ခဏလာသောဧည့်သည် 

#ခဏလာသောဧည့်သည် (စ/ဆုံး)ဝတ္ထု
မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်က ကိုမျိုးဦးတို့ အိမ်လေးထဲကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တစ်ခုက တိုက်ခန်းလေးဟာ သူတို့မိသားစုရဲ့ ပျော်ရွှင်စရာ ကမ္ဘာလေးတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကိုမျိုးဦးက အထည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အရောင်းမန်နေဂျာ၊ ဇနီးသည် မခင်ဝါက အိမ်ရှင်မ။ သားလေး ဇော်ဇော်ကတော့ မူလတန်းကျောင်းသားလေး။ ဝင်ငွေက မချမ်းသာပေမယ့် စားဝတ်နေရေးကတော့ ပြေလည်ခဲ့တယ်။ အနာဂတ်အတွက် စုဆောင်းထားတဲ့ ငွေလေးတွေလည်း ရှိခဲ့တယ်။
ကိုမျိုးဦးဟာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောရင်း “3D” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မကြာခဏ ကြားလာခဲ့တယ်။ ပထမတော့ သာမန် ပျော်စရာဂိမ်းတစ်ခုလို့ပဲ ထင်ခဲ့တာ။ သူငယ်ချင်းတွေက ပေါက်တဲ့အကြောင်း၊ ချမ်းသာသွားတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပြလာတော့ သူ့နားထဲမှာ စွဲနေခဲ့တယ်။ “ဟေ့ရောင် မျိုးဦး၊ မင်းလည်း ထိုးကြည့်ပါလား။ တစ်သောင်းဖိုးလေးနဲ့ သိန်း ၅၀၊ နှစ်သောင်းဖိုးသိန်း ၁၀၀ လောက် သာပေါက်သွားရင် ဘဝကြီးက ပြောင်းသွားတာကွ။” သူငယ်ချင်း ကိုဇော်ရဲ့ စကားက ကိုမျိုးဦးရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း နေရာယူလာခဲ့တယ်။
တစ်နေ့တော့ ကိုမျိုးဦး စမ်းပြီး ထိုးကြည့်လိုက်တယ်။ တစ်သောင်းဖိုး ပဲ။ ညနေ ရလဒ်ထွက်တော့ အံ့ဩစရာကောင်းစွာပဲ သူ ပေါက်သွားတယ်! သိန်း ၅၀ တိတိ။ ကိုမျိုးဦး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ဒီလောက် လွယ်လွယ်ကူကူ ပိုက်ဆံရနိုင်တာ သူ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးခဲ့ဘူး။ မခင်ဝါကို ပြောပြတော့ မခင်ဝါလည်း အံ့ဩပြီး ပျော်ရွှင်သွားတယ်။ “ကိုမျိုးရယ်၊ ကံကောင်းလိုက်တာနော်။ ဒီပိုက်ဆံတွေနဲ့ ဘာလုပ်ကြမလဲတော်။”
“အကြွေးလေးတွေ ဆပ်ပြီး အိမ်လေး နည်းနည်း ပြင်ဆင်ရအောင် မခင်ဝါ။ ကျန်တာလေးကို ဘဏ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်မယ်။” ကိုမျိုးဦး စကားပြောနေရင်း သူ့မျက်နှာမှာ ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားမှုတွေနဲ့ လောဘရိပ် တစ်ခု သန်းသွားတာကို မခင်ဝါ မမြင်လိုက်ဘူး။ လွယ်လွယ်ရတဲ့ပိုက်ဆံ ရဲ့ ချိုမြိန်မှုကို သူ စတင် မြည်းစမ်းမိသွားပြီ။
သိန်း ၅၀ ပေါက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကိုမျိုးဦးရဲ့ စိတ်ထဲမှာ 3D က နန်းတော်သဖွယ် နေရာယူလာတယ်။ မနက်မိုးမလင်းခင် ဘာဂဏန်းထွက်မလဲ စဉ်းစား။ နေ့လယ်ဘက် ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်နေရင်းလည်း 3D အတွက် ဂဏန်းတွက်နည်းတွေ၊ နည်းဗျူဟာတွေ လေ့လာနေတတ်တယ်။ တစ်ခါတလေ ပေါက်ပေမယ့် များသောအားဖြင့်တော့ ရှုံးတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှုံးတိုင်း “ဒီတစ်ခါတော့ ကံမကောင်းသေးလို့၊ နောက်တစ်ခါ ပေါက်မှာပါ” ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ထပ်ပြီး ထိုးခဲ့တယ်။
မခင်ဝါက “ကိုမျိုးရယ်၊ တော်ပါတော့။ တစ်ခါတလေ ပေါက်တာနဲ့ပဲ မလုံလောက်ပါဘူး။ ဒီအလုပ်က ရေရှည် မကောင်းဘူး။” လို့ ပြောပေမယ့် ကိုမျိုးဦးက “မင်းက မသိလို့ပါ။ ငါ့ကံတွေက အခုတအားကောင်းနေတာ။ ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ထပ်ပေါက်မှာ။” ဆိုပြီး မခင်ဝါရဲ့ စကားကို လျစ်လျူရှုခဲ့တယ်။
“ကံကောင်းလာပြီ” ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ “အလွယ်လမ်း” ကို လိုက်ခြင်း က ကိုမျိုးဦးရဲ့ ဘဝကို တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲစေတော့မှာကို သူ မသိခဲ့ဘူး။ သူ ပေါက်ခဲ့တဲ့ သိန်း ၅၀ ဆိုတာ ခဏလာသော ဧည့်သည် တစ်ဦးလိုပဲ သူ့ဘဝထဲကို ဝင်လာပြီး ခဏတာ ပျော်ရွှင်မှုတွေ ပေးခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ အရာအားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်တော့မယ်ဆိုတာ သူ မသိခဲ့ပါဘူး။
သိန်း ၅၀ ပေါက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကိုမျိုးဦးရဲ့ စိတ်ထဲမှာ လောင်းကစားစိတ် ဟာ တဖြည်းဖြည်း မိုးကောင်းကင်က မိုးတိမ်တွေလို ပေါက်ဖွားလာခဲ့တယ်။ မခင်ဝါရဲ့ စကားတွေကိုလည်း သူ နားမဝင်တော့ဘူး။ “ကံကောင်းနေတယ်” ဆိုတဲ့ အတွေးက သူ့ကို လွှမ်းမိုးထားပြီ။ ပထမပေါက်တုန်းက အကြွေးဆပ်မယ်၊ အိမ်ပြင်မယ် ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်တွေဟာ တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာပြီး ပိုများများ ပေါက်ချင်တဲ့ လောဘ က သူ့ရင်ထဲမှာ မီးလို တောက်လောင်လာခဲ့တယ်။
မနက်ဆို ရုံးမသွားခင် 3D အတွက် ဂဏန်းတွေ တွက်ချက်ရတယ်။ ညနေ ရုံးကအပြန်ဆိုရင် မခင်ဝါနဲ့ သားလေး ကို အချိန်ပေးဖို့ထက် 3D ရလဒ်တွေ အတွက် လိုင်းပေါ်ကပေးတဲ့အကွက်တွေ တွက်နည်းတွေနဲ့သာ အချိန်ကုန်နေတတ်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ ပေါက်ပြန်တော့လည်း “ဒီတစ်ခါ ပေါက်တာ နည်းပါသေးတယ်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်ထိုးပြီး ပိုကြီးကြီး ပေါက်ရမယ်” ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေတတ်တယ်။ လောင်းကစားက ရတဲ့ ပိုက်ဆံဟာ မတည်မြဲဘူး ဆိုတာ သူ ကိုယ်တိုင် လက်တွေ့ မြင်နေရပေမယ့် သူ့ရဲ့ လောဘစိတ်က ဒါတွေကို ဖုံးကွယ်ထားခဲ့တယ်။
ရုံးမှာလည်း ကိုမျိုးဦးရဲ့ အလုပ်အပေါ် အာရုံစိုက်မှုက လျော့ကျလာတယ်။ ဖုန်းထဲမှာ 3D ဂဏန်းတွေ၊ ဂိမ်းတွေနဲ့သာ အချိန်ကုန်နေတတ်တယ်။ အလုပ်ခွင်က မန်နေဂျာက သူ့ကို ခဏခဏ သတိပေးရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့နားထဲကို ဘာမှ မဝင်တော့ဘူး။ လောင်းကစားရဲ့ ဆွဲဆောင်မှု က သူ့ဘဝကို လွှမ်းမိုးနေပြီ။
တစ်နေ့တော့ ရုံးမှာ အကြီးအကျယ် ပြဿနာတစ်ခု တက်တယ်။ ကိုမျိုးဦးရဲ့ ပေါ့ဆမှုကြောင့် အထည်တွေ မှားယွင်းပို့မိပြီး ဆိုင်ကို သိန်းနဲ့ချီပြီး ရှုံးစေခဲ့တယ်။ မန်နေဂျာက သူ့ကို ခေါ်ယူ သတိပေးပြီး “ကိုမျိုးဦး၊ ခင်ဗျား အခုတစ်လော အလုပ်ကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။ ဒီအတိုင်းဆို ခင်ဗျားကို အလုပ်ထုတ်ရလိမ့်မယ်။” လို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြောဆိုလိုက်တယ်။
ကိုမျိုးဦး စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ မခင်ဝါက “ကိုမျိုး ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ မျက်နှာက မကောင်းဘူး။” လို့ မေးတယ်။ ကိုမျိုးဦးလည်း အလုပ်ကိစ္စကို အစအဆုံး ပြောပြလိုက်တော့ မခင်ဝါ မျက်နှာပျက်သွားတယ်။ “မစုစု ပြောသားပဲ။ လောင်းကစားတွေ လျှော့ပါတော့ဆို။ အခုတော့ အလုပ်ပါ ပြဿနာတက်ပြီ။”
မခင်ဝါရဲ့ စကားတွေက ကိုမျိုးဦး နားထဲ စူးနစ်သွားတယ်။ အလုပ်ပါ ထိခိုက်လာပြီဆိုတော့ သူ စဉ်းစားမိတယ်။ တကယ်ပဲ လောင်းကစားက သူ့ကို ဒီလောက်ထိ ဖျက်ဆီးနေတာလား။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲက လောဘက နောက်တစ်ခါ “ဒီတစ်ခါတော့ တကယ် ပေါက်ပြီဆိုရင် အားလုံးပြေလည်သွားမှာပဲ” လို့ ပြောနေတုန်းပဲ။ သူ ပေါက်ခဲ့ဖူးတဲ့ သိန်း ၅၀ ဆိုတဲ့ ခဏတာ ဧည့်သည်ရဲ့ အရိပ်က သူ့စိတ်ထဲမှာ မပျောက်ပျက်သေးဘူး။
အလုပ်က ပြဿနာတက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကိုမျိုးဦးတစ်ယောက် 3D ပေါ်မှာ ပိုပြီး စွဲလမ်းလာခဲ့တယ်။ မခင်ဝါရဲ့ ပိုက်ဆံလျှော့သုံးဖို့၊ လောင်းကစားမလုပ်ဖို့ တောင်းဆိုမှုတွေကိုလည်း သူ နားမဝင်တော့ဘူး။ အလုပ်က စိတ်ဖိစီးမှုတွေ၊ ကြွေးမြီတွေကြောင့် သူ ပိုပြီး စိတ်ဓာတ်ကျလာပြီး လောင်းကစားကိုပဲ ထွက်ပေါက်အဖြစ် ရှာဖွေနေခဲ့တယ်။ လောဘ က သူ့ရဲ့ စိတ်ကို လုံးဝ ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့ပြီ။
တစ်နေ့ ညနေခင်းမှာတော့ ကိုမျိုးဦး အလုပ်က ပြန်လာပြီး မခင်ဝါကို စကားမပြောဘဲ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ မခင်ဝါက မေးတော့လည်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ “ကိုမျိုး ဘာဖြစ်တာလဲ။ ပြောပါဦး။” မခင်ဝါရဲ့ ထပ်ခါတလဲလဲ မေးခွန်းတွေကြောင့် ကိုမျိုးဦး မနည်းအားယူပြီး ပြောလိုက်တယ်။ “ငါ… ငါ အလုပ်ပြုတ်သွားပြီ မခင်ဝါ။”
မခင်ဝါရဲ့ ရင်ထဲမှာ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလိုပဲ။ “ဘာ… ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုမျိုး။ ဘာလို့လဲ။” ကိုမျိုးဦးလည်း မျက်ရည်တွေ ဝဲပြီး အဖြစ်အပျက် အစအဆုံးကို ပြောပြလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လောင်းကစားကြောင့် အလုပ်ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ တာဝန်ပေါ့ဆမှုတွေ များလာတဲ့အတွက် အလုပ်ထုတ်ခံရတာ ဖြစ်တယ်။ မခင်ဝါ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်တွေသာ ဝဲနေခဲ့တယ်။
အလုပ်ပြုတ်သွားတော့ ကိုမျိုးဦးရဲ့ အခြေအနေက ပိုဆိုးလာတယ်။ မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ ဖုန်းကို ကိုင်ပြီး 3D ဂဏန်းတွေ လိုက်ရှာတော့တာပဲ။ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အကုန် ထိုးတယ်။ မခင်ဝါရဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေပါ ခိုးပြီး ထိုးတယ်။ “ဒီတစ်ခါ ပေါက်ရင် အကုန် ပြန်ဆပ်မှာပါ မခင်ဝါရာ။” ဆိုတဲ့ စကားက သူ့နှုတ်ဖျားမှာ အမြဲ ရှိနေခဲ့တယ်။ သိန်း ၅၀ ပေါက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကံကောင်းမှုလေး ဟာ သူ့အတွက် အကြီးမားဆုံး အမှား ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ကြွေးတွေက ပိုပြီး တင်လာတယ်။ အိမ်ကို ကြွေးလာတောင်းတဲ့သူတွေကလည်း ပိုများလာတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ အိမ်ရှေ့မှာ လာပြီး ဆူဆူညံညံ လုပ်တတ်ကြတယ်။ ဇော်ဇော်လေးတစ်ယောက် ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ မခင်ဝါရဲ့ နောက်မှာ ပုန်းနေရတယ်။
ညဘက်ဆိုရင် ကိုမျိုးဦး ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်တော့ဘူး။ အကြွေးတွေ၊ စားဝတ်နေရေး ဒုက္ခတွေကြောင့် သူ လုံးဝကို စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းနေပြီ။ တစ်ချိန်က ပျော်ရွှင်ခဲ့တဲ့ မိသားစုဘဝလေးဟာ အခုတော့ လောင်းကစားဆိုတဲ့ ရွံ့နွံအိုင် ထဲမှာ နစ်မြုပ်နေပြီ။ သိန်း ၅၀ ဆိုတဲ့ ခဏတာ ဧည့်သည် ဟာ သူ့ဘဝကို လုံးဝ ပျက်စီးသွားအောင် လုပ်ခဲ့တာကို သူ သဘောပေါက်လာခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီလား။ ဒီလောဘကင်းမဲ့တဲ့ ဘဝကို သူတို့ ပြန်လည်ရယူနိုင်ပါ့မလား။
အိမ်ပစ္စည်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု လက်လွတ်သွားခဲ့ပြီ။ အိမ်နီးနားချင်းတွေရဲ့ အမြင်မှာလည်း ကိုမျိုးဦးတို့ မိသားစုဟာ မွဲပြာကျနေတဲ့ မိသားစု တစ်ခုလို ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အခန်းထဲမှာပဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် နေတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ မျက်နှာငယ်လေးကို မြင်ရတိုင်း မခင်ဝါ ရင်ထဲမှာ မီးစနဲ့ ထိုးသလို နာကျင်ရတယ်။ ကိုမျိုးဦးကတော့ အလုပ်မရှိတော့ဘဲ လောင်းကစားကိုပဲ နေ့စဉ် အာရုံစိုက်နေဆဲ။
“ကိုမျိုး… တော်ပါတော့။ ကျွန်မတို့ ဘဝတွေ တကယ် ပျက်စီးကုန်ပြီ။” မခင်ဝါရဲ့ အသံက တုန်ယင်နေပြီး မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ပေါ် စီးကျနေတယ်။ ကိုမျိုးဦးကတော့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ အားမလိုအားမရဖြစ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ လွယ်လွယ်ရခဲ့တဲ့ သိန်း ၅၀ ဟာ သူ့ဘဝကို ဒီလောက်ထိ ဖျက်ဆီးပစ်လိမ့်မယ်လို့ သူ ဘယ်တုန်းကမှ မထင်ခဲ့မိဘူး။
တစ်နေ့ ညနေခင်းမှာတော့ ကိုမျိုးဦး အိမ်ပြန်ရောက်လာချိန်မှာ ဇော်ဇော်လေး အဖျားတက်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ပူကျစ်နေပြီး အသက်ရှူနှုန်းလည်း မြန်နေတယ်။ “အမေ… ဖေဖေ… ပူတယ်… ပူတယ်…” ဇော်ဇော်လေးရဲ့ ညည်းသံက တိုးတိမ်ပေမယ့် မခင်ဝါရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ဆိုးဆိုးရွားရွား နာကျင်စေခဲ့တယ်။ “ကိုမျိုး… သားလေး ဖျားနေတယ်။ ဆေးရုံသွားရအောင်။”
ဆေးရုံရောက်တော့ ဆရာဝန်က “ကလေးက ကိုယ်ခံအားနည်းနေတယ်။ အာဟာရဓာတ်လည်း ချို့တဲ့နေပုံရတယ်။ အဖျားက အရမ်းကြီးနေတော့ စိုးရိမ်ရတယ်။ ဆေးရုံတက်ပြီး ကုသဖို့လိုမယ်။” လို့ ပြောတယ်။ ဆေးရုံတက်ဖို့ဆိုတာ မစုစုတို့မှာ ပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူး။ ကိုမျိုးဦးရဲ့ မျက်နှာမှာ သွေးရောင် ကင်းမဲ့နေတယ်။ သူ့ရဲ့ လောဘစိတ် ကြောင့် သားလေးရဲ့ အသက်ကိုပါ ထိခိုက်စေခဲ့ပြီ။
“ကိုမျိုး… ပိုက်ဆံ… ပိုက်ဆံ မရှိဘူးလား။” မခင်ဝါရဲ့ အသံက တိုးတိတ်နေပြီး မျက်ရည်တွေက ဒလဟော စီးကျနေခဲ့တယ်။ ကိုမျိုးဦး ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ သူ့ရင်ထဲမှာ နောင်တတွေ၊ အပြစ်ရှိစိတ်တွေ၊ ရှက်ရွံ့မှုတွေ ရောထွေးနေခဲ့ပြီ။ ခဏတာ လာခဲ့တဲ့ သိန်း ၅၀ ဟာ သူ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်တဲ့ မိသားစုဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့ပြီ။
ဇော်ဇော်လေးကို ဆေးရုံတင်ပြီး ကုသနိုင်ဖို့အတွက် ကိုမျိုးဦးဟာ သူငယ်ချင်းတွေဆီ လိုက်လံချေးငှားခဲ့ပေမယ့် ဘယ်သူမှ သူ့ကို မယုံတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကပဲ ကူညီပေးလို့ ဇော်ဇော်လေးကို ဆေးရုံတင်နိုင်ခဲ့တယ်။ ဆေးရုံမှာ ဇော်ဇော်လေး ဘေးနားမှာ ထိုင်ပြီး ကိုမျိုးဦး မျက်ရည်တွေနဲ့ နောင်တရနေမိတယ်။ လောင်းကစားက ရတဲ့ ပိုက်ဆံဟာ မတည်မြဲဘူး ဆိုတဲ့ အမှန်တရားကို သူ အခုမှ ကောင်းကောင်း နားလည်လာခဲ့ပြီ။
ဇော်ဇော်လေး ဆေးရုံကနေ ဆင်းလာပြီးနောက် ကိုမျိုးဦးတစ်ယောက် လုံးဝကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ။ သားလေးရဲ့ အသက်အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံက သူ့ကို ဘဝသင်ခန်းစာ အကြီးအကျယ် သင်ပေးခဲ့တယ်။ လောင်းကစားကြောင့် မိသားစု ဘဝပျက်စီးခဲ့ရတာကို သူ လုံးဝကို နောင်တရနေခဲ့တယ်။
“မခင်ဝါရယ်… သားလေးရယ်… ဖေဖေ တကယ်ကို မှားခဲ့တာပါ။ ဖေဖေတို့ ဘဝကို ပြန်တည်ဆောက်ရအောင်နော်။” ကိုမျိုးဦးရဲ့ အသံက တိုးတိတ်နေပြီး မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေ ပြည့်နှက်နေခဲ့တယ်။ မခင်ဝါကလည်း ဘာမှ မပြောဘဲ ကိုမျိုးဦးရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဇော်ဇော်လေးကလည်း သူ့ဖေဖေရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မိသားစုသုံးယောက် ရဲ့ မျက်ရည်တွေက ရောယှက်စီးကျနေခဲ့တယ်။
ကိုမျိုးဦးဟာ အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေပေမယ့် လက်လျှော့လိုက်တာမျိုး မရှိတော့ဘူး။ ရတဲ့အလုပ်မှန်သမျှ အကုန်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့အထည်ဆိုင်က သူငယ်ချင်းဟောင်းတစ်ယောက်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ကားဂိတ်မှာ ကုန်ပစ္စည်းပို့ဆောင်တဲ့ အလုပ်တစ်ခု ရခဲ့တယ်။ မနက်မိုးမလင်းခင် ထပြီး ကုန်တွေ တင်ရ၊ ညနေမှောင်မှ ပြန်လာရနဲ့ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းပေမယ့် ကိုမျိုးဦး ညည်းညူခြင်းမရှိဘဲ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ အကြွေးတွေကို အမြန်ဆုံးဆပ်ပြီး မိသားစုကို အရင်ကလို ပျော်ရွှင်တဲ့ ဘဝလေး ပြန်ပေးဖို့ ဖြစ်တယ်။
မခင်ဝါကလည်း အိမ်မှာ မုန့်တွေလုပ်ပြီး ဈေးမှာ လိုက်ရောင်းတယ်။ ဇော်ဇော်လေးကို ကျောင်းပြန်ထားနိုင်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဇော်ဇော်လေးကိုယ်တိုင်ကလည်း ကျောင်းက ပြန်လာရင် မခင်ဝါကို မုန့်ရောင်းတဲ့နေရာမှာ ကူညီပေးတယ်။ မိသားစုသုံးယောက်လုံးဟာ လောင်းကစားကြောင့် ပျက်စီးသွားတဲ့ ဘဝကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ဖို့ အတူတကွ ရုန်းကန်ကြိုးစားခဲ့ကြတယ်။
လပေါင်းများစွာ ကြာပြီးနောက် ကိုမျိုးဦးတို့ မိသားစုရဲ့ ဘဝဟာ တဖြည်းဖြည်း တည်ငြိမ်လာခဲ့တယ်။ အကြွေးတွေလည်း အများကြီး ပြန်ဆပ်နိုင်ခဲ့ပြီ။ အိမ်ပစ္စည်းတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း ပြန်လည်ပြည့်စုံလာခဲ့တယ်။ ဇော်ဇော်လေးလည်း ပုံမှန်အတိုင်း ကျောင်းပြန်တက်နိုင်ပြီ။ တစ်နေ့တော့ ကိုမျိုးဦးတစ်ယောက် ဇော်ဇော်လေးရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး “သားလေး… ဖေဖေတို့ရဲ့ ဘဝကို အခုလို ကောင်းအောင် ပြန်ဖြစ်လာတာ ဘယ်သူ့ကြောင့်လို့ ထင်လဲ။”
ဇော်ဇော်လေးက “ဖေဖေနဲ့ မေမေ ကြိုးစားလို့ပေါ့။” လို့ ဖြေတော့ ကိုမျိုးဦး ပြုံးလိုက်တယ်။ “ဟုတ်တယ်သား။ ကိုယ့်ကြိုးစားမှုကသာ အတည်မြဲဆုံးပဲ။ ကံတရား ဆိုတာ ခဏတာ လာတဲ့ ဧည့်သည်တစ်ယောက်လိုပဲ။ အလွယ်လမ်းလိုက်ပြီး ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံဟာလည်း မတည်မြဲဘူး ဆိုတာ ဖေဖေ ကောင်းကောင်း သိသွားခဲ့ပြီ။”
ကိုမျိုးဦးတို့ မိသားစုဟာ “ခဏလာသော ဧည့်သည်” လိုပဲ သူတို့ဘဝထဲကို ရောက်လာခဲ့တဲ့ လောင်းကစားကြောင့် တစ်ချိန်က လှပခဲ့တဲ့ ဘဝတွေ ပျက်စီးခဲ့ရပေမယ့်၊ အဲ့ဒီအတွေ့အကြုံကနေ သင်ခန်းစာယူပြီး ဘဝကို ပြန်လည်တည်ဆောက်နိုင်ခဲ့ ကြပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ အခုတော့ သူတို့မိသားစုလေးဟာ ငွေကြေးချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်း မရှိသေးပေမယ့် ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ငြိမ်းချမ်းခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့ ဘဝသစ်တစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်နေပြီပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီဝတ္ထုရှည်လေးကနေ လောင်းကစားရဲ့ ဆိုးကျိုးတွေနဲ့ လွယ်လွယ်ရတဲ့ပိုက်ဆံဟာ မတည်မြဲဘူး ဆိုတာကို နားလည်ပြီး ဘဝကို အလွယ်လမ်းမလိုက်ဘဲ ကြိုးစားတည်ဆောက်သွားနိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။
လောင်းကစားဆိုတာ ခဏတာ ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ မက်လုံးတွေပေးပြီး ဘဝတစ်ခုလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်နိုင်တဲ့ အရာပါ။ အလွယ်လမ်းလိုက်ခြင်းထက် ကိုယ့်ရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ဘဝကသာ ရေရှည်တည်တံ့ခိုင်မာပြီး ပျော်ရွှင်မှုကို ပေးစွမ်းနိုင်ပါလိမ့်မယ်။