————-
“အမေ…ဒီမှာ ခဏနေဦးနော်…သား…ဆေးလိပ်သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်”
“အမေတို့ ဘယ်ရောက်နေပြီလဲသား…”
အမေအိုက စကားပြန်မရလိုက်သော်လည်း မျက်ရည်တွေ စီးကျလာသည်။ ညကတည်းက သူအိပ်ပျော်နေပြီထင်ပြီး သားနှင့်ချွေးမ ပြောကြသည့်စကားကို ကြားပြီးဖြစ်သည်။
“ရှင့်အမေ အကန်းကို ကျွန်မက ပြုစုဖို့ ရှင့်ကို ယူခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ မနက်ဖြန်မှ ရှင်…ဒီအကန်းကို သွားပြီးတော့ တစ်နေ့ရာမှာ မထားခဲ့ဘူးဆိုရင် ရှင်လည်းပြန်မလာနဲ့။ ကျွန်မ အဆိုးလည်း မဆိုနဲ့နော်”
အမေအို မျက်ရည်တွေကိုသုတ်လိုက်ပြီး ခြေသံကို နားစွင့်နေသည်။ သူ့သားလေးက ဆိုးမည်မထင်။ သူ့ကိုစွန့်ပစ်ခဲ့တာ ဟုတ်မည်မထင်။ အချိန်တွေကြာသွားသည်။ ခြင်တွေကိုက်လာသည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါလေးကို ရမ်းရင်းက ခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့်
“သားလားဟင်…အမေ ဗိုက်ဆာနေပြီလား…အမေ့ကို မုန့်လေးတစ်ခုလောက် ကျွေးပါလား”
“ဒကာမကြီး ဘယ်ကလာတာလဲ…ဒီမှာတစ်ယောက်တည်း ဘာလုပ်နေတာလဲ…မျက်စေ့မမြင်ဘူးနဲ့ တူတယ်”
“သား…သားလားဟင်” ဟုမေးလိုက်သည်။
“ဒကာမကြီး သားမဟုတ်ဘူး။ ဦးဇေင်းပါ…ဒီကျောင်းကပါ”
“အလို…သံဃာတော်ပါလား…ကန်တော့ပါဘုရား…သားလေမှတ်လိုပါ”
“ဒကာမကြီးသားက ဘယ်သွားလို့လဲ”
“ဆေးလိပ်သွားဝယ်ဦးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာကြာလှပေါ့ဘုရား။
ပြန်လည်း မလာဘူး။ တပည့်တော် ဆာလှပြီဘုရား။ ထင်ပါတယ် သူတို့ တပည့်တော်ကို ပစ်သွားကြပါပြီနဲ့တူတယ်”
“အကြောင်းစုံ ပြောပြပါလား ဒကာမကြီး”
အမေအိုက သူမ၏ အကြောင်းများကို ဦးဇင်းအားပြောပြနေသည်။ မျက်မမြင် လူပိုတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့် သူ့ကို နောက်ဆုံးတွင် မကြည်ဖြူသဖြင့် စွန့်ပစ်မည်ထင်ကြောင်းပြောကာ ငိုချလိုက်သည်။
“အို…ကြီးလှတဲ့ ဒုက္ခတွေပါလား…အေးလေ…ဒကာမကြီးသား လာပြီးတော့ ပြန်ခေါ်မှာပါ တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက် ဦးဇင်းကျောင်းမှာ စောင့်ကြည့်ပါလား…လာ…လာဆွမ်းကျန်လေးမရှိလည်း ဌက်ပျော်သီးလေးလောက်တော့ စားလို့ရမယ်ထင်တယ်”
ဦးဇင်းလေးက အမေအိုကိုတွဲကာ ကျောင်းထဲကိုခေါ်ရန်ပြင်လိုက်သည်။
အမေအိုက ထလိုက်ရာတွင် အင်္က ျီထဲက မှတ်ပုံတင် ထွက်ကျသွားသည်။ ဦးဇင်းလေးက မှတ်ပုံတင်ကို ကောက်ကြည့်လိုက်ပြီး ငေးငိုင်နေသည်။ အမည်၊ နေရပ်အားလုံး ကျွမ်းဝင်ဖူးသည့်နေရာများဖြစ်နေသည်။ သေချာသွားပြီ။ တွေ့လိုက်ကတည်းက စိတ်ထဲတွင် ရင်းနှီးနေသလိုဖြစ်နေသည်မှာ အခုတော့ရှင်းသွားသည်။
“ဒကာမကြီး…လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်လောက်က သားတစ်ယောက်ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ရောင်းစားသွားဖူးသလား”
“ဟင်…ကိုထွေး…ကိုထွေးလေးလာဟင်”
“ဒကာမကြီး ဦးဇင်းဘွဲ့အမည်က ဝိမလလို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဘုရားသားတော်ပါ ဒကာမကြီး။ ချမ်းသာစွာနေပါ။ ကပ္ပိယကြီးက ထမင်းလာပေးလိမ့်မယ်”
#တင်ညွန့်
လေးစားစွာဖြင့်