xxxxxxx
အချိန်က ၁၈၉၀ ၀န်းကျင်။ အချိန်က မနက်အစောပိုင်း…။
သရမီကျေးရွာ အခြေပြုထားတဲ့ ပဲခူးရိုးမတောင်ကြောကြီးတစ်ခိုဆီမှာ မြူနှင်းတို့က အုပ်ကာလွှမ်းလို့…။
မကြာ…။
နေခြည်သဲ့သဲ့သမ်းချိန်မှာ နှင်းမြူတို့အကြားဆီက ကြေးစည်သံတနောင်နောင်နဲ့ ဆွမ်းခံကြွ ကိုယ်ရင်ငယ်လေးများ လှမ်းလျှောက်လာနေတယ်။
ရှုလက်မျှော်ခင်းက ပန်းချီကားတစ်ချပ်နှယ် မြင်ရသူတို့အဖို့ စိတ်လက်ကြည်သာစရာ။
အဲ့ဒီ့အချိန်…။
သာယာလှတဲ့ နံနက်ခင်းနဲ့ မလိုက်ဖက်၊ မလျှော်ညီအောင် ရွာရဲ့အနောက်ဘက်ထိပ်ဖျားမှာနေတဲ့ မုဆိုးကြီးမုံခေါင်တစ်ယောက်ကတော့ မနေ့ညတုန်းက ရရှိထားတဲ့ ဒရယ်တစ်ကောင်ကို ဓားနဲ့ လှီးဖြတ်ခုတ်ထစ်နေခဲ့တယ်။
ဆွမ်းခံကြွကိုရင်လေးတွေ သူ့ခြံရှေ့က ဖြတ်တော့ မုံခေါင်က လည်ပြန်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ လှူတန်းဖို့ သူ့အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး ဆွမ်းတစ်ပန်းကန်ကို ခူးခပ်လို့ နံဘေးအိမ်က ကလေးငယ်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး သွားလောင်းခိုင်းတယ်။
ကလေးငယ်က ဆွမ်းလောင်းဖို့ ထွက်သွားတာနဲ့ မုံခေါင်က ဘာကိုမှ အာရုံမထားတော့ဘဲ သူ့လုပ်လက်စ အသားဖျက်တာကိုပဲ ဆက်လုပ်နေတော့တာ။
xxxxxx
မုဆိုးကြီး မုံခေါင်က ချင်းလူမျိုးတစ်ယောက်။
အသက်က လေးဆယ်တန်းအရွယ်။
ချင်းလူမျိုးဖြစ်ပေမယ့် ချင်းတောင်တန်းမှာ မနေဖူးဘူး။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘတွေရဲ့ ခြေချရာနေရာဖြစ်တဲ့ ပဲခူးရိုးမကို အခြေပြုတဲ့ သရမီရွာဆီမှာ သူ့ကို ဝါရင့်သဘာရင့် မုဆိုးကြီးရယ်လို့ သတ်မှတ်ထားကြတယ်။
မုံခေါင်ရဲ့ပုံစံက အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်ခပ်သာသာ၊ ဆံပင်ကတော့ ရှည်လျှားတွ့န်လိမ်ပြီး အမြဲတမ်း အနောက်ဘက်မှာ စုစည်းချည်နှောင်ထားတတ်တယ်။
မျက်နှာထားကတော့ အမြဲလိုပဲ တည်တည်ကြီးနေတတ်သူဖြစ်ပြီး သဘောမနောကတော့ ကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက်ပါ။ ပြီးတော့ ကလေးတွေကိုလည်း သိပ်ချစ်တတ်သေးတယ်။
မုဆိုးကြီးနဲ့ ပက်သက်လို့ နောက်ထပ် ထူးခြားတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခုက သရဏီရွာတစ်ရွာလုံးက သူ့ကို တစ်ပွဲစားလို့လည်း သမုတ်ထားကြတာပဲ။
ဒီလိုသမုတ်ခံရအောင်လည်း သူကိုယ်တိုင်ကလည်း လူတကာမလုပ်နိုင်တဲ့ အလုပ်တွေကို လုပ်ဆောင်ပြတဲ့အခိုက်အတန့်တွေကို မကြာခဏ လက်တွေ့သက်ကာရ ကြုံဖူးကြတယ်။
အဖြစ်အပျက်အချို့ကို ပြန်ကောက်ရရင်…။
တစ်ခါတစ်ပါး နွေခေါင်ခေါင်ကြီးမှာ ရွာဆီကို မိုးကြိုးခမယ့်အကြောင်း ဦးဖိုးခက တစ်ရက်ကြိုတင်ပြီး ပြောပြခဲ့တယ်။
မိုးကြိုးခမယ့်ရက်နဲ့ အချိန်က မနက်ဖြန်နေ့လည်လို့ ပြောပြီး အဲ့ဒီ့အချိန် ဘယ်သူမှ အပြင်ကို မထွက်ကြဖို့၊ မြေပြင်နဲ့ အနီးကပ်ဆုံးနေရာမှာ နေကြဖို့ မှာတယ်။
နွေခေါင်ခေါင်ကြီးဆိုတော့ အားလုံးကလည်း မိုးကြိုးခမယ်ပြောလာတဲ့ မုံခေါင်ရဲ့ စကားကို ရယ်မောစရာတစ်ခုလို အထင်ရှိခဲ့ကြတယ်။
သူပြောတဲ့ နေ့ရက်မှာတော့ မနက်လင်းကတည်းက နေက ကျဲတောက်နေအောင်ပူနေတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အားလုံးက ဒီနေ့အတွက်တော့ မိုးကြိုးခမယ့် အရိပ်အယောင်ဆိုတာ လုံးဝရှိမနေခဲ့ဘူးလို့ ယူဆမိကြတယ်။
အချို့ကဆို မုံခေါင်ကို အကုသိုလ်များပြီး ထင်ရာလျှောက်ပြော ရူးသွားပြီလို့တောင် ခနဲ့တဲ့တဲ့ ထင်မိကြသေးတာ။
ဒါပေမယ့်လည်း မွန်းတည့်ပြီးချိန်မှာတော့ အနောက်ဘက်ဆီက မိုးသားတိမ်တိုက်တွေက ရုတ်ခြည်းအုပ်လွှမ်းလာခဲ့တယ်။
နောက်တော့ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေတောင် မကျသေး၊ ရုတ်ခြည်းကိုပဲ လျှပ်စီးကြောင်းကြီးတစ်ခုက သရမီရွာဆီကို လက်ခနဲ ထိုးစိုက်ကျလာခဲ့ပြီး ကျယ်လောင်ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ မိုးခြိမ်းသံကြီးကလည်း ကြောက်ခမန်းလိလိထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။
မုဆိုးကြီးပြောသလို မိုးကြိုးခခဲ့ပြီ။
မိုးကြိုးဒဏ်ကြောင့် ရွာဖျားပိုင်းက လူနှစ်ယောက်ဖက်စာလောက်ရှိတဲ့ ကုက္ကိုပင်ကြီး ဖြောင်းခနဲ ထက်ပိုင်းပြတ်သွားခဲ့တယ်။ လူတွေကို ထိခိုက်မှု မရှိခဲ့ပေမယ့် အနီးမှာထားတဲ့ စားကျင်းဆီက နွားနှစ်ကောင် နေရာမှာတင်ပွဲချင်းပြီး သေသွားခဲ့တယ်။ ဒါက မုဆိုးကြီးမုံခေါင်ရဲ့ ထူးခြားမှုဆီက တစ်ခု။
နောက်တစ်ခု ရှိသေးတယ်။
အဲ့ဒါက မိုးကြိုးခပြီးနောက်ပိုင်း မုဆိုးကြီးကို ရပ်ရွာကလူတွေက သို့လောသို့လော တွေထင်လာခဲ့တယ်။ အချို့က မုဆိုးကြီးမုံခေါင်တော့ တစ်ပွဲစားဖြစ်နေပြီလို့ဆိုကြတယ်။
အဲ့ဒီ့အဖြစ်အပျက်အပြီး နေုာက်ပိုင်းအချိန်တွေမှာတော့ မုဆိုးကြီးမုံခေါင်ဟာ အထက်မှာ စကားခံခဲ့တဲ့အတိုင်း တစ်ပွဲစားဆိုတဲ့ အကြောင်းနဲ့ လျှော်ညီတာတွေ ပြသလာတော့တာပါပဲ။
နောက်ထပ်အဖြစ်အပျက်တွေကတော့ သူဟာ တစ်ခါတစ်ရံမှာ ကလေးတွေကို ခေါ်ပြီး ကောက်ရိုးအရုပ်ကို အသက်သွင်းလမ်းလျှောက်ခိုင်းတာတို့ ရွှံ့နွားရုပ်လုပ်ပြီး အသက်သွင်း နွားတိုက်တာတို့လို ထူးဆန်းတာတွေ လုပ်ပြတယ်လို့ ဆိုတယ်။
ဒါကတော့ ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်စဉ်တွေအထဲက အချို့ကို ကောက်နုတ်ပြောပြတာ။
နောက်ထပ်အလားတူဖြစ်စဉ်မျိုးတွေ အတော်များများလည်း မုဆိုးကြီး မုံခေါင်က ပြုလုပ်ပြခဲ့တာတွေ အများကြီးရှိသေးတာပ။
Xxxxx
မနက်မိုးလင်းစအချိန်…။
ကိုင်းမှာမိထားတဲ့ တော၀က်သေကောင်ကို ထမ်းပိုးပြီး တောဆီက ပြန်လာတဲ့ မုဆိုးကြီးမုံခေါင်…။
အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့ကအဖြတ်၊ ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားတယ်။ အသံကြားရာကို လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်ရဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ သူရှိရာကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ မျက်၀န်းတစ်စုံ။
ဒီမျက်၀န်းတွေက မုဆိုးကြီးရဲ့ မျက်၀န်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ရချိန်မှာတော့ ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါကို ကြည့်ပြီး မုဆိုးကြီးက ခေါင်းကို မသိမသာ ခါရမ်းလို့ နေရာကနေ ဆက်လက်လှမ်းထွက်သွားခဲ့တယ်။
နောက်တော့ မကြာပါဘူး။ မုဆိုးကြီးရဲ့ အိမ်မှာတော၀က်သားရတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကြောင့် ရွာသူရွာသားတို့ လာ၀ယ်ကြတဲ့အချိန်…။
” ဟေ့…သာပေါ၊ ရော့…ဒါက မင်းအမေစားချင်နေတဲ့ ခေါင်းသားနဲ့ ၀က်ဦးနှောက်။ ဒါကို ကျွေးပြီးရင် မင်းအမေကို အိပ်ရာကောင်းကောင်းနဲ့ သိပ်လိုက်။ ပြီးရင် မင်းတို့တစ်မိသားစုလုံး အိမ်မှာနေပြီး သူ့အနားမှာပဲ ရှိနေပေးကြချေ…”
မုဆိုးကြီးကပြောတော့ သာပေါဆိုတဲ့ ရွာသားက ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားတယ်။
” အင်း…ဟို…”
” ကဲပါ…မြန်မြန်ယူသွား။ မြန်မြန်ချက်ကျွေးလိုက်…သွား…သွား…”
မုဆိုးကြီးကပြောတော့ သာပေါတစ်ယောက် ယောင်နနနဲ့ ယူပြီး ထွက်သွားတယ်။
ညနေချိန်မှာတော့ ရွာထဲမှာ ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်လာတယ်။ အဲ့ဒါက သာပေါရဲ့ အသက်ခုနှစ်ဆယ်အရွယ် အမေကြီးဆုံးသွားတာ။ ဆုံးတာက ရိုးရိုးဆုံးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဖုတ်ထွက်သွားတာလို့ ပြောကြတယ်။ သေပြီးပြီးချင်း ခန္ဓာကိုယ်က အသားတွေ ရိရွဲလာတယ်တဲ့။ မသေခင်မှာလည်း မုဆိုးကြီးကို ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း ပြောသွားတယ်တဲ့လေ။
သာပေါကတော့ သူ့အမေကိစ္စကို အမြန်ဆုံးစီစဉ်ပြီးတာနဲ့ မုဆိုးကြီးဆီကို အပြေးရောက်လာတော့တာပဲ။ သာပေါရောက်တော့ မုဆိုးကြီးက သူမွေးထားတဲ့ မျောက်ကလေးကို အစာကျွေးနေတယ်။
” မုဆိုးကြီး ကျုပ်အမေ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ။ မုဆိုးကြီးပေးလိုက်တဲ့ ၀က်ဦးနှောက်နဲ့ ခေါင်းသားကို စားပြီးတော့ ငါသွားတော့မယ်ဆိုပြီး လှဲအိပ်ရာက သေသွားတာ။ မုဆိုးကြီးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်လို့ ပြောသွားသေးတယ်…”
သာပေါက ရောက်ရောက်ချင်း အမောတကောမေးတော့တာ။ မုဆိုးကြီးကတော့ ခပ်အေးအေးပုံစံနဲ့ပဲ…။
” မနက်က ငါ ၀က်သေကို ထမ်းပြီးပြန်လာတော့ မင်းရဲ့ အမေမှာ ၀င်နေတဲ့ ဖုတ်ကောင်ကို မြင်မိတယ်။ သူ့ကို ဆက်ထားနေရင် မင်းတို့မိသားစုတွေပါ အန္တရာယ်ရှိလာနိုင်တာမို့ ငါမေတ္တာရပ်ခံတော့ သူက ၀က်ခေါင်းသားနဲ့ ၀က်ဦးနှောက်စားမယ်။ အဲ့ဒါပြီးရင် ထွက်သွားမယ်လို့ ပြောတယ်။ ဒါပါပဲ…”
တိုင်းရင်းသားဆိုတော့ စကားအဆုံးသတ်က တုံးတိတိ။
ရုတ်တရက်တော့ သာပေါတစ်ယောက် ဘာပြောရမယ်မသိ၊ ဒါပေမယ့်လည်း ရက်ထဲခံစားနေရတာမို့ ချက်ချင်းပဲ…။
” ဒါပေမယ့် ကျုပ် အမေက အကောင်းကြီးလေ။ သူက ဘယ်သူ့ကိုမှ အန္တရာယ်မပေးဘူးလေ…”
” နင့်ရဲ့ မိန်းမ အခုတလော သိသိသာသာပိန်လာပြီး ကျန်းမာရေးမကောင်းသလို ဖြူဖပ်ဖြူလျော်ဖြစ်နေတာ သူ့ကြောင့်ပဲ။ နင့်ရဲ့ အမေက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်လေးငါးရက်က ရေဆိပ်မှာ ချော်လဲပြီး အသက်ပါသွားရာ ဖုတ်၀င်နေခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် အခု သေသေချင်း အသားတွေက ရိလာရတာပေါ့…”
သာပေါ ငိုင်သွားတယ်။
မုဆိုးကြီးပြောတဲ့ အသားတွေရိနေတယ်ဆိုတာက အမှန်တကယ်လည်း ဖြစ်နေခဲ့တာကိုး။ သာပေါကတော့ ငိုင်နေရင်းက မိက်ရည်တွေကျလာခဲ့တယ်။ အခုနကတုန်းက သူ မုဆိုးကြီးကို စိတ်ဆိုးနေခဲ့တာ။ အခုကျတော့ မုဆိုးကြီး ပြောပြတာတွေနဲ့ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေက တစ်ထပ်ထဲလေ။ သာပေါ စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ပါဘူး။
” ငါသာ အဲ့ဒီ့လို မလုပ်ပေးဘူးဆိုရင် နင့်အမေသေတာကို နင်တို့ မသိဘူး။ နင်တို့မသိတော့ နင်တို့အမေအတွက် ကောင်းမှုမပြုပေးနိုင်ဘူး။ နင်တို့အမေကတော့ နင်တို့ပြုပေးမယ့် ကုသိုလ်ကို မျှော်နေမှာ အသေအချာပဲ…”
သာပေါ ချုံးပွဲချ ငိုကြွေးတော့တယ်။ မုဆိုးကြီးကတော့ သာပေါကို ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။
မျောက်ကလေးဆီကို အစာခွက်ကလေးထည့်ပေးပြီး အိမ်ထဲကို ၀င်သွားတော့တာပါပဲ။
Xxxxxx
သာပေါရဲ့ အမေ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးဆီကို မုဆိုးကြီးရောက်လာတယ်။
တစ်ကယ်တော့ ရက်လည်ဆိုတာထက် လလည်ဆွမ်းလို့တောင် ပြောရမလားမသိဘူး။ မုဆိုးကြီး ရောက်လာတော့ သာပေါက တခုတ်တရ ကြိုဆိုတယ်။ ပြီးတော့ နေရာထိုင်ကောင်းမှာ စားသောက်ဖို့ ပြင်ပေးတယ်။
မုဆိုးကြီးက သာပေါတို့ ခင်းကျင်းပေးတဲ့အစားအသောက်ကို စားသောက်နေတုန်းမှာ ရွာလူကြီးဦးလှဖေရောက်လာတယ်။ မုဆိုးကြီးကို မြင်လိုက်တော့ ဦးလှဖေက အခန့်သင့်လိုက်လေခြင်းလို့ ယူဆပြီး တစ်ဝိုင်းထဲ ထိုင်လေပြီး…။
” ကဲ…ကျုပ်တော့ဖြင့် ဒီကကိစ္စပြီးရင် မုဆိုးကြီးဆီကို လာဖို့တွေးနေတာ။ အခုတော့ အတော်ပါပဲ…”
သူကြီးကပြောတော့ မုဆိုးကြီး စားသောက်နေရင်းက မော်ကြည့်လာတယ်။
” ဘာကြောင့်များလဲ လူကြီး…”
” အင်း…သဘက်ခါကျရင် မြို့က ၀န်ထောက်မင်းတို့ ရွာကို အလည်လာကြလိမ့်မယ်။ ရွာမှာ ဆယ်ရက်လောက်နေပြီး တောလည်ချင်တယ် ပြောတယ်။ ဒီတော့ သူတို့ ရောက်ရောက်ချင်း စားသောက်ဖို့ တောကောင်သားတချို့ကို ကြိုတင်မှာချင်တယ်ဗျာ။ နောက်ပြီးတော့ သူတို့က တောလည်မှာဆိုတော့ မုဆိုးကြိးက လမ်းပြအဖြစ် ကူညီပေးဖို့အတွက် လာပြောဖို့ပါ…”
မုဆိုးကြီး ခေါင်းကို ညိတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ၀န်ထောက်မင်းဆိုတဲ့ ဝေါဟာရကို သူက ကြားသာကြားဖူးတာ ဘာမှန်းတော့ သေချာမသိဘူး။
” ၀န်ထောက်မင်းဆိုတော့ သူတို့က ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲ…”
” မြို့က အာဏာရ အထက်တန်စားလူတွေဆိုပါတော့ မုဆိုးကြီးရ…”
” အင်းဗျာ…အာဏာရဆိုပေမယ့် သူတို့တောလည်မယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်စကားကို သူတို့ နာခံဖို့တော့ လိုအပ်တယ်။ ဒါကိုတော့ လူကြီးပဲ မှာကြားပေး။ တောတောင်ဆိုတာက အစောင့်အရှောက်ရှိတယ်။ သည်းကမ်းကြီးတယ်။ ဒါကိုတော့ သေချာပြောပြပပေးထားပါ…”
” ဟုတိပါပြီ မုဆိုးကြီးရယ်။ ကျုပ် ပြောပြလိုက်ပါ့မယ်…”
မုဆိုးကြီးစိတ်ကျေနပ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရလိုက်ဟန်နဲ့…။
” ဪ…လူကြီး။ ဒါနဲ့ သူတို့အတွက် ဘာအသားများလိုချင်လဲ…”
ရွာလူကြီး ခဏ စဉ်းစားလိုက်တယ်။
” သိပ်ပြီးလည်း ခက်ခဲမယ့်အသားတော့ မလုပ်ပါနဲ့။ အလွယ်ရနိုင်မယ့် ဂျီသားလောက်ဆို အဆင်ပြေနိုင်ပါတယ်…”
” ဂျီသား…အဲ့ဒါတော့ လတ်တလောမရနိုင်ဘူးဗျ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီအချိန်က ဂျီတွေ မိတ်လိုက်တဲ့အချိန်၊ ဒါကြောင့် အဆင်ပြေမယ်ဆို ဆတ်သားတော့ ကျုပ်ရှာပေးမယ်…”
” ကောင်းပြီလေ ဆတ်သားလည်း အဆင်ပြေပါတယ်ဗျာ…”
မုဆိုးကြီး ခေါင်းကို ညိတ်လိုက်တယ်။
” အင်းလေ…ဒါဖြင့်လည်း မနက်ဖြန်မနက်ကိုပဲ ကျုပ်လာပို့ပါမယ်။ ကဲ…အခုတော့ တော၀င်တော့မှာမို့ သွားပြီဗျို့…”
မုဆိုးကြီးက နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။
ရွာလူကြီးကတော့ စားပွဲမှာ ထိုင်ကျန်ရစ်ရင်း မုဆိုးကြီးရဲ့ နောက်ကျောကို ငေးလို့…။
Xxxxxxx
နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာတော့ ဆက်သေတစ်ကောင်နဲ့အတူ မုဆိုးကြီးမုံခေါင် သူကြီးအိမ်ရှေ့ဆီကို ရောက်လာခဲ့တယ်။
” သူကြီး…သူကြီး…ငါ ရောက်ပြီ…”
” ဪ…မုဆိုးကြီး။ သေချာလှပါလား၊ လာဗျာ လာ…”
မုဆိုးကြီးက ဆတ်သေကို အောက်ချလိုက်တယ်။
” ညတုန်းက ငါ ဒီကောင့်ကို ဖမ်းရတာ တော်တော်ဆိုးတယ်။ ကိုင်းမိထားတာတောင် ကြိုးပြတ်အောင် ရုန်းပြေးလို့ ငါ ဓားနဲ့ လိုက်ခုတ်ထားရတာ…”
ဆတ်သေကောင်ရဲ့ ဦးခေါင်းဆီမှာ ဓားရာကြီးက အထင်းသား။
ဦးလှဖေတောင် ဆတ်သေဆီက ဒဏ်ရာကို ကြည့်ပြီး ကြက်သီးထမိသွားရသေးတယ်။
” ကဲ…လူကြီး။ နင် တစ်ကောင်လုံးကို ယူမှာလား။ ဒါမှမဟုတ် ရွေးယူမှာလား…”
” ၀န်ထောက်တွေလာမှာဆိုတော့ တစ်ကောင်လုံးကိုပဲ ယူလိုက်မယ်ဗျာ။ ဘယ်လောက်လဲ…”
” သုံးကျပ်…”
” အင်း…ရတယ်။ ဒါပေမယ့် အကောင်တော့ ဖျက်ပေးခဲ့ဦးနော်…”
” အေး…ပိုက်ဆံထဲမှာ အသားဖျက်ခ မပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါဖျက်ပေးခဲ့မယ်၊ ခေါင်းကိုတော့ အသားဖျက်ခအဖြစ် ငါပြန်ယူမယ်…”
” အင်း…ယူပါဗျာ ယူပါ…”
မုဆိုးကြီးက ချက်ချင်းပဲ အိမ်နံဘေးက ငှက်ပျောတောဆီကို ဆတ်သေကြီးကောက်ထမ်းပြီး ၀င်သွားတယ်။
ပြီးတော့ ဦးလှဖေကို ရေနွေးတည်ခိုင်းပြီး ငှက်ပျောဖက်တချို့ကို ခုတ်ခင်းလို့ အသားဖျက်ခြင်းကိစ္စကို လုပ်ဆောင်တော့တာပဲ။
မုဆိုးကြီးရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုက သူမတူဘူး။ အသားဖျက်နေတာများ ဓားသိုင်းကနေသလိုတောင် ထင်မိရတယ်။
နွားပေါက်ငယ်နီးနီးရှိတဲ့ ဆတ်သေကို ဖျက်လိုက်တာများ ခဏလေးပါပဲ။
မျက်စိရှေ့မှာတင် အရိုးနဲ့အသား ကွဲကွဲပြားပြား ဖျက်ပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။
” ကဲ…ပြီးပြီ…”
မုဆိုးကြီးက လက်ဆေးပြီး ပုဆိုးစနဲ့ သုတ်လို့ပြောလာတော့ ဦးလှဖေက ချက်ချင်းပဲ ငွေသုံးကျပ် ကမ်းပေးလိုက်တယ်။
မုဆိုးကြီးက ပိုက်ဆံကို ယူပြီးတော့ ခါးပုံစဆီကို ထည့်လိုက်ပြီး…။
” ကဲ…ပြီးပြီဆိုတော့ ငါသွားတော့မယ်။ ဪ…သားကောင်ရဲ့ ခေါင်းကိုတော့ သဘောတူထားတဲ့အတိုင်း အသားဖျက်ခအဖြစ် ငါယူသွားပြီနော်…”
မုဆိုးကြီးက ဆတ်ခေါင်းကြီးကို ကိုင်လို့ ခြံထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။
******
မုဆိုးကြီးက သူ့အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ၀န်ထောက်ဆိုတဲ့ အသားဖြူဖြူလူမျိုးခြားလူကြီးနဲ့ အခြားလူစိမ်းတွေရဲ့မျက်နှာတွေကို အသေအချာ တစ်ယောက်ချင်း လိုက်ကြည့်ပြီး အကဲခတ်နေတယ်။
” ၀န်ထောက်မင်း…ဟော့ဒီကသူကတော့ ကျုပ်တို့ ရွာက သိပ်ကို တော်လွန်းတဲ့ မုဆိုးကြီးမုံခေါင်ပါပဲ။ ၀န်ထောက်မင်းတို့ တောလည်ရာကို သူက လမ်းပြအဖြစ် လိုက်ပေးမှာ ဖြစ်ပါတယ်…”
ဦးလှဖေက ဗမာစကားပြောတတ်တဲ့ ၀န်ထောက်မင်းကို ရိုရိုကျိုးကျိုးနဲ့ ပြောတယ်။
၀န်ထောက်မင်းက မုဆိုးကြီးကို မိတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ ပြုံးပြပေမယ့် မုဆိုးကြီးကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ။
” နင်တို့ တောကိုလည်မယ်ဆို ငါ့စကားကိုတော့ နားထောင်ကြရလိမ့်မယ်…”
မုဆိုးကြီးက ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းကြီး ထပြောတာ။
” ဟေ့လူ…ခင်ဗျား ဘာစကားပြောတာလဲ…”
၀န်ထောက်မင်းရဲ့ အနောက်က သက်တော်စောင့် လူကောင်ထွားထွား နွားကြီးဆိုသူက ထအော်တာ။
၀န်ထောက်မင်းက လက်ကာပြလိုက်ပြီး…။
” ဟုတ်ကဲ့ မုဆိုးကြီး။ ကျွန်ုပ်တို့ မုဆိုးကြီးစကားကို နားထောင်ပါ့မယ်…”
” ဟုတ်ပြီ…ဒါဖြင့် နင်တို့ ဘာလက်နက်ကို သုံးမလဲ။ ဘာကောင်ကို ပစ်ချင်လဲ…”
၀န်ထောက်မင်းရဲ့ မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ပါဘဲ…။
” ဘာအတွက် မေးတာလဲ မုဆိုးကြီးရ…”
” ဘာကြောင့်မှ မဟုတ်ပါဘူး။ နင်တို့ ဘာလက်နက်သုံးမယ်ဆိုတာနဲ့ ဘာကောင်ပစ်မယ်ဆိုတာကို ငါက သိထားမှ ဘယ်တောဘယ်တောင်ကို သွားရမယ်၊ ပြီးတော့ တောပိုင်တောင်ပိုင်တွေကို ဘယ်လိုတောင်းဆိုရမယ်ဆိုတာ ပြောလို့ရမှာမို့ ငါမေးတာ…”
” ကျွန်ုပ်တို့တတွေ သေနတ်ကိုပဲ သုံးမှာပါ။ သားကောင်ကတော့ အကောင်ကြီးတာတွေပဲ ပစ်ခတ်လိုပါတယ်…”
” ကောင်းပြီလေ…နင်တို့ စိတ်ကျေနပ်သေရမယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့စကားကို အားလုံး နားထောင်ရမယ်ဆိုတဲ့ စကားကိုတော့ နင်တို့ အသေအချာ မမေ့ကြပါနဲ့…”
၀န်ထောက်မင်းက ခေါင်းကို ညိတ်တယ်။
” ကောင်းပါပြီ မုဆိုးကြီး။ ဒါနဲ့ လမ်းပြခကရော ကျွန်ုပ်တို့ ဘယ်လို ပေးရပါမလဲ…”
” ငါ့အတွက် ၁၀ ကျပ်ဆို ရပါပြီ…”
” ဟာ…ခင်ဗျား လမ်းပြခက မများလွန်းဘူးလား…”
နွားကြီးက ၀င်ပြောလာတာ။
” အခြားသူနဲ့ဆိုရင်တော့ များတယ်ပြောနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခု နင်တို့ကို လိုက်ပြမယ့်သူက ငါ မုံခေါင်ဖြစ်နေလို့ ဒီပမာဏတောင်းတာ…”
” ရပါတယ်ဗျာ…ပေးပါ့မယ်…”
၀န်ထောက်မင်းက ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပြောတယ်။ နွားကြီးက မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ကြည့်လာတော့ မုဆိုးကြီးက အေးအေးဆေးဆေးပဲ ပြန်ကြည့်တယ်။ ကြားထဲက ဦးလှဖေကတော့ မျက်စိမျက်နှာတွေ ပျက်လို့ရယ်ပေါ့။
” ကဲ…လမ်းပြခကို အခုပဲ ကျွန်ုပ်တို့ ပေးလိုက်ပါမယ်…”
မုဆိုးကြီးက လက်ကာပြတယ်။ ပြီးတော့ ဦးလှဖေဆီကို မေးငေါ့ပြပြီး…
” လူကြီးကို ပေးလိုက်ပါ။ အဲ့ဒါရဲ့ ငါးကျပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းကို လှူပေး။ ကျန်တဲ့ငါးကျပ်က ရွာအရှေ့ဘက်ထိပ်က ဦးလေး ဖိုးထူးရဲ့အိမ် ပြန်ပြင်ဆောက်ဖို့ ပေးလိုက်ပါ…”
မုဆိုးကြီးရဲ့ စိတ်ထားကို နွားကြီးမှအပ ၀န်ထောက်မင်းနဲ့ပါလာသူတိုင်း လေးစားမိသွားကြတယ်။
” ကဲ…မနက်ဖြန်မနက်ကို နင်တို့ အသင့်ပြင်ထားကြပါ။ ငါ လာခေါ်လိုက်မယ်။ အခုတော့ ငါပြန်ဦးမယ်…”
မုဆိုးကြီး ထထွက်သွားတယ်။
” တောက်…အတော့်ကို ပြောရဆိုရ လက်ပေါက်ကပ်တဲ့ လူပဲ။ ဟေ့…သူကြီး သူက ဘာလူမျိုးလဲ တိုင်းရင်းသားလား…”
နွားကြီးက မာတင်းတင်း မေးလာတာ။ သူကြီးဦးလှဖေက တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နဲ့…
” ဟုတ်…ဟုတ်ပါတယ်။ သူက တိုင်းရင်းသား ချင်းလူမျိုးပါ။ မွေးတာတော့ ဒီရွာမှာပဲ မွေးတာ။ သူက မွေးကတည်းက ထူးဆန်းမှုတွေနဲ့ မွေးလာတာ…”
ဦးလှဖေစကားကို အကုန်လုံးက စိတ်၀င်စားသွားကြတယ်။
” ဘယ်လိုများလဲ ကျွန်ုပ်တို့ သိချင်တယ်။ ဦးလှဖေ သိတယ်ဆို ပြောပြပါ…”
၀န်ထောက်မင်းက စိတ်၀င်တစားနဲ့ တောင်းဆိုလာတယ်။
” အများကြီးတော့ ကျုပ်လည်း အများကြီးတော့ မသိပါဘူး ၀န်ထောက်မင်း။ ဒါပေမယ့် သိသလောက်တော့ ပြောပြပါမယ်…”
” အင်း…”
၀န်ထောက်မင်းက ခွင့်ပြုတော့ ဦးလှဖေက စပြောပါတော့တယ်။
” သူ့အဖေကလည်း မုဆိုးတစ်ယောက်ပဲ။ သူ့ကို ကိုယ်၀န်ဆောင်တော့ သူ့အဖေမုဆိုးကြီးက တောလိုက်တိုင်း သားကောင်တွေ မရတဲ့ရက်မရှိဘဲ။ အရင်ကဆို တစ်ပါတ်နေလို့ တစ်ကောင်ရဖို့တောင် ခဲယဉ်းတယ်တဲ့…”
အားလုံးက ဦးလှဖေပြောပြနေတဲ့ အကြောင်းအရာကို စိတ်၀င်စားလာကြတယ်။
” အဲ့ဒီ့လို နေ့စဉ်တိုင်း သားကောင်ရလာတိုင်း ကိုယ်၀န်ဆောင်နေတဲ့ သူ့အမေက သားကောင်တွေရဲ့ သွေးနဲ့ အစိမ်းသောက်ပြီး အသည်းကို မီးကင်စားတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို မွေးပြီးတော့ သူ့အမေ အဲ့ဒီ့လို မသောက်တော့ဘူးတဲ့…”
” ဟင်…ဒါက ထူးဆန်းတာလား…”
နွားကြီးက ၀င်ပြောတာ။
အဲ့ဒီ့တော့ ဦးလှဖေက ဘာဆက်ပြောရမယ် မသိတော့ဘူး။ ၀န်ထောက်မင်းက…
” ဆက်ပြောပါ ဦးလှဖေ။ ကျွန်ုပ် စိတ်၀င်စားတယ်။ နွားကြီး ဘာမှ၀င်မပြောပါနဲ့…”
နွားကြီး မကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှ၀င်မပြောတော့ဘူး။ ပြီးတော့ နေရာကနေ ထထွက်သွားတယ်။
” ရပြီ ဦးလှဖေ။ ဆက်ပြောပါ…”
” သူ အသက်ငါးနှစ်အရွယ်ရောက်တော့ သူ့အဖေနဲ့အတူ သားကောင်လိုက်တာကို မလိုက်ရလို့ဆိုပြီး အတင်းဂျီပူကျတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ မတတ်သာတဲ့အဆုံး သူတို့တစ်မိသားစုလုံး တောထဲကို ၀င်ကြတယ်။ အဲ့ဒီမှာ မှိုကျင်းတစ်ကျင်းတွေ့လို့ သူ့ကို နံဘေးမှာချထားပြီး သူ့အဖေနဲ့ သူ့အမေတို့ မှိုခူးနေကြတုန်း သူက ပျောက်သွားတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ လိုက်ရှာတော့ အနီးအနားကပဲ သူ့ကို ပြန်တွေ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာတော့ မြွေကြီးတစ်ကောင်ကို လည်မျိုက ဖျစ်ကိုင်ပြီး ဖမ်းထားတာတဲ့…”
” အိုး…ဂေါ့…”
၀န်ထောက်မင်းနဲ့အတူ အားလုံး အံ့အားသင့်သွားကြတာ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ဦးလှဖေက မုဆိုးကြီးနဲ့ ပက်သက်တဲ့ အချို့အကြောင်းအရာတို့ကို ပြောပြီးနောက်မှာတော့ ဧည့်သည်အားလုံးကို ဆတ်သားဟင်းအဖုံဖုံနဲ့ ညစာတည်ခင်းဧည့်ခံတယ်။
ဆတ်သားဟင်းက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပေမို့ ဧည့်သည်တွေဆိုတာ စားလိုက်ကြတာများ ခေါင်းတောင်မဖော်နိုင်ကြဘူး။
၀န်ထောက်မင်းဆိုရင် ညစာစားရင်း ဆတ်သားအမြည်းနဲ့ နိုင်ငံခြားအရက်ကို တွဲဖက်သောက်သုံးရင်း ဇိမ်ယူလိုက်သေးတာ။
ညစာစားပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ၀န်ထာက်မင်းနဲ့ ဦးလှဖေက စကားပြောနေကြပြီး ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ မနက်တောလည်ဖို့အတွက်ကို ပြင်ဆင်နေကြတယ်။
ကျေးလက်ဒေသရဲ့ ညက စောစီးစွာနဲ့ပဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတာရယ်။
အတော်ကလေး ညဉ့်နက်လာတော့ ပြင်ဆင်မှုတွေ ပြီးကြပြီ။
ဒီတော့ အိပ်စက်အနားယူဖို့ ပြင်ဆင်ကြတယ်။ နွားကြီးတို့လူစုကတော့ အိမ်အောက်မှာပဲ အိပ်ကြပြီး ၀န်ထာက်မင်းနဲ့ သူ့သမီးလေး ရိုစီတို့ကတော့ အိမ်အပေါ်မှာ အိပ်ကြတယ်။
ခရီးပန်းလာကြတဲ့အပြင် ဧည့်သည်တွေခမျာ အစားလည်း ကောင်းကောင်းစားထားကြတာမို့ တစ်ခဏအတွင်းမှာပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
မကြာပါဘူး။ ဦးလှဖေရဲ့ အိမ်ရှိရာဆီကို ချဉ်းကပ်လာတဲ့ ေ၀၀ါးဝါး အရိပ်တစ်ခု။ အရိပ်က ပုံရိပ်တစ်ခုလို တစ်ဖက်ဆီကို ထိုးဖောက်မြင်နေရတာမို့ လူသားစင်စစ်တစ်ယောက်မဟုတ်တာကတော့ သေချာတယ်။
အရိပ်က အိမ်ပေါ်ကို လွင့်ပါးပြီး လှမ်းတက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ၀န်ထောက်မင်းတို့ အိပ်နေကြတဲ့ အခန်းဆီကို ထွင်းဖောက်ပြီး ၀င်သွားခဲ့လေရဲ့။
အချိန်အတော်လေးကြာတော့ အရိပ်က ပြန်ထွက်လာတယ်။ လာတုန်းကလမ်းအတိုင်းပဲ အိမ်အောက်ကို ပြန်ဆင်းပြီး ခြံ၀န်းက ထွက်မယ်အလုပ်ကျ…။
” မင်း ဘာလုပ်တာလဲ ကိုထွေး…”
အရိပ်ရဲ့ အရှေ့မှာ ပိတ်ပြီး ရပ်နေတဲ့ မုဆိုးကြီးက မေးလိုက်တော့ အရိပ်က လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားပြီး…။
” ဟို…မု…မုဆိုးကြီး ကျုပ်…ကျုပ်…”
” မင်း ငါ့ကို ကြောက်လန့်ဖို့ မလိုပါဘူး။ မင်း ဘာလုပ်လာတာလဲ ငါသိချင်တယ်…”
မုဆိုးကြီးက ထပ်ပြောတော့မှ ကိုထွေးဆိုတဲ့ အရိပ်က…။
” ညနေတုန်းက ကျုပ်တို့ ပစ္စည်းတွေချကူတော့ ၀န်ထောက်မင်းရဲ့ သမီးလေးက အတော်လှတာကို မြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲ့ဒီ့တုန်းက လူသူတွေအများကြီးဆိုတော့ ကျုပ် ရဲရဲ မကြည့်ရဲခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ ပြန်သွားရပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို ထပ်ပြီး မြင်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရလောက်အောင် ဖြစ်နေရတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်…ဟို…ဟို ကိုယ်ပွားထုတ်ပြီး လာ…လာကြည့်တာ…”
” မင်း သူ့ကို ဘာလုပ်ခဲ့သေးလဲ…”
” မ…မလုပ်ပါဘူး။ ကျုပ် ဒီအတိုင်း ငေးကြည့်ရုံပဲ ကြည့်ခဲ့တာပါ…”
” မင်း သူ့ကို ပြုစားဖို့အတွက် ကြံရွယ်ခဲ့သေးလား…”
” ဟင့်အင်း…ကျုပ် ဘာမှကို မလုပ်ခဲ့ပါဘူး…”
” အေး…ငါ ယုံကြည်လိုက်မယ်။ မင်းအနေနဲ့ လူငယ်ပီပီ သူ့ကို စွဲလန်းသွားတာကိုတော့ ငါ အပြစ်မပြောဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းဆီက ပညာနဲ့ တစ်စုံတစ်ခုပြုစားပြီး မဟုတ်တာ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ငါမင်းကို ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူးနော်…”
” ဟုတ်ကဲ့ပည မုဆိုးကြီးရယ်။ ကျုပ် အဲ့ဒါမျိုး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ပါဘူး။ ကတိပေးပါတယ်…”
” အေးပါ…ငါ မင်းကို ယုံပါတယ်။ စိတ်လွတ်သွားမှာစိုးလို့ သတိပေးတာ။ ကဲ…မနက်ကျရင် မင်းလည်း ပစ္စည်းသယ်အဖြစ်နဲ့ လိုက်ရမယ်မှတ်လား။ သွား…ပြန်နားချေတော့…”
” ဟုတ်ကဲ့ မုဆိုးကြီး…”
စုန်းထီးလေး ကိုထွေးရဲ့ အရိပ်က မုဆိုးကြီးရဲ့ အနားကနေ လှစ်ခနဲ ပြေးထွက်သွားခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီ့နောက်တော့ မုဆိုးကြီးလည်း ဦးလှဖေတို့ အိမ်ကြီးဆီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လို့ ခေါင်းကို အသာရမ်းခါပြီး အမှောင်ထုထဲကို ၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့တာ။
xxxxxxx
မနက်အစောအချိန် မုဆိုးကြီးဦးဆောင်တဲ့ လူစုတို့ ရိုးမကြောကြီးဆီကို ဦးတည်ပြီး တက်ခဲ့ကြတယ်။
အရှေ့ဆုံးမှာ မုဆိုးကြီးက တူမီးသေနတ်ကို ထမ်းပြီး ခြေလှမ်းမှန်မှန်နဲ့ သွားနေသလို အနောက်မှာတော့ အထမ်းသမားအချို့။
အဲ့ဒီရဲ့ အနောက်မှာတော့ ၀န်ထောက်မင်းတို့ သားအဖလိုက်ပါလာပြီး နောက်ပိတ်မှာတော့ နွားကြီးတို့ လူစုလိုက်ပါလာတယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့သာအဖမှာ ရိုစီကေ အရှေ့က သွားပြီး ၀န်ထောက်မင်းက အနောက်က လိုက်နေတယ်။ ရိုစီရဲ့ အရှေ့မှာတော့ စားစရာတွေ ထည့်ထားတဲ့ ခြင်းကြီးကို လွယ်ပိုးထားတဲ့ ကိုထွေး။
ရိုစီရဲ့ ၀တ်စားပြင်ဆင်ပုံက မြင်ရသူတို့အဖို့တော့ နတ်သမီးလးအလားထင်မှတ်ပြီး အသက်ရှူမှားဖွယ်ရာ။
ကိုထွေးဆို အလေးအပင်ကြီးကို လွယ်ပိုးထားရင်းက မကြာခဏ လှည့်လှည့်ပြီး ကြည့်နေမိလေတယ်။
လူအရေအတွက်က ၀န်ထောက်မင်းတို့လူစုက ငါးယောက်၊ အထမ်းသမားလေးယောက်၊ မုဆိုးကြီးနဲ့ဆိုတော့ အားလုံးပေါင်း ဆယ်ယောက်တိတိ။
သရမီရွာဆိုတာက ရိုးမအခြေမှာဆိုပေမယ့် သားကောင်တွေကျက်စားရာဆီကိုရောက်ဖို့ကတော့ အတော့်ကို သွားရသေးတာလေ။
နေနည်းနည်းမြင့်လာတော့ ရိုစီမျက်နှာမှာ ချွေးသီးချွေးပေါက်လေးတွေ စို့လာတယ်။ ဒါကို ကြည့်ပြီး ကိုထွေးမှာ ရိုစီ့ကို သနားနေမိသေးတာ။
ရိုးမအထဲကို ရောက်ပြီး တောင်ကုန်အချို့ကို ဖြတ်သန်းလို့ ပြန့်ကလေးတစ်ခုဆီကို ရောက်တော့ မုဆိုးကြီးက ရပ်တန့်လိုက်ပြီး…။
” ကဲ…၀န်ထောက်မင်း။ အရှေ့ဆက်လို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်သေးဘူး။ ဒါကြောင့် ငါတို့တတွေ ဒီအနားတဝိုက်မှာပဲ အထိုင်ချမှရမယ်။ ဟိုဘက်မှာ လျှိုထဲမှာ စမ်းချောင်းရှိတယ်။ ပြီးတော့ ဒီဘက်မှာက သစ်၊ ဝါးတွေ ပေါတယ်။ ဟိုနားက တောင်ကုန်းဆီမှာ တဲတွေကို ညနေမစောင်းခင် အမြန်ထိုးကြဖို့လိုတယ်…”
မုဆိုးကြီးက ပြောတယ်။ ဒီအခါ နွားကြီးက ပတ်၀န်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး အရှေ့တိုးလာကာ…။
” ဟေ့လူ…ခဏနေပါဦးဗျယ ကျုပ်တို့က တောလိုက်ဖို့ လာကြတာ။ ဒါကို ခရီးက ဘယ်လောက်မှ မရောက်သေးဘူး။ ခင်ဗျားက ဒီနေရာမှာ စခန်းချမယ်ဆိုတော့က ကဲ…ပြော ဘယ်မှာလဲ သားကောင်။ ကျုပ်တို့က ဘာကိုပစ်ရမှာလဲ။ ပြောတော့ ခင်ဗျားက မုဆိုးဆို။ အေး…ကျုပ်ကတော့ ခင်ဗျားလို မုဆိုးမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မုဆိုးမဟုတ်လို့ သားကောင်မပစ်ဖူးပေမယ့် ရွာနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ ဟော့ဒီလိုနေရာမှာ ဘာသားကောင်မှ မရှိဘူးဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်တို့ သိတယ်ဗျ။ ခင်ဗျားသိအောင် ထပ်ပြောလိုက်မယ်။ ကျုပ်တို့က အလကားသက်သက် ပျော်ပွဲစားဖို့ ထွက်လာကြတာ မဟုတ်ဘူး…”
မုဆိုးကြီးမျက်နှာကွက်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
” အင်း…ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပါပြီ။ ကဲပါ…ထားလိုက်တော့။ သဘောတူညီမှုအရတော့ နင်တို့အားလုံး ငါ့စကားကို နားထောင်ကြမယ်လို့ ကတိပြုထားကြတယ်မလား။ အဲ့ဒီ့တော့ ဒီညအတွက် ဘာကြောင့် ဒီမှာ တည်းခိုဖို့ ပြောလဲဆိုတာ ညရောက်ရင် သိကြရလိမ့်မယ်။ ကဲ…၀န်ထောက်မင်း။ နင်ကပဲ ဒီကလူတွေကို တဲတွေအမြန်ဆောက်ဖို့ ပြောပေးတော့။ ငါလည်း အချိန်ရှိတုန်း နင်တို့အတွက် ဟင်းစားလေးဘာလေးရအောင် လိုက်ရှာချေဦးမယ်…”
မုဆိုးကြီးက ပြောပြီး တောဆီကို ၀င်သွားခဲ့တယ်။
ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတွေကို ၀န်ထောက်မင်းက မုဆိုးကြီးမှာတဲ့အတိုင်း တဲတွေ ဆောက်ကြဖို့ ပြောတယ်။
နွားကြီးမှအပ အကုန်လုံးက ပစ္စည်းတွေချပြီး တစ်ညတာ တည်းခိုဖို့အတွက် တဲနှစ်လုံးကို အမြန်ဆုံးဆောက်ကြတယ်။
လူအင်အားတောင့်တင်းပြီး အမိုးအကာပစ္စည်းစုံလင်တာမို့ နာရီပိုင်းအကြာမှာပဲ တောင့်တင်းတဲ့ တဲနှစ်လုံးကို ဆောက်ပြီးသွားခဲ့တယ်။
အားလုံးပစ္စည်းတွေ နေရာချပြီးတော့ မုဆိုးကြီးက ယုန်သေနှစ်ကောင်ကို နားရွက်ကဆွဲပြီး ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။
” ကဲ…ဒီညအတွက်တော့ ဟင်းစားက ဒီယုန်နှစ်ကောင်ပဲ။ ဒါကို ချက်ပြုတ်ဖို့အတွက် အမြန်ဆုံးပြီးအောင် ငါ့ကို မီးဖိုတာတို့ ထင်းကောက်တာတို့ လုပ်ကူကြပါဦး…”
မုဆိုးကြီးက တောင်းဆိုတော့ အလုပ်သမားတွေက ချက်ချင်းပဲ ဝိုင်း၀န်းလုပ်ဆောင်ကြလေပြီ။
” ကဲ…နင်တို့ လုပ်ထားနှင့်ကြ။ ငါတော့ လျှိုထဲက. စမ်းပေါက်မှာ သူတို့ကို ကိုင်လိုက်ဦးမယ်။ ရေချိုးချင်တဲ့သူ ကိုယ်လက်သန်စင်ချင်တဲ့သူတွေ ရှိရင် တစ်ခါထဲ လိုက်ခဲ့လို့ရတယ်…”
ယုန်သေနှစ်ကောင်နဲ့အတူ ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းကိုင်ပြီး ထွက်သွားတော့ ၀န်ထောက်မင်းတို့ လူစုလည်း အနောက်က လိုက်ကြရတော့တာ။
စမ်းချောင်းရေက ဒူးသာသာတော့ရှိမယ်။
မုဆိုးကြီးက ကမ်းနံဖူးမှာ ယုန်သားဖျက်နေချိန် ၀န်ထောက်မင်းတို့လူစုကတော့ ရေတင်းချိုးကြတယ်။
ရိုစီကတော့ ရေမချိုးဘဲ ကိုယ်လက်သာ သန့်စင်ပြီးနေတယ်။
” ဟေ့ကောင်…မင်း ဘာကြည့်တာလဲ…”
ရုတ်တရက် နွားကြီးဆီက ရန်လိုတကြီးနဲ့ အော်သံ။
ရည်ရွယ်ရာကို အားလုံးကြည့်မိကြတော့ အထမ်းသမားအဖြစ် လိုက်လာတဲ့ မောင်ထွေးကို တွေ့ရတယ်။ နွားကြီးက ကမူးရှူးထိုးနဲ့ ကမ်းပေါ်တက်ပြီး မောင်ထွေးဆီကို သွားတယ်။
” မင်းကို ငါမေးနေတယ်လေ။ မင်း ရိုစီ့ကို ဘာသဘောနဲ့ ကြည့်နေတာလဲ…”
နွားကြီးက မောင်ထွေးရဲ့ အက်ျင်္ီကို ဆွဲပြီးမေးတာ။ ရိုစီဆိုတဲ့ အသံကြောင့် ရိုစီအပါအ၀င် ၀န်ထောက်မင်းတို့လူစုမှာ ကမ်းပေါ် တက်ကြတယ်။ မောင်ထွေးရဲ့ အကြည့်တွေကတော့ ရိုစီရဲ့ဆီမှာပဲ ရှိနေတုန်း။
” ဟေ့ကောင် မင်းအတော်ရိုင်းပါလား။ ဒီလောက်ပြောနေတာတောင် မင်းက ဂရုမစိုက်ဘဲ ကြည့်နေတာပေါ့…တောက်…”
နွားကြီးက အင်္ကျီကို တစ်ချက်ဆောင့်ပြီး ထိုးမယ်လုပ်မှ မောင်ထွေး အသိ၀င်လာတဲ့ ပုံစံနဲ့။
” အဲ…ဟို…ကျုပ် ဘာမှ မကြည့်ပါဘူးဗျ…”
လိမ်ညာစကားမမည်တဲ့ စကားနဲ့ မောင်ထွေး အဖြေပြုတယ်။ ဒါကို နွားကြီးက မကျေနပ်ဘူး။
” ဟေ့ကောင် မင်း ဗြောင်လိမ်တာပဲ။ သေပေတော့…”
နွားကြီးက သူ့ရဲ့ လက်သီးဆုပ်ကြီးနဲ့ မောင်ထွေးကို ထိုးဖို့ အားယူလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်ထွေးက ကြောက်ဟန်မပြဘဲ နွားကြီးရဲ့ မျက်စိအစုံဆီကို စူးရှတဲ့ အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ နွားကြီး လှုပ်ရှားမှုမရှိ၊ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားတယ်။
နွားကြီးဖြစ်သွားတာကို ဘယ်သူကမှ သတိမထားမိဘူး။ အဲ့ဒီ့အခိုက်မှာပဲ မုဆိုးကြီး ရောက်လာပြီး…။
” မောင်ထွေး…”
မုဆိုးကြီးက ပခုံးကို ပုတ်ပြီး ခေါ်လာပါမှ မောင်ထွေးရဲ့ အကြည့်က နွားကြီးဆီက လွှဲဖယ်လာပြီး…
” စိတ်ကို လျော့လိုက်ပါ…”
မောင်ထွေး စိတ်ကို လျော့ချလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ နွားကြီးခမျာ လှုပ်ရှားလို့ ရသွားပြီသ အလွန်ကိုပဲ မောပန်းတကြီးဟန်ပန်နဲ့ ဟောဟဲဆိုက်နေရာက…။
” မ…မကောင်းဆိုးရွားတွေ။ ဒီလူတွေက မကောင်းဆိုးရွားတွေ။ သူတို့နဲ့ ကျုပ် ဆက်ပြီး မနေနိုင်ဘူး…”
နွားကြီးတစ်ယောက် သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ အော်ဟစ်ပြီး လျှိုအပေါ်ကို ပြေးတက်သွားခဲ့တယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့သားအဖနဲ့ ကျန်သူတွေကတော့ မောင်ထွေးကို သို့လောသို့လော ပုံစံနဲ့ ကြည့်လာကြတယ်။
” ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ကဲ…ကဲ…လုပ်စရာရှိတာ အမြန်ဆုံးလုပ်ကြ။ မှောင်သွားရင် အန္တရာယ်ရှိတယ်။ ငါတို့ ပြန်သွားရင် အခုပ်သမားတွေ ရေခပ်ဆင်းကြရလိမ့်ဦးမယ်…”
မုဆိုးကြီးက ပြောတော့ အားလုံးပဲ လုပ်စရာရှိတာ အမြန်ဆုံးလုပ်ကြတယ်။
သူတို့တတွေရဲ့ အလုပ်တွေပြီးတော့ မုဆိုးကြီးက ဖျက်ပြီးသားယုန်သားတွေကို ဖက်နဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ အထုပ်ကို ကိုင်ထားပြီး အရှေ့ကနေ လှမ်းထွက်သွားတယ်။
လမ်းမှာ ယုန်သားသုံးလေးဖတ်ကို မုဆိုးကြီး တစ်စုံတစ်ရာဆီ ပစ်ပေးလိုက်တာမျိုး မြင်ရတယ်။ ဒီအတွက် ဘယ်သူကမှတော့ မေးခွန်းထုတ်မလာပါဘူး။
စခန်းချရာဆီကို ပြန်ရောက်တော့ နွားကြီး ပြန်ရောက်မလာကြောင်းကို သိရတယ်။ အလုပ်သမားတွေကတော့ ထမင်းတွေတောင် ချက်ပြီးထားပြီ။
” ကဲ…နင်တို့ ရေခပ်ဆင်းကြမယ်ဆို ဆင်းကြ။ အချိန်သိပ်မကျန်ဘူးဆိုပေမယ့် မိုးတော့မချုပ်စေနဲ့။ နွားကြီးကိုတော့ စိတ်မပူကြနဲ့။ ငါ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ သူ့ကို ရှာခိုင်းပြီး ဒီကို လာပို့ခိုင်းထားတယ်…”
အလုပ်သမားတွေက ရေခပ်ဖို့ အသင့်လုပ်ထားပြီးသားဖြစ်တဲ့ ဝါးကျည်တောက်တွေကို ထမ်းပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ ၀န်ထောက်မင်းနဲ့ အဖွဲ့တွေကလည်း အ၀တ်အစားလဲဖို့ ထွက်သွားကြပြီ။
” မောင်ထွေး။ နင့် စိတ်ကို လျော့ပါကွာ။ တကယ်တော့ အဲ့ဒီလူက စိတ်ရင်းကောင်းပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်ကြီးလွန်းပြီး ကိုယ်ရည်သွေးချင်လွန်းလို့သာ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်နေရတာပါ။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့တာ၀န်သူလုပ်တာမို့ နင်ကလည်း နားလည်ပေးလိုက်ပေါ့…”
” ဟုတ်ကဲ့…”
မောင်ထွေးက မုဆိုးကြီးရဲ့ စကားကို နာခံရိုကျိုးတယ်။
” ဒါနဲ့ နင် ဟင်းချက်တတ်တယ်မလား…”
” ချက်တတ်ရင် ဒီယုန်သားကို ငရုတ်သီးစပ်ရှားရှားလေးနဲ့ ချက်ချေကွာ။ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်သာချက်…”
” ဟုတ်ကဲ့…”
မောင်ထွေးက ယုန်သားအထုပ်ကိုယူပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ မီးဖိုဘက်ကို ထွက်သွားတယ်။ တအောင့်ကြာတော့ မွှေးပျံလွန်းတဲ့ ယုန်သားဟင်းရနံ့ကို အားလုံး ရှူရှိုက်လိုက်မိကြတယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့ သားအဖဆိုရင် ဟင်းနံ့ကြောင့် အံ့သြသင့်နေကြတယ်။ ရိုစီက ဟင်းချက်နေတဲ့ မောင်ထွေးအနားဆီကို ရောက်လာပြီး…။
” အကို…ဟင်းနံ့က သိပ်ကို မွှေးလွန်းတယ်နော်…”
ရိုစီ့ဆီက စကားစပြီး ပြောလာလိမ့်မယ်လို့ မောင်ထွေးက ဘယ်တုန်းကမှ မမျော်လင့်ထားမိသူဆိုတော့ ငေးကြည့်ပြီး ကြက်သေသေနေတယ်။
” အကို…”
ရိုစီက အနောက်တိုင်းသွေးရောနှောထားသူပီပီ လက်သွက်ခြေသွက်နဲ့ မောင်ထွေးလက်မောင်းကို ပုတ်ပြီး ပြောတော့မှ မောင်ထွေးလည်း သတိ၀င်လာရပြီး…။
” အဲ…ဟုတ်…ဟုတ် မရိုစီ…”
” ဟင်းရနံ့က သိပ်ကို မွှေးတယ်လို့ ရိုစီပြောနေတာ…”
” ဪ…အင်း ဟုတ် ဟုတ်တယ် မရိုစီ…”
မောင်ထွေးရဲ့ စကားတွေက အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့။
” အကို့နာမည်က ဘယ်သူလဲဟင်…”
” ကျုပ်နာမည် မောင် မောင်ထွေးပါ…”
” မောင်ထွေး…နာမည်က သဘောစရာကောင်းတာပဲ။ ရိုစီ့နာမည်ကိုတော့ အကိုသိပြီးသားမို့ မိတ်မဆက်တော့ဘူးနော်။ ဪ…ဒါနဲ့ ရိုစီ အကိုချက်နေတဲ့ ဟင်းကို မြည်းကြည့်ချင်တယ် ကျက်ပြီမလား။ မြည်းလို့ ရမလား အကို…”
” ဪ…ဟုတ်ဟုတ် ရပါတယ် ရိုစီ…”
မောင်ထွေး ရင်ခုန်သံတွေ သိပ်ကို မြန်လွန်းနေရတယ်။ ဟင်းအိုးထဲက အကောင်းဆုံးဖြစ်နိုင်မယ့် ဟင်းတစ်တုံးကို ဆယ်ယူပြီးတော့ ရိုစီ့ကို ပေးမြည်းလိုက်တယ်။
ပူနေတဲ့ ဟင်းတုံးကို ရိုစီက ထိကနန်း၊ တို့ကနန်းမြည်းနေတော့ မောင်ထွေးခမျာ ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေမိသေးတာ။
” အမလေး…ကောင်းလိုက်တာနော် ဟီး…ဟီး…”
ရိုစီက ယုန်သားကို ဝါးနေရင်း ပြုံးပြီးပြောလာတော့ မောင်ထွေးတို့ ကြည့်နေရင်း သူ့ကိုယ်သူ နတ်ပြည်ရောက်သွားပြီလို့တောင် ထင်နေမိတာ။
ရိုစီ့ဆီက သင်းပျံ့တဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကိုလည်း မောင်ထွေး တစ်၀ရှိုက်ရှူရင်း လောကကြီးကို တဒင်္ဂမေ့သွားမိတယ်။
” အကို…ဟေ့ အကို…”
” ဪ…မ မ ရိုစီ…”
” ဟင်းအိုးက ရေခမ်းနေပြီလားလို့…”
ရိုစီ ပြောမှ ကြည့်မိတော့ ဟင်းအိုးက ဖျစ်ဖျစ်မြည်နေပြီ။ မောင်ထွေးလည်း ရှက်စိတ်အချို့ ရောပြွန်းပြီး ချက်ချင်းပြာယာခတ်သွားရကာ ဟင်းအိုးဆီကို ရေတွေ လောင်းချလိုက်တယ်။
” ရှဲ…” ခနဲ အသံထွက်လာတော့ လန့်သွားမိသေးတာ။ ဒါကိုကြည့်ပြီး ရိုစီက ရယ်တယ်။ ရိုစီရယ်တော့ မောင်ထွေးလည်း ရှက်ကိုးရှက်းကန်းနဲ့ လိုက်ရယ်မိတယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန် ရိုစီက တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးမိသွားဟန်နဲ့…။
” ဪ…အကို။ ဒါနဲ့လေ…ဟို…ညနေတုန်းက အကိုထွန်းနဲ့ စမ်းချောင်းမှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စ။ အဲ့ဒါအတွက် အကို့ကို ရိုစီတောင်းပန်ပါတယ်နော်…”
” အကိုထွန်းဆိုတာက…”
” အကိုနွားကြီးကို ပြောတာလေ။ သူ့ရဲ့ နဂိုနာမည်က ထွန်းအောင်တဲ့။ လူက အကြီးကြီးမို့ နွားကြီးလို့ နာမည်ပေးထားကြတာ…”
” ဪ…”
” အကိုထွန်းက ရိုစီအမေဘက်က ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်တယ်။ သူက ရိုစီ့ကို သိပ်ချစ်တာ။ ရိုစီ့အတွက်နဲ့ ရန်မကြာခဏဖြစ်သတ်တတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ညနေတုန်းကတော့ အကိုထွန်း သိပ်ကို တရားလွန်တယ်။ ဒါကြောင့် အကို့ကို ရိုစီက ကြားကနေ တောင်းပန်တာ…”
” ဪ…မရိုစီရယ်။ ဒါများဗျာ တောင်းပန်နေရသေးတယ်လို့။ မလိုအပ်ပါဘူးဗျ…”
” အဲ့ဒီ့လိုတော့လည်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ဒီလိုတောကြီးမျက်မည်းဆိုတာ ဒယ်ဒီကလွဲပြီး ရိုစီတို့က တစ်ခါမှ ရောက်ဖူးကြတာမဟုတ်ဘူး။ အစိမ်းသက်သက်နေရာကြီး။ အကိုတို့ စောင့်ရှောက်ပေးမှသာ ရိုစီတို့အတွက် အန္တရာယ်ကင်းမှာ မဟုတ်လား…”
” ဒါတော့ ဒါပေါ့ မရိုစီရယ်…”
” မရိုစီလို့ မခေါ်ပါနဲ့ အကိုရယ်။ ရိုစီက အကို့ထက် အသက်ငယ်မယ်ထင်ပါတယ်။ဒါကြောင့် ရိုစီလို့ပဲ ခေါ်ပါ…”
” ဟုတ်ကဲ့ ရိုစီ…”
” ဒါနဲ့လေ အကို။ ရိုစီတစ်ခုလောက် မေးလို့ ရဦးမလား…”
” ရတယ် မေးပါ။ ကျွန်တော်ဖြေပါ့မယ်ဗျ…”
” ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ညနေတုန်းက အကိုတို့ ရန်ဖြစ်တာကို ကြည့်ပြီး ရိုစီ သိပ်ကို အံ့သြသွားမိတယ်။ အကိုထွန်းကလေ သတ္တိကြောင်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ညနေတုန်းကတော့ အကို့ကို ကြည့်ပြီး သူ့ခမျာ သိပ်ကို သွေးပျက်ထိတ်လန့်သွားတယ်။ ရိုစီလေ အဲ့ဒါကို နားမလည်နိုင်ဘူး။ အံ့သြနေမိတယ်။ ဘာကြောင့်အဲ့ဒီ့လို ဖြစ်သွားရတာလဲလို့ ရိုစီသိချင်နေမိတယ် အကို…”
ရိုစီ့စကားအဆုံး မောင်ထွေး မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားတယ်။
ညနေတုန်းက အဖြစ်အပျက်မှာ နွားကြီးက သူ့ကို လက်နဲ့ရွယ်တဲ့အချိန် သူက နွားကြီးရဲ့ စိတ်ကို ချုပ်နှောင်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ နှလုံးဆီကို လှမ်းညှစ်ပြီး သူ့အသွင်ကိုလည်း မြင်စေလိုက်တာ။
တကယ်လို့ မုဆိုးကြီးသာ ရောက်မလာရင် သူ နွားကြီးကို အသက်သေတဲ့အထိတောင် လုပ်မိမယ်ထင်ရဲ့။
ဒါကြောင့် နွားကြီးက သတိ၀င်၀င်ချင်း သူ့သဏ္ဍာန်ကို မြင်ထားတာမို့ သွေးပျက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတာ။
” အကို…ရိုစီ မေးနေတယ်လေ…”
” ဪ…အင်း ရို…စီ…”
မောင်ထွေး အလိုက်အထိုက်လုပ်ရင်း ဘယ်လိုဖြေရမယ်ဆိုတာကို စဉ်းစားပေမယ့် အဖြေက မရဘူး။ ရိုစီကိုလည်း သူ မလိမ်လိုဘူးလေ။
” အကို…မဖြေဘူးလား…”
ရိုစီက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြောလာတယ်။ ဒီအချိန်မှာ မောင်ထွေးအတွက် ကယ်တင်သူက ရှိလာတယ်။ အခြားသူမဟုတ်ဘူး နွားကြီးရယ်လေ။
မှောင်ရီပျိုးနေပြီဖြစ်တဲ့ တောစပ်ဆီကနေ အိပ်မက်ယောင်သူတစ်ယောက်လို နွားကြီးတစ်ယောက် တောင့်တောင့်ကြီးနဲ့ လှမ်းလျှောက်လာတာ။
” အကို အကိုထွန်း…”
ရိုစီတစ်ယောက် မောင်ထွေးကို မေ့သွားတယ်။ ထိုင်ရာက ထပြီး မောင်ထွန်းဆီကို ပြေးရင်းနဲ့ သူ့အဖေဆီကိုလည်း
” ဒယ်ဒီရေ…ဒီမှာ အကိုထွန်းပြန်လာပြီ…” ရယ်လို့ အော်သွားသေးတာ။
စခန်းတစ်ခုလုံး နွားကြီးကို ဝိုင်းကြည့်ကြတယ်။ လမ်းလျှောက်လာပုံကြောင့်လည်း အံ့သြမိနေကြတယ်။ ရိုစီက နွားကြီးအနားကို ရောက်လုချိန်ကျ မုဆိုးကြီးက ကြား၀င်လာပြီး…။
” ကလေးမ…သူ့အသားကို မထိပါနဲ့…”
ရိုစီ အရှိန်တန့်သွားတယ်။
ပြီးတော့ မုဆိုးကြီးဆီကို အံ့သြနေတဲ့အသွင်နဲ့ လှမ်းကြည့်တယ်။
မုဆိုးကြီးကတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုစိက်မြနေဘူး။ နွားကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက့်ပီး…
” ကဲ…မိတ်ဆွေကြီး။ သူ့ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ တစ်လက်စထဲနဲ့ သူ့ကို အိပ်ရာမှာ သိပ်ခဲ့ပေးပါ…”
နွားကြီးဆီက တုန့်ပြန်စကား ထွက်မလာဘူး။ ဒါပေမယ့် မုဆိုးကြီး ညွှန်ပြရာအိပ်ရာနေရာဆီကိုတော့ တစ်ခါထဲ လှမ်းတက်သွားပြီး လှဲလျောင်းအိပ်စက်လိုက်တယ်။ ဘာကြောင့်ရယ်တော့ သေချာမသိပါဘူး။ လှဲပြီးတာနဲ့ နွားကြီးဆီက ချက်ချင်းကိုပဲ အိပ်မောကျသံထွက်လာတော့တယ်။
အဲ့ဒီ့နောက်မှာတော့ အားလုံး ထမင်းစားကြတယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့ဆီက ဆီသွတ်ရိက္ခာတွေပါပေမယ့် ထမင်းဝိုင်းအလယ်မှာ စားအကောင်းဆုံးက မောင်ထွေးချက်တဲ့ ယုန်သားဟင်းပဲ။
ငရုတ်သီးက စပ်ရှားရှားလေးနဲ့ တောစပ်ဆီက ရတဲ့ ပျဉ်းတော်သိမ်အရွက်လေးဖုံးချက်ထားတော့ စားရသူတို့မှာ ခံတွင်းပိုလိုက်ကြတယ်။
စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ မောင်ထွေးရဲ့ ဟင်းလက်ရာကိုလည်း ချီးကျူးနေကြတာဆိုတာ ၀က်၀က်ကို ကွဲပေါ့။
xxxxxxx
” ဝေါ…ဝေါ…ဝေါ…”
အားလုံး အိပ်မောကျနေတဲ့အချိန် အထက်ဘက်ဆီက တော်လှဲသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတာမို့ အားလုံး လန့်ဖျပ်ပြီး နိုးလာကြတယ်။
အသံကြီးက အတော့်ကို ကျယ်လောင်လွန်းလှတာ။
” တောင်ကျချောင်း ရေကျတာ။ ဘာမှစိတ်မပူကြနဲ့ အန္တရာယ်မရှိပါဘူး…”
မအိပ်စက်ဘဲ တဲရဲ့တိုင်ကို မှီထိုင်နေတဲ့ မုဆိုးကြီးက ပြောတာ။
သူတို့ရှိနေတဲ့ နေရာမှာက မိုးရိပ်မိုးယောင်တောင် မပြတော့ ကျန်တဲ့သူတွေက ဟုတ်နိုးနိုး၊ မဟုတ်နိုးနိုးနဲ့။
” ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား မုဆိုးကြီးရယ်။ ရေလျှံရအောင် မိုးရွာဖို့ နေနေသာသာ၊ မိုးရိပ်မိုးယောင်တောင် မရှိဘူးမှတ်လား…”
ညနေစောင်းက နွားကြီးပြန်လာချိန် ခပ်မာမာအပြောခံခဲ့ရတာကို မကျေနပ်တဲ့ ရိုစီက ခနဲ့ပြီး မေးတာ။
” တောင်ကျရေဆိုတာ ဒီနေရာမှာရွာ၊ ဒီနေရာမှာ ရေကြီးတတ်တဲ့ အမျိုးမဟုတ်ဘူး ကလေးမရဲ့။ ဟိုးအထက်မှာ ရွာတဲ့မိုးကြောင့် ရေလုံးက ချောင်းတစ်လျှောက် အောက်ကို အရှိန်နဲ့ ကျဆင်းလာတာ။ ဒီရေလုံးနဲ့သာ တိုးမိရင် ဆင်လိုသတ္တဝါတောင် မလွတ်နိုင်ဘူး။ သိပ်ကို အန္တရာယ်များတယ်။ ဒါကို ကလေးမတို့ မြို့မှာနေတဲ့သူတွေက အယောက်တိုင်းမသိနိုင်ပေမယ့် ငါတို့လို ကျေးလက်က လူတွေကတော့ ကလေးက အစ သိကြတယ်…”
မုဆိုးကြီးစကားကို မချေပနိုင်တာမို့ ရိုစီ နှုတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ဒီအခါမှာ တဲအောက်မှာ အိပ်တဲ့ မောင်ထွေးက…
” ဟုတ်တယ် ရိုစီ။ ဒါကို အကိုတို့လို ရိုးမကို အခြေပြုပြီးနေကြတဲ့သူတိုင်း သိထားကြတယ်။ ဒါပေမယ့် မုဆိုးကြီးလိုမျိုး ကြိုသိနိုင်ဖို့ကကျတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒါအတွက်ကြောင့် ညနေတုန်းက ခရီးကို ရှေ့မဆက်ဘဲ ဒီမှာပဲ အထိုင်ချမယ်လို့ မုဆိုးကြီးက ပြောခဲ့တာ…”
” ဟင်…အဲ့ဒီ့လိုလား။ ဒါဖြင့်လည်း အဲ့တုန်းကတည်းက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြပေါ့။ ဘာလို့ မပြောပြခဲ့တာလဲ…”
” ဪ…ဖြစ်မလာသေးခင်မှာ ပြောရင် ယုံသူရော မယုံသူရော ရောပြွန်းပြီး စိတ်၀မ်းကွဲနိုင်တာကြောင့်ပေါ့…”
မောင်ထွေးနဲ့ ရိုစီတို့ စကားပြောနေကြတာကို မုဆိုးကြီးရော ၀န်ထောက်မင်းပါ တစ်ခွန်းမှ ၀င်မပြောကြဘူး။
အသံက သူတို့ရှိရာဆီကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နီးကပ်ခဲ့တယ်။ အနားရောက်လုရောက်ခင်မှာတော့ အသံက ညနေက ရေချိုးဆင်းတဲ့ လျှိုထဲဆီကနေ ဖြတ်သန်းသွားလေတယ်။
ဒီတော့မှပဲ အားလုံးက သက်ပြင်းချနိုင်ကြတော့တယ်။
” ကဲ…အားလုံးပဲ အိပ်ကြတော့။ မနက်ကျ တောလည်မယ့်အဖွဲ့ အစောထွက်ကြမယ်…”
အိပ်ရာတွေဆီကို ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ပြန်၀င်ကုန်ကြ၏။ သို့သော် တစ်ခဏ အကြာ၌…
” အမလေး…”
ရိုစီ့ဆီက အော်သံ။
အသံကြားကြားချင်း အိပ်ရာကနေ ဝုန်းခနဲထပြီး ရောက်သွားသူက မောင်ထွေး။
အားလုံးရောက်လာပြီး မီးတွေ ဖွင့်ကြည့်တဲ့အခါမှာတော့ ရိုစီက အလွန်အမင်း ကြောက်လန့်နေပြီး မောင်ထွေးကတော့ ရိုစီ့အိပ်ရာထဲမှာ။ လက်က အိပ်ရာဆီက တစ်စုံတစ်ခုကို ဖိထားတဲ့ပုံပဲ။
” ဟေ့…မောင်ထွေး။ မင်း ဘာလုပ်တာလဲ…”
” မဟုတ်ဘူး။ မောင်ထွေးက ရိုစီ အော်သံကြားမှ ရောက်လာတာ…”
အထင်လွဲတော့မယ့် အခြေအနေကို ၀င်ထိန်းသူက မုဆိုးကြီး။
ပြီးတော့ မုဆိုးကြီးက မောင်ထွေးရှိရာဆီကို သွားလိုက်ပြီး လက်နဲ့ ဖိအုပ်ထားတဲ့ အရာကို ဆွဲထုတ်ယူလိုက်တယ်။
” အိုး…ဂေါ့…”
” ဘုရား…ဘုရား မြွေပဲ…”
မုဆိုးကြီးရဲ့ လက်ထဲမှာ ဦးခေါင်းကို အကိုင်ခံထားရပြီး ကျန်ရစ်တဲ့ ကိုယ်လုံးက လက်ကို ပြန်လည်ရစ်ပတ်ရုန်းကန်နေတဲ့ လက်ကောက်၀တ်လုံးလောက်ရှိတဲ့ မည်းပြောင်ပြောင် မြွေဟောက်တစ်ကောင်။
” မြွေဟောက်ပဲ…ရေလုံးတိုးလာမှာကို သိလို့ ရှောင်ရှားရင်း ဒီကို ရောက်လာတာ…”
မုဆိုးကြီးက မြွေဟောက်ကောင်ကို တောစပ်ဆီ ယူသွားပြီး ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
” ရိုစီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အကိုမောင်ထွေး…”
ရိုစီက ကျေးဇူးတင်စကားပြောတာ။ ၀န်ထောက်မင်းကတော့ မောင်ထွေးကို ကျေးဇူးတင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
” အားလုံးပဲ မအိပ်ခင် ကိုယ့်အိပ်ရာကို ပြန်ပြီးစစ်ဆေးကြပါ။ ကဲ…ကဲ…အိပ်ရာ၀င်ကြပေတော့…”
မုဆိုးကြီးက ဆော်သြတယ်။
အဲ့ဒီ့နောက်မှာတော့ အားလုံးပဲ ကိုယ့်အိပ်ရာကို ပြန်လည်စစ်ဆေးလိုက်ကြပြီး အိပ်ရာ၀င် အိပ်စက်ကြလေတော့တာ။
xxxxxx
မနက်အစောအချိန်…။
နေထွက်လာပြီဆိုပေမယ့် မြူခိုးတို့က တောင်သီလာတို့ဆီမှာ ရစ်ဝဲကပ်ခိုနေတုန်းပဲ။ ကျေးငှက်သာရကာတို့ အော်မြည်သံက တောတစ်ခွင်ကို လွှမ်းထားတယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့ စခန်းချရာ နေရာဆီမှာ အားလုံး အိပ်ရာက နိုးပြီး ခရီးဆက်ဖို့အတွက် ပြင်ဆငိနေကြတယ်။
မုဆိုးကြီးမုံခေါင်ကလည်း အားလုံးပြီးစီးမယ့်အချိန်ကိုစောင့်ရင်း တူမီးသေနတ်အတွက် ကျည်အသစ်ရိုက်နေတယ်။
” မုဆိုးကြီး…”
၀န်ထောက်မင်းက အသံပြုပြီး အနားကို ရောက်လာတယ်။
မုဆိုးကြီးက မော်ကြည့်လိုက်တော့…။
” ကျွန်ုပ်တို့ စခန်းကို ဒီနေရာမှာပဲ ပုံသေချထားပြီး ပစ်မယ့်အဖွဲ့ပဲ တောဆီကို ၀င်ကြတာ ပိုကောင်းမယ် ထင်တယ်…”
မုဆိုးကြီးက ကျည်ဆံကို ပြန်ရိုက်နေတယ်။
” ၀န်ထောက်မင်းရဲ့ သဘောပါ။ အဲ့ဒီ့လိုသွားချင်တယ်ဆိုလည်း ရပါတယ်…”
” အင်း ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် ဒီတောင်ကြောတွေမှာ မမြင်နိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေ ရှိနေမယ်လို့ ထင်မိတယ်။ ဒါကြောင့် လူအများကြီးသွားရင် ပစ္စည်းတွေလည်း များပြီး တောတောင်ထဲမှာ သွားရေးလာရေး နေရေးထိုင်ရေး အားလုံး အခက်တွေ့မယ်လို့ ထင်မိတယ်…”
” မှန်ပါတယ် လူများရင်တော့ နင်ပြောသလိုဖြစ်မှာ အသေအချာပဲ…”
” ဒါကြောင့် စခန်းကို ဒီမှာပဲ အထိုင်ချပြီး ပစ်မယ့်အဖွဲ့က တောကို၀င်မယ်။ အဲ့ဒီ့လို၀င်ရာမှာလည်း အဝေးကြီးကို မ၀င်လိုဘူး။ သားကောင်ရှိနိုင်မယ့် နီးရာတောကိုပဲ ၀င်တော့မယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုဆို သားကောင်ကော ရနိုင်ပါ့မလား။ ကျွန်ုပ်ကလည်း တောလိုက်မထွက်ဖြစ်တာ နှစ်အတော်ကြာနေပြီ။ ဒါကြောင့် မုဆိုးကြီးကပဲ အစစအရာရာစီစဉ်ပေးပါ။ တကယ်လို့ လိုအပ်မယ်ဆိုရင်လည်း လမ်းပြကြေး ထပ်ပေးပါမယ်…”
မုဆိုးကြီးက ကျည်ရိုက်နေမှုကို အဆုံးသတ်လိုက်ပြီး သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
” ဘာမှ စိတ်မပူပါနဲ့။ ငါ နင့်စိတ်တိုင်းကျဖြစ်အောင် အားလုံးအဆင်ပြေအောင် စီမံပေးမှာပေါ့…”
အစီအမံက ပြောင်းသွားတယ်။
၀န်ထောက်မင်းပြောသလိုပဲ တောပစ်မယ့်အဖွဲ့နဲ့ စခန်းမှာ ကျန်ရစ်မယ့်အဖွဲ့ဆိုပြီး ကွဲသွားတယ်။
အားလုံးပေါင်း ဆယ်ယောက်တိတိရှိတဲ့အထဲက ၀န်ထောက်မင်းတို့အသားအဖရယ် မုဆိုးကြီးရယ် မောင်ထွေးရယ် နောက်ပြီးတော့ သက်တော်စောင့်ဖြစ်တဲ့ နွားကြီးတို့ နှစ်ယောက်ရယ် ဖြစ်သွားတယ်။
ကျန်ရစ်တဲ့သူတွေကတော့ စခန်းဆီမှာ စားရေးသောက်ရေး စီမံပြီး လိုအပ်မှသာ လိုက်လာခဲ့ကြဖို့ မှာခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ပဲ တောဆီကို ၀င်ကြပါပြီ။
စခန်းဆီက ထွက်ပြီး မကြာခင် မုဆိုးကြီးက ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်ပြီး ပါးစပ်က တီးတိုးစကားတွေ ပြောလို့ ဟိုဒီလိုက်ကြည့်နေတယ်။
” အရှေ့ဘက်က ကျောက်နီတောင် စားကွင်းမှာ ဆတ်ရှိမယ်။ တောင်ဘက်က ရေနက်ချောင်ဘက်မှာ ၀က်အုပ်တစ်အုပ်ရှိမယ်။ ဘယ်ဟာကို ပစ်ချင်လဲ…”
မုဆိုးကြီးက ၀န်ထောက်မင်းကို မေးတာ။
၀န်ထောက်မင်းက တစ်ချက်တွေးလိုက်ပြီး…။
” ဥိးလှဖေအိမ်မှာတုန်းကတော့ ဆတ်သားက စားခဲ့ပြီးပြီ။ ဒီတော့ အခုတစ်ခါ ၀က်သွားပစ်ကြမယ်…”
” ကောင်းပြီလေ.. ငါတို့ သွားကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ ငါမှာကြားချင်တယ်။ အဲ့ဒီ့နေရာမှာ မက်မောစရာ ဘာကိုပဲ တွေ့တွေ့ နင်တို့ မထိမကိုင် မယူကြပါနဲ့…”
မုဆိုးကြီးက မှာကြားပြီးတာနဲ့ တောင်ဘက်ဆီကို ဦးတည်လှမ်းထွက်သွားခဲ့တယ်။
အားလုံးပဲ အနေုာက်က လိုက်ကြတာပေါ့။
ခရီးက နည်းနည်းလှမ်းပြီး ဗျိုက်တောနဲ့ ရွက်ကြွေတောအချို့ကို ဖြတ်ခဲ့ကြရတယ်။
နောက်တော့ လမ်းကြောင်းက အောက်ကို နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လျိုကြီးတစ်ခုဆီကို ဦစတည်သွားတယ်။
ငှက်ပျောပင်တွေ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ မြင်လာရချိန်ကျ မုဆိုးကြီးက…။
” ကဲ…အားလုံးပဲ။ အရှေ့မှာ လူးကျင်းရှိတယ်။ လူကို စုမနေကြနဲ့ နှစ်ယောက်စီ တွဲနေကြ။ သေနတ်ပါတဲ့သူနဲ့ မပါတဲ့သူ သုံးယောက်တစ်တွဲစီ တွဲလိုက်ကြတာ ပိုကောင်းမယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ လူများများစုနေရင် တော၀က်က ကျည်လာရာကို ကမူးရှုးထိုး ပြေးထိုးတဲ့အခါ ရှောင်ရခက်နေလိမ့်မယ်…”
မုဆိုးကြီးစကားကြောင့် လူသုံးယောက်တစ်တွဲ တွဲလိုက်ကြတယ်။
သေနတ်မပါတဲ့သူက ရိုစီနဲ့ မောင်ထွေးပဲ ရှိတာဆိုတော့ တစ်ဖွဲ့စီ ခွဲထွက်ရတယ်။ မောင်ထွေးက နွားကြီးတို့ဆီ ပါ၀င်သွားရပြီး ရိုစီကတော့ သူ့အဖေနဲ့အတူ မုဆိုးကြီးအဖွဲ့မှာ။
မုဆိုးကြီးက သူ့ရဲ့ တူမီးသေနတ်ကို ယမ်းထောင်းကျည်ထည့်ပြီး အသင့်ပြင်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ့အခိုက် လေသင့်လာတာမို့ ၀က်အုပ်ရဲ့ အုအုအိအိ အသံတွေကို ကြားလိုက်ကြရတယ်။
” ကဲ…အခြေအနေအရတော့ ဘေးကနေ ပန်းပြီး လူးကျင်းကို ဝိုင်းကြမယ်။ီးအချိန်က သူတို့လူးကျင်းဆီ ဆင်းကြတယ်ဆိုပေမယ့် အချို့ကောင်တွေက ငှက်ပျော်ငုတ်တူးစားချင်စားနေကြဦးမှာ။ ဒါကိုတော့ သတိထားကြ။ ပစ်ကွင်းရပြီဆိုရင် လေချွန်သံပြုကြမယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုရင် ပြိုင်တူပစ်ကြမယ်…”
အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ထွက်ခဲ့ကြတယ်။
ငှက်ပျောတောက ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ဆိုတော့ ပစ်ကွင်းကောင်းရဖို့က အတော့်ကို မလွယ်ဘူး။ ဒီလိုပဲ အရှေ့ကို တိုးရာမှာလည်း အသံမထွက်အောင်အပြင် သင်းကွဲနဲ့ မတွေ့အောင် အတော့် ဂရုစိုက်ကြရ ရှောင်ရှားနေကြရတယ်။
သွေးအေးအေးနဲ့ အချိန်အတော် ယူပြီး သွားလိုက်တော့ လူးကျင်းကို တွေ့ရပါပြီ။ ၀က်အုပ်က ဆယ်ကောင်လောက်ရှိတယ်။
ပစ်ကွင်းအတွက်ကို အသံလုံလုံနဲ့ နေရာယူကြပြီးတော့ မုဆိုးကြီးက လေချွန်သံပြုလိုက်တယ်။
တစ်ဖက် နွားကြီးတို့ဆီကလည်း လေချွန်သံ ပြန်လာခဲ့တယ်။
” ကဲ…၀န်ထောက်မင်း။ ပစ်ကွင်းရပြီဆိုရင် အချက်ပြတော့မယ်…”
မုဆိုးကြီးက နောက်တစ်ကြိမ် ပြုလိုက်ချိန်တယ်။ လေချွန်သံ အဆုံးမှာတော့…။
” ဒိန်း…ဒိန်း…ဒိန်း…”
” ဝု အု အု အီး…”
” အား…”
အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ဆီက ပစ်ခတ်သံတွေကြောင့် ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်သွားတယ်။
၀က်အုပ်ဆီက အော်သံတွေအပြင် နွားကြီးတို့အဖွဲ့ဆီက လူတစ်ယောက်ရဲ့ အော်သံကိုလည်း စူးခနဲ ကြားလိုက်ရတယ်။
ယမ်းခိုးတွေကြားမှာ ၀က်အုပ်က ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေပြီး ခေါင်းဆောင်၀က်ကြီးနဲ့အတူ သုံးလေးကောင် လဲကျနေတယ်။
ကျန်တဲ့ ၀က်အချို့ကတော့ ကမူးရှူးထိုးနဲ့ တစ်ဖက်ကို တက်ပြေးကုန်ကြတယ်။
၀က်တွေဆီက အန္တရာယ်ကတော့ အေးသွားပြီ။ သို့ပေမယ့် မုဆိုးကြီးအတွက် မအေးသေးတာက လူအော်သံ။
” ဟေး…ဘာဖြစ်တာလဲ…”
နွားကြီးတို့ဆီက တုန့်ပြန်သံ မကြားရ။ မုဆိုးကြီးတို့လည်း တစ်ဖက်တောဆီကို အပြေးအလွှား သွားကြည့်လိုက်ကြတယ်။
” ဟင်…”
သွေးအိုင်ထဲမှာ နွားကြီး သူ့အဖော်တို့ ခွေခွေလေးတွေ လဲနေကြတယ်။
မောင်ထွေးကတော့ ငှက်ပျော်ပင်တွေစုနေတဲ့ အကြားမှာ တွေ့ရတယ်။
” မောင်ထွေး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
” ၀က်ပတ်တာ…”
” ဟာ…က္စ္…”
မုဆိုးကြီး မကျေမချမ်နဲ့ ညည်းတွားလိုက်တယ်။
၀န်ထောက်မင်းနဲ့ ရိုစီတို့ကတော့ နွားကြီးတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး သွေးပျက်နေကြတယ်။
ရိုစီဆိုရင် ကြောက်စိတ်ကြောင့် ကြူကြူပါအောင် ငိုလေတာ။
မုဆိုးကြီးမှာတော့ ထင်မှတ်မထားတဲ့အဖြစ်အတွက် စိတ်ထဲ ဒေါသတခဲခဲနဲ့။
xxxxxx
တစ်ပါတ်ခန့်အကြာ…။
နွားကြီးတို့နှစ်ယောက်ကို ရွာဆီမှာပဲ သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့ကြပြီး ၀န်ထောက်မင်းတို့လည်း ခရီးစဉ်ကို ဖျက်လို့ မြို့ဆီကို ပြန်ကြတော့မယ်။
၀န်ထောက်မင်းတို့နဲ့အတူ မောင်ထွေးလည်း ြ ထမင်းချက်အဖြစ်နဲ့ မြို့ကို လိုက်ပါသွားဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတယ်။
မောင်ထွေးကို မြို့ကို ခေါ်တာ ရိုစီက ခေါ်တာ။ ဒါကြောင့် ကျေနပ်စိတ်ကဲနေတဲ့ မောင်ထွေးရဲ့ အကြည့်တွေက ရိုစီ့ဆီမှာပဲ ရွှန်းရွှန်းစားစားကို ရှိနေတယ်။
ဦးလှဖေတို့ ဝိုင်းထဲကို မုဆိုးကြီး ၀င်ရောက်လာတယ်။ ၀န်ထောက်မင်းကို နှုတ်ဆက်ပြီးတော့ မုဆိုးကြီးက မောင်ထွေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဝေးရာဆီကို ခေါ်သွားခဲ့ပြီး…။
” မောင်ထွေး…ဖြစ်စဉ်အမှန်ကို ငါသိလိုတယ်။ နင် ဘာလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ငါ့ကို ပြောပြပါ…”
မောင်ထွေးတစ်ယောက် မုဆိုးကြီးကို ညာလို့မရဘူးဆိုတာ နားလည်တာကြောင့် အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောပြလေတယ်။
xxxxxx
လူစုခွဲပြီးတော့ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ဆက်တိုးလာကြရင်း တစ်နေရာကိုရောက်တော့ နွားကြီးတို့နှစ်ယောက်က မောင်ထွေးကို သေနတ်နဲ့ အပြိုင်ချိန်လာကြတယ်။
မောင်ထွေးလည်း ထင်မှတ်မထားခဲ့တာကြောင့် ကြက်သေသေသွားတယ်။
” မကောင်းဆိုးရွား…မင်းဘာကောင်လဲဆိုတာ ငါသိတယ်။ မင်းဘယ်လောက်ကြီးပဲ စွမ်းစွမ်း သေနတ်ကိုတော့ ယှဉ်နိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား ငတိုး …”
” ဟုတ်ပါ့ဗျာ…ဟုတ်ပါ့…”
နွားကြီးတို့နှစ်ယောက် စကားတွေ ပြောနေကြတုန်း မုဆိုးကြီးတို့ဆီက လေချွန်သံကြားရတယ်။
နွားကြီးက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ လေချွန်သံ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ မောင်ထွေးရဲ့ အမြင်ဆီမှာ မလှမ်းမကမ်းက ၀က်လူးကျင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။
” ပစ်ဖို့ အချက်ပြတာနဲ့ ငါတို့ ၀က်ကို မပစ်ဘဲ သူ့ကို ပစ်မယ်…”
နွားကြီးက သူ့လူကို အချိန်ကိုက်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ လေချွန်သံက ထွက်ပေါ်လာတယ်။ မောင်ထွေးလည်း နံဘေးက ငှက်ပျော်အုံကြားကို ဒိုင်ပင်ပစ်ထိုးချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ၀က်အုပ်ဆီက ဇီဝိန်ကြွေပြီး လွင့်ပျံလာတဲ့ ဝိဥာဉ်ကို ဆွဲဆောင်လှမ်းခေါ်လိုက်မိတော့တာ။
xxxxxx
” အင်း…နင် မမှားပါဘူး အသက်အန္တရာယ်အတွက် လက်တုန့်ပြန်တာပဲ။ ငါ အဲ့ဒီ့တုန်းကတည်းက ထင်မိတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မြေပြင်မှာ ခြေရာခြေခင်း ဘာမှမရှိတာအပြင် ပစ်တုန်းကလည်း ၀င်တွေ အဲ့ဒီ့ဘက်ကို ပြေးတက်သွားတာကို ငါမမြင်မိလို့…”
မောင်ထွေး မျက်နှာ မကောင်းဖြစ်သွားတယ်။
” ကဲပါ…မအခု နင် မြို့ကို လိုက်သွားရမယ်မလား။ သူတို့ အလုပ်ကို လုပ်မှာဖြစ်တဲ့အတွက် သူတို့အပေါ်မှာ သစ္စာရှိပါ။ ဖြူစင်တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုပဲ နင်မြတ်နိုးပါလို့ ငါ မှာလိုက်ပါရစေ…”
မောင်ထွေးလည်း မုဆိုးကြီးရဲ့ စကားကို ခေါင်းညိတ်နာခံလိုက်တယ်။
” မောင်ထွေးရေ သွားကြမယ်ဟေ့…”
ဦးလှဖေက လှမ်းခေါ်နေပြီ။
” ဆရာ…ကျုပ်သွားတော့မယ်…”
မုဆိုးကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြတော့ မောင်ထွေးလည်း ကျောခိုင်းထွက်သွားခဲ့ပါပြီ။
xxxxxx
တမြေ့မြေ့နဲ့ ဝေးဝေးသွားတဲ့ ၀န်ထောက်မင်းတို့အဖွဲ့ကို ကြည့်ပြီး မုဆိုးကြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။
” မောင်ထွေး…နင် အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါစေ…”
နှုတ်ဆက်စကားမဆန်တဲ့ တီးတိုးစကား။
၀န်ထောက်မင်းတို့အဖွဲ့ကတော့ တရွေ့ရွေ့နဲ့ သရမီရွာဆီကနေ ဝေးလို့ ဝေးလို့…။
ပြီးပါပြီ။
ရေးသားသူ…ထမံ(တောင်ငူ)