ဝက်လိုက်မုဆိုး

သူတို့အဖွဲ့ “လက်ပန်ကုန်း”ရွာမှ ထွက်လာတော့ မိုးစဲကာစ ရှိသေးသည်။ တစ်ညလုံး ရွာထားသော မိုးကြောင့် လမ်းတစ်လျှောက်လုံးနှင့် လယ်ကွက် ယာခင်းများတွင် ရေက အဖွေးသား။ အညာမှာ ရွာတဲ့မိုးပေမို့ အညှိုးနဲ့ ရွာထားဟန် တူသည်။

အညာမိုးက မရွာသေးရင် အရှင်း။ ရွာမိပြန်တော့လည်း အညှိုးနဲ့ မစဲတမ်း စွေနေတတ်သည်။

ကဆုန် နယုန် ဆွေ့ဆွေ့ခုန်အောင် ပူပြင်းရာက ရွာချလိုက်သော မိုးပေမို့လားတော့ မပြောတတ်။ လောကဓာတ်တစ်ခုလုံး နွေ၏ အပူဒဏ်ကြောင့် ခြောက်သွေ့နေရာမှ တစ်ဖန် လန်းဆန်းစိုပြေလာခဲ့ပြန်လေသည်။

ပူပြင်းခြောက်သွေ့လှတဲ့ နွေကန္တာရကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရာမှ အခုလို မိုးတစ်ပြိုက်လောက် ကျပြန်တော့ သူတို့လို မုဆိုးဝါသနာအိုးတွေအတွက် တောထွက် ရန် အခွင့်ကောင်း အကွက်ကောင်းတစ်ချက်ပင် မဟုတ်ပါလား။

နှစ်တိုင်း မိုးကလေး တစ်ပြိုက် နှစ်ပြိုက် ရွာချလိုက်သည်နှင့် သူတို့တစ်တွေလို တောသူတောင်သားများအဖို့ ခွေးတစ်သိုက်နဲ့ အမဲလိုက်ထွက်ကြ သည်မှာ ရိုးရာအလုပ်တစ်ခုပမာပင် ဖြစ်နေတော့သည်။

ယခုလည်း ညကရွာသော မိုးကြောင့် သားကောင်ခြေရာ ကောင်းကောင်းထင်ပြီမို့ အမဲလိုက်ရန် “မြင့်ရွှေ” ခေါင်းဆောင်ကာ သောင်းစိန်၊ ကံလှ၊ မြမောင် တို့တစ်တွေ လှံကိုယ်စီထမ်းလျက် တောထွက်ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

မြင့်ရွှေမှာ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ သတ္တိကောင်းသည်။ ဇွဲနပဲကြီးသည်။ တောကျွမ်းသည်။ သားကောင်များနှင့် ပတ်သက်၍ ဓလေ့ထုံးစံ အသွားအလာ အထာကျွမ်းသည်။ သားကောင်အတွေ့အကြုံကလည်း မနည်းတော့။

ဝက်၊ ဆတ်၊ ကျား၊ ကျားသစ်များနှင့်ပင် မကြာခဏတွေ့ဆုံအနိုင်ယူခဲ့သူ ဖြစ်လေသည်။

သူ၏အရပ်အမောင်းက ဒေါင်ကောင်းကောင်းဖြစ်ပြီး သူကိုင်သော လက်နက်မှာ ကြံရွက်ပုံ လှံသွားတစ်ချောင်းနှင့် (၁ဝ) လက်မ ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းသာ ဖြစ်သည်။ လှံသွားမှာ (၁၄) လက်မခန့်ရှည်ပြီး မြိနေအောင် သွေးထားလျက် ဆီသုတ်ထားသည်။

သူ အားအကိုးဆုံးသော လက်နက်များကတော့ အချစ်ဆုံးသောခွေး “ရန်လုံ”နှင့် “ကြံဆုံ”တို့ပင် ဖြစ်သည်။ ရန်လုံနှင့် ကြံဆုံမှာ သခင်က တောလိုက် ကျွမ်းသလို သူတို့ကလည်း ရင်ဘောင်တန်းလိုက်နိုင်ကြသော အစွမ်းရှိသည်။ အနံ့ သို့မဟုတ် အမှတ် (သွေး) သာ တွေ့ပါက ဆတ်၊ ဝက်လို အကောင်မဆို ထားနှင့်၊ ကျား၊ ကျားသစ်တောင် ဂရုမစိုက်။ မလွတ်တမ်း အသေခံဝင်ကိုက်ရဲကြသော ခွေးညီနောင်ပင် ဖြစ်ပေသည်။

ဒါကြောင့်လည်း သူ့သခင်က သူတို့နှစ်ကောင်ကို သားသမီးရင်းချာပမာပင် ချစ်ခင်အားကိုးလှပေသည်။

“ဟေ့ … မြင့်ရွှေ၊ အခု ငါတို့ ဘယ်တောသွားကြမှာလဲ။ “ကွင်းကြီး” အင်တိုင်းဘက်လား၊ “ရွှေကျင်” ချောင်းဘက်လား”

လမ်းနှစ်ခွရောက်သဖြင့် သောင်းစိန်က ဘယ်လမ်းလိုက်ရမည် မသိသေးသဖြင့် မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ရွှေကျင်ချောင်းဘက် တက်မယ်ကွာ။ ကွင်းကြီး အင်တိုင်းဘက်က ဝါးခုတ် ကိုင်းခုတ်တွေ ထူလွန်းလို့ အမဲ သိပ်မကပ်ဘူး”

ရွှေကျင်ချောင်းဘက် သွားမည်ဆို၍ ရှေ့ကသွားသူ ကံလှ၊ မြမောင်တို့က “ရှမ်းလေပွေ”စခန်းရှိရာ လက်ယာဘက်လမ်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်ကြလေသည်။ ရွှေကျင်ချောင်းမှာ ရှမ်းလေပွေစခန်း၏ အရှေ့တောင်ဘက်တွင် တည်ရှိပြီး တစ်ချိန်က ရွှေ အကြီးအကျယ် ကျင်ရသဖြင့် ရွှေကျင်ချောင်းဟု ခေါ်တွင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

ချောင်းဘေးဝဲယာတွင် ကိုင်းတော ဖောင်းတောများရှိသဖြင့် သားကောင်များအကြိုက် ဖြစ်ပေသည်။ ချောင်းအထက်ပိုင်းတွင် အင်တိုင်းနှင့် ဝါးတောများ ကလည်း ရောယှက်ပေါက်နေသော တောဖြစ်သဖြင့်လည်း သားကောင်များက ပို၍ ပျော်ကြလေသည်။

ဝါးသလဲတော (ဝါးပင်ပေါက်တော) နှင့် ဗြစ်တောများမှာ ပြီးခဲ့သောနွေက မီးမလောင်သဖြင့်လည်း တောဝက်လို သတ္တဝါများအတွက် ခိုအောင်းရန် အလွန်ကောင်းလှသလို ချောင်းရိုးတစ်လျှောက်တွင်လည်း အစားအစာပေါလှပေရာ တောသတ္တဝါတွေအတွက် တကယ့် စားကျက်ကြီးပင် ဖြစ်နေတော့သည်။

ဒါကြောင့်လည်း တောနှင့် သတ္တဝါတို့၏အထာကို ကြေပြီးသားဖြစ်သော မြင့်ရွှေက ရွှေကျင်ချောင်းဘက်ကို ရွေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

သူတို့အဖွဲ့ ရှမ်းလေပွေစခန်းထိပ်ပိုင်း ရောက်လာသောအခါ လေတစ်ချက် သုတ်လိုက်ပြီး မိုးက တဖွဲဖွဲ ရွာလာပြန်ပါတော့သည်။ သူတို့အဖွဲ့ကို “ဦးတေ”၏ တဲစခန်းမှ ခွေးသုံးကောင်က မိုးရွာထဲထွက်ပြီး တဝေါင်းဝေါင်းနှင့် ထိုးဟောင်ပါတော့သည်။

ရန်လုံနှင့် ကြံဆုံတို့ကလည်း တစ်ဘက်မှ အကောင်များကို ပြန်လည်၍ တဟဲဟဲနှင့် သွားဖြဲကာ မာန်စောင်လိုက်ရင်း သခင်၏ အရိပ်လက္ခဏာကိုသာ စောင့်ကြည့်နေကြပါသည်။

“ဟ မြင့်ရွှေတို့ အဖွဲ့ပါလား။ မိုးထဲလေထဲ တောလိုက်ကြမလို့ ထင်တယ်။ လာကြ … ဝင်ကြဦးလေကွာ။ အချမ်းပြေ ရေနွေးလေးဘာလေး သောက်ရအောင်”

ခွေးဟောင်သံများကြောင့် ဦးတေက ခွေးများကို မာန်မဲရင်း တဲမှ ထွက်လိုက်ရာ မြင့်ရွှေတို့အဖွဲ့ကို မိုးထဲလေထဲတွင် တွေ့သဖြင့် ရေနွေးသောက် ခေါ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟေ့ ဝင်းရွှေ၊ ရေနွေးခရားနဲ့ ကြံသကာယူခဲ့ပါဟေ့။ မင်းအစ်ကိုတို့ အချမ်းပြေ ရေနွေးသောက်ရအောင်”

ဦးတေက မီးဖိုနံဘေးက သူ့သားဝင်းရွှေကို လှမ်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ် သည်။

ဝင်းရွှေက မြေရေနွေးခရားနှင့် ကြံသကာပန်းကန်ကို မြင့်ရွှေတို့အဖွဲ့ရှေ့ ချပေးရင်း-

“အစ်ကိုမြင့်ရွှေတို့ ဘယ်တော သွားကြမှာလဲ။ ဆတ်လိုက်မှာလား ဝက်လိုက်မှာလား”

“အေး မောင်မြင့်ရွှေတို့ရေ၊ မင်းညီ ဝင်းရွှေက ဝက်လိုက်ဆိုရင် သူလဲ လိုက်ချင်လို့ မေးနေတာကွ။ သူကတော့ ဝက်တွေကို အတော်မုန်းနေတာကလား။ သူ့ကြံခင်းတွေ ဝက်ဝင်စားတာ ကုန်သလောက်ပဲ။ ဒါကြောင့် သူက တောဝက်ဆိုရင် အသေသတ်ချင်နေတာ။ ဝက်လိုက်ဆိုရင် သူလဲ လိုက်မလို့တဲ့ကွ”

“ဟုတ်တယ် အစ်ကိုတို့ရ… ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်ကြံခင်းတွေ ဖျက်တဲ့ ဝက်တွေကို တွေ့ရာသင်္ချိုင်း ဓားမဆိုင်းဘဲ သူသေသေ ကိုယ်သေသေ အပြတ်တွယ်ချင်နေတာ၊ အစ်ကိုတို့ ရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ”

ဝင်းရွှေမှာ သူ့ခံစားရချက်နှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အားရပါးရ ပြောချလိုက်ပါသည်။

မှန်ပါသည်။ တကယ်ဆိုတော့လည်း တောသူတောင်သား စိုက်ပျိုးရေး သမားများအတွက် တောဝက်လိုသတ္တဝါများမှာ အဖျက်သမားရန်သူသက်သက်များပင် မဟုတ်ပါလား။

xxx xxx xxx

မိုးက စဲသွားသော်လည်း လေကထန်ဆဲ။ သူတို့အဖွဲ့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြပြန်သည်။ ဦးတေတို့တဲမှ တောင်ဘက်စူးစူးသို့ တစ်မိုင်လောက် သွားသောအခါ ရွှေကျင်ချောင်းသို့ ရောက်ကြလေသည်။ မြင့်ရွှေတို့အဖွဲ့တွင် လူသစ် ဝင်းရွှေတစ်ယောက် တိုးလာသလို ဝင်းရွှေ၏ ခွေးသုံးကောင်မှာလည်း တစ်ဖွဲ့တည်း ပါလာလေတော့သည်။

ခွေးများမှာ အစတွင် တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် ရန်စောင်နေကြသေးသော်လည်း သခင်များ၏ မာန်မဲမှုကြောင့် အဖွဲ့ဖြစ်သွားကြလေသည်။

ဝင်းရွှေမှာ အတွေ့အကြုံမရှိသေးသော လူသစ်ဖြစ်သည့်အပြင် လူငယ်လည်းဖြစ်သဖြင့် ခေါင်းဆောင်မြင့်ရွှေက ဝက်တွေ့ရင် အလောတကြီး အရမ်း မဝင်ရန်နှင့် သူတို့နှင့် သိပ်မခွာရန် မှာကြားသွန်သင်နေရပါသည်။

သူတို့အဖွဲ့ ချောင်းရိုးတစ်လျှောက် နာရီဝက်ခန့် လျှောက်မိကြသောအခါတွင် ဝက်သိုးထီးပိုး တစ်ကောင်၏ ခြေရာအသစ် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကို စတင်တွေ့ရကြသည်။

ဝက်သိုးထီးပိုး ခြေရာမှာ နွားမတန်းခြေရာလောက်ကြီးနေသဖြင့် အနေအထားမှာ လူခါးစောင်းလောက်ရှိလိမ့်မည်ဟု အတွေ့အကြုံအရ ခန့်မှန်းကြ လေသည်။

ချောင်းကမ်းပါးတစ်လျှောက် ထိုးလှန်ထားသော ကျောက်ခဲသလဲ မြေလွှာများမှာ ထယ်ထိုးထားသလားပင် အောက်မေ့ရလေသည်။

ဝက်ခြေရာမှာ ချောင်းဖျားပိုင်းသို့ ဦးတည်လျက် သွားနေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ချောင်းလက်တက်အဆုံး တစ်နေရာသို့ ရောက်သောအခါ အခြားဝက်တစ်အုပ် ခြေရာက ပေါ်လာပြန်လေသည်။ ခြေရာများကို ကြည့်ရခြင်းအားဖြင့် အကြီးအငယ် အရွယ်အလတ် အားလုံးအကောင် (၁ဝ) ကောင်ထက်မနည်း ရှိပေမည်။

“ဟေ့ သောင်းစိန်တို့ ကံလှတို့ မြမောင်တို့၊ ဒီအကောင်အုပ်ကို ငါတို့ လိုက်ကြမယ်ဟေ့။ ခွေးသံကိုလဲ နားထောင်၊ လူလဲ မကွဲစေနဲ့။ အရေးအကြောင်းဆို ကူညီနိုင်အောင်”

“အေး… တို့အတွက်တော့ စိတ်ချပါကွာ။ ဝင်းရွှေအတွက်သာ မင်း ကြည့် တာဝန်ယူဟေ့။ အတော်ကြာ မလည်မဝယ်နဲ့ ခံနေရမှာစိုးလို့”

သူတို့ ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့် ခြေရာရင်းအတိုင်းလိုက်ခဲ့ကြရာ ဝက်အုပ်ခြေရာမှာ အရှေ့ဘက်ချောင်းကမ်းပါးပေါ်သို့ တက်သွားကြလေသည်။

ရန်လုံ၊ ကြံဆုံနှင့် ဝင်းရွှေ၏ ခွေးသုံးကောင်အဖွဲ့မှာလည်း ဝက်အုပ်ခြေရာ တွေ့ကတည်းက ပြေးလိုက်သွားကြရာ ဘယ်ဆီ ဘယ်ဌာန ရောက်ကုန်ကြမှန်းပင် မသိတော့။

ဝက်အုပ်ခြေရာများက အင်တိုင်းတောကို ဖြတ်ကာ ဗြစ်တောရှိရာ ဦးတည်သွားနေကြလေသည်။ ဗြစ်တောအစပ်သို့ ရောက်သောအခါ ဝက်အုပ် ခြေရာမှာ ရပ်တန့်သွားကြပြီး ဗြစ်တောထဲ ဝင်ကြရမည့်အစား ဆန့်ကျင်ရာဘက်ရှိ ဝါးတောရှိရာသို့ အားကုန် ကြောက်လန့်တကြား ပြေးထားသော လက္ခဏာ များကို ထူးဆန်းစွာ မြင်တွေ့ကြရလေသည်။

“ဟ မြင့်ရွှေ၊ ဒါက ဘာသဘောလဲကွ လာကြည့်စမ်း။ ဒီဝက်အုပ်ခြေရာက ဗြစ်တောထဲ ဝင်မယ်လုပ်ပြီးမှ မဝင်ဘဲ ဝါးတောရှိရာ တအားစွတ်ပြေးထားတယ်ကွ၊။ ငါ့အထင်တော့ ခွေးတွေနဲ့ တို့တစ်တွေအသံကို ကြားပြီး လန့်ပြေးတယ်လို့ ထင်တာပဲ”

ရှေ့ဆုံးက ခြေရာခံပြီး လိုက်နေသော မြမောင်က ဝက်အုပ်ခြေရာများကို ပြပြီး သူ့ထင်မြင်ချက်ပါ ရော၍ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အေး… ငါ တို့အနံ့နဲ့ ခွေးသံတွေကြားလို့ ပြေးတာလား ဘာလားတော့ အတတ်မပြောနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အန္တရာယ်တစ်ခုခုကို မြင်လို့ပြေးတာတော့ သေချာတယ်ကွ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ လိုက်မှာသာ လိုက်စမ်းပါ။ လမ်းဆုံးတော့ ရွာတွေ့လိမ့်မပေါ့”

ဤသို့ပြောဆို ဝေဖန်နေကြစဉ်မှာပင် သူတို့တစ်တွေ၏ ရှေ့တော်တော်ဝေးဝေးဆီက တအိုင်အိုင်နှင့် ခွေးများအစ်သံကို မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ကြလေ သည်။

“ဟော နားထောင်ကြစမ်း၊ ခွေအစ်သံမို့လား။ ဝက်အုပ်နဲ့တွေ့နေပြီကွ။ လိုက်ကြစမ်း … မြန်မြန်လိုက်ကြစမ်း”

မြင့်ရွှေမှာ သူ့အဖွဲ့တွေကို ခပ်လောလောလေးပြောရင်း သူကိုယ်တိုင်လည်း ခွေးသံများကြားရာဆီသို့ တစ်ချိုးတည်း ပြေးတော့သည်။

ခွေးဟောင်သံများက တဖြည်းဖြည်း သဲသဲကွဲကွဲ ကြားလာရသည်။

“ ဝေါင်း… ဝေါင်း… ဝေါင်း… ဝေါင်း… ဝေါင်း”

“အစ် … အစ် … အိုင် … အိုင် … ဂိန်”

ထူးဆန်းနေသည်က ခွေးဟောင်သံများမှာ တစ်နေရာတည်းက မဟုတ်။ နှစ်နေရာက နှစ်သံ ထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဝေါင်း ဝေါင်း ဝေါင်း” ဆိုသော ခွေးဟောင်သံများက ရှေ့တူရူမှဖြစ်ပြီး “အိုင် အိုင် အိုင်” ဆိုသော ခွေးသံများက လက်ဝဲဘက် ဗြစ်တောထဲမှ ကြားရခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဝက် နှစ်သင်းကွဲသွားလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် ထီးပိုးဝက်ကြီးနှင့် ဝက်အုပ် တခြားစီ ခွဲတွေ့နေပြီနဲ့တူတယ်”

“ဟေ့ သောင်းစိန်တို့ ကံလှတို့၊ ဟိုရှေ့လှမ်းလှမ်းက တဝေါင်းဝေါင်းနဲ့ ဟောင်နေတာ ရန်လုံနဲ့ ကြံဆုံရဲ့အသံကွ။ မင်းတို့ အဲဒီရောက်အောင်လိုက်ကြ။ ငါနဲ့ ဝင်းရွှေကတော့ ဒီဗြစ်တောထဲက တအိုင်အိုင်အော်နေတဲ့ သူ့ခွေးအုပ်ဆီ ဝင်ကြမယ်”

“ကိုင်း မြန်မြန်လိုက်ကြဟေ့။ အတော်ကြာ လွတ်ကုန်ဦးမယ်”

မြင့်ရွှေက သောင်းမြင့်တို့ကိုပြောပြီး ဝင်းရွှေကိုခေါ်လျက် လှံများကို အရန်သင့်ကိုင်ကာ အသံကြားရာ ဗြစ်တောဆီသို့ အပြေးဝင်လိုက်သွားကြပါတော့သည်။

“ဖေ့သားကြီးတွေ ငါတို့လာပြီဟေ့။ ဝိုင်းထား … ကိုက်ထားပါတော့လား၊ မလွတ်စေနဲ့ကွ”

ဝင်းရွှေက သူ့ခွေးအုပ်ကို အော်၍ အားပေးရင်း သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ခွေးဟောင်ရာသို့ တဇွတ်ထိုး ပြေးဝင်သွားလေသည်။

ခွေးများမှာ သခင့်အသံကို ကြားရသဖြင့် အားတက်လာကာ ဇွတ်ဝင် ကိုက်လိုက်၊ အော်ပြီး ထွက်ပြေးလိုက်နှင့် ဝရုန်းသုံးကား ဖြစ်နေပေသည်။

“ဟေ့ ဝင်းရွှေ … အရမ်းမဝင်နဲ့ဟေ့။ ဒီမှာ သစ်ခြေရာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီး တွေ့ထားတယ်ဟ”

မြင့်ရွှေက ခြေရာခြေကြောင်းကို သတိထားကြည့်လိုက်ရာ ဝက်ခြေရာအစား သစ်ခြေရာ အသစ်စက်စက်ကို တွေ့ရသဖြင့် အော်ပြီး သတိပေးလိုက်ပါသည်။

သို့သော် သတိပေးသံက မမီ။ နောက်ကျသွားပေပြီ။ ဝင်းရွှေမှာ ဝက်အထင်နှင့် လှံကို ရှေ့ခင်းကာ ဗြစ်တောထဲသို့ ငုံ့ပြီး တိုးဝင်ပြီးသားဖြစ်နေသော ကြောင့်ပင်။

ဗြစ်တောထဲ ရောက်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်တည်း အဝါပေါ် အမည်းကွက်များပါသည့် သတ္တဝါကောင်ကြီးက “ဂူး… ဂီး” ဟု မာန်သွင်းကာ ဝိုင်းထားသော ခွေးများကို အလျဉ်းဂရုမစိုက်တော့ဘဲ လူသတ္တဝါ ဝင်းရွှေအပေါ်သို့ လွှားခနဲ ခုန်အုပ်လိုက်ပါတော့သည်။

ဝင်းရွှေအဖို့ လုံးဝမထင်မှတ်သော သတ္တဝါနှင့် ပက်ပင်းတွေ့လိုက်သောအခါ အတွေ့အကြုံလုံးဝမရှိသူပီပီ ထူပူခေါင်းနပန်းကြီးသွားလျက် လက်ထဲမှ လှံကိုပင် လုံးဝသတိမရတော့။ အံ့အားသင့် ကြက်သေသေသွားလေတော့သည်။

ကံကောင်းထောက်မသည်မှာ သစ်ဆင်ကြီး ခုန်အုပ်ချိန်တွင် ခွေးတစ်ကောင်ကလည်း ဝင်ဆွဲသည်နှင့် ကြုံသွားရာ သစ်ဆင်ကြီးမှာ ချိန်သားကို မကိုက်ဘဲ ဝင်းရွှေကို တိုက်လှဲချလိုက်သလို ဖြစ်သွားပါသည်။

ဝင်းရွှေခမျာ သစ်ဆင်ကြီး၏ ခုန်အုပ်တိုက်ချလိုက်မှုကြောင့် ပက်လက် လန်ကျသွားသော်လည်း ကြောက်ကန်ကန်ကာ လှံနှင့်ပင် ထိုးလိုက်ပါသေးသည်။

လှံသွားက သစ်ဆင်ကြီး၏ နံဘေးကိုပင် ထိုးလိုက်သော်လည်း အားမပါခြင်း၊ အရေပျော့နွဲ့သော သတ္တဝါဖြစ်ခြင်းကြောင့် ကြက်ပေါင်ရာဘာတုံးကြီး ကို ထိုးလိုက်သလို အသားတွင် စူးဝင်မသွားဘဲ ထုံခံပြန်ထွက်သွားပါသည်။

သစ်ဆင်ကြီးမှာ ဒဏ်ရာအကြီးအကျယ် မရသော်လည်း မိမိကိုယ်ကို လာရောက်ထိုးမိသော လှံကို လက်နှင့်ပုတ်ထုတ်လိုက်ရာ လှံမှာ အဝေးသို့ လွင့်စင်သွားပါတော့သည်။

လက်ချည်းသက်သက် မည်သို့မှ မတတ်နိုင်တော့သည့်အဆုံး ဝင်းရွှေခမျာ “လာကြပါဦး … ကယ်ကြပါဦးဗျ” ဟုသာ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်ရပါတော့သည်။

မြင့်ရွှေအဖို့ ဗြစ်တောတစ်ခု ခြားနေသဖြင့် ချက်ချင်း ဘာမျှမတတ်နိုင်။ ပါးစပ်မှသာ အားပေးစကား သတိပေးစကား အော်ပြောလိုက်ရပါသည်။

“ဝင်းရွှေ ငါလာပြီဟေ့ … မကြောက်နဲ့။ ပါးစပ်ထဲ လက်ထိုးခံထား”

မြင့်ရွှေ၏ သတိပေးသံကြားမှ ဝင်းရွှေမှာ အားတက် သတိဝင်လာပြီး ပြောသည့်အတိုင်း သစ်ဆင်ကြီး၏ အာခေါင်နီနီကြီးထဲသို့ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့်ပင် လက်ဖျန်တစ်ခုလုံး ကန့်လန့်ဖြတ် လျှိုသွင်းလိုက်မိပါတော့သည်။

သစ်ဆင်ကြီးမှာ ပါးစပ်တွင်းသို့ ရောက်လာသော လက်ဖျန်တစ်ခုလုံးကို ကြိတ်ဝါး ခါယမ်းလိုက်ရင်း ရှေ့လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ကို ကုတ်ခြစ်ပြီးသား ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

ဝင်းရွှေမှာ နာကျင်လွန်းသဖြင့် မျက်စိများ ပြာဝေသွားကာ “အမလေး … သေပါပြီဗျ” ဟု တစ်ချက်အော်ရင်း သတိမေ့မျောသွားပါတော့သည်။

xxx xxx xxx

သခင်၏ အော်သံကြောင့်လားတော့ မပြောတတ်။ ခွေးသုံးကောင်စလုံး သစ်ဆင်ကြီးကို ဝိုင်း၍ ဝင်ဆွဲကြရာ ငြိမ်သက်နေသော ဝင်းရွှေကို လွှတ်လျက် ခွေးများရန်ကို ခုခံတိုက်ခိုက်နေရပြန်တော့သည်။

ဤသည်ကပင် မြင့်ရွှေအတွက် အခွင့်အရေးကောင်း တစ်ကွက် ရလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

ခွေးများကို မဲနေစဉ် မြင့်ရွှေမှာ ဝင်းရွှေ၏ လွင့်စင်သွားသော လှံကို ကောက်ပြီး ရှေ့သို့ခပ်သွက်သွက် တိုးဝင်သွားနိုင်ခဲ့လေသည်။

ဝင်းရွှေခမျာမှာတော့ မြေပြင်ထက်တွင် အသက်မဲ့နေသလို ငြိမ်သက်နေဆဲပင်။

သစ်ဆင်ကြီး၏ အန္တရာယ် မကင်းသေး၍ မြင့်ရွှေမှာလည်း ဝင်းရွှေအား လှည့်ကြည့်ရုံမှတစ်ပါး မည်သို့မျှ မကူညီနိုင်သေး။ ခွေးများနှင့် သစ်ဆင်ကြီးတို့၏ အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး ဘ,တစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန် သတ်ပုတ်နေကြသော တိုက်ပွဲကိုသာ စောင့်ကြည့်နေရတော့၏။

ခွေးတစ်ကောင်မှာ သစ်ဆင်ကြီး ပုတ်လိုက်သော လက်သည်းဒဏ်ရာနှင့် ပက်လက်လန် လွင့်သွားသလို တခြားတစ်ကောင်မှာလည်း သစ်ဆင်ကြီး၏ ပါးစပ်ထဲတွင် အခဲခံလိုက်ရပါတော့သည်။

အကွက်ကောင်းကို ချောင်းနေသော မြင့်ရွှေအဖို့ ပေါ်ပေါက်လာသော အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံ။ သူ၏ လှံကို အားမာန်အပြည့်သွင်းကာ သစ်ဆင်ကြီး၏နံဘေး လက်ပြင်နေရာသို့ ပစ်ထိုး ထိုးချလိုက်ပါတော့သည်။

မြိနေအောင် သွေးထားသော သူ၏ လှံသွားက တာဝန်ကျေပွန်စွာ ညာဘက်လက်ပြင်မှ ဘယ်ဘက် လက်ပြင်သို့တိုင် ထိုးဖောက်သွားပါတော့သည်။

သစ်ဆင်ကြီးမှာ ပါးစပ်ထဲမှ ခဲထားသော ခွေးကို လွတ်ချလိုက်ပြီး “အာဝူး… ဝူး” ဟု တစ်ချက်အော်လိုက်ရင်း နောက်ကျွမ်းပစ်လိုက်ရာ မြင့်ရွှေ၏ ရှေ့နားသို့ ကျလာပါတော့သည်။

အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်ပြီးသား မုဆိုးတစ်ဦးပီပီ မြင့်ရွှေမှာ နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ပစ်ကျလာသော ကျားနက်ကြီး၏ လည်မျိုနေရာကို မိမိရရ ဝင်းရွှေ၏ လှံဖြင့် အင်အားရှိသမျှ ဖိထိုးထားလိုက်ပါတော့သည်။

အမြီးမှ ဦးခေါင်းအထိ (၆) တောင်မျှရှိပြီး အဝါထဲတွင် အနက်ချိတ်များဖြင့် ကြီးမားလှသော သစ်ဆင်အိုကြီးကား ဝက်လိုက်မုဆိုးကြီး မြင့်ရွှေ၏ လှံချက်ဖြင့် အသက်ထွက်ခဲ့ရပေပြီ။

မျက်လုံးများပွင့်လျက် လုံးဝ ငြိမ်သက်သွားမှ မြင့်ရွှေမှာ ဖိထိုးထားသော လှံချက်ကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး ဝင်းရွှေဆီသို့ အပြေးသွားပွေ့ထူလိုက်ကာ သတိရအောင် ပြုစုနေရတော့သည်။

ဝင်းရွှေ၏ ဒဏ်ရာမှာ ရင်ဘတ်တွင် လက်သည်းကုတ်ရာ အစင်းကြောင်းများနှင့် လက်ဝဲဘက် လက်ဖျန်အသားများ စုတ်ပြတ်ပေါက်ပြဲသွားခြင်းသာ ဖြစ်ပေသည်။

ကံကောင်းသည်မှာ သစ်ဆင်အိုကြီးဖြစ်၍ သွားများ တုံးနေသည်က တစ်ကြောင်း၊ လက်လျှိုသွင်းလိုက်စဉ်က ပါးစောင်ရင်းထိ ရောက်သွားသဖြင့် အစွယ်နှင့်လွတ်၍ နောက်ပိုင်းသွားများနဲ့သာ အဝါးခံရခြင်းဖြစ်၍ တစ်ကြောင်း ဒဏ်ရာမှာ ထင်သလောက် မဆိုးဝါးလှပေ။

သို့သော် အတွေ့အကြုံမရှိ ပွဲမတိုးဖူးသေးသော မုဆိုးလက်သစ် လူငယ်တစ်ယောက်မို့ အကြောက်လွန်ပြီး သတိလွတ် မေ့မျောသွားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ပေ သည်။

မြင့်ရွှေ၏ ပြုစုမှုကြောင့် ဝင်းရွှေတစ်ယောက် ပြန်လည်သတိရလာသောအခါ ရရှိထားသော ဒဏ်ရာများကို တောတွင်းအရေးပေါ် ဆေးဘိစပ် (ဂျာမဏီရွက်) တို့ကို ကြိတ်ကာအုံပြီး ပုဆိုးတစ်ထည်နှင့် ပတ်စည်းပေးလိုက်ရပါသည်။

သောင်းစိန်၊ ကံလှနှင့် မြင့်မောင်တို့အဖွဲ့မှာ အချိန် (၄ဝ) ကျော် ဝက်မကြီးတစ်ကောင်နှင့် အချိန် (၂ဝ) ခန့် ဝက်ကလေးတစ်ကောင် ရရှိခဲ့ကြပေရာ ပျော်မဆုံး ရွှင်တပြုံးပြုံးနှင့် ထမ်းပိုးပြီး ပြန်လာကြပါည်။

ထမ်းပိုးလာသော ဝက်နှစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရသော ဝင်းရွှေအဖို့ သူ၏ ဒဏ်ရာအနာကိုပင် သတိရပုံမပေါ်။ အားရဝမ်းသာနှင့် ဝက်သေများကို ကြည့်ကာ အရူးပမာ ကြိမ်းဝါးနေပါတော့သည်။

“ကိုင်း.. ဖျက်လိုက်ကြဦးလေ ငါကြံခင်းကို။ စားလိုက်ကြပါဦးလား…ငါ့ ကြံပင်တွေကို။ ငါ့ကြံတွေကို စားတဲ့ နင့်တို့ရဲ့အသားကို ငါကိုယ်တိုင် ကောင်းကောင်းကြီး ချက်စားပစ်မယ်”

ဝင်းရွှေတစ်ယောက် ဝက်သေများကို ကြည့်ကာ အားရကြည်နူး အမြူးကြီး မြူးနေပြီး အရူးကြီးတစ်ယောက်လို ကြိမ်းဝါးနေသည်နှင့်အမျှ ကျန်မုဆိုး အဖွဲ့များမှာလည်း ကျားဈေး၊ သစ်ဈေးကောင်းသော အချိန်တွင် မမျှော်လင့်ဘဲ ရလိုက်သည့် သစ်ဆင်သေကြီးကို ကြည့်ကာ အတွေးကိုယ်စီဖြင့် ရရှိလာမည့် ငွေကြေးပမာဏကို မြင်ယောင်နေကြပြီး ပျော်မဆုံး မော်မဆုံး တပြုံးပြုံး ဖြစ်နေ ကြပါတော့သည်။

(ဝက်လိုက်မုဆိုး မြင့်ရွှေ ပြောပြချက်ကို ပြန်လည် ဖောက်သည်ချခြင်း ဖြစ်သည်။)

စပယ်ဦး မြန်မာဝတ္ထုတိုမဂ္ဂဇင်း
၁၉၉ဝ-ပြည့်နှစ်၊ အောက်တိုဘာလ။
စာအုပ်အမှတ် (၆၉)

– ပြီး –

စာရေးသူ – မန္တလာသား
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ