°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
#စာရေးဆရာ -ဇေယန(ရာမည)
နှစ်ပေါင်းများစွာမပြုပြင်ပဲထားခဲ့တဲ့ တန်ဆောင်းတစ်ခုအတွင်းကနေ ဖယောင်းတိုင်မီးအလင်းရောင် မှိန်ပြပြက သူ့အထွာနဲ့သူအလင်းဓါတ်ကိုပေးနေခဲ့တယ်။ ဖယောင်းတိုင်မီးအလင်းရောင်ကြောင့် အမှောင်ထုကိုခိုပြီး တွယ်ကပ်နေကြတဲ့ လင်းနို့တွေရဲ့အော်မြည်သံကလဲ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညအချိန်အခါမှာ ရံဖန်ရံခါထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
လူရိပ်လူခြေမရှိ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေတဲ့ တန်ဆောင်းထဲမှာတော့ အောင်မြတ်သာတို့ဆရာတပည့်သုံးယောက်ကငြိမ်သက်စွာထိုင်ပြီး သမထကိုမြင့်သထက်မြင့်အောင် အားထုတ်နေခဲ့ရာ ခန္ဓာကိုယ်မှာရှိတဲ့မွှေးညှင်းနုလေးတွေရဲ့လှုပ်ရှားမှုကအစ သတိထားမိလာတဲ့အဆင့်ထိရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် …
“ တရားဖြုတ်ပြီးတာနဲ့ တောင်ဘက်စူးစူးကိုသွားပါ… ထမင်းအိုးသုံးလုံးချက်လောက်သွားပြီးတာနဲ့ အုတ်ကျိုးအပျက်တွေအတိဖြစ်နေတဲ့စေတီပျက်တစ်ဆူကိုမြင်ရလိမ့်မယ်၊ စေတီပျက်ကိုတွေ့ရင် သူ့ဘေးလမ်းကနေ တောင်ပေါ်ကိုဆက်တက်ပါ..တောင်ပေါ်ရောက်ရင် ဆရာအဆက်ဆက်တည်လို့မရခဲ့တဲ့ စေတီတစ်ဆူကိုတွေ့အောင်ရှာပြီး သာသနာပြုပါလူလေး” ဆိုတဲ့အသံကိုရှင်းလင်းပြတ်သားစွာကြားလိုက်ရတယ်။
အောင်မြတ်သာလဲ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကို စိတ်ထဲမှတ်ထားပြီး တရားဖြုတ်ပြီးတဲ့အချိန်ရောက်တော့ တပည့်နှစ်ယောက်ကိုအကျိုးအကြောင်းပြောပြကာ တောင်ဘက်စူးစူးဆီကိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။
ရာသီစက်ဝန်းက ဆောင်းရာသီဘက်ကိုလှည့်ပြီဖြစ်တဲ့အတွက် အရုဏ်တက်ချိန်မှာ အတားအဆီးမဲ့စွာကျဆင်းနေတဲ့နှင်းမှုန်တွေကိုအံတုပြီး ခရီးဆက်လာခဲ့ရာ ညောင်ညိုပင်အောက်မှာ မီးမွှေးပြီးအကြော်ရောင်းနေတဲ့ လမ်းဘေးဆိုင်တစ်ခုနားကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
“ ငါ့တူတို့ အကြော်လေးအားပေးသွားပါဦး… အခုမှဆိုင်စထွက်တာဆိုတော့ စျေးဦးပေါက်အနေနဲ့ အကြော်တွေပိုထည့်ပေးပါမယ်”
အနက်ရောင်ကနေ အဖြူရောင်သို့ကူးပြောင်းစပြုနေတဲ့ ဆံပင်ကို တစ်ပတ်လျှိုထုံးပြီး ချည်စောင်ကိုခြုံထားတဲ့ အကြော်သည်မိန်းမကြီးစကားကြောင့် အောင်မြတ်သာ ရှေ့ဆက်မသွားတော့ပဲ ခုံပုလေးတွေချထားတဲ့စားပွဲဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ ဘာအကြော်တွေများစားကြမလဲကွယ့်…အရီးဆိုင်မှာတော့ ကြက်သွန်ကြော်၊ ပုစွန်စာရွက်ကြော်နဲ့ ဘူးသီးကြော်တွေရပါတယ်”
“ အကြော်စုံ နှစ်ပွဲပဲချပေးပါအရီး… “
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် ဆိုင်ရှင်မိန်းမကြီးက အငွေ့တစ်ထောင်းထောင်းထနေတဲ့အကြော်တွေကိုပန်းကန်နဲ့ထည့်ပြီးလာချပေးရင်း
“ ငါတူတို့အသံနားထောင်ရတာ ဒီအရပ်ကမဟုတ်သလိုပဲ.”
“ ကျုပ်တို့က အညာဘက်ကလာကြတာပါ… ဒါနဲ့ ဒီအနီးတစ်ဝိုက်မှာ စေတီပျက်တစ်ဆူရှိတယ်ဆိုတာဟုတ်လား အရီး”
“ အော် စေတီပျက်က ရှေ့ကလှည်းလမ်းအတိုင်းဆက်သွားရင် တွေ့ပါလိမ့်မယ်… လူလေးတို့က စေတီပျက်ကိုရှာပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ”
အကြော်သည်မိန်းမကြီးစကားကြောင့် တောက်ရက လွယ်အိတ်ထဲကနေ ပုတီးကုံးကိုထုတ်ပြလိုက်ပြီး
“ ကျုပ်တို့က နယ်တကာလှည့်ပြီး အဓိဌာန်ဝင်နေကြတဲ့သူတွေဖြစ်လို့ မေးကြည့်တာပါ”
“ သာဓု သာဓု သာဓုပါကွယ်… အသက်လေးတွေကလဲငယ် ဘုရားတရားလဲလုပ်ဆိုတော့ အားကျမိပါတယ်.. အရီးတို့ကတော့ စားဝတ်နေရေးအတွက်ရုန်းကုန်နေဆဲမို့ စိတ်ထဲရှိတိုင်းမလုပ်နိုင်သေးပါဘူး… ကဲကဲ အကြော်တွေမအေးခင်စားလိုက်ကြပါဦး”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ ရှေ့မှာရှိတဲ့အကြော်တွေကို စားပြီးတာနဲ့ ကျသင့်ငွေကိုရှင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ လှည်းလမ်းအတိုင်းနာရီဝက်လောက်လမ်းလျောက်ပြီးချိန်မှာတော့ အုတ်ကျိုးအပျက်တွေပုံထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ စေတီပျက်တစ်ဆူကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဆရာ ဒါကစေတီပျက်ပဲဖြစ်မယ်.. ကျွန်တော်တို့ ဒီအနီးနားမှာ တောင်ပေါ်တက်လို့ရမယ့်လမ်းရှိမရှိရှာကြည့်လိုက်ပါဦးမယ်”
သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရက စေတီပျက်ဘေးမှာရှိနေတဲ့ ခြုံနွယ်တွေကို သစ်ကိုင်းခြောက်တွေနဲ့ဝှေ့ယမ်းပြီး လမ်းရှာဖို့ထွက်သွားတဲ့အချိန် အောင်မြတ်သာကတော့ စိမ်းညို့အုပ်မှိုင်းနေတဲ့ တောင်ပေါ်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။
ကွမ်းတစ်ယာညက်လောက်ကြာတော့ သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရတို့ပြန်ရောက်လာပြီး
“ တောင်ပေါ်ကိုတက်တဲ့လူသွားလမ်းတစ်ခုတော့တွေ့တယ်ဆရာ… ဒီလမ်းက မသုံးတာကြာလို့ထင်တယ် ခြုံတွေနဲ့ပိတ်နေတာ အတော်ရှင်းယူလိုက်ရတယ်”
“ လမ်းလဲတွေ့ပြီဆိုတော့ တောင်ပေါ်ကိုတက်ကြရအောင်.. အခုငါတို့ရှာနေတဲ့ စေတီပျက်က ဆရာအဆက်ဆက် တည်လို့မရခဲ့ဘူးလို့သိရတယ်… ဒါကြောင့် တောင်ပေါ်စတက်တာနဲ့ သတိဝိရိယထားကြပါ”
အောင်မြတ်သာလဲ သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရကို သတိထားဖို့မှာကြားပြီး တောင်ပေါ်ကိုစတက်ခဲ့ကြတယ်။ သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်တွေကောင်းတဲ့ တောင်ဖြစ်တဲ့အတွက် အေးမြလတ်ဆတ်တဲ့လေနုအေးတွေက ဘက်ပေါင်းစုံကနေ တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်နေကြသလို အချမ်းဓါတ်ကလဲ ပိုလာခဲ့တယ်။
လူနှစ်ယောက် ဘေးချင်းယှဉ်သွားလို့တောင်မရတဲ့ တောက်တက်လမ်းကျဉ်းလေးကို တစ်နာရီလောက် ခက်ခက်ခဲခဲတက်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ စေတီပျက်နဲ့တူတာဆိုလို့ ဘာမှမတွေ့ရတဲ့အပြင် တောတောင်ကလဲ နက်သထက်နက်လာတာမို့ အခြားတောကောင်တွေရဲ့အန္တရာယ်ကိုလဲပိုပြီးသတိထားခဲ့ကြရတယ်။
“ ငါတို့မျက်စိလည်နေပြီနဲ့တူတယ်… သက်ခိုင်”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သက်ခိုင်က ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်ရာ
“ မဟုတ်ပါဘူးဆရာ.. ဒီနေရာကျွန်တော်တို့မရောက်ခဲ့ဘူးလေ”
“ မရောက်ခဲ့တာမှန်တယ်… ဒါပေမယ့် ငါတို့ရှာနေတဲ့ စေတီပျက်ကိုမတွေ့အောင် တစ်စုံတစ်ယောက်ကလှည့်စားထားသလိုခံစားနေရတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ တောင်ခါးပန်းအကွယ်ကနေ ကွမ်းသီးလုံးလောက်ရှိတဲ့ပုတီးကိုလည်ပင်းမှာချိတ်ကာဝတ်ဖြူစင်ကြယ်ဝတ်ထားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးထွက်လာပြီး
“ သင်တို့က မောင်းတစ်လုံးစေတီပျက်ကိုလိုက်ရှာနေတဲ့သူတွေလား”
“ ဟုတ်ပါတယ် သင်ကရော ဘယ်သူပါလဲ”
“ ကျုပ်နာမည်က ဖိုးစံလှပါ.. ဒီတောင်ကြောမှာရှိတဲ့ သပြေပင်မှာနေပါတယ်”
“ ဒါဖြင့် ကျုပ်တို့ကို စေတီပျက် ဘယ်နားမှာရှိလဲပြောပြပေးနိုင်မလား”
“ စေတီပျက်ကိုလာရှာတဲ့ ဆရာတွေအတော်များများ အကြံစည်တွေမအောင်မြင်ပဲ နောက်လှည့်ပြန်ကြရတာများလို့ သင်တို့ရဲ့အချိန်တွေမကုန်အောင် ဒီကနေ လှည့်ပြန်သွားကြပါလို့အကြံပြုပါတယ်”
“ ကောင်းပါပြီ ဖိုးစံလှ… သင်အကြံပေးတာကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့က ဂိုဏ်းရဲ့အထက်ဆရာကြီးတွေအမိန့်နဲ့စေတီပျက်ကိုရှာပြီး သာသနာပြုရမှာဖြစ်လို့ မတွေ့မချင်း နောက်မလှည့်ပါဘူး”
“ ကျုပ်အနေနဲ့ စေတီပျက်ကိုလာရှာတဲ့သူတိုင်းကို ကူညီနိုင်တဲ့ဘက်က အကောင်းဆုံးကူညီပေးခဲ့သလို သင်တို့ကိုလဲကူညီပေးပါမယ်… ကျန်တာကတော့ သင်တို့ရဲ့ ဥာဏ်ပညာစွမ်းနဲ့ဖြေရှင်းကြပါ”
“ ဒါဖြင့် သင်ကျုပ်တို့ကို ကူညီနိုင်မယ့်အရာကို စောင့်မျှော်နေပါတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ဖိုးစံလှက
“ ဒီတောင်ကို မောင်းတစ်လုံးစေတီကိုအစွဲပြုပြီး မောင်းတစ်လုံးတောင်တို့ခေါ်ကြတယ်။ တောင်ကြောကိုတော့ အပိုင်းနှစ်ပိုင်းခွဲထားပြီး အခုသင်တို့ရောက်နေတာက တောင်အနောက်ကြောပါ။ မောင်းတစ်လုံးစေတီပျက်ကတော့ တောင်ရဲ့အရှေ့ကြောမှာရှိတယ်လို့ ကြားဖူးနားဝရှိခဲ့ပေမယ့် ကျုပ်တို့တောင်မဖူးမြင်နိုင်သေးပါဘူး.. ဒါကြောင့် သင်တို့အနေနဲ့ စေတီပျက်ကိုရှာဖို့တောင်အရှေ့ကြောကိုသွားရပါမယ်”
“ ဒါဆိုရင် စေတီပျက်က တောင်အရှေ့ကြောမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ သေချာတာပေါ့”
“ သေချာပါတယ်… စေတီပျက်လာရှာသူတိုင်းကို ကျုပ်အနေနဲ့လမ်းညွှန်ခဲ့ပေမယ့် အခုချိန်ထိ ဘယ်သူမှမဖူးမြင်ခဲ့ရဘူး… သင်တို့အနေနဲ့ တောင်အရှေ့ကြောမှာ လမ်းပျောက်ခဲ့ရင် ကျုပ်နာမည်ကိုတလိုက်ပါ.. တောင်ခြေရောက်တဲ့ထိ လမ်းပြပေးပါ့မယ်”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဖိုးစံလှ… ကျုပ်တို့စေတီပျက်ကိုရှာတွေ့တဲ့အခါ ဦးဆုံးဖူးမျှော်ဖို့ သင့်ကို ခေါ်လိုက်ပါမယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ဖိုးစံလှက တောင်ရဲ့အရှေ့ဘက်ကိုလက်ညိုးညွှန်ပြပြီး တောင်ခါးပန်းအနောက်ကိုဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
“ ဆရာ ခုနက ဖိုးစံလှပြောသလိုဆိုရင် ဒီစေတီက အတော်ကိုထူးဆန်းတာပဲ… “
“ ဟုတ်တယ် သက်ခိုင်… သူပြောတဲ့စကားအရ တောင်အရှေ့ကြောကိုပိုင်တဲ့သူသေချာပေါက်ရှိရမယ်.. အခုနေရောင်လဲရလာပြီဆိုတော့ အချိန်မလင့်ခင် ခရီးဆက်ကြရအောင်”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ တောင်ရဲ့အရှေ့ဘက်ဆီကို တစ်ရွေ့ရွေ့ခရီးဆက်လာခဲ့ရာ ဝါးမင်းပင်တွေထူထပ်စွာပေါက်နေတဲ့နေရာကိုရောက်တော့ ရာသီဥတုကရုတ်တရက်ပူနွေးလာတာကိုသတိထားမိခဲ့တယ်။ အစပိုင်းမှာတော့ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားလို့ ပူလာတယ်ထင်ခဲ့ပေမယ့် အပူရှိန်ကတစ်ဖြေးဖြေးမြင့်လာတဲ့အတွက် စိတ်ထဲမသင်္ကာတော့
ပဲ ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ကြတယ်။
“ နေလဲမထွက်သေးပဲ ရုတ်တရက်ပူလာသလိုခံစားမိတယ်ဆရာ… “
သက်ခိုင်က လွယ်အိတ်ကိုချွတ်ပြီး နဖူးမှာစို့နေတဲ့ချွေးစတွေကိုလက်နဲ့သပ်ကာပြောလိုက်တော့ တောက်ရက
“ ဝါးမင်းရုံနားမရောက်ခင်အထိအေးပါသေးတယ်… အဲနေရာကျော်လာမှ ပူလာတာ”လို့ဝင်ပြောကာ သက်ခိုင်စကားကိုထောက်ခံခဲ့တယ်။
“ ဒါဖြင့် ဝါးမင်းရုံမရောက်ခင်နေရာကိုပြန်သွားကြည့်ရင် အဖြေသိရလိမ့်မယ်… တောက်ရ မင်းနောက်ကိုပြန်လှည့်လိုက်… “
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် တောက်ရက သွက်လက်စွာနဲ့ အနောက်ကိုပြေးသွားပြီး ဝါးမင်းရုံအကျော်လဲရောက်ရော
“ ဒီဘက်မှာ အေးတာမှ စိမ့်နေတာဆရာရေ… ဆရာတို့ရပ်နေတဲ့ဘက်မှာပဲ ပူနေတာ” ဆိုပြီးပြောလိုက်တာကြောင့် အောင်မြတ်သာ တစ်ခုခုကိုတွေးမိပြီး တောက်ရကိုပြန်လာဖို့ခေါ်လိုက်တယ်။
“ ဆရာ ထူးတော့ထူးနေပြီနော်”
“ ဟုတ်တယ် … ငါတို့တောင် ဆောင်းရာသီဖြစ်နေလို့ သတိထားမိခဲ့တာ.. နွေဘက်တွေရှာမိရင် နေကြောင့်ပူတယ်လို့ပဲထင်မိမှာ။ ဒါကြောင့် လာသမျှဆရာတွေ ကြာရှည်မနေနိုင်ပဲ လက်လျော့ကြတာဖြစ်မယ်”
“ ကျွန်တော်တို့ရော ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲဆရာ “
“ မကြာခင် အအေးဓါတ်က လျော့လာတော့မှာဖြစ်လို့ အချိန်မနှောင်းခင် ဘာကြောင့်ပူနေရတယ်ဆိုတာကိုအဖြေရှာဖို့လိုတယ်.. “
အောင်မြတ်သာက စကားအဆုံးမှာ သမာဓိကိုစုစည်းပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်ရာ ရေနွေးငွေ့တွေလို အခိုးငွေ့တွေကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ တောင်အရှေ့ပိုင်းရောက်မှ အခိုးငွေ့တွေလွှတ်ထုတ်နေတဲ့ပုံအရ ဒီအနီးတစ်ဝိုက်မှာ စေတီပျက်သေချာပေါက်ရှိရမယ်.. သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရ..”
“ ဗျာ ဆရာ”
“ မင်းတို့နှစ်ယောက်လဲ အမြင်အာရုံကိုဖွင့်ပြီး ကြည့်ဖို့လိုနေပြီ… ဒီနေရာကို ငါတို့လာတာမကြိုက်တဲ့သူက အပူငွေ့တွေကိုထုတ်ပြီး ပြန်လှည့်အောင်လုပ်နေတာ”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့ နှစ်ယောက်လုံး သမထအားတွေကိုစုစည်းပြီးကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်
“ ဆရာ … ကျွန်တော်နှာခေါင်းထဲမှာ ညှီနံ့လိုလို စိမ်းရွှင်ရွှင်အနံ့လိုလိုရနေတယ်… ဒီအနံ့က နဂါးစိမ်းတွေရဲ့ကိုယ်ကထွက်တဲ့အနံ့နဲ့တူသလိုပဲ”
တောက်ရစကားကြောင့်အောင်မြတ်သာက အခိုးငွေ့တွေထွက်တဲ့ဘက်ကိုကြည့်ပြီး
“ တောက်ရပြောတာဖြစ်နိုင်တယ်… ဒီအခိုးငွေ့တွေထုတ်နိုင်တာဆိုလို့ သူတို့မျိုးနွယ်တွေပဲရှိတာမဟုတ်လား”
“ ဆရာ အနံ့က ဒီဘက်ကနေလာတာ … ကျွန်တော်တို့သွားကြည့်ရအောင်”
တောက်ရက အနံ့လာရာဘက်ကို အာရုံခံရင်း တောထဲကိုတစ်ဖြေးဖြေးဝင်သွားခဲ့တယ်။ အောင်မြတ်သာတို့လဲ တောက်ရသွားတဲ့နောက်ကိုလိုက်သွားရာ တစ်မိုင်လောက်အကွာအဝေးရောက်တော့ ညီညာပြန့်ပြူးနေတဲ့ ကွင်းပြင်တစ်ခုကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ အနံ့က ဒီနားမှာ အတော်ပြင်းတယ်ဆရာ… နောက်ပြီး တောနက်အတွင်းမှာ ဒီကွင်းပြင်ရှိနေတာလဲထူးဆန်းနေတယ်”
“ ဟုတ်တယ် … အခြားမြေကြီးပေါ်မှာ အပင်ငယ်လေးတွေပေါက်နေပေမယ့် ဒီကွင်းပြင်ပေါ်မှာတော့ မြက်တစ်ပင်တောင်မရှိတာ အံ့ဩစရာပဲ… ကဲ မကြာခင်အဖြစ်မှန်ကိုသိအောင် ဖော်ထုတ်ရတော့မှာပဲ.. မင်းတို့နှစ်ယောက်က နဂါးပတ်ကျော့အင်းကို အသင့်အနေအထားလုပ်ထား.. ငါအမိန့်ပြန်လို့ ထူးခြားတာမြင်တာနဲ့အသက်သွင်းပေတော့”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့ နဂါးပတ်ကျော့အင်းကို အသက်သွင်းဖို့အသင့်ပြင်ကာစောင့်နေခဲ့တယ်။
“ ကျွန်ုပ်သည် အထက်ဆရာကြီးများရဲ့ အမိန့်အရ ဤအရပ်ဒေသကို သာသနာပြုရန်လာရောက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏စိတ်အစဉ်သည် မကောင်းမှုကိုပြုလုပ်ရန် ဆံချည်တစ်မျှင်စာမျှမရှိပါ။ ဤသစ္စာစကားကြောင့် ကျွန်ုပ်၏ရှေ့တွင်တားဆီးပိတ်ပင်ထားတဲ့အရာမှန်သမျှ လေပြင်းနဲ့ထိတွေ့တဲ့မြူမှုန်တွေလို အဝေးလွှင့်သို့လွှင့်ပယ်ပြီး မူလအတိုင်းဖြစ်တည်စေသား” လို့သစ္စာဆိုလိုက်ရာ ကွင်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေပြီးပါးပျဉ်းမိုးထားတဲ့ နဂါးစိမ်းတစ်ကောင်ရဲ့ရုပ်သွင်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
သက်ခိုင်တို့လဲ နဂါးစိမ်းကိုမြင်တာနဲ့ အင်းကိုအသက်သွင်းပြီးဖမ်းရာ နဂါးစိမ်းခဗျာထွက်ပြေးချိန်တောင်မရပဲ နဂါးပတ်ကျော့အင်းထဲမှာပိတ်မိပါလေရော။
“ လတ်စသတ်တော့ ဒင်းက စေတီပျက်ကို ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ရစ်ပတ်ပြီး လာရှာတဲ့သူတွေမတွေ့အောင်ဖန်တီးထားတာကိုး… ကဲ .. အခုကစပြီး အသင်အနေနဲ့ မူလရုပ်သွင်ဖန်ဆင်းပြီး ဘာကြောင့်စေတီကိုဖုံးကွယ်ထားရတယ်ဆိုတာ ပြောစေ… ကလန်ကဆန်လုပ်ပါက နဂါးပတ်ကျော့အင်းထဲမှာပါတဲ့ ကြိုးတွေကအသားထဲ တစ်ရစ်ရစ်တိုးဝင်ပြီး နာကျင်မှုကိုခံစားရစေ” လို့ပြောလိုက်တော့မှ ကြီးမားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အသွင်ကနေ သင်တိုင်းင်္အကျီနဲ့တောင်ရှည်ပုဆိုးကိုဝတ်ထားတဲ့အသက်ခြောက်ဆယ်အရွယ်ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အဖြစ်ပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
နဂါးပတ်ကျော့အင်းမှာမိနေတဲ့သူရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကသာအသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ထင်ရပေမယ့် မျက်နှာကတော့ ၁၆နှစ်သားတစ်ယောက်လိုနုပျိုနေခဲ့တယ်။
“ ကျုပ်က သင်တို့လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်နေတဲ့အတွက် ဘာမှလုပ်မရတော့ဘူး.. ဒါပေမယ့် ဒီစေတီပျက်ကို ထိခိုက်စေမယ့်ကိစ္စမျိုးဆိုရင်တော့ အသားဘယ်လောက်ပင်နာစေပါစေ ကျုပ်နှုတ်ကနေ တစ်ခွန်းမှထွက်လာမယ်မထင်ပါနဲ့”
ကြောက်ခြင်းရွံ့ခြင်းမရှိပဲ တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်တဲ့စကားကိုကြားတော့ အောင်မြတ်သာက လေးနက်စွာပြုံးလိုက်ပြီး
“ သင်ကိုအခုလိုဖမ်းချုပ်ထားရတယ်ဆိုတာကလဲ အခြေအနေအရဖြစ်သွားတာပါ.. ကျုပ်တို့ကလဲ မလိုအပ်ပဲ ဘယ်သူ့ကိုမှထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး။ သင့်ကို အသက်နဲ့ထပ်တူ ကတိပေးနိုင်တာက ကျုပ်တို့က ကိုယ်ကျိုးအတွက် ဒီစေတီပျက်ကိုလာရှာတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာပဲ”
“ ဒါဖြင့်ရင် နှစ်ပေါင်းရာနဲ့ချီပျောက်ကွယ်နေတဲ့ ဒီစေတီကို ဘာကြောင့်လာရှာရတာလဲ”
“ ကျုပ်တို့က သူတော်ကောင်းလမ်းစဉ်ကိုကျင့်ကြံနေတဲ့သူတွေဖြစ်တဲ့အတွက် ထွက်ရပ်ပေါက်အထက်ဆရာကြီးတွေရဲ့မိန့်ကြားချက်ကိုအထောင်အထည်ဖော်ဖို့ ဒီကိုရောက်လာတာပါ။ ဒီစေတီက မကြာမီအချိန်အတွင်း ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေ လာရောက်ဖူးမျှော်ကြမှာဖြစ်လို့ အခုလို အုတ်ပုံသာသာအမြင်မျိုးမရှိရအောင် ကျုပ်တို့က ဝင်ရောက်ကုသိုလ်ယူဖို့ရောက်လာရခြင်းဖြစ်ပါတယ်”
“ ကျုပ်က ဒီစေတီကို စောင့်ရှောက်ရတဲ့ တောင်စောင့်နဂါးမင်းဖြစ်တဲ့အတွက် ကျုပ်တာဝန်အရ သင်တို့ဟာ စေတီတော်တည်မယ့်သူတွေတည်ရမယ့် ကတိသစ္စာကိုစောင့်ထိန်းနိုင်ပါ့မလားဆိုတာ သံသယဝင်မိတယ်”
“ အသင်နဂါးမင်းအနေနဲ့ ကျုပ်တို့အပေါ်သံသယရှိတယ်ဆိုရင် ကြိုက်ရာနည်းလမ်းဖြင့် စမ်းသပ်လို့ရပါတယ်၊ အခု အသင်နဂါးမင်းကိုယ်ပေါ်မှာ ချုပ်နှောင်ထားတဲ့ ကျော့ကွင်းကိုလဲဖြေလျော့ပေးလိုက်ပါမယ်”
အောင်မြတ်သာကပြောပြီးတာနဲ့ အင်းကိုပြန်သိမ်းပြီးအချုပ်အနှောင်တွေကိုဖယ်ရှားပေးခဲ့တယ်။ နဂါးမင်းလဲ အချုပ်အနှောင်ကလွတ်တာနဲ့ စေတီပျက်ရဲ့ဌာပနာတိုက်အတွင်းမှာရှိတဲ့မောင်းတစ်လုံးကိုထုတ်ယူလာပြီး
“ ဒီအရာက စေတီရဲ့ဌာပနာပစ္စည်းပဲ.. ဒီမောင်းရဲ့ပတ်ပတ်လည်မှာတန်ဖိုးဖြတ်မနိုင်တဲ့ ရတနာပစ္စည်းတွေနဲ့ စီခြယ်ထားတဲ့အပြင် မောင်းအလယ်မှာရှိတဲ့ ဘုအတွင်းမှာတော့ အင်းဝိဇ္ဇာတစ်ပါးရဲ့ မနေမယသိဒ္ဓိအင်းကိုမြုပ်နှံထားတယ်.. ဒါကြောင့် ဒီပစ္စည်းကိုလိုချင်ကြတဲ့ လောဘသားတွေနဲ့ ဂိုဏ်းဆရာအတော်များများရဲ့လက်ကလွတ်အောင် ကျုပ်ရဲ့အစွမ်းနဲ့ကွယ်ဖျောက်ထားရတာပဲ”
“ ဒီအတွက်ကိုတော့ သင်စိတ်ချစွာယုံကြည်နိုင်ပါတယ်၊ ကျုပ်တို့အနေနဲ့ ဒီစေတီကိုအသစ်ပြန်လည်မွမ်းမံပြီးတဲ့အချိန်ထိသာ တောင်ပေါ်မှာနေပြီး ထီးတော်တင်တဲ့နေ့မှာ ဒီအရပ်ကနေစွန့်ခွါမယ်လို့ကတိပြုပါတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ဘုရားစောင့်နဂါးမင်းက ပေလွှာနဲ့ရေးထားတဲ့စာတစ်ချပ်ကိုအင်္ကျီထဲကနေထုတ်ယူပြီး
“ ဒီပေလွှာထဲမှာ စေတီတည်မယ့်သူတွေ လိုက်နာရမယ့် စည်းကမ်းချက်တွေရှိပါတယ်.. ဒီစည်းကမ်းချက်နဲ့မညီပဲ စေတီကိုပြုပြင်ရင် ဦးဆောင်သူပဲနစ်နာမှာဖြစ်လို့ ဖတ်ကြည့်ပေးပါ” လို့ပြောပြီး ပေလွှာကိုကမ်းပေးခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာလဲ ပေလွှာကိုကမ်းယူလိုက်ချိန်မှာတော့ အရှေ့မှာရပ်နေတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်က ဖျတ်ခနဲပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာမှ အေးမြတဲ့လေနုအေးတွေ တိုးဝင်လာပြီး ပူလောင်အိုက်စပ်တဲ့လေငွေ့တွေရုတ်ချည်းပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
+++++++++++
ပေလွှာအထဲမှာတော့
“ မောင်းတစ်လုံးစေတီကို သီလသိက္ခာသမာဓိပြည့်စုံတဲ့ အင်းဝိဇ္ဇာဆရာကြီးရွှေမောင်းမှ ဝိဇ္ဇာအတတ်ပညာတို့ဖြင့်စီရင်ပြီး တည်ထားခဲ့ပါသည်။ ဤအချင်းအရာကိုသိရှိသည့် ဝါရီရူးမင်းက ရတနာအတိစီချယ်ထားသည့် အတုဗလမောင်းတော်ကိုဌာပနာထည့်သွင်းပူဇော်ခဲ့ပါသည်။ စေတီတော်ကိုမသမာသူများခိုးယူဖျက်ဆီးခြင်းမပြုနိုင်အောင် တားဆီးရန် တောင်ကြောမှာနေထိုင်တဲ့ နတ်နဂါးမျိုးနွယ်တွေကို တာဝန်ပေးအပ်ခဲ့ပါသည်။
စေတီတော်ချို့ယွင်းပျက်စီးခဲ့သည်ရှိသော် ပဌာန်းဆက်ရှိသူသာ ဤနေရာသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်ရှိ ကုသိုလ်ပြုနိုင်စေရန် ကျုပ်ကိုယ်တိုင် သစ္စာပြုတိုင်တည်အပ်ပါသည်။ ပဌာန်းဆက်ရှိသူများ စေတီကိုပြုပြင်မွမ်းမံရာတွင် အောက်ပါအချက်များအတိုင်း လိုက်နာကျင့်သုံးရန်နှင့် ကတိသစ္စာဖောက်ဖျက်ပါက ကုန်းလမ်းသွား ကုန်းဘေး၊ ရေလမ်းသွားရေဘေးကြုံတွေပါစေသား-
(၁) စေတီပြုပြင်ရာတွင် သီလမစင်ကြယ်သူများရဲ့လုပ်အားကိုအသုံးမပြုရန်။
(၂) စေတီအရစ်တစ်ဆင့်ပြီးပါက ၇ရက်အဓိဌာန်ဝင်ပြီး တောစောင့်နတ်တောင်စောင့်နတ်များကိုပင့်ဖိတ်မေတ္တာပို့ရန်။
(၃) ဌာပနာပစ္စည်းများကို စိတ်နဲ့ပင် ပစ်မှားခြင်းမရှိရန်” ဆိုတဲ့အချက်တွေရေးသားထားတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
အောင်မြတ်သာတို့လဲ စေတီကိုပြုပြင်ရာမှာ လိုက်နာရမယ့်အချက်တွေကိုသိပြီးနောက်မှာတော့ အုတ်ပုံသာသာဖြစ်နေတဲ့ စေတီပေါ်မှာ အလင်းတိုင် အမွှေးတိုင်ထွန်းကာ ဝေနေယျသတ္တဝါတွေအပေါ်မေတ္တာပို့အမျှတန်းဝေခြင်းအမှုကို စတင်ပြုလုပ်ခဲ့တယ်။
ညချမ်းအချိန်ရောက်တော့ စေတီရှိရာကွင်းပြင်ဘက်ကို ဖိုးစံလှတစ်ယောက် ဆင်ဖြူစီးပြီးရောက်လာတယ်ရွေ။
“ ဆရာလေးတို့က ဒီစေတီနဲ့ ပဌာန်းဆက်ရှိတာပဲ… ဒါကြောင့် တောင်စောင့်နဂါးမင်းကိုယ်တိုင်အလျော့ပေးခဲ့ရတာကိုး”
ဆင်ဖြူပေါ်ကနေ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ ဖိုးစံလှစကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက စင်္ကြန်လျောက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး
“ စေတီကိုရှာတွေ့ခဲ့ပေမယ့် ပြန်လည်ပြုပြင်ဖို့ကအခက်အခဲရှိနေသေးတယ်အဖိုး”
ဖိုးစံလှက ဦးခေါင်းကိုငုံချပေးနေတဲ့ ဆင်းဦးကင်းပေါ်ကနေ လမ်းလျောက်ဆင်းလာပြီး
“ ဆရာလေးတို့က စေတီပြုပြင်ဖို့ လုပ်အားတွေ ပစ္စည်းတွေမရှိလို့ စိတ်ညစ်နေတာလား”
“ ဟုတ်ပါတယ် အဖိုး”
“ ဒါမျိုးဖြစ်မယ်ဆိုတာသိလို့ ကျုပ်ရောက်လာတာပါ.. အခုဆိုရင် ဆရာလေးတို့ မောင်းတစ်လုံးစေတီကို မွမ်းမံပြီး ထီးတော်အသစ်တင်မယ်ဆိုတဲ့သတင်းက တောင်ကြောတစ်ကြောလုံးပျံ့ေဒါကိုဝမ်းသာတဲ့သူတွေရှိသလို မနာလိုတဲ့ နတ်ဆိုးတွေလဲရှိနေကြတယ်။ လုပ်အားအတွက်ကိုတော့ စိတ်မပူနဲ့ လာမယ့်လပြည့်နေ့ရောက်ရင် ဆရာလေးတို့ဆီကို ဧည့်သည်တွေလာကြလိမ့်မယ်။ သူတို့လာရင် ဆရာလေးတို့သတိထားနော် .. “
အဖိုးစံလှက အောင်မြတ်သာကို ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာထားနဲ့ပြောပြီး စေတီကိုဖူးမျှော်ကာပြန်ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ သုံးရက်မြောက်နေ့ညမှာတော့ စေတီရဲ့အနောက်ဘက်ခြမ်းကနေ မိန်းမသုံးယောက်တက်လာတာကို လရောင်နဲ့လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။
မိန်းမသုံးယောက်က အောင်မြတ်သာနဲ့ ငါးပေလောက်အကွာကိုရောက်တော့ ထိုင်ချလိုက်ပြီး စေတီကိုဦးစွာကန်တော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လက်ထဲမှာဝတ်ထားတဲ့ ရွှေလက်ကောက်တွေကို တစ်ချွင်ချွင်မြည်အောင်လှုပ်ရမ်းပြီး
“ ဆရာလေးတို့ စေတီမွမ်းမံဖို့အတွက် ညီမတော်တို့ပိုင်ဆိုင်တဲ့ပစ္စည်းအချို့လာလှူတာပါ” လို့ပြောကာ လက်မှာဝတ်ထားတဲ့ လက်ကောက်တွေကိုချွတ်ကာ ပုံထားလိုက်တယ်။
“ သင်တို့က ဘယ်သူတွေများလဲ”
“ ကျွန်မတို့က ဒီတောင်ကြောနဲ့ဆက်စပ်နေတဲ့ တောင်တွေမှာနေကြပါတယ်။ မကြီး မလတ် မငယ်ဆိုရင် အနီးနားက လူတွေသိပါတယ်ရှင့်”
“ အော် လက်စသတ်တော့ သင်တို့က ဥစ္စာစောင့်မလေးတွေပဲ… သင်တို့အနေနဲ့ စေတီထီးတော်တင်တဲ့အခါ လာရောက်ပြီး သာဓုခေါ်ဖို့ဖိတ်ကြားပါတယ်”
“ လာရမှာပေါ့ရှင် ဆရာငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေ ဦးစီးတဲ့ပွဲပဲ မလတ်တို့က သေချာပေါက်လာရမှာပေါ့”
ညီအစ်မသုံးယောက်ထဲမှာ ရဲတင်းလွန်တဲ့ မလတ်ရဲ့စကားကြောင့် ဘေးမှာရှိနေတဲ့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်က အချင်းချင်းလက်တို့ပြီး
“ မလတ်က အစနောက်သန်လို့ပါဆရာတို့ဗွေမယူပါနဲ့နော်.. ဆရာတို့စေတီမွမ်းမံဖို့အတွက် သီလပြည့်စုံတဲ့ပဌာန်းဆက်တွေကိုအကြောင်းကြားထားပါတယ်။ ဒါကြောင့်ဆရာတို့ ရည်မှန်းချက်လဲအမြန်ပြည့်မှာပါ” လို့ပြောကာ ပြန်ထွက်သွားခဲ့ကြတယ်။
+++++
ညီအစ်မသုံးယောက်လာပြီး နှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ အုတ်တွေသဲတွေကို တစ်နိုင်တစ်ပိုင်ထမ်းပိုးပြီးတက်လာကြတဲ့ လူအချို့ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဒီကမိတ်ဆွေတွေက စေတီပျက်ကိုပြန်လည်မွမ်းမံမယ့်သူတွေလား”
ကွမ်းတစ်မြုံ့မြုံ့စားရင်း မေးလိုက်တဲ့ လူရဲ့စကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက ယာယီဆောက်ထားတဲ့ ဝါးတဲရဲ့အပြင်ဘက်ကိုထွက်လိုက်ပြီး
“ ဒီက မိတ်ဆွေတွေက စေတီပျက်ရှိကြောင်း ဘယ်လိုသိကြတာလဲ”
“ ညကအိမ်မက်ထဲမှာ မောင်းတစ်လုံးတောင်ပေါ်မှာ စေတီတစ်ဆူပြုပြင်ဖို့ သူတော်ကောင်းတွေရောက်နေတယ်… သူတို့မှာ လုပ်အားနဲ့ စေတီပြုပြင်ဖို့ပစ္စည်းတွေလိုအပ်နေတယ်ဆိုပြီး လာပြောလို့ ဟုတ်သော်ရှိမဟုတ်သော်ရှိ တက်ကြည့်မယ်ဆိုပြီးထွက်လာခဲ့တာ။ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့ ကျုပ်လိုအိမ်မက်မက်ပြီးလာတဲ့သူတွေနဲ့ထပ်ဆုံတွေ့ခဲ့တာပဲ”
“ ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ… သင်တို့က ဒီစေတီနဲ့ပဌာန်းဆက်ရှိတဲ့သူတွေပဲ… လာကြလာကြ”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ အိမ်မက်အရရောက်လာကြတဲ့သူတွေဆီမှာပါလာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို နေရာချပြီး စေတီအပျက်မှာတွယ်ကပ်နေတဲ့ ရေညှိနဲ့အမှိုက်သရိုက်တွေကို သန့်ရှင်းတဲ့အမှုကိုစတင်ခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်က်အရလာရောက်လှူဒါန်းပြီး လုပ်အားဒါနပြုတဲ့သူတွေအပြင် ပဌာန်းဆက်ပါတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်အချို့လဲပါဝင်ကာ လုပ်အားပေးခဲ့ကြတယ်။ စေတီကိုလာရောက်တဲ့သူတွေထဲမှာ သီလမလုံတဲ့သူတွေပါလာရင်တော့ တောင်ပေါ်မှာလမ်းပျောက်ပြီး စေတီဆီကိုမရောက်ဖြစ်တဲ့ဖြစ်ရပ်မျိုးတွေလဲကြုံတွေ့ခဲ့ရတယ်။
စေတီရဲ့ဖိနပ်တော်(ဘုရား၏စိတ်အကြံဖြစ်ခဲ့သော ၇သင်္ချေကိုရည်ညွှန်းပါသည်)ပြီးစီးတဲ့အချိန်မှာတော့ နောက်တစ်ဆင့်တက်နိုင်ဖို့ ဆရာတပည့်တွေခုနှစ်ရက်အဓိဌာန်ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ အဓိဌာန်ပြီးမြောက်တဲ့နေ့မှာတော့ ဖိုးစံလှရောက်လာပြီး
“ ဆရာလေးတို့ အဓိဌာန်အောင်မြင်တဲ့အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ မနက်ဖြန်ကျရင် သိုက်နန်းရှင်တွေကိုယ်တိုင်လုပ်အား လာပေးကြမယ်… သူတို့လာရင် ဌာပနာပစ္စည်းတွေပါလာမှာမို့ သာမန်လူသားတွေမမြင်နိုင်အောင် ဆရာလေးတို့ စီမံထားပေးပါဦး” ဆိုတဲ့သတင်းစကားကိုသယ်ဆောင်လာခဲ့တယ်။
ဖိုးစံလှပြောတဲ့အတိုင်း နောက်တစ်နေ့မနက်အရုဏ်တက်တာနဲ့ ရုပ်ရည်ချောမောလှပတဲ့ ယောင်္ကျားမိန်းမပေါင်းများစွာရောက်လာပြီး စေတီရဲ့ဒုတိယအဆင့်ဖြစ်တဲ့ ပန်းတင်ခုံ(ဘုရားဖြစ်ရန်ဆုတောင်းခဲ့သော၉သင်္ချေကိုရည်ညွှန်းပါသည်)ဖြစ်လာအောင် လုပ်အားပေးခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီနေ့မှာတော့ လူတွေရော သိုက်နန်းရှင်တွေပါ အတူပူးတွဲ ကုသိုလ်ယူခဲ့ကြတယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ သာမန်လူတွေက မိမိတို့မှာပါတဲ့ စားစရာတွေကိုထုတ်စားပြီးအနားယူနေတဲ့အချိန် သိုက်နန်းရှင်တွေကတော့ အောင်မြတ်သာတို့ရှိတဲ့ တဲကိုလာပြီး တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ကျောက်သံပတ္တမြားတွေကိုဌာပနာပစ္စည်းအဖြစ်ထည့်လှူခဲ့ကြတယ်။
အောင်မြတ်သာကတော့ ဌာပနာထည့်ဖို့ရထားတဲ့ ရတနာပစ္စည်းတွေကို စုပုံပြီး
“ ဤရတနာပစ္စည်းများသည် နောင်ပွင့်မယ့်မြတ်စွာဘုရားအားရည်စူး၍ လှူဒါန်းထားသည့်အတွက် စိတ်သဘောရိုးဖြောင့်သူတွေသာလျှင် ပကတိအရှိတိုင်းမြင်နိုင်ပါစေသား” လို့အဓိဌာန်ပြုကာ တဲအတွင်းမှာပင် စုပုံထားရှိခဲ့တယ်”
ဒီလိုနဲ့ စေတီရဲ့ပထမပစ္စယာ=(ပါရမီဖြည့်ကျင့်ခဲ့သော လေးသင်္ချေနှင့် ကမ္ဘာတစ်သိန်းကို ရည်းညွှန်းသည်)၊ဒုတိယပစ္စယာ(ဒါန အစရှိသော ဥပပါရမီ(၁၀)ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊တတိယပစ္စယာ(ဒါန အစရှိသော ပရမတ္ထပါရမီ (၁၀)ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ ကြည်ဝန်း(၅)ခု(စွန့်ခြင်းကြီး (၅)ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ ရှစ်မြှောင့်(မဂ္ဂင် (၈) ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ ပေါင်ရန်(စရိယ (၃) ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ခေါင်းလောင်း(ဓမ္မစည်ကြီး ရိုက်တီး မည်ဟီးတော့မည်ဟူသော ကြွေးကြော်သံပေါ်လာသည်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ ခါးစည်း(သီလ / သမာဓိ / ပညာ သိက္ခာ(၃) ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ သပိတ်မှောက်(ကိလေသာကိုပယ်သော ပဟာန (၅) ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ပန်းဆွဲ(၁၆)ခု(ဝိပဿနာဉာဏ်စဉ် (၁၆) ပါးကို ရည်ညွှန်းသည်) ဖောင်းရစ်(၇)ခု (ဘုရားရှင်၏ မြတ်သောအကျင့်ဖြစ်သည့် ဗောဇ္ဈင် (၇) ပါးကို ရည်ညွန်းသည်)၊ ကြာမှောက်(ဤကမ္ဘာသည် ဘုရားပွင့်သော ကမ္ဘာဖြစ်၍ ကြာအထိမ်းမှတ်ပေါ်သည်။ ယခု ဘုရားပွင့်တော် မူမည်ဖြစ်၍ ဒုက္ကရစရိယာ ကျင့်နေသည်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ကြာပွင့် (၁၈) ချပ်(အာဝေဏိက ဂုဏ်တော် (၁၈) ပါးရတော်မူလတ္တံကို ရည်ညွှန်းသည်)၊
ရွဲလုံး (၁၈) လုံး(အာဝေဏိကဉာဏ်တော် (၁၈) ပါး ရရှိတော်မူသည်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ကြာလန်(ဘုရားပွင့်တော်မူသည်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ကြာနု(ဘုရားဖြစ်ခါနီးတွင် အာသဝက္ခယဉာဏ် စသည့် ဉာဏ်တော်များ ရရှိလာသည်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ကြာဖူး(ငှက်ပျောဖူး) (ပွင့်ဆဲဖြစ်သော ကြာဖူးကဲ့သို့ ဉာဏ်တော်များ ရင့်ကျက်ပြီး ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော့မည့် အခြေအနေကို ရည်ညွှန်းသည်)အထိ ပြန်လည်မွမ်းမံနိုင်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးအဆင့်အနေနဲ့ ထီးတော်တင်ဖို့သာကျန်ရှိနေခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာတို့လဲ နောက်ဆုံးအဆင့်ကျန်ရှိနေတဲ့ ထီးတော်တင်ဖို့အတွက် အဓိဌာန်၇ရက်ဝင်နေခဲ့ရာ နောက်ဆုံးရက်လဲရောက်ရော ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး အချိန်မဟုတ်အခါမဟုတ် မိုးသားတွေတစ်လိပ်လိပ်တက်လာကာ တောင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားခဲ့တာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ငါတို့ရဲ့ အောင်မြင်မှုကိုမနာလိုရှုစိမ့်တဲ့သူတွေက ထီးတော်မတင်ဖြစ်အောင် ဖျက်လိုဖျက်စီးလုပ်ကြတော့မယ်ထင်တယ်”
စေတီဘေးမှာ စင်္ကြန်လျောက်နေရင်းပြောလိုက်တဲ့ အောင်မြတ်သာရဲ့စကားကြောင့် သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရက
“ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ဆရာခိုင်းတာလုပ်ဖို့အသင့်ပါပဲ… ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာပြောပါ”
“ လောလောဆယ်တော့ မေတ္တာသာ နိုင်နိုင်ပို့ထားပါ… ငါတို့က ကောင်းတဲ့အမှုကိုလုပ်နေတဲ့သူတွေဖြစ်လို့ စေတီနဲ့ပဌာန်းဆက်ပါတဲ့ နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေက တားဆီးပေးမယ်လို့ယုံကြည်တယ်”
အောင်မြတ်သာအနေနဲ့ အဓိဌာန်ဝင်နေတဲ့ကာလအတွင်း ပညာစွမ်းတွေကိုထုတ်မသုံးတတ်တာ သိထားတဲ့ သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရက အခြေအနေကိုသဘောပေါက်ပြီး မေတ္တာကိုသာ ထပ်တလဲလဲပွါးများနေခဲ့ကြတယ်။
ကောင်းကင်တစ်ခွင်လဲ လျှပ်စီးတွေလက် မိုးကြိုးတွေ တစ်ဝုန်းဝုန်းတစ်ဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ပစ်ခတ်တော့မယ့်အလား ဖြစ်ပေါ်လာသလို မိုးစက်မိုးပေါက်အချို့ကလဲ လေအဝှေ့မှာ လွင့်ပါလာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် လှည်းဘီးအရွယ်လောက်ရှိတဲ့ နဂါးစိမ်းတစ်ကောင်က စေတီဘက်ကိုလွင့်ပါးလာတဲ့ မိုးငွေ့မိုးရိပ်တွေကို သူ့ရဲ့အမြှီးနဲ့ရိုက်ထုတ်ပြီး ရှင်းလင်းနေတာကို မြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ ဆရာ … ဟိုမှာ မြင်နေရတဲ့ နဂါးစိမ်းက မိုးငွေ့တွေကို အမြှီးနဲ့ရိုက်ထုတ်နေပါလား”
“ အိမ်း သူ့တာဝန်က စေတီကိုစောင့်ရှောက်ရမယ်ဆိုတာ ပါနေလို့ နိုင်တဲ့ဘက်ကနေ ဝင်ကူတာဖြစ်မှာပါ”
အောင်မြတ်သာစကားမဆုံးခင်မှာပဲ မှိုင်းညို့နေတဲ့ တိမ်တိုက်တွေကြားထဲကနေ ထွက်လာတဲ့ လျှပ်စီးတစ်ပြက်က နဂါးစိမ်းရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို တည့်မတ်စွာထိမှန်သွားခဲ့တယ်။
“ ဂျိမ်း ဒလိန်း….”
မြေကြီးတွေပါတုန်ခါသွားတဲ့ထိပြင်းထန်ခဲ့တဲ့ မိုးကြိုးဒဏ်ကြောင့် နဂါးစိမ်းသဏ္ဍာန်ကနေ လူအသွင်ပြောင်းပြီး စေတီပရဝဏ်အတွင်းကိုပြုတ်ကျလာကာ ဆက်တငင်ငင် ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာလဲ အဓိဌာန်မပြည့်သေးတာမို့ ကျလာတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဂရုဏာသက်တဲ့မျက်လုံးနဲ့ပဲကြည့်ကာ စေတီကို ပတ်ပြီးစင်္ကြန်ထပ်လျောက်နေခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ဘေးမှာရှိနေတဲ့ သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရက စင်္ကြန်လျောက်နေတာကိုဖြုတ်ပြီး အင်းစောင့်ပုဂ္ဂိုလ်တွေကိုပင့်လိုက်ပါလေရော။
အောင်မြတ်သာလဲ သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့ အဓိဌာန်ပျက်ပြီဆိုတာသိလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် ဓါးလှံလက်နက်တွေကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ အင်းစောင့်တွေက လေပေါ်ကိုပျံတက်သွားတာမြင်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီအချိန် တောင်ကြောတစ်ခွင်ကနေ ကြက်သီးထဖွယ်ရယ်သံကြီးနဲ့အတူ
“ သင်တို့အဓိဌာန်ပျက်ပြီ… ဒါကြောင့် ဒီစေတီကို သင်တို့ထီးတော်တင်မရတော့ဘူး ဟားဟားဟား” ဆိုတဲ့အသံထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီး မှိုင်းညို့အုပ်ဆိုင်းကာ တစ်ဂျိမ်းဂျိမ်းဖြစ်နေတဲ့ကောင်းကင်ယံက ပြန်လည်ကြည်လင်လာခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာလဲ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် မျက်စိကိုစုံပိတ်ကာ သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ကိုချလိုက်ပြီး စင်္ကြန်ကိုသာပြီးဆုံးတဲ့ထိလျောက်နေလိုက်တယ်။ မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး လျောက်နေတဲ့အချိန်အတွင်း တောင်ကြောမှာရှိတဲ့ နေရာအချို့ကနေ ဝမ်းနည်းပက်လက်ငိုကြွေးတဲ့အသံတွေအပြင် အုတ်တွေပြိုကျတဲ့အသံကိုပါကြားလိုက်ရတယ်။
အဓိဌာန်ပြီးလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မိုးကြိုးထိလို့ လဲကျနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကို အင်းစမတွေနဲ့ ကုသပေးနေတဲ့ သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရတို့ကိုမြင်လိုက်ရတဲ့အပြင် တစ်စစီပြိုပျက်နေတဲ့ စေတီကိုပါရင်နင့်ဖွယ်မြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့ကတော့ သူတို့အပြစ်ကိုသိတဲ့အတွက် တစ်ကိုယ်လုံးအညိုအမဲစွဲနေတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ကိုကုပေးပြီးတာနဲ့ အောင်မြတ်သာအရှေ့ကိုလာပြီး
“ ကျွန်တော်တို့ကြောင့် ဆရာရည်မှန်းချက်တွေပျက်စီးခဲ့ရတယ်ဆိုတာသိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆရာပေးတဲ့အပြစ်ကို နောင်တမရပဲခံယူချင်ပါတယ်”
“ လူဆိုတာကိုယ့်အပြစ်ကိုယ်သိဖို့အရေးကြီးတယ်မဟုတ်လား.. မင်းတို့အနေနဲ့ အဓိဌာန်ကိုမဖျက်ဘူးဆိုရင် ငါတို့ကိုဝင်ကူညီတဲ့သူကဒီထက်ပိုနာကျင်ခံစားရမယ်၊ အခုလိုအဓိဌာန်ဖျက်လိုက်တော့ လပေါင်းများစွာအပင်ပန်းခံကြိုးစားခဲ့ရတဲ့အရာတစ်ခုပြိုပျက်ခဲ့ရပြီမဟုတ်လား… အင်း ကံကြမ္မာကဒီလိုဖြစ်လာဖို့အကြောင်းဖန်လာတော့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ… ဒီစေတီက ငါတို့လက်နဲ့ ထီးတင်ဖို့မထိုက်တန်သေးဘူးထင်ပါရဲ့”
“ ကျွန်တော်… ကျွန်တော်တို့အနေနဲ့ စေတီစောင့်ပုဂ္ဂိုလ်ခံစားနေရတာကိုမကြည့်ရက်လို့ အဓိဌာန်ဖျက်မိသွားတာပါ။ နောက်ပြီး အဓိဌာန်ဖျက်ရင် အခုလိုဖြစ်မယ်မှန်းတကယ်မသိခဲ့လို့ပါဆရာ..”
“ ဖြစ်ပြီးတာတွေ ပြန်ပြောလဲဘာမှထူးလာမှာမှမဟုတ်တာ.. အဆိုးထဲက အကောင်းတစ်ခုက စေတီစောင့်ပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့နာကျင်မှုကိုလျော့ချပေးနိုင်ခဲ့တာပဲ.. ကဲကဲ ဒီညမှာတော့ သိုက်နန်းရှင်တွေက သူတို့အပ်ထားတဲ့ဌာပနာပစ္စည်းတွေပြန်လာယူကြမှာဖြစ်လို့ အသင့်ပြင်ထားကြ”
သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရကတော့ အုတ်ရိုးတွေတစ်စစီပြိုကျနေတဲ့စေတီကိုကြည့်ရင်း အံကိုကြိတ်ထားလိုက်ကြတယ်။
ညသန်းခေါင်အချိန်ရောက်တော့ သိုက်နန်းရှင်တွေက ညိုးငယ်တဲ့မျက်နှာထားတွေနဲ့ရောက်လာပြီး ဌာပနာပစ္စည်းတွေကိုပြန်ယူသွားခဲ့ကြတယ်။
အောင်မြတ်သာကတော့ ဌာပနာပစ္စည်းတွေကုန်သွားတာနဲ့ စေတီပျက်ရှေ့မှာ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး တရားမှတ်နေခဲ့ရာ အရုဏ်တက်ချိန်ထိရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်
“ စိတ်မပျက်နဲ့လူလေး… လောကမှာ အမှားအမှန်ဆိုတာ ဒွန်တွဲနေတတ်တာပဲမဟုတ်လား… လူလေးမလုပ်နိုင်ခဲ့တဲ့အရာကို နောင်လာမယ့် နှစ်ပေါင်းခြောက်ဆယ်အတွင်းမှာ လုပ်နိုင်မယ့်သူတစ်ယောက်ပေါ်လာလိမ့်မယ်။ အခုတော့ အချိန်မကျသေးဘူးလို့သဘောထားပါ။ အခုတော့ လူလေးရဲ့တပည့်တွေနဲ့အတူ တဝဂူထဲကိုမျက်စိလည်လမ်းမှားရောက်သွားတဲ့ ကိုရင်သုံးပါးကိုကယ်တင်ပါ” ဆိုတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။
တရားဖြုတ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့က အောင်မြတ်သာရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီး
“ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဆရာအမိန့်မရပဲ ထင်ရာစိုင်းခဲ့တဲ့အတွက် ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့တောင်းဆိုပါတယ်။ကျွန်တော်တို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သုံးသပ်ဆင်ခြင်ဖို့ ဆရာအနားကနေ ထွက်သွားခွင့်ပေးပါ” လို့ပြောလိုက်ပေမယ့် အောင်မြတ်သာက မကြားဟန်ပြုပြီး
“ ခုနက တရားထိုင်နေတုန်း တဝဂူထဲကိုဝင်ပြီးလမ်းပျောက်နေတဲ့ကိုရင်သုံးပါးကိုကယ်တင်ဖို့ တာဝန်ပေးခဲ့တယ်… ဒါကြောင့် မင်းတို့နှစ်ယောက်က တောင်အောက်ရောက်တာနဲ့ တဝဂူအကြောင်းသေချာစုံစမ်းဖို့ ပြင်ဆင်ထားကြ” လို့ပြောပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။
သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရလဲ သူတို့ကို အပြစ်မပြောပဲ နောက်ထပ်တာဝန်တစ်ခုကိုပါပေးလိုက်တဲ့ဆရာဖြစ်သူစကားကြောင့် မျက်လုံးတွေအရောင်တောက်လာပြီး ဘေးမှာချထားတဲ့လွယ်အိတ်ကိုလွယ်ကာ အနောက်ကနေပြေးလိုက်သွားခဲ့ကြတယ်။
(စကားချပ်။ ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နှစ်ပေါင်းခြောက်ဆယ်အကြာမှာတော့ အင်းတော်ကြီးဂိုဏ်းဝင်ဆရာတစ်ယောက်က ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုပြီး စေတီကိုအသစ်ပြန်လည်မွမ်းမံကာ ထီးတော်ကိုအောင်မြင်စွာတင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီစေတီကတော့ ယခုအခါ မွန်ပြည်နယ်၊ မုတ္တမမြို့၊မော်လမြိုင်-ရန်ကုန်ကားမကြီးဘေး၊ မောင်းတစ်လုံးတောင်ပေါ်တွင် တည်ရှိပါတယ်)
နောက်အပုဒ်မှာတော့ ဂူထဲဝင်ပြီးပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ ကိုရင်သုံးပါးကို အောင်မြတ်သာတို့ ဘယ်လိုရှာဖွေမလဲဆိုတာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့် တဝဂူစောင့်နတ်ပြိတ္တာဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)
#မူရင်းရေးသားသောသူများနှင့်
စာရေးဆရာ-ဇေယန(ရာမည)အားလေးစားလျက်မေတ္တာဖြင့်မျှဝေသည်။
(Like & Share လေးနဲ့အား ပေးသွားခဲ့ကြပါ)