°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
#စာရေးဆရာ -ဇေယန(ရာမည)
” ခင်ကြည် ထစမ်း.. ထစမ်း… “
ညသန်းခေါင်အချိန် ခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် မျက်လုံးကိုပွတ်သပ်ကာ ထကြည့်လိုက်တဲ့ချိန် ခြင်ထောင်အပြင်မှာရပ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်။
” သားကြီးလား… ဘယ်သူလဲရပ်နေတာ”
” ဟဲ့ ခင်ကြည်မ… ငါ့နာမည် ဖိုးတာတားလို့ခေါ်တယ်၊ မနက်ဖြန်ညသန်းခေါင်အချိန် ထမင်းချက်တဲ့အောက်တည့်တည့်ကို တူးရမယ်နော်၊ နင်တစ်ယောက်ပဲသွား အဖော်မခေါ်သွားနဲ့ ကြားလား”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ မှုန်မှုန်ဝါးဝါးမြင်နေရတဲ့ လူရဲ့စကားကိုသေချာမှတ်ထားပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တဲ့အချိန် ဖျတ်ခနဲလန့်နိုးလာခဲ့တယ်။
++++
” ငါဘာကိုစိတ်စွဲပြီး မက်တာပါလိမ့်… “
ထမင်းရည်ငှဲ့ရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေချိန် နှာခေါင်းထဲကို ဆေးပြင်းလိပ်နံ့တစ်ခုတိုးဝင်လာခဲ့တယ်။
” ဒီနားမှာ ဆေးပြင်းလိပ်သောက်တဲ့သူလဲမရှိပါဘူး.. ဘယ်ကလာတဲ့အနံ့ပါလိမ့်နော်”
ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် တောင်တွေးမြောက်တွေးလုပ်နေတဲ့အချိန် သားဖြစ်သူ မောင်ဦး ခြံထဲဝင်လာတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” သားကြီး.. နင် ဇက်ဆိပ်မသွားဘူးလား”
” ခုပဲသွားပြီးလို့ပြန်လာတာလေ … ဒီမှာ ကုန်တင်ကုန်ချလို့ရတဲ့ငွေ… ဟူး ဒီနေ့က အဆင်မပြေပါဘူးအမေရာ ခရီးသည်တွေသိပ်မလာကြဘူး”
ငွေအကြွေအချို့ကိုကမ်းပေးရင်းပြောလိုက်တဲ့ သားဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်က မနက်ကဝယ်ထားတဲ့ မုန့်လိပ်ပြာတစ်ထုပ်ကိုကမ်းပေးလိုက်ပြီး
” မင်းလဲဆာနေရောပေါ့… ဒီမုန့်ကိုအရင်စားထားလိုက်… အော် ဒါနဲ့ ညကအမေအိမ်မက်မက်တယ်သိလား” လို့ပြောကာ သားဖြစ်သူကိုအိမ်မက်အကြောင်းပြောပြလိုက်မိတယ်။
” ညသန်းခေါင်အချိန် အမေတစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား… အဖေကလဲ အူတိုတာနဲ့ ရန်ဖြစ်နေဦးမယ်နော်”
” သူမသိတဲ့ချိန်သွားမှာပေါ့… အမေ နှိုးရင်မင်းသာလိုက်ခဲ့”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ သားဖြစ်သူနဲ့တိုင်ပင်ပြီး ညသန်းခေါင်အချိန်ရောက်အောင်စောင့်နေခဲ့လိုက်တယ်။
++++
” ဒုတ် ဒုတ် ဒုတ်’
ညသန်းခေါင်အချိန် အိမ်အောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် ကိုအေးတင်တစ်ယောက် လန့်နိုးလာခဲ့တယ်။ နိုးလာတဲ့အချိန် ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမဖြစ်သူကိုမမြင်ရတဲ့အပြင် အိမ်အောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုယူကာ ပန်းကန်ဆေးတဲ့ကွပ်ပြစ်အောက်ကနေ ထိုးကြည့်လိုက်ရာ သံတူရွင်းတစ်လက်နဲ့ မြေကြီးကိုတူးဆွနေတဲ့ သားမိနှစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” ခင်ကြည်နဲ့ မောင်ဦး … နင်တို့ကညသန်းခေါင်အချိန် ဘာလုပ်နေကြတာလဲဟမ်”
ကိုအေးတင်က ဘုမသိဘမသိနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ချိန် သံတူရွင်းကိုင်ထားတဲ့ မောင်ဦးရဲ့အနောက်မှာ မုန့်ထည့်တဲ့ပန်းကန်ပြားအဝိုင်းနီးပါးရှိတဲ့ ပါးပျဉ်းကိုထောင်ထားတဲ့ မြွေဟောက်တစ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” သားကြီး … မင်း မင်းအနောက်မှာ မြွေ… မြွေ… ခင်ကြည်မ မြန်မြန်ထွက်လာစမ်း”
ကိုအေးတင်အသံကြောင့် မောင်ဦးက လှည့်အထွက် ရွှီးဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ သံတူရွင်းကိုလှမ်းပေါက်လိုက်တဲ့မြွေခေါင်းကို ရိပ်ခနဲမြင်လိုက်ရတယ်။
” မြွေ… မြွေဗျို့… လာကြပါဦး”
လူခြေတိတ်ချိန်ဖြစ်ပေမယ့် တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကပ်နေတာကြောင့် အနီးနားကလူတွ တုတ်တွေကိုင်ပြီးရောက်လာခဲ့ပေမယ့် ခုနကမြင်လိုက်ရတဲ့ မြွေက အစနပင်မတွေ့လောက်အောင် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
+++++++
” ကံသီပေါ့လို့သာပဲကွာ… နောက်ဆို မင်းအနေနဲ့မိန်းမတောင်ရလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး”
ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်ကို ဖွာရှိုက်ရင်း သားမိနှစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်ကာပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်ရော… မောင်ဦးပါ ဇက်ကလေးပုသွားခဲ့တယ်။
” အမေရာ … ကျွန်တော်ပြောသားပဲ… အိမ်မက်ဆိုတာ သွေးလေချောက်ချားပြီးမက်တာပါလို့၊ ခုတော့ အသက်မသေတာကံကောင်း ဟူး.. နောက်ဆို အမေလဲ ပေါက်ကရတွေလိုက်မလုပ်နဲ့တော့”
” ခင်ကြည်မ နင်ကဘာအိမ်မက်တွေမက်လို့တုန်း”
” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး တော်ရေ… ညလဲနက်နေပီဆိုတော့ အိပ်စရာရှိအိပ်တော့”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ ကိုအေးတင်ကို မျက်စောင်းထိုးကာပြောလိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ထဲဝင်ကာ အိပ်နေလိုက်တယ်။ မနက်အရုဏ်တက်ချိန်နားရောက်တော့ ဒေါ်ခင်ကြည်ဆီကို ပဝါအဖြူပေါင်းထားတဲ့ အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး စိတ်ဆိုးတဲ့လေသံနဲ့
” ဒီလောက်သေချာမှာထားတာတောင် အခြားသူတွေကိုခေါ်လာပါလား… နင်က ငါတို့ပေးတာကိုရထိုက်တဲ့သူမဟုတ်ဘူး… သွား သွား နောက်နေ့ကစပြီး ဘာမှရဖို့စိတ်မကူးနဲ့” လို့ပြောကာ အိမ်နံရံကိုထိုးဖောက်ပြီးဆင်းသွားခဲ့တယ်။
+++++
” ရွှီး … ရွှီး… ရွှီး…”
သံပြတ်အော်လိုက်တဲ့ မြွေဆိုးတွန်သံကြောင့် အိမ်သာတက်နေတဲ့ မောင်ဦးတစ်ယောက် လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုယူပြီး ထရံပေါက်ကနေထိုးကြည့်လိုက်ရာ လူကြီးလက်ကောက်ဝတ်ခန့်ရှိပြီး မဲပြောင်နေတဲ့ မြွေဟောက်တစ်ကောင်က အိမ်ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး ကြည့်နေတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” အမလေး… နဲတဲ့ကောင်မဟုတ်ပါလား… အရင်က ဒီနေရာမှာ မြွေနဲ့တူတာဆိုလို့ ဘာမှမရှိပါဘူး… ခုတစ်လောမှဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်”
ကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးတဲ့တိုင်အောင် မြွေဟောက်ကြီးက လုံးဝမလှုပ်ပဲရပ်ကြည့်နေတာကြောင့် မောင်ဦးတစ်ယောက် အနားမှာရှိတဲ့ထင်းခြောက်နဲ့ ကောက်ပစ်လိုက်ပြီးခြောက်လှန့်လိုက်တော့မှ အိမ်အောက်ထဲကို လျောခနဲတိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
အဲဒီညက မောင်ဦးရဲ့အိမ်မက်ထဲမှာ မရေတွက်နိုင်တဲ့ မြွေအကောင်ပေါင်းများစွာက သူ့အနောက်ကနေလိုက်တာကို မြင်မက်ခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ညဘက်တွေတင်မကပဲ နေ့ခင်းကြောင်တောင်အချိန်မှာတောင် မြွေတွန်သံတွေကြားရတဲ့အပြင် အိမ်ထုပ်တန်းတွေပေါ်မှာ ရစ်ခွေနေတဲ့မြွေအချို့ပါမြင်တွေ့ခဲ့ကြရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ အဝတ်ခြင်းတောင်းတွေထဲမှာ ခွေနေတဲ့မြွေတွေအပြင် အိမ်အောက်က မီးသွေးအိတ်ကြားတွေထဲမှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးခိုနေတတ်တာကြောင့် အိမ်ထဲမှာစိတ်ချလက်ချနေဖို့ကိုတောင် မဝံ့မရဲဖြစ်လာခဲ့ကြတယ်။
ကိုအေးတင်ကတော့ မူးလာတိုင်း မြွေတွေ့တာနဲ့သတ်မယ်ဖြတ်မယ်လို့ကြိမ်းဝါးနေသလို မြွေတွေကလဲ တစ်နေ့တစ်ခြား ပေါများလာခဲ့တယ်။ တစ်ညမှာကိုတော့ ကိုအေးတင် အိမ်သာတက်ချင်လို့ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးယူပြီး အိမ်သာတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အိမ်သာအမိုးထုပ်တန်းပေါ်မှာ ရစ်ပတ်တွဲခိုနေကြတဲ့ မြွေဟောက်နှစ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” အမလေး… လန့်လိုက်တာကွာ… ငလခွမ်းထဲမှ”
ညဦးပိုင်းကသောက်ထားတဲ့အရက်ရှိန်ကြောင့် အနီးနားမှာရှိတဲ့ထင်းခြောင်းကို ကောက်ယူကာ အမိုးတန်းပေါ်တွယ်တက်နေတဲ့ မြွေနှစ်ကောင်ကို ဗိုင်းခနဲရိုက်ချလိုက်ပြီး ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်ရာ နာကျင်စွာလွန့်လူးပြီး အိမ်အောက်ထဲကိုတိုးဝင်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” အေးတင်ကို ဒီလိုလာလုပ်ရင် အကုန်မသာပေါ်ကုန်မယ်… “
တစ်ယောက်ထဲ စိတ်ရူးပေါက်ပြီး ကြိမ်းဝါးကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ဖို့အလုပ် ခြံအနောက်ဘက်အမှောင်ထုထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့လူရိပ်တစ်ခုကိုဖျတ်ခနဲမြင်လိုက်ရတယ်။
” ဟိတ်… ဘယ်သူလဲကွ..”လို့ပြောပြီး ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှမတွေ့ရပဲ လေတိုက်လို့လှုပ်နေတဲ့ ငှက်ပျောရွက်အချို့ကိုသာမြင်လိုက်ရတယ်။
++++++
” အမေ… အမေ … အိမ်အောက်မှာ တောင်ပို့တစ်လုံးပေါက်နေတယ် ကြည့်ကြည့်ပါဦး”
သားဖြစ်သူမောင်ဦးစကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် ကြမ်းခင်းပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ အဟုတ်ကိုတောင်ပို့တစ်လုံးထွက်နေတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လောက်ကတောင် မတွေ့မိပါဘူး… ခုမှရုတ်တရက်ကြီးဘယ်ကပေါ်လာတာလဲ”
” ဒါတော့ဘယ်သိပါ့မလဲအမေရဲ့… အခုတစ်လော အိမ်ထဲမှာပေါ်ပေါ်လာတဲ့ မြွေတွေက ဒီတောင်ပို့နဲ့များဆိုင်နေမလား”
” အမေလဲသေချာမပြောတတ်ဘူး… မင်းလဲအိမ်အောက်တွေထဲအရမ်းအရမ်းလိုက်ဝင်မနေနဲ့… ကြားလား”
” မဝင်ပါဘူးအမေရဲ့… အော် မနက်က ခြေရင်းအိမ်ကို ဘိုးတော်တစ်ပါးကြွလာတာသိပီးပီလား”
” ဘယ်ကဘိုးတော်လဲ .. အမေလဲမသိရပါလား”
” ဦးကျင်စိန်တို့ကိုးကွယ်တဲ့ ဘိုးတော်လို့ ပြောတာပဲ၊ ခုနကတောင် ဒေါ်စိန်သီတို့ ဗေဒင်မေးဖို့ဝင်သွားကြတယ်”
ဗေဒင်ဆိုတဲ့အသံကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် အနည်းငယ်စိတ်ဝင်စားသွားပြီး နပ်လုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ ထမင်းအိုးကို ဘယ်ညာခါယမ်းကာ မီးသွေးခဲတွေကို အိုးအလွတ်တစ်လုံးထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
++++++
” နာမည်က… ခင်ကြည်နော်…”
” ဟုတ်ပါတယ်”
” ခင်ကြည်.. တနင်္လာသမီး… သိုက်ဖွား… လူနက္ခတ်… ဂြိုလ်နက္ခတ်သဘောအရ ဒီလအတွင်း ရတနာဝင်ကိန်းရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ခြေနှစ်ချောင်းထွက်ကိန်းလဲမြင်နေရတယ်”
ပိတ်ဖြူဝတ်ဘိုးတော်စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် ဘုရားတလိုက်ပြီး
” ခြေနှစ်ချောင်းထွက်ကိန်းတော့မဖြစ်ပါရစေနဲ့ဆရာရယ်၊ ကျွန်မဘယ်လိုလုပ်ရင် အဆင်ပြေမလဲ”
” နေဦး.. နေဦး… ခြံထဲမှာ မမြင်အပ်တဲ့အစောင့်အရှောက်တွေ အသိုက်လာဖွဲ့ထားတာကိုလဲမြင်နေရတယ်”
ဘိုးတော်က မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး တစ်ခုခုကိုအာရုံခံနေရာကနေ
” အိမ်အောက်မှာ သင်္ကန်းစုတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ပစ္စည်းရှိနေတယ်၊ ဒါကိုစောင့်နေကြတဲ့သူတွေက သင်တို့ကို မနေရဲအောင် အမျိုးမျိုးနှောက်ယှက်ကြလိမ့်မယ်နော်”
” မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ်… အခုတစ်လော အိမ်ထဲမှာ ဘယ်ကနေရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ မြွေဟောက်တွေအများကြီးမှအများကြီးပဲ၊ တစ်ခါတစ်လေ ညဘက်အပေါ့အပါးသွားရင်တောင် မြေကြီးမှာလူးလွန့်သွားနေကြတာ”
” ဒါပေမယ့် သူတို့က လူကိုတော့အန္တရာယ်မပြုဘူးမဟုတ်လား”
” ဒါတော့ဟုတ်တယ်၊ သူတို့က လူကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ကြဘူး”
” သင်တို့ဘက်ကလဲ သူတို့ကို ရန်မပြုပါနဲ့၊ မသတ်ပါနဲ့… သူတို့ကိုသတ်တဲ့နေ့က သင်တို့မိသားစုထဲကနေ ခြေနှစ်ချောင်းထွက်တဲ့နေ့ပဲ”
“ဒါပေမယ့် ဆရာရယ်… ခုလိုကြီးမြင်နေတွေ့နေတာကတော့ နေရတာအဆင်မပြေလှဘူး၊ သူတို့ကိုနေရာရွေ့ပေးလို့မရဘူးလား”
” ဟင်း… ခက်တော့ခက်နေပြီ၊ သင်တို့အတွက်အကောင်းဆုံးအကြံပေးချင်တာက ဒီနေရာကနေပြောင်းဖို့ လုံလောက်တဲ့တန်ကြေးတစ်ခု တောင်းပါ၊ သူတို့ပေးလာခဲ့ရင်တော့ ကတိအတိုင်း နေရာပြောင်းပေးလိုက်ပါ”
” ကျွန်မ ဘယ်လိုတောင်းရမလဲဆိုတာ လမ်းညွှန်ပေးပါဆရာ”
” လပြည့်နေ့ည ၇ နာရီကျရင် အိမ်ခေါင်းရင်းမြေလွတ်တစ်ခုမှာ နွားနို့တစ်ခွက်၊ ပေါက်ပေါက်ဆုပ်တစ်ဆုပ်၊ အမွှေးတိုင် ဖယောင်းတိုင်ထွန်းပြီး ၁နာရီတိတိမေတ္တာပို့ပေးပါ၊ မေတ္တာသုတ်၊ ခန္ဓသုတ်၊ ပရိမိတ္တဇာလသုတ်တို့ရရင် ရွတ်ဖတ်ပေးပါ၊ တစ်ခုခုထူးခြားလာပါလိမ့်မယ်”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ ဘိုးတော်မှာတဲ့အတိုင်းမှတ်သားပြီး လပြည့်နေ့ညမှလုပ်ဆောင်ခဲ့ရာ မနက်အရုဏ်တက်ချိန်အရောက်မှာတော့ အိပ်နေတဲ့ ခေါင်းရင်းထရံကိုလက်နဲ့ပုတ်နှိုးတဲ့အသံကြားလိုက်ရတယ်။
” ဘုတ် ဘုတ် ဘုတ်… ခင်ကြည် … ထစမ်း၊ ဒီတစ်ခါ လွဲရင် တစ်သက်လုံးဘာမှရဖို့စိတ်မကူးနဲ့ ကြားလား”
ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေတဲ့အသံကြောင့် ခင်ကြည်တစ်ယောက် ထထိုင်လိုက်ပြီး အသံကြားရာဘက်ကို နားစွင့်နေလိုက်တယ်။
” အခုချက်ချင်း အိမ်ခေါင်းရင်းသရက်ပင်အောက်ကိုသွား၊ မြောက်ဘက်ကိုထွက်နေတဲ့သစ်ကိုင်းတည့်တည့်ကို တူးပြီးရတာကိုယူလိုက်၊ တစ်ခုခုရပီဆိုတာနဲ့ အနောက်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲ ဆန်အိုးထဲသာထည့်ထားပေတော့၊ မြန်မြန်လုပ်”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲအသံကြားတာနဲ့ ပထမတစ်ခါလိုမဖြစ်အောင် အိမ်သားတွေအိပ်မောကျမကျကြည့်ကာ အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ အောက်ရောက်တော့ အသင့်ရှိနေတဲ့ သံတူရွင်းတစ်ချောင်းကိုယူကာ မြောက်ဘက်အရပ်ကိုထိုးထွက်နေတဲ့ သရက်ပင်ကိုင်းအောက်ကို တူးဆွနေခဲ့လိုက်တယ်။
တစ်တောင်သာသာလောက်တူးပြီးတဲ့ချိန်မှာတော့ “ခွပ်”ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မြေအိုးတစ်လုံးကိုထိတဲ့အသံထွက်လာတာကြောင့် လက်နဲ့နှိုက်ပြီးစမ်းကြည့်လိုက်ရာ အတန်သင့်ထူတဲ့မြေသားနဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့အိုးတစ်လုံးထွက်လာခဲ့တယ်။
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ မြေအိုးကိုရတာနဲ့ အနောက်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲ အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာတဲ့ချိန် သရက်ပင်ခြေရင်းကနေ တရွှီးရွှီးနဲ့အော်မြည်နေကြတဲ့ မြွေတွန်သံတွေကိုကြားခဲ့ရတယ်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ရလာတဲ့အိုးကိုဆန်အိုးထဲထည့်ကာအဖုံးပိတ်ပြီး မနက်အလင်းရောင်ရတဲ့ချိန်ထိကို စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့လိုက်တယ်။
မနက်အလင်းရောင်ရတာနဲ့ ဆန်အိုးထဲထည့်ထားတဲ့ အရာကိုထုတ်ကြည့်လိုက်ရာ ရွှေကြယ်သီး၊ လက်ကောက်၊ ဆွဲကြိုးအချို့ကို မြေသားတွေနဲ့ရောနှောနေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်ခင်ကြည်တို့လဲနေ့ချင်းညချင်းဆိုသလို ကြွယ်ဝလာပြီး လက်ရှိနေနေတဲ့ခြံဝင်းကနေ ပြောင်းရွှေ့ဖို့စီစဉ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါကိုမကျေနပ်သူက ကိုအေးတင်။
” ခင်ကြည်ရယ်… ငါတို့ပိုင်တဲ့နေရာလေကွာ၊ ဒီတိုင်းကြီးတော့မရွေ့နိုင်ပါဘူး၊ အခြားသူတွေကို ရောင်းလိုက်ရင် ငွေပိုငွေလျှံမထွက်လာဘူးလား”
” မဖြစ်ဘူးရှင့်.. ကျွန်မတို့ကို ထိုက်သင့်တဲ့အဖိုးခပေးပီးပီမဟုတ်လား၊ လူဆိုတာကတိတည်ရတယ်၊ ရှင်မပြောင်းဘူးဆို တစ်ယောက်ထဲနေခဲ့၊ ကျွန်မတို့ကတော့ပြောင်းမယ်”
ကိုအေးတင်က စိတ်ထဲအစာမကြေပေမယ့် ရထားတဲ့ပစ္စည်းတွေကဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ သေချာမသိသေးတဲ့အတွက် ဒေါ်ခင်ကြည်ကိုအချိုသပ်ကာ အလိုက်သင့်နေထိုင်ခဲ့လိုက်တယ်။
++++
ပိုက်ဆံလေးနည်းနည်းရှိလာတော့ ကိုအေးတင်က အလုပ်ကိုမယ်မယ်ရရမလုပ်တော့ပဲ သောက်လိုက်စားလိုက်နဲ့ ဖြစ်လာသလို သားဖြစ်သူ မောင်ဦးကလဲ သူဌေးသားပုံစံနဲ့သုံးဖြုန်းလာခဲ့တာ နှစ်နှစ်အတွင်း ရထားတဲ့ငွေတစ်ဝက်နီးပါးလောက် ကုန်သွားခဲ့တယ်။
” ခင်ကြည် … နင်တို့အိမ် လူငှားမတင်ဘူးလား”
” မတင်ပါဘူး သေးတင်ရယ်… ဘာဖြစ်လို့လဲ”
” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး… ငါ့အသိဆရာတစ်ယောက်က ဒီရွာမှာ ဓါတ်ခန်းဖွင့်မလို့ နေရာရွေးတာ နင်တို့အိမ်အဟောင်းနေရာကအဆင်ပြေတယ်ပြောလို့ လာပြောပြတာ၊ အိမ်ငှားခကိုလဲ နင်တို့ပြောတဲ့ဈေးထက် နှစ်ဆပိုပေးမယ်ပြောတယ်”
သေးတင်စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်မျက်နှာ ဝင်းခနဲဖြစ်သွားပြီး
” ငှားတော့ငှားချင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေဖြစ်မှာစိတ်ပူလို့ပါ”
” ဘယ်က ရှုပ်ရမှာလဲ… ဆရာက ဘုရားတရားသမား… နောက်ပြီး စိတ်ထားလဲကောင်းပါတယ်”
” ဒီလိုလုပ်ဟာ … ငါကငှားတာထက်ကို အပြတ်ရောင်းချင်တာဆိုတော့ သူကဝယ်နိုင်လားဆိုတာ အရင်မေးလိုက်ဟာ၊ နင့်အတွက်ပွဲခလဲမနည်းစေရပါဘူး”
ဒေါ်ခင်ကြည်စကားကြောင့် သေးတင် မျက်နှာပြုံးရွှင်သွားပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။
++++
တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ အရပ်မြင့်မြင့် ဥပဓိရုပ်သန့်သန့်နဲ့လူတစ်ယောက် ဒေါ်ခင်ကြည်တို့အိမ်ကိုရောက်လာပြီး ယခင်အိမ်ဟောင်းကို ဈေးအဆမတန်ပေးဝယ်သွားခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ရောင်းပြီးတစ်လလောက်ကြာတော့ အိမ်မက်ထဲကို ပိတ်ဖြူဝတ်အဖိုးရာက်လာပြီး လက်ညိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ
” ခင်ကြည်… ခင်ကြည်.. နင်က ပေးထားတဲ့ကတိကို ဖျက်ခဲ့တာပဲ၊ ဒီနေ့ဒီချိန်ကစပြီး နင်တို့ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါနဲ့မဆိုင်ဘူး” လို့ ဒေါသတစ်ကြီးပြောပြီး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
ဒေါ်ခင်ကြည်နဲ့ကိုအေးတင်လဲ အိမ်မက်ကိုဂရုမစိုက်ပဲ အိမ်ရောင်းလို့ရထားတဲ့ငွေအချို့နဲ့ လက်ထဲရှိတဲ့ငွေတွေကိုပေါင်းပြီး လယ်ဧကအချို့ဝယ်ကာ စီးပွားရေးလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြတယ်။
” အရီးခင်ကြည်… အရီးခင်ကြည်… ဘကြီးအေးတင် ပိုးထိလို့တဲ့”
သူရင်းငှားဖိုးအော်ရဲ့စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် ပြာပြာသလဲလဲနဲ့ဆင်းလာပြီး
” ဟင်…ဘယ်မှာပိုးထိတာလဲ… “
” လယ်ထဲကနေ အိမ်အပြန် သုံးမြှောင့်လယ်စပ်နားမှာ ထိသွားတာ”
” ဒုက္ခပါပဲ… မောင်ဦးရော.. သူ့ကိုလိုက်ရှာပြီး ခေါ်ကြပါဦး”
ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက် ဖိနပ်တောင်မစီးနိုင်ပဲ လိုက်သွားကြည့်ရာ လယ်ကွင်းအစပ်မှာ သတိလစ်မေ့မျောနေတဲ့ ကိုအေးတင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” ဆေးရုံပို့ဖို့ပြင်ကြလေ… ဒီတိုင်းရပ်ကြည့်နေကြတော့မှာလား”
” အရီး ခင်ကြည် … စိတ်ကိုလျော့လိုက်ပါဗျာ၊ ဘကြီးအေးတင် အသက်မရှိတော့ဘူး”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ ချက်ချင်းဆိုသလို နှာခေါင်းဝကိုလက်တေ့ကြည့်ပြီး ခေါင်းထဲမိုက်ခနဲဖြစ််ကာ လဲကျသွားခဲ့တယ်။
+++++++
” ရွှီး…. ရွှီး…. “
အိမ်ခေါင်းရင်းမြေကွက်လပ်ကနေ ကြားလိုက်ရတဲ့မြွေတွန်သံကြောင့် ဆရာဒေဝက တီးစိပ်ကို ဂျောက်ခနဲမြည်အောင် ဆွဲတင်လိုက်ပြီး
” ဒီည သူတို့ထွက်တဲ့နေ့ပဲထင်တယ်… ခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စတွေအကုန်လုပ်ပြီးပြီလား” လို့ပြောလိုက်တော့ ကွမ်းအစ်ထဲက ထုံးဘူးကိုလှမ်းယူနေတဲ့ လူက
” ဆရာ.. ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပြီးပါပြီ…”
” အင်း… ဒီနေရာမှာ သင်္ကန်းစုတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ ရတနာတွေရှိတယ်ဆိုတာ ဘိုးတော်စိန်ပွင့် ပြောပြတာမှတ်မိတယ်မဟုတ်လား”
” မှတ်မိတာပေါ့ဆရာရယ်… ဒါကြောင့် ဆရာက ဒီနေရာကိုမရမကဝယ်ခဲ့တာလေ”
” ဟက်ဟက်… ငါလဲမင်းတို့လိုတွေးပြီးဝယ်ခဲ့တာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဒီလအတွင်း ငါသိလိုက်ရတာက ရတနာထုပ်ကနှစ်ထုပ်တောင်ရှိနေတယ်ဆိုတာပဲ”
” ဗျာ… ဘယ်လို “
“ဟုတ်တယ်.. ဒီမြေကြောမှာရှိနေတဲ့ ရတနာထုပ်က ဘာဘူအဖိုးကြီးပိုင်တဲ့ပစ္စည်း၊ နောက်ထပ်မြေကြောတစ်ခုမှာရှိနေတဲ့ပစ္စည်းက ဒီထက်ပိုများတယ်၊ ဒီမြေကြောနှစ်ခုက သွေးကြောမျှင်တွေလို ယှက်နေတာလဲမြင်တယ်ကွ”
” ဒီကောင်တွေကအစုအဖွဲ့လိုက်နေတာနော်ဆရာ… အန္တရာယ်တော့များမယ်ထင်တယ်”
” အန္တရာယ်များလဲ လုပ်သင့်တာကိုလုပ်ရမှာပဲမဟုတ်လား.. မင်းလဲမကြာခင် ထူးဆန်းတာတွေကြုံရင်ကြုံရမှာ”
ဆရာဒေဝက စကားဆုံးတာနဲ့ ယွန်းသေတ္တာထဲမှာထည့်ထားတဲ့ လက်ညိုးအရွယ်ရွှေရောင်တုတ်တံတစ်ချောင်းကိုယူထုတ်ပြီး လက်သီးဆုပ်သာသာရှိတဲ့ ဗုံကိုတီးပါလေရော။
ဗုံသံက တစ်ဖြေးဖြေးမြန်လာလေလေ ခေါင်းရင်းမြေကွက်လပ်ကနေ မြွေတွန်သံတွေတဖြည်းဖြည်းကျယ်လာခဲ့တယ်။
” မောင်သာ… ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်စမ်း.. “
ဆရာဒေဝစကားကြောင့် မောင်သာက ဟနေတဲ့ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ အရွယ်စုံဆိုဒ်စုံမြွေဟောက်တွေက ပါးပျဉ်းတွေတကားကားနဲ့ ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
” အပါးပါး.. နည်းနည်းနောနော အကောင်ရေမဟုတ်ဘူး ဆရာ… ဒီကောင်တွေအိမ်ပေါ်တက်လာရင်တော့ မလွယ်ဘူးနော်”
ဆရာဒေဝက မောင်သာစကားကိုကြားတော့ ဗုံသေးသေးလေးရဲ့ စောင်းဘက်ကို ရွှေရောင်တုတ်တံနဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ်ခေါက်လိုက်ချိန် အိမ်လှေကားပေါ်ကနေ တောင်ဝှေးတစ်ဒေါက်ဒေါက်ထောက်ပြီးတက်လာတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။
” မောင်သာ တံခါးသွားဖွင့်လိုက်… သူတို့ရဲ့အဓိပတိရောက်လာပြီထင်တယ်”
မောင်သာလဲ မင်းတုန်းချထားတဲ့တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့ချိန်မှာတော့ မြွေဟောက်တစ်ကောင် မာန်ပြင်းနေတဲ့ဟန်ထုဆစ်ထားတဲ့ တောင်ဝှေးကို ထောက်ပြီး မျက်ထောင့်နီနဲ့စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အဖိုးအိုတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” မင်းတို့မို့ မကြောက်မရွံ့နဲ့ ငါတို့နေရာကို ကျူးကျော်ရဲရတယ်လို့ တောက်စ်”
အဖိုးအိုက မောင်သာက ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ကြိမ်းမောင်းလိုက်တဲ့ချိန် ဆရာဒေဝက လက်ထဲက ဗုံကိုအောက်ချလိုက်ပြီး
” အဖိုးက ကျုပ်အမိန့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ ကိုယ်တိုင်လာတွေ့နေရတာမဟုတ်လား… ဒါကြောင့် ရန်လိုတဲ့စကားကိုမပြောပါနဲ့ဗျာ၊ ကဲကဲ အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ပါဦး”
အဖိုးအိုက ဆရာဒေဝကိုစူးရှတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ရင်း အောင့်သက်သက်နဲ့အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
” ကျူပ်ကိုခေါ်တာ ဘာကိစ္စလဲ လိုရင်းပြော”
” ကောင်းပြီလေ အဖိုးကလိုရင်းဆိုတော့ ကျုပ်လဲလိုရင်းပဲပြောတော့မယ်… ဒီအိမ်အောက်မှာ သင်္ကန်းစုတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ ရတနာတွေရှိတယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်၊ အဲဒီရတနာထုပ်ထဲက ပတ္တမြားမျက်ရှင်လက်စွပ်ကို ကျုပ်လိုချင်တယ်”
” မရဘူး…. ကျုပ်ပေးလို့မရဘူး၊ ကျုပ်ကိုသေအောင်နှိပ်စက်လဲ ကျုပ်မပေးဘူး”
ပြတ်သားစွာပြောလိုက်တဲ့ အဖိုးအိုစကားကြောင့် ဆရာဒေဝမျက်နှာတင်းခနဲဖြစ်သွားပြီး ကြေးပြားပေါ်မှာရေးထားတဲ့ အင်းတစ်ချပ်ကို လက်ဝါးနဲ့ရိုက်ကာ အဖိုးအိုဘက်ကိုလှည့်ပြလိုက်တဲ့ချိန် ပိတ်ဖြူဝတ်ထားတဲ့ အဖိုးအိုရဲ့ရုပ်သွင်က အဖြူရောင်ဧရာမမြွေကြီးတစ်ကောင်အဖြစ်ပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
အင်းပြားစမကထွက်တဲ့ ငွေမျှင်ရောင်ကြိုးတွေက မြွေဖြူကြီးရဲ့ကိုယ်ကိုတင်းသထက်တင်းအောင်ရစ်ပတ်ထားရာ မြွေကြီးမှာ နာကျင်လွန်းတဲ့အတွက် တဖူးဖူး နှာမှုတ်ရုန်းကန်လူးလွန့်နေခဲ့တယ်။
ဆရာဒေဝကတော့ နှုတ်ကနေ မန္တာန်လိုလို ဂါထာလိုလိုစာပုဒ်ကိုမဆက်မပြတ်ရွတ်ရင်း လူးလွန့်နေတဲ့မြွေဖြူကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ချိန် ခြံတံခါးကိုအသာယာတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို လအလင်းရောင်နဲ့ မြင်လိုက်ရတယ်။
” ဆရာ… အိမ်ထဲကိုလူတစ်ယောက်ဝင်လာပါလား.. အနှောင့်ယှက်တော့စပြီထင်တယ်”
မောင်သာစကားကြောင့် ဆရာဒေဝက မန္တာန်ကိုစိတ်ဖြောင့်အောင်မရွတ်နိုင်တော့ပဲ မျက်လုံးကိုစောင်းကြည့်လိုက်တဲ့ချိန် မြွေတစ်ကောင်က ထုပ်တန်းပေါ်ကနေ ကျလာခဲ့တယ်။
” ဆရာ စည်းပေါက်ပြီ ထင်တယ်… အမလေး အိမ်နောက်ဘက်မှာလဲ မြွေတွေတက်လာနေပြီ”
မြွေတွေက ရုတ်ချည်းဆိုသလို တုတ်တန်းတွေ ထရံပေါက်တွေကနေ တိုးဝှေ့ဝင်လာခဲ့ကြပြီး ဆရာဒေဝနဲ့ မောင်သာတို့ကို တရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့ ပေါက်သတ်ဖို့ ဟန်ပြင်နေတဲ့ချိန် ခြံထဲဝင်လာတဲ့လူက ခပ်တည်တည်နဲ့အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါသကြီးနေတဲ့ မြွေဖြူကြီးရှေ့တည့်တည့်ကိုသွားပြီး ညာဘက်လက်ကိုထောင်ပြလိုက်ရာ နာကျင်စွာလူးလွန့်နေတဲ့ မြွေကြီးက ချက်ချင်းငြိမ်သက်သွားခဲ့တယ်။
” ကဲကဲ … အားလုံး ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်ပြန်သွားကြ၊ သင်တို့အဖိုးဘာမှမဖြစ်ဘူး မကြာခင်ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ်၊ သွားကြ သွားကြ”
မျက်နှာစိမ်းလူက အကောင်ငါးဆယ်လောက်ရှိတဲ့ မြွေအုပ်ကို လက်တယမ်းယမ်းနဲ့မောင်းထုတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ ဒေါသကြီးနေကြတဲ့မြွေတွေက လူစကားနားလည်တဲ့အလား အိမ်အပြင်ဘက်ကို အလျှိုလျှိုပြန်ထွက်သွားခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်နေတဲ့ တရာတပည့်နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့တည့်တည့် မတ်တပ်ရပ်ပြီး
” လောကမှာ ကိုယ့်ဘက်ကအနိုင်ရတယ်ဆိုတိုင်း နိုင်ပြီလို့ တသမတ်ထဲတွက်မရဘူး” လို့ပြောလိုက်တော့ ဆရာဒေဝက အံကိုကြိတ်ပြီး
” မင်း ဘယ်သူလဲ… ငါတို့အလုပ်အောင်မြင်ခါနီးကာမှ ဘယ်ကနေ ရောက်လာခဲ့တာလဲ”
” ကျုပ်ဘယ်သူဆိုတာထက်… ခင်ဗျားတို့ဒီနေရာကနေ အသက်ရှင်လျက်ထွက်နိုင်ဖို့က ပိုအရေးကြီးပါတယ်၊ ဒါကြောင့် စီရင်ထားတာတွေကို ကိုယ်တိုင်ဖျက်ပီး ဒီကနေထွက်သွားကြပါ”
” ဒီအိမ်ကို အဖိုးခကြေးပေးပြီး ဝယ်ထားတာ၊ ဒါကြောင့် မသွားနိုင်ဘူး”
” ကောင်းပြီလေ… မသွားဘူးဆိုလဲ သင်တတ်တဲ့ပညာနဲ့ ဒီမြွေသိုက်ကိုထိန်းကြည့်ပေါ့”
မျက်နှာစိမ်းလူက နှစ်ခမ်းဖျားလေးတွန့်ရုံရယ်လိုက်ပြီး ချုပ်နှောင်ထားတဲ့အရာတွေကို လက်ဝါးစောင်းနဲ့ခုတ်ချလိုက်ရာ အင်းပြားစမက အပေါ်ကိုတစ်ထွာလောက်ခုန်တက်သွားခဲ့တယ်။
” သင်တို့က မရိုးဖြောင့်တဲ့စိတ်နဲ့ ဒီအိမ်ကိုရယူခဲ့တာဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ရတဲ့နည်းနဲ့ထွက်သွားအောင်လုပ်ရမှာပဲ” လို့ပြောကာ ဥုံခံတဲ့ဂါထာတစ်ပုဒ်ကို ရွတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ငြိမ်သက်သွားတဲ့ မြွေတွန်သံတွေက တမဟုတ်ချင်း ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။
” ရွှီး… ရွှီး….”
အင်းပြားအစီရင်ကြောင့် ချုပ်နှောင်ခံထားရတဲ့ မြွေဖြူကြီးကလဲ ဒေါသတကြီးနဲ့ ပါးပျဉ်းထောင်ပြီး ဆရာဒေဝတို့နှစ်ဦးကို စိုက်ကြည့်နေသလို ဘယ်ကနေရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ မြွေဟောက်တွေကလဲ ဝလုံကွက်ပေါ်တဲ့ထိ ပါးပျဉ်းတွေမိုးအုပ်ကာ အစီရီဝင်လာခဲ့ကြတယ်။
ဆရာဒေဝက သူ့မှာရှိတဲ့ပညာနဲ့ မြွေတွေကိုမောင်းထုတ်ပေမယ့် ထင်သလောက်ဖြစ်မလာတဲ့အတွက် နောက်ဆုံးမှာတော့ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ကာ
” မြွေတွေ မြွေတွေ တက်လာနေပြီ…. လုပ်ကြပါဦး.. အမလေး ကြောက်ပါပြီဗျ” ဆိုပြီး အော်ပါလေရော။
” ဒါဖြင့် ဆက်နေဦးမှာလား… “
” မနေတော့ပါဘူး… ရတဲ့ဈေးနဲ့ရောင်းပြီး သွားပါတော့မယ် “
ဆရာဒေဝနဲ့တပည့်ဖြစ်သူလဲ ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ကတိပေးပြီးတဲ့ချိန်ရောက်မှ မျက်နှာစိမ်းလူက ဒေါသထွက်နေတဲ့မြွေတွေကို ကြည့်ကာ မေတ္တာပို့ပြီး လာရာအရပ်ကိုပြန်ခိုင်းခဲ့တယ်။
မြွေဖြူအဖြစ်ရုပ်သွင်ပြောင်းထားတဲ့ အဖိုးအိုကတော့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းခါနီးမှာ တံခါးကိုအမြှီးနဲ့ဖြောင်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်ချိုးပြီး လျောခနဲဆင်းကာပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
နောက်တစ်နေ့မနက်အရောက်မှာတော့ ဆရာဒေဝတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အထုပ်တွေအပိုးတွေနဲ့ပြန်ပြေးသွားခဲ့သလို ဒေါ်ခင်ကြည်တစ်ယောက်လဲ လင်ဖြစ်သူဆုံးပါးပြီးထဲက ညဘက်အိပ်ပျော်တာနဲ့ အိမ်မက်ထဲမှာ ပါးပျဉ်းတကားကားနဲ့မြွေဟောက်တွေလိုက်ပေါက်တာကိုနေ့စဉ်ရက်ဆက်မြင်မက်ခဲ့တယ်။
တစ်နေ့မှာတော့ ခြံဝင်းထဲကို အရပ်မြင့်မြင့် မျက်နှာသွယ်သွယ် ဥပဓိရုပ်ကောင်းကောင်းလူတစ်ယောက်ဝင်လာပြီး
” ဒေါ်ခင်ကြည်ဆိုတာများလား…”
” ဟုတ်ပါတယ်… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”
” ကိုယ်လုပ်ခဲ့တဲ့အပြစ်တွေကို သိတယ်ဆိုရင် နွားနို့သန့်သန့်တစ်အိုး၊ အမွှေးနံ့သာတွေနဲ့ ပြန်တောင်းပန်လိုက်ပါ၊ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် တစ်အိမ်လုံး ဒုက္ခရောက်ကြလိမ့်မယ်နော်”
” မောင်ရင်က ဘယ်သူမို့လို့ ဒီလိုစကားတွေလာပြောရတာလဲ”
” ကျုပ်ဘယ်သူဆိုတာအရေးမကြီးပါဘူး.. ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်မယ်ဆိုရင် အသက်ဘေးကနေ လွတ်ပါလိမ့်မယ်”
ဒေါ်ခင်ကြည်လဲ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ လူရဲ့စကားကို အလေးမထားတဲ့ဟန်နဲ့ အင်တင်တင်လုပ်ပြီး အိမ်ပေါ်ကိုပြန်တက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
+++++
” သဗ္ဗာသီဝိသဇာတီနံ… “အစချီပြီးရွတ်ဖတ်နေတဲ့ ခန္ဓသုတ်တော်က ရွာပြင်ဇရပ်ထဲကနေ ကြည်လင်စွာထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
” ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”
ရွတ်နေရင်း ဇရပ်ပေါ်ကိုတက်လာတဲ့အသံကြောင့် ရွတ်နေတာကိုရပ်ပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီကျင်ကျင်ဖြစ်နေပြီး မျက်လုံးထဲကနေ အခိုးငွေ့တွေထွက်နေတဲ့ အဖိုးအိုတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” ဆရာလေး… ကူညီလို့ ကျုပ်ရဲ့အသိုက်မြုံလေးပျက်ဆီးခြင်းဘေးကလွတ်ကင်းခဲ့ရပါတယ်၊ ဒီအတွက် ဆရာလေးကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလာပြောတာပါ”
” ကျေးဇူးသိတတ်ခြင်းက မင်္ဂလာတစ်ပါးပါပဲဗျာ.. ဒါနဲ့ အသိုက်မြုံကိုဘာကြောင့် လူနေအိမ်ခြေတွေနားကနေမရွေ့ပြောင်းကြတာလဲ”
” နှစ်မပြည့်သေးတဲ့အတွက် ရွေ့ပြောင်းလို့မရသေးတာပါဆရာလေး၊ ဒီအတွက်လဲ သူတို့တွေကို လူတွေနဲ့လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင်နေဖို့ ဆုံးမခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် လူတွေက ကတိမတည်ကြဘူး.. နောက်ဆုံး တောင်းပန်ရမယ်ဆိုတာကိုတောင် မသိကျိုးနွံပြုခဲ့တာ ဆရာလေးအမြင်ပဲမဟုတ်လား”
” စိတ်လျော့ပါ အဖိုး… သူ့အပြစ်နဲ့သူလမ်းသူသွားပါလိမ့်မယ်..”
” ဟက်ဟက်.. ဟုတ်တာပေါ့၊ သူ့လမ်းသူသွားရမှာပေါ့ဆရာလေးရယ်.. ၊ သူ့လမ်းသူ သွားရတော့မှာပါ”
အဖိုးအိုက ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ပြောရင်း ဇရပ်ပေါ်ကနေထွက်သွားတဲ့ချိန်မှာပဲ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နာကျင်စွာအော်ဟစ်သံတစ်ချက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။
မကြာခင် ရွာထဲမှာ လူအချို့ ရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ ပြေးလွှားနေတဲ့အသံတွေအပြင် ဝမ်းခေါင်းသံနဲ့လှိုက်ခနဲရယ်မောတဲ့အသံတွေကိုလဲကြားလိုက်ရတယ်။
အရုဏ်တက်ချိန်အရောက်မှာတော့ အလင်းရောင်ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ မှောင်ကြီးမဲမဲထဲမှာ လူတစ်ယောက်က တရွေ့ရွေ့ထွက်သွားခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့နောက်မှာတော့ အမျက်ဒေါသတွေ၊ လောဘတရားတွေလွှမ်းခြုံနေတဲ့ ရွာကတော့ မှိန်ပြစွာကျန်ရစ်လျက်။
++++++
” ပတောက်… ပတောက်…ပတောက်”
နှင်းစက်တွေက သစ်ရွက်တွေကနေတစ်ဆင့် မြေကြီးပေါ်ကိုကျဆင်းနေတဲ့ ဆောင်းဦးမနက်ခင်းမှာတော့ လူတစ်ယောက်က အဝတ်စုတ်တစ်ခုနဲ့ထုပ်ထားတဲ့အရာတစ်ခုကိုရင်ဘတ်ထဲထည့်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်လျောက်လာနေခဲ့တယ်။
သူ့ပုံစံက တစ်စုံတစ်ခုကိုကြောက်လန့်နေသလိုဖြစ်နေပြီး မျက်လုံးတွေက ကျီးကန်းတောင်းမှောက်သလို ဘေးဘီဝဲယာကို ပြူးကြောင်ကြောင်လိုက်ကြည့်နေတယ်။
” ဟီး ဟီး ဟား ဟား ဟား … ငါ့ကိုဘယ်ခေါ်သွားမလို့လဲဟင်”
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ရင်ဘတ်ထဲပိုက်ထားတဲ့အရာကနေ ထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် ကြောက်ရွံ့မှုတွေကငယ်ထိပ်ထိတက်ဆောင့်ပြီး သတိလစ်လဲကျသွားပါလေရော။
သူယူလာတဲ့အရာက ဘာများဖြစ်မလဲ…??
သူကရော ဘာကိုကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေရတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့်နာမ်စွဲခေါင်းပြတ်အရုပ်ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)