်ပါဦး”

မန္တလေးမှ ဝယ်လာသော သနပ်ခါးတုံး တစည်းကို လှအေး ကိုပင် ပေးခိုင်းလိုက်ရသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှထွက်ကာ သူ့ကိုကြည့်နေသော နန်းစိန်ပွင့်သည် ပြုံးလျက်သားဖြင့် သနပ်ခါးတုံးများကို လှမ်းယူနေ သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

တောင်ပေါ် မတက်ရသေးဘဲနှင့် သူ့ခေါင်းသည် ရီဝေ၍ နေလေသည်။

+ + +

အောင်တိုးသည် တက္ကသိုလ်နယ်မြေတွင် တစထက်တစ ပျော်၍ လာလေသည်။ ပျော်စရာများကိုလည်း သူ ရှာဖွေတတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ရောက်စကတော့ သူသည် ဘွဲ့တခုခုရဖို့၊ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဆရာဝန်ဘွဲ့ ဖြစ်စေ၊ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ ဖြစ်စေ ယူနိုင်ဖို့သာ သူ အားသန်ခဲ့သည်။ ယခုတော့လည်း ကျောင်းနေရသည်ဆိုသည်မှာ ဘွဲ့ရဖို့ချည်းမဟုတ်၊ လူငယ်တို့၏ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်ဖွယ် ဘဝမျိုးကို ရခွင့်ကြုံခိုက် ရယူထားဖို့လည်း လိုသေးသည်ဟု တွေးတောသည်။

ယခုတော့ သူသည် ဘင်တန်နှင့် အင်းလျားသို့လည်း ခြေဦး လှည့်တတ်ပြီ။ ဆန်းဒေးမောနင်းရှိုးကိုလည်း မှန်မှန်ကြည့်တတ်ပြီ၊ အဆောင်တွင်းမှာလည်း အပျင်းပြေ ဖဲကစားတတ်ပြီ။ တခါတရံ ကြုံလျှင် အပေါင်းအသင်းများနှင့် နည်းနည်းမော့မလား၊ မော့တတ်ပြီ၊ အချိန်တန်တော့ ဘွဲ့တခုခုရရင် ပြီးတာပဲဟု သူအောက်မေ့လေသည်။ ဆရာဝန်၊ အင်ဂျင်နီယာလဲ မဖြစ်ချင်နေပစေ။ ဘီအေ၊ ဘီအက်စီ အောင်ပြီး အရာရှိလေးတယောက်ဖြစ်ရင်လဲ လုံလောက်တာပါပဲဟု ဝီရိယကိုလည်း လျှော့ပစ်သည်။

အမေပို့သော ငွေသည် သူ့အတွက် လောက်ငသည်ဟူ၍ မရှိတော့ပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ အမေ့ထံမှ ငွေမှာရလေသည်။ ငရုတ်နံ့၊ ကြက်သွန်နံ့သင်းသော အမေ့ချွေးနှဲစာ ငွေကို သူလက်လွတ်စပယ်သုံးလိုက်ပြီးတိုင်း နောင်တတော့ ရတတ် သည်။ သို့သော်လည်း သူအလုပ်လုပ်နိုင်သည့် တနေ့တွင် ကျေးဇူးဆပ်မည်ဟု စိတ်ကို ဖြေလိုက်သည်။ ပညာဆည်းပူးခိုက်တွင် သားသမီးတို့၏ လိုဘကို ဖြည့်စွမ်းရန်မှာ မိဘတိုင်း၏ တာဝန်သာ ဟူလည်း လိုရာဆွဲ၍ တွေးပစ်သည်။ ပြီးတော့ တနေ့တွင် သူသာ လျှင် တအိမ်လုံး၏ ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မှတ်ထင်ထားလေသည်။ အစ်ကို နှစ်ယောက်ကိုတော့ သူ အထင်မကြီးလှပေ။ သူတို့သည် ပညာမသင်သော၊ ပညာကို အထင်မကြီးသော သာမန် အလုပ်သမားတွေပင် မဟုတ်လား။ သူကတော့ ကြိုးစားလိုစိတ် မရှိသည့်တိုင် တက္ကသိုလ်မှ အထက်တန်းပညာကို အထင်တကြီး အမြတ်တနိုးရှိဆဲပင်။

သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှ အပေါင်းအသင်းများသည် ငွေကို ဖောဖော သီသီ သုံးနိုင်သော အထက်တန်းလွှာ သားသမီးများဖြစ်နေခြင်းကလည်း သူ့အတွေးအခေါ်များကို ကျဉ်းမြောင်းစေသည်။ နိုင်ငံရေးကိုလည်း သူ စိတ်မဝင်စား။ ပညာရေးကိုလည်း တက်တက်ကြွကြွ မထားတော့။ အချိန်တန်၍ ဘွဲ့တခုရလျှင် ရရာအလုပ်တခု ဝင်လုပ်ဖို့သာ အာသီသရှိတော့သည်။ သည်တော့လည်း သူသည် သာမန်ကျောင်းသားများထဲမှ ချွန်၍ ထွက်မလာ။

မျိုးထွန်းက ကွေ့ကောက်နက်ရှိုင်းသော ချောက်ကမ်းပါးကြီးများထက်တွင် ကားစတီယာရင်ကို ဂရုတစိုက်ကိုင်ကာ စိတ်ပန်း လူပန်းအောင် သတိကြီးစွာ မောင်းနေဆဲ၊ အောင်စိုးက နောက်ကျိ အေးစက်နေသော ရေထဲတွင် အင်္ကျီဗလာသော ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ထန်းလက်ကိုကိုင်ကာ ဘဲများကို မောင်းနေဆဲ၊ အောင်တိုးသည် လူ့ဘဝကို အလေးအနက်မထားသော အပေါင်းအသင်းတစုနှင့် ရုပ်ရှင်ရုံအောက်တွင် နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင် ပိုစတာများကို မျက်စိကစား၍ နေလေသည်။

“ကိုတိုး၊ ခင်ဗျားအိမ်က မနေ့က ငွေလာတယ် မဟုတ်လား၊ ဒီပွဲတော့ ခင်ဗျား ဒကာခံဗျာ’

အောင်တိုးက သူ့အိတ်ကပ်ကို မသိမသာ လက်ဝါးဖြင့် ဖိလိုက်သည်။ ကျောင်းလခ မသွင်းသည်မှာ သုံးလရှိပြီ။ စာမေးပွဲနီးပြီဆိုတော့ ကြွေးကျေအောင် သွင်းရတော့မည်။ တယောက်တည်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ရန် ထွက်ခဲ့သော်လည်း မျက်စိလျင်သော အပေါင်းအသင်း များက နောက်မှပါလာသည်။

“ပြဆိုရင်တော့ ပြမယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းတို့ ပြန်ပေးရမယ်”

“မင်းကလဲ ယောက်ျားလေး အချင်းချင်းပဲဟာ ပိုက်ဆံစကား မပြောပါနဲ့ကွ”

“ငါ့အမေက မုဆိုးမကွ”

“ဒါပေမယ့် သူဌေးမဟုတ်လား”

“မဟုတ်ပါဘူးကွ”

အောင်တိုးက သူဌေးသား အမည်မခံသော်လည်း ဆင်းရဲ သည်ဟုတော့ အထင်မခံချင်ပေ။

“ကဲပါကွာ ပြန်ပေးဆိုလဲ ပေးပါ့မယ် ပြစမ်းပါ”

သူငယ်ချင်းများအတွက်ပါ လက်မှတ်သုံးစောင် ဆုတ်ရသည်။ အပြန် ဘတ်စ်ကားခကိုလည်း သူပဲ ပေးရသည်။ ကျန်ငွေကိုတော့ သေတ္တာထဲမှာ တရိုတသေ သော့ခတ်သိမ်းလိုက်သည်။ ဒါတောင် နောက်နေ့ အင်းလျားမှာ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတယောက်နှင့် အကြော်စားဖို့ချန်ရသေးသည်။ သည်အထိတော့ အဆင်ပြေနေသေး သည်။

ညကျတော့ မန္တလေးသား အေးမောင်က စဖောက်သည်။ သူကလည်း အိမ်က ငွေရောက်ကာစ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်နေသည်။ ကိုးနာရီလောက်ကျမှ သူ့ခြင်ထောင်ကို လာမပြီး မရမက ခေါ်သည်။

“လာပါကွ၊ နောက်ဆို စာမေးပွဲနီးပြီ၊ ကစားရမှာ မဟုတ် တော့ဘူး၊ တနာရီလောက်ပါ”

“ဟာ မဖြစ်ဘူးကွ၊ ငါ့ငွေ အလျော့မခံနိုင်ဘူး၊ စာမေးပွဲကြေး ကော ကျောင်းလခတွေပါ သွင်းရမယ်၊ သုံးဖို့တောင် မကျန်ချင်တော့ ဘူး”

“ငါးပြား ဆယ်ပြားကြေးပါကွ၊ မင်းကလဲ”

နောက်ဆုံးတော့ ငွေအနည်းငယ်ဖြင့်ဆိုကာ ခဏတဖြုတ် ထိုင် ဖြစ်သည်။ ကစားရင်းဖြင့် စိတ်ပါလာတော့ ငါးပြားဆယ်ပြားမှသည် တမတ် ငါးမူး ဖြစ်လာသည်။ အိတ်ထဲမှ ငွေနည်းနည်းပါသွားသည် ဆိုလျှင်ပင် စိတ်ကမခံချင်။ သေတ္တာကို ပြေးဖွင့်မိသည်။ တိုးတိုး ကြိတ်ကြိတ် ကစားကြသည့်ကြားက ဝိုင်းက ဇွဲကောင်းလှသည်။ နံနက်လင်းကာနီးမှ သိမ်းဖြစ်သည်။ ငွေလည်း ၃ဝ ခန့် လျော့ သွားသည်။ အမေ့ဆီထပ်မှာလို့လည်း မဖြစ်တော့။ အောင်စိုးပေးလိုက်သည့် ပုဆိုးလတ်လတ်တွေလည်း မရှိတော့။ ယခင်လကပင် အဟောင်း ဈေးကို ရောက်ကုန်ပြီ။

စာမေးပွဲနီးတော့ အောင်တိုး မနေသာ။ တော်ကြာ ကြွေးကျန် ရှိ၍ အောင်စာရင်းမထွက်လျှင် အိမ်ကို ပြောရခက်ပေမည်။ ကျောင်းပိတ်ကာနီးမှ အမေ့ဆီ အရေးတကြီး ငွေထပ်မှာရသည်။ ထုံးစံအတိုင်း စာကိုရှည်ရှည်ရေးသည်။ စာမေးပွဲနီးလို့ အရေးကြီးတဲ့ စာအုပ်တချို့ ထပ်ဝယ်ရတယ်၊ အဆောင်မှာ ဟင်းမကောင်းလို့ အပြင်မှာစားတာ အကုန်အကျ နည်းနည်းများသွားတယ် အမေရယ်၊ အပြန်စားရိတ်လဲလိုသေးတာမို့ ငွေ ၅ဝ လောက် ထပ်ပို့ပေးပါဦးနော်၊ စသည်ဖြင့် စာကို အဆုံးသတ်လေသည်။

တနေ့ကျရင် အမေ့ကို ငါကောင်းကောင်း ကျေးဇူးဆပ်နိုင်မှာပါဟုလည်း ဖြေသိမ့်တွေး တွေးကာ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်လိုသည့် စိတ်ကို ဖျောက်ပစ်လိုက်လေသည်။

+ + +

အမေကတော့ သူ့သားသမီးများထဲတွင် အောင်တိုးသည် ပညာအတော်ဆုံး ဖြစ်သည့်အတိုင်း ထူးချွန်ပြောင်မြောက်သည့် ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်လာမည်ဟု မျှော်လင့်နေဆဲပင်။ ထို့ကြောင့်လည်း အောင်တိုးက ငွေမှာသည့်အခါ သူမှာသည့် အရေအတွက်ထက်တော့ အမြဲပို၍ ပို့စမြဲပင်။ သို့အတွက် အမေ့မှာ ငွေကို ကုန်း၍ရှာရပြန်သည်။

စီးပွားရေးနယ်မြေတွင် မလည်မဝယ်ခြေချလာသော အမေ သည် ယခုတော့ ငွေရမည့်အကွက်ဆိုလျှင် လက်မလွတ်စတမ်းဖြစ်၍ လာခဲ့ပြီ။ အမေ့ ဈေးရောင်းဈေးဝယ်လုပ်ငန်းသည် ဒိုက်ဦးဈေးထဲ တွင်သာမက ရှမ်းစု၊ ဖောင်တော်သီအထိ၊ ဗျက်ကြီး၊ သုံးခွတို့အထိ ကျယ်ပြန့်၍ လာခဲ့ပြီ။ ဆိုင်မထိုင်ရသည့်နေ့များတွင် အမေ့ခြေများသည် ရွာစဉ်

တလျှောက် လျှောက်ရင်းဖြင့် ကုန်ဆုံးရပြန်သည်။ အမေ့ချွေး တို့သည် သားသမီးတို့အတွက် မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်အောက်တွင် စီးဆင်းကုန်ကြလေသည်။

“အပင်ပန်းခံလှချည်လား မယ်မြရယ်၊ တရက်တလေ နားနေ ပါဦးလား၊ နင့်မလဲ”

ဈေးပိတ်ရက်တွင် အပြေးအလွှား ရောက်၍လာသော နှမဖြစ်သူကို ဘကြီးခက်က မသက်မသာကြည့်ကာ ဆိုသည်။ အမေသည် ခေါင်းပေါ်တွင် လျော့ရဲရဲ ခေါက်၍တင်လာသော မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ဖြေချကာ နဖူးနှင့် လည်ပင်းတဝိုက်ကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါပေါ်တွင် သနပ်ခါးဝါဝါများက ညိုညစ်ညစ်အသွင် ပြောင်းကာ စွန်းထင်းကုန်သည်။

“မလာလို့မဖြစ်ဘူး အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်မကို ငွေသုံးရာလောက် လှည့်ပါဦး’

အမေက ဘကြီးခက်ကို မရဲတရဲကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

ဘကြီးခက်သည် အစ်ကိုအရင်းတော့ မဟုတ်ပေ။ အဒေါ်များ၏ အိမ်တွင် အတူတကွနေခဲ့ရ၍ မောင်နှမရင်းချာလို အားကိုးခဲ့ရသူသာ ဖြစ်သည်။

“ဟေ အရင်တလောကပဲ နင် ငွေနှစ်ရာယူသွားတာ ပြန်မပေါ် သေးဘူးလား”

ဘကြီးခက်က ဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ်မှနေ၍ ကွမ်းတံတွေးကို ပျစ်ခနဲ ထွေးလိုက်ကာ ပြောသည်။

“မိုးတွင်း မဟုတ်လား အစ်ကိုကြီးရဲ့၊ သီတင်းကျွတ်ရင် အစ်ကိုကြီးငွေတွေ အတိုးရော အရင်းပါ လုံးခနဲရမှာပါ၊ အောင်စိုးဆီ ကလဲ ငွေပြန်မလာဘူးလေ၊ ပြီးတော့ ငတိုးဆီလဲ’

အမေ ရုတ်တရက် နှုတ်ပိတ်သွားသည်။သားဖြစ်သူဆီ ငွေမကြာ မကြာ ပို့ရသည်ကို ဘကြီးခက် မသိစေလိုပေ။ သို့သော် ဘကြီးခက်က ရိပ်မိသွားသည်။

“ပညာသင်တာလဲ သင်တာပေါ့ မယ်မြရယ်၊ ဒါပေမယ့် အသုံးနဲ့ အဖြုန်းတော့ ကွဲပစေနော်၊ နင့်မှာ အိမ်တလုံးသာဆုံးရော ဘာမှ ဟုတ္တိပတ္တိ ဖြစ်မြောက်သေးတာ မဟုတ်ဘူး၊ သားသမီးချည်း အားမကိုးနဲ့၊ ကိုယ့်ဖို့လဲချန်ဦး”

အမေက ဆံပင်ဖြူစပြုနေသော ဘကြီးခက်ကို ငေးကြည့်လိုက် သည်။ ဘကြီးခက်က သူ့အရင် အိမ်ထောင်ကျသွားသည်။ ဇနီးဖြစ်သူ မှာလည်း လယ်သမားသမီးမို့ ဘကြီးခက် လယ်ယာကိုင်းကျွန်းလုပ်ရင်း အသက်မွေးသည်။ သူတို့တွင် သားတယောက် ထွန်းကားသော်လည်း သူ့လိုပင် လယ်သမားသမီးနှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ လယ်လုပ်စေသည်။ ရသမျှငွေကို ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် သုံးစွဲ၍ ဇနီးသည်မရှိတော့သည့်တိုင် သူဒုက္ခမရောက်သေး။ သားကို အားမကိုးဘဲ တယောက်တည်းပဲ ဆိုကာ ကြံပင်၊ အုန်းပင်၊ ငှက်ပျောပင်တို့ စိုက်ကာ အေးအေးလူလူ နေသည်။

အမေ့မှာတော့ အရာရှိ အရာခံနှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း အိမ်ထောင်ဘက် ဆုံးပါးတော့ အမေ့လက်ထဲတွင် ငွေတပြားမျှ မရှိ။ အိမ်ရောင်း၍ရသော ငွေမှာလည်း ခွဲကာခြမ်းကာဖြင့် ဆိုင် တလုံးပင် အနိုင်နိုင်။ ဈေးက ရောင်းကောင်းသည့်အခါ ကောင်း သော်လည်း တယောက်တည်းမို့ ထင်တိုင်းမပေါက်။ ပညာသင်ဆဲ သားသမီးများကို ထောက်ပံ့ရသည်နှင့်ပင် အမေရှာဆဲ – ငွေမှာ လောက်ငသည်ဆိုရုံသာ ရှိသည်။ တခါတရံ အဆင်သင့်ခိုက် ကျဈေးနှင့်ရသော ကုန်ကိုပင် ဆိုင်ပေါ် တင်ထားနိုင်အောင် ငွေက မလည်ပတ်လှချေ။ အသက် ၄ဝ ကျော်သာရှိသေးသော အမေ့ရုပ်သွင်မှာ ရင့်ရော်စပြုပြီ။ တောက်ပရွှန်းလဲ့ခဲ့သော မျက်ဝန်းအစုံကမူ အားမာန် အပြည့် ဆောင်ဆဲပင်။

“အားမကိုးရလဲ ကိုယ့်ကုသိုလ်ပေါ့ အစ်ကိုကြီးရယ်၊ ကျွန်မတော့ သူ့အဖေ မရှိပေမယ့် သူ့အဖေလိုပဲ ပညာတတ်တွေ ဖြစ်စေချင်တယ်၊ အကြီးနှစ်ယောက်ကို လက်လွှတ်လိုက်ရပေမယ့် အငယ်တွေကိုတော့ မျှော်လင့်ချင်သေးတယ်”

“အင်း နင်ကလဲ အရာရှိမယားပီပီ မင်းလခစားကို အထင်ကြီး သကိုး ဟဲ့’

“ဒီလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး အစ်ကိုကြီးရယ်”

“ကဲ ကဲ ပိုက်ဆံယူသွား၊ ဒါပေသိ စပါးပေါ်ရင်တော့ လုံးခနဲ ပြန်ရပစေ၊ ငါက ငွေပြန်မြင်မှ ကျေနပ်တာ၊ နောက်မှ ပြန်ယူချင်ယူ၊ အတိုးမလိုပါဘူး၊ ငါ စပါးပေး ပေးရင် အရသားဆိုတာ နင် သိမှာ ပေါ့”

“ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကိုကြီးရယ်၊ ကျေးဇူးများလှပါပြီ”

အမေက ဘကြီးခက်ပေးသော ငွေ ၃၀ဝ ကို တုန်တုန်ယင်ယင် လှမ်းယူလိုက်ရသည်။ ဘာပဲ ပြောပြော သည်တခါ ဈေးရောင်း ကောင်းချိန်မှာ မှတ်မှတ်ရရ ပြန်ဆပ်ရမည်။ ဘကြီးခက်သည် ရက်ရောသော်လည်း စည်းကမ်းကြီးသူ ဖြစ်သည်။

ကားလမ်းတလျှောက် လမ်းလျှောက်ရင်း အမေ့စိတ်ထဲမှ ဈေးတွက် တွက်လာသည်။

“ပွဲရုံက ပဲတအိတ်ကို ဈေးကျတုန်းဆွဲထားလိုက်မယ်၊ ဆိုင်မှာ ဆီပြတ်တော့မယ်၊ ထပ်ဖြည့်ထားရမယ်၊ ဟိုကောင်မ ခင်ကြိုင်က သူတပါးမြို့ရွာမှာ စာမေးပွဲသွားဖြေရမှာဆိုတော့ လုံချည်အသစ်လေး ချုပ်ပေးဦးမှ၊ ဒီအတိုင်းဆို ငွေမှ ပိုပါ့မလား၊ ငတိုး ငတိုး မှာတဲ့ငွေ ပို့ရဦးမယ်၊ အင်း ပို့ရဦးမယ်”