ဆင်ဝင်စား

“မလုံခြုံလို့ပါထိပ်ဖြူရယ်၊ သွားနော်-ထိပ်ဖြူ။ သွား-သွား၊ သွားပါတော့ကွယ်”

ထိပ်ဖြူကြီးသည် ကိုအံ့မောင်စကားကိုနာခံကာ နောက်ပြန်လှခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက်တွင် ထိပ်ဖြူကြီးက လည်ပြန်လှည့် ကြည့်လိုက်သည်။ကိုအံ့မောင်က လက်ပြလိုက်သည်။ထိပ်ဖြူကြီးက တောထဲသို့တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းဝင်သွားလေ၏။

သူ့စကားကိုနာခံကာ တကယ်ပဲတောထဲဝင်သွားတော့ ကိုအံ့မောင်ရင်မှာ နာလာလေသည်။ သူပါရော၍ မျက်ရည်ကျကာညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကားပေါ်မှာ တစ်ယောက်လည်ပင်းတစ်ယောက်ဖက်ရင်း ငိုနေမိကြသည်။ထိပ်ဖြူကြီးကားတောထဲသို့ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။ကျွန်တော်တို့ကားထွက်လို့ရလောက်ပါပြီနော်ဟု ကားဆရာကပြောကာ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်လေ၏။ကားထွက်လာစဉ်တွင် ထိပ်ဖြူကြီး၏ ဝူးကနဲသံရှည်ဆွဲ၍ အော်လိုက်သံက တောထဲမှထွက်ပေါ်လာကာတောတောင်တစ်ခုလုံးကိုပဲ့တင်ထပ်သွားလေတော့သတည်း။

ထိပ်ဖြူကြီးကား တောထဲမှနေ၍ နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါတော့သည်။

“ထိပ်ဖြူကြီးကို တောထဲ မရမကပြန်လွှတ်ရပုံကို အိမ်ပြန်အရောက်မှာပြောပြတော့ အားလုံးပဲစိတ်မကောင်းကြဘူး။ ဘုန်းကြီးတို့ ကလေးတွေကငိုကြတယ်။ ဒေါ်လုံမဆိုရင် လူးလှိမ့်ပြီးတော့တောင် ငိုရှာတယ်၊ ဒေါ်လုံမအတွက်က ဆင်ဘဝကမွေးထားတဲ့သားဆိုတော့ ပိုခံစားရတာပေါ့လေ၊ ဒေါ်လုံမဟာ မစားနိုင်မသောက်နိုင်နဲ့ ဖျားနာပြီး အိပ်ရာထဲလဲတဲ့အထိဖြစ်ခဲ့ရတယ် ဒကာလေး”

ဆရာတော်ကြီးမိန့်ကြားချက်များကိုနားထောင်ပြီး ကျွန်တော်ပင် ရင်ထဲ၌မွန်းကြပ်နာကြင်လာရလေသည်။

“သို့ပေမယ့်… ဘယ်တတ်နိုင်မှာတုံးဒကာလေးရယ်၊ ကမ္ဘာစစ်ကြီးဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ လူတိုင်း ကိုယ့်အသက်ကိုယ်တောင် . ဘယ်နားထားရမှန်းမသိ ကျီးလန့်စာစားဖြစ်နေရတဲ့အချိန်ကိုး၊ ဘုန်းကြီးတို့မိသားစုလည်း ဟောဒီနေရာမှာပဲ ချောင်ကိုခိုပြီး စစ်ဘေးဒဏ်ကရှောင်ပုန်းနေခဲ့ရတယ်၊ ထိပ်ဖြူကြီးကိုလည်း ဆင်တို့ဘာသာဘာဝ တောထဲမှာ အဆင်ပြေလိမ့်မယ်လို့ယုံမှတ်ပြီး ဥပေက္ခာပြုလိုက်ရတာပေါ့”

“တင်ပါ့ဘုရား”

“အဲဒီနောက်ပိုင်း”

“တိုင်းပြည်အခြေအနေအေးချိန်မှာ ထိပ်ဖြူကြီးကို ပြန်ခေါ်ဖြစ်သလားဘုရား”

“စစ်ကြီးပြီးချိန်မှာ အခြေအနေအေးချမ်းသွားပေမယ့် ဘုန်းကြီးတို့မိသားစုမှာ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို တစ်ကပြန်စရတယ်လေ၊ မြို့ပေါ်ကသစ်စက်နဲ့အိမ်အပါအဝင်အဆောက်အဦးတွေဟာ ဗုံးဒဏ်သင့်လို့ တစ်ခုမှ အကောင်းမကျန်တော့ဘူး၊ စုဆောင်းထားတဲ့ လက်ဝတ်ရတနာတွေကိုထုခွဲပြီးသစ်လုပ်ငန်းကို အစကပြန်စရတယ်၊ ဘုန်းကြီးတို့လိုပဲ မိသားစုတိုင်း ဒုက္ခရောက်ကြရတယ်၊ တစ်တိုင်းပြည်လုံးပြန်လည်ထူထောင်ရေး လုပ်နေကြချိန်ပေါ့ကွယ်၊ ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ထိပ်ဖြူကြီးကို တောထဲကပြန်ခေါ်ဖို့အရေးကို မစဉ်းစားနိုင်အားခဲ့ဘူးပေါ့”

“ဪ…”

“ဒါပေမယ့် ထိပ်ဖြူကြီးပြန်လာခဲ့ပါတယ်”

“ပြန်လာတယ်”

“ဟုတ်တယ်ဒကာ၊ အချိန်တွေတရွေ့ရွေ့ကုန်လို့ သုံးနှစ်တောင် ကြာသွားခဲ့တယ်။ ၁၉၄၈ခုနှစ်မှာ တို့နိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးရတယ်လေ၊ လွတ်လပ်ရေးကြေငြာပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ထိပ်ဖြူကြီးဟာ သူ့ဘာသာသူ တောထဲကနေ စစ်ကိုင်းမြို့အရောက် ပြန်လာခဲ့တယ်ကွဲ့”

နံနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်သားလုံး မနိုးကြသေး။ထိုအချိန်တွင် အိမ်ရှေ့မှ ဆင်အော်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။ဆင်အော်သံကြောင့် အိမ်သားများနိုးလာကြသည်။

“ဝူး… ဝူး…”

ဆင်အော်သံက ထိပ်ဖြူကြီးအော်သံနှင့်တူလှပေသည်။ သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဟုပင်ထင်မိသည်။

ထိုစဉ်… အိမ်ရှေ့မှ လူတစ်ချို့ ၏ အော်နှိုးသံများကိုကြားလိုက်ရလေသည်။

“ဦးသာမောင်၊ ဒေါ်ရင်ရွှေ၊ ဆင်ကြီး၊ ဆင်ကြီး၊ ခင်ဗျားတို့ အိမ်ရှေ့မှာ ဆင်ကြီး”

“ဗျိုး- ကိုအံ့မောင်၊ ကိုညိုမောင်၊ ခင်ဗျားတို့ဆင်ကြီးပြန်ရောက် နေတယ်ဗျို့၊ ထကြည့်ပါဦး”

အော်ခေါ်သံများကြောင့် အိမ်ရှေ့သို့ထွက်ကြည်ကြသည့်အခါ ခြံရှေ့တံခါးဝတွင်ရပ်နေသော ဆင်ကြီးထိပ်ဖြူကို ဝေလီဝေလင်း အလင်းရောင်အောက်တွင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ဟင်- ထိပ်ဖြူကြီး၊ သားကြီး၊ အမလေး- အမေ့သားကြီး”

မလုံမသည် ရှေ့ဆုံးမှပြေးသွားကာ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်လေသည်။ ထိပ်ဖြူကြီးက မလုံမရှေ့တွင်ဝပ်ချကာ နှုတ်ဆက်လိုက်လေ၏။ထိပ်ဖြူကြီးဝပ်ချလိုက်မှပင် ထိပ်ဖြူကြီးကိုယ်လုံးနှင့်ကွယ်နေသောဆင်တစ်ကောင်ကို ဘွားကနဲမြင်တွေ့လိုက်ရပြန်လေသည်။

“ဟင်- ထိပ်ဖြူကြီး၊ ထိပ်ဖြူကြီးတောထဲကပြန်အလာမှာ မိန်းမရလာတာပဲ”

ပါလာသောဆင်မှာ ဆင်မလေးဖြစ်နေသည်။ တောထဲတွင် ထိပ်ဖြူကြီး အိမ်ထောင်ကျလာခြင်းပါကလား။ထိပ်ဖြူကြီးက တယ်ဟုတ်ပါလားဟေ့၊ တောထဲက မြို့အရောက်ပြန်လာတတ်တယ်။ သူ့ဆင်မလေးကိုပါ စည်းရုံးပြီးခေါ်လာခဲ့တာကိုး၊တယ်တော်တဲ့ထိပ်ဖြူကြီးပဲထိပ်ဖြူကြီးက သူ့ဆင်မလေးဖက်သို့လှည့်ကြည့်ကာ ခြံဝင်းထဲသို့ ခပ်တည်တည်ဝင်သွားလေသည်။ ဆင်မလေးမှာ မဝံ့မရဲဖြင့်နောက်မှ ပါသွားလေ၏။

တောရိုင်းဆင်မလေးမှာ မြို့ အရပ်တွင် လူများကိုတွေ့မြင်ပြီးကြောက်လန့်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ထိပ်ဖြူကြီးက ဆင်မလေးကိုရပ်စောင့်ခေါ်ကာ သူ့နေရာဟောင်းဆင်တင်းကုပ်ဆီသို့ခေါ်သွားလေသည်။ကံအားလျှော်စွာပင် ဆင်တင်းကုပ်က မပျက်မစီးပဲကျန်ရှိနေသေးသည်။ထိပ်ဖြူကြီးက ဆင်မလေးကို တင်းကုပ်ထဲသို့ဝင်ခိုင်းကာ ဝူးကနဲအော်လိုက်လေတော့သည်။ကြည့်နေသောလူများက ထိပ်ဖြူ၏အမူအရာကိုသဘောကျကာ လက်ခုပ်များတီးလိုက်ကြလေသတည်း။

“ထိပ်ဖြူကြီးဟာ လူနဲ့နီးနီးစပ်စပ်နေခဲ့ဖူးတော့ လူ့သဘောသဘာဝတွေ လူ့ရပ်လူ့ရွာအကြောင်းတွေနားလည်နေတာကိုး၊ တကယ်တော့ သူ့ကိုလွှတ်ပေးခဲ့တဲ့တောနဲ့စစ်ကိုင်းမြို့ဟာ မနီးလှဘူး၊ အတော်ဝေးတယ်၊ အဲသည်လောက်အဝေးကို သူဟာ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း ရောက်အောင်ပြန်လာနိုင်တယ်လေ၊ စစ်ကိုင်းတစ်မြို့လုံးက သူ့ကိုသိနေပေမယ့် လမ်းခရီးက ရွာတွေမြို့တွေက သူ့ကိုသိမှာမဟုတ်ဘူး။ အဖမ်းခံရမှာ အန္တရာယ်ပေးမှာကိုသူသိမှာပဲ၊ နေ့ပိုင်းအချိန်တွေမှာ ပုန်းအောင်းပြီး ညပိုင်းအချိန်တွေကျမှ ခရီးဆက်ရင်း လာခဲ့ပုံရတယ်ကွဲ့”

“တင်ပါ့”

“ရောက်လာတော့လည်း လွတ်လပ်ရေးကြေငြာပြီး

မကြာခင်မှာရောက်လာတာ၊ ၄၈ခု ဇန်နဝါရီလထဲမှာပဲပေါ့၊ ထိပ်ဖြူကြီးဟာ လွတ်လပ်ရေးရပြီဆိုတာများ သိနေသလားလို့တောင် လူတွေက ပြောကြဆိုကြတယ်၊ တိုင်းပြည်အေးချမ်းရင် သူ့ပြန်လာခေါ်မယ်လို့မှာခဲ့တာကို သတိရပုံပေါ်တယ်။လာအခေါ်မစောင့်ပဲ သူ့ဟာသူပြန်လာတာလေ”

“ထူးခြားလှပါတယ်ဘုရား”

“ထိပ်ဖြူနဲ့ပါလာတဲ့ဆင်မလေးကိုတော့ ဒေါ်လုံမကပဲ

“ပိုပို” လို့နာမည်ပေးလိုက်တယ်၊ တောထဲကနေ အပိုပါလာတဲ့ဆင်ကလေးပေါ့ကွယ်၊ပိုပို့အသက်ကိုတော့ နှစ်ဆယ်လောက်လို့ခန့်မှန်းကြတယ်၊ ထိပ်ဖြူကြီးက အသက်လေးဆယ်နီးပါးရှိနေပြီဆိုတော့ ထိပ်ဖြူ နဲ့ပိုပိုဟာ အသက်ချင်းကွာကြတာပေါ့ကွယ်”

“တင်ပါ့။ ဓာတ်ပုံတွေအရဆိုရင် ထိပ်ဖြူကြီးနဲ့အတူ ပိုပိုပါ ရှင်လောင်းလှည့်တဲ့နေရာမှာ ဝင်ကူခဲ့တာပေါ့နော်၊ ဆင်နှစ်ကောင်နဲ့ ရှင်လောင်းလှည့်တဲ့ပုံတွေ ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာတွေ့လို့ပါ”

“မှန်တာပေါ့၊ လာ- ဓာတ်ပုံတွေကို ဘုန်းကြီးရှင်းပြမယ်”

ဆရာတော်ကြီးက ထိုင်ရာမှထလိုက်သည်။

ကျွန်တော်လည်း ဆရာတော်ကြီးနောက်မှလိုက်ပါရင်း နံရံမှာ ချိတ်ထားသောဓာတ်ပုံများဆီရောက်သွားလေသည်။

“ဟောဒါတွေကတော့ ထိပ်ဖြူကြီးတစ်ကောင်တည်းရှိစဉ်က ရှင်လောင်းလှည့်တဲ့ပုံတွေပေါ့ကွယ်”

ထိပ်ဖြူကြီးတစ်ကောင်တည်း ရှင်လောင်းလှည့်ရာတွင်ပါဝင်သည် ပုံသုံးပုံကို ဘုန်းကြီးကညွှန်ပြ၍ပြောသည်။

“ဒါတွေက ပိုပိုရောက်လာမှ ပိုပိုနဲ့အတူ ရှင်လောင်းလှည့်တဲ့ ပုံတွေ”

ဆင်နှစ်ကောင်နဲ့ရှင်လောင်းလှည့်သောပုံများကိုပြပြန်သည်။

“ဒီပုံထဲက ရှင်လောင်းကတော့ ဘုန်းကြီးကိုယ်တိုင်ပဲကွဲ့၊ ကြည့်ပါဦး”

“တင်ပါ့ဘုရား””

ပုံထဲတွင် ဆရာတော်ဘုရားကြီး၏ အသက်ရနှစ်၈နှစ်အရွယ်ခန့်ပုံကို ရှင်လောင်းအဝတ်အစားဖြင့်တွေ့ရပါသည်။ဘုန်းကြီးက ကျွန်တော့်ကို ဓာတ်ပုံများညွှန်ပြရင်း ပြောပြသွားပါသည်။

“ဒါက တို့များရဲ့အဘိုးအဘွားပြော တဲ့ ဦးသာမောင်နဲ့ဒေါ်ရင်ရွှေပုံ”

“ဒါက ဘုန်းကြီးရဲ့ခမည်းတော်နဲ့မယ်တော်ကြီး၊

ဦးအံ့မောင်နဲ့ ဒေါ်နွဲ့ရီ”

“ဒါကတော့ ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့အဓိကဇာတ်ကောင်နှစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဆင်ဝင်စားဇနီးမောင်နှံ ဦးညိုမောင်နဲ့ဒေါ်လုံမပေါ့ကွယ်”

“ဒီမှာ မိသားစုတွေအားလုံး ထိပ်ဖြူ ကြီးရယ်၊ ပိုပိုရယ်နဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ပုံပေါ့ကွဲ့၊ ဒီဖက်က ဘုန်းကြီးရဲ့ကြီးတော်ကြီး ဒေါ်အံ့ခင်လေ၊ ဒေါ်အံ့ခင်ဟာအပျိုကြီးဘဝနဲ့ပဲ ဆုံးသွားတယ်။ အဘိုးအဘွားတြွေဖစ်တဲ့ ဦးသာမောင်၊ ဒေါ်ရင်ရွှေတို့ကတော့ လွတ်လပ်ရေးရပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဆုံးပါးကုန်ကြပါတယ်၊ဟောဒီဖက်ဆုံးက မိန်းကလေးကတော့ ဘုန်းကြီးရဲ့ အစ်မ မယဉ်ကျေးဆိုတာပဲကွဲ့”

“ဒီပုံမှာက မိသားစုအားလုံးစုံတာပဲနော်”

“ဘုန်းကြီးရှင်ပြုတုန်းက အမှတ်တရစုရိုက်ကြတာလေ”

“တင်ပါ့၊ ဟောဒီပုံထဲမှာတော့ ထိပ်ဖြူနဲ့ပိုပို့ကြားထဲမှာ

ဆင်ငယ်ငယ်လေးတစ်ကောင်၊ ထိပ်ဖြူတို့သားလေးလားဘုရား”

“မှန်တာပေါ့ကွယ်၊ ဆင်မလေးပါ။ ဆင်မလေးကို

ပိုပို့နာမည်နဲ့ဆင်တူ မိုမို လို့မှည်ထားခဲ့ကြတယ်”

“မိုမိုဆိုတဲ့ဆင်မလေးနာမည်တော့ ဒကာလေးကြားဖူးမှာပေါ့”

“ကြားဖူးတယ်ထင်ပါတယ်ဘုရာ့”

…

“ကြားဖူးမှာပါကွယ်၊ မိုမိုဟာ နောင်တော့ တစ်နိုင်ငံလုံးကသိတဲ့ တစ်နိုင်ငံလုံးအချစ်တော်ဆင်လိမ္မာမလေးဖြစ်သွားခဲ့တယ်လေ”

ကျွန်တော့်နားထဲဝယ် ဆင်မလေးနာမည်မိုမိုနှင့်ပတ်သက်သော တေးသံတစ်ခုကို ကြားယောင်လာမိလေသည်။

“မိုမို ဆင်မလေးမိုမို”

ကျွန်တော်က ဆင်မလေးမိုမို့အမည်ကို ရေရွတ်ကြည့်လိုက်သည်။

“မိုမိုရေ…….”

“ဝူး……..”

ဆင်ကလေးနာမည်မိုမိုတဲ့ဟေ့ခေါ်ကြည့်စမ်းပါလေ

“မိုမိုရေ.. ဝူး… …”

“မိုမိုရေ.. ………”

မင်းဇာတိချက်ကြွေ ဘယ်ရပ်ဌာနေဒီဥယာဉ်ထဲမှာပျော်ရဲ့လားဟေ……

“တပည့်တော်ကြားဖူးတဲ့ဆင်မလေးမိုမိုဆိုတာ တိရစ္ဆာန်ရုံထဲက ဆင်မလေးပါဘုရား”

“မှန်တယ်လေ၊ တိရစ္ဆာန်ရုံက ဆင်လိမ္မာလေးမိုမိုဟာ ထိပ်ဖြူနဲ့ပိုပိုတို့ရဲ့ သမီးလေး မိုမိုပဲကွယ့်”

“ဗျာ-”

“ဒီလိုကွဲ့…”

“မိုမို့ကို ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာမွေးတယ်၊ ထိပ်ဖြူကြီးကတော့ ၁၉၅၄ ခုနှစ်မှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့တယ်”

“ဪ…”

“ထိပ်ဖြူကြီးမရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း ပိုပိုတစ်ကောင်တည်းနဲ့.. အလှူပွဲတွေ.လိုက်ခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမယ့်… ပိုပိုဟာလည်း သူ့ခင်ပွန်းမရှိတဲ့နောက်ပိုင်း တမှိုင်မှိုင်တတွေတြွေဖစ်လာလို့ အလှူလှည့်ရာမှာလိုက်ပါတာကို ရပ်နားထားလိုက်ရတယ်”

“တင်ပါ့ဘုရား”

“ဒီနောက်ပိုင်းတော့ အခြေအနေတွေဟာ အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲလာခဲ့တယ် ဒကာလေး၊ နိုင်ငံ့အခြေအနေပြောင်းလဲမှုတွေကိုတော့ ဒကာလေးလည်းဗဟုသုတရှိမှာပါ၊ ဘုန်းကြီးတို့သစ်စက်ဟာ ပြည်သူပိုင်အသိမ်းခံလိုက်ရတယ်လေ၊ ဘုန်းကြီးတို့မိသားစုများလည်း သစ်စက်ထဲကနေ ပြောင်းရွှေ့ပေးခဲ့ရတယ်လေ”

“ဘုန်းကြီးတို့မိသားစုများလည်း တခြားတစ်နိုင်တစ်ပိုင်စီးပွားရေးအလုပ်ကိုပြောင်းလုပ်ခဲ့ရတာပေါ့၊ ဒီမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ဆင်မလေး ပိုပိုနဲ့မိုမိုအတွက်အခက်ကြုံလာရတာက နေထိုင်စရာပဲ၊ မြို့လည်ခေါင်မှာ ဆင်တင်းကုပ်ကို ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ထားပြီး မွေးခဲ့ရတာပေါ့၊ မကြာခင်မှာပဲ မြို့နယ်နိမိတ်အတွင်းမှာ တောတိရစ္ဆာန်များကိုမွေးပိုင်ခွင့်မရှိကြောင်းကန့်သတ်ခဲ့ပြန်တယ်ကွယ်”

“ဪ…”

“ဘုန်းကြီးတို့လည်း ပိုပိုနဲ့မိုမိုသားအမိကို တောထဲပြန်လွှတ်ရကောင်းနိုးနိုး ခေါင်းခဲခဲ့ရတာပေါ့။ တောထဲပြန်လွှတ်ရမှာလည်း သူတို့ ရှာဖွေစားသောက်ဖို့ အခက်တွေ့မှာကို သနားနေမိတယ်၊ ဒီတုန်းမှာပဲ.. သက်ဆိုင်ရာအာဏာပိုင်များက ဆင်နှစ်ကောင်ကို

ရန်ကုန်ကတိရစ္ဆာန်ရုံကိုလှူတာသင့်တော်ကြောင်းအကြံပေးလို့ ပိုပိုနဲ့မိုမိုတို့သားအမိကို တိရစ္ဆာန်ရုံကို လှူဖြစ်ခဲ့တာပါပဲကွယ်၊ ၁၉၆၃ခုနှစ်မှာပေါ့”

“ဪ… ဒါကြောင့် မိုမိုဟာ တိရိစ္ဆာန်ရုံကိုရောက်ပြီး

နိုင်ငံကျော်ဆင်ကလေး ဖြစ်လာခဲ့တာကိုး၊ ဒေါ်လုံမနဲ့ဦးညိုမောင်ကတော့ တော်တော်ခံစားရမှာပဲနော်”

စိတ်မကောင်းကြဘူးပေါ့ကွယ်။

“ဦးညိုမောင်နဲ့ဒေါ်လုံမမှာရော သားသမီးဘယ်နှစ်ယောက်မွေးခဲ့ပါသလဲဘုရား”

“သားသမီးမထွန်းကားခဲ့ပါဘူးကွယ်..”

“အို… ဒီလိုဆိုရင် ပိုပိုနဲ့မိုမိုနဲ့ခွဲရတဲ့အတွက် တော်တော်ပဲခံစားရမှာပေါ့နော်”

“ဒါပေါ့ဒကာ၊ အဲဒီနောက်တော့… ဘုန်းကြီးရဲ့ခမည်းတော်ကြီးက ၁၉၆၅ခုနှစ်၊ မယ်တော်ကြီးက နောက်တစ်နှစ်၁၉၆၆ခနှစ်မှာကွယ်လွန်သွားခဲ့တယ်ကွဲ့၊ မိဘများကွယ်လွန်ပြီးနောက် ၁၉၆ရခုနှစ်ထဲမှာ ဘုန်းကြီးလည်း သာသနာ့ဘောင်ကိုအပြီးဝင်ရောက်လိုက်တယ်လေ”

ကျွန်တော်က ဘုန်းကြီးမိန့်ကြားသောခုနှစ်သက္ကရာဇ်များကို ရေးမှတ်လိုက်ရပြန်ပါသည်။

“ဆင်မလေးမိုမိုမွေး- ၁၉၅ဝခုနှစ်

ပိုပိုနဲ့မိုမိုကိုတိရစ္ဆာန်ရုံလှူ – ၁၉၆၃ခုနှစ်

ဦးသာမောင်ကွယ်လွန်- ၁၉၆၅ခုနှစ်

ဒေါ်ရင်ရွှေကွယ်လွန်- ၁၉၆၆ခုနှစ်

ကိုလူအေးသာသနာ့ဘောင်ဝင်- ၁၉၆ရခုနှစ်”

“ဘုန်းကြီးကို ဦးလေးတော်သူ ဦးညိုမောင်တို့လင်မယားကပဲ ဟောဒီတိုက်ကျောင်း ဆောက်လုပ်လှူဒါန်းပေးခဲ့တယ်လေ၊ ကဗ္ဗည်းစာတမ်းထိုးထားတယ်”

ဘုန်းကြီးညွှန်ပြရာသို့ကြည်လိုက်သည့်အခါ ကျောင်းနံရံတွင် ရေးထိုးထားသောကဗ္ဗည်းစာတမ်းကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။

(ကွယ်လွန်သူ နှစ်ဖက်မိဘများအားရည်စူး၍

သိမ်ကျောင်းအလှူရှင် (ဦးညိုမောင်၊ ဒေါ်လုံမ)

သား- ထိပ်ဖြူ၊ သမ္မီး -ပိုပို… မြေး- မိုမို လှူဒါန်းသည် နတ်လူသာဓုခေါ်စေသောဝ်)

ပိုပို၊ မိုမိုတို့ကို ဆင်အဖြစ်ဖော်ပြမထားပဲ လူအမှတ်ဖြင့် အမည်နာမကိုသာ ထည့်သွင်းကဗ္ဗည်းထိုးထားခြင်းပါတကား။

“ပိုပိုနဲ့မိုမိုကို တိရစ္ဆာန်ရုံလှူဒါန်းပြီး နောက်ပိုင်း ပြန်တွေ့ရ ပါသေးသလားဘုရား”

“လှူဒါန်းပြီး နှစ်နှစ်ဆက်တိုက် ရန်ကုန်တိရစ္ဆာန်ဥယာဉ်ကို မိသားစုလိုက်ရောက်ဖြစ်ပါတယ်၊ ရောက်တော့လည်း ပိုပိုရော မိုမိုပါ မှတ်မိကြတယ်။အားရဝမ်းသာနှုတ်ဆက်ကြတယ်၊ နောက်ပိုင်းနှစ်တွေတော့ ဘုန်းကြီးရဲ့ခမည်းတော်ကြီးကွယ်လွန်သွားပြီးနောက်ပိုင်း မရောက်ဖြစ်တော့ဘူး၊ တမင် မသွားတာလည်းပါပါတယ်။ ပိုပိုနဲ့မိုမိုကိုတွေ့ရတဲ့အခါ ဝမ်းသာတာကတစ်ပိုင်း၊ အများပြည်သူကိုပြသခံဘဝနဲ့နေရတဲ့ သူတို့အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာကတစ်ပိုင်း ပြန်ပြီးခွဲခွာရပြန်တော့လည်း ကြေကွဲရပြန်တာမို့ မသွားတော့ဘူး၊ သူတို့ဖက်ကလည်း ဘုန်းကြီးတို့လိုပဲ ခံစားရပေလိမ့်မယ်၊ တိရစ္ဆာန်တွေရဲ့စိတ်ကို မညှင်းဆဲလိုတော့ပါဘူးလေ၊ သူတို့မေ့ရင်လည်း မေ့သွားပါစေတော့ဆိုပြီး မသွားမလာပဲနေလိုက်တော့တယ်၊ ဒကာ”

“တင်ပါ့”

“တိရစ္ဆာန်ရုံကိုရောက်ပြီးငါးနှစ်အကြာ၊ ဘုန်းကြီး ရဟန်းဘဝခံယူပြီးနောက်တစ်နှစ်၊ ၁၉၆၈ခုနှစ်မှာ ပိုပိုကြီးကွယ်လွန်သွားတဲ့အကြောင်းတိရစ္ဆာန်ရုံက အကြောင်းကြားခဲ့ပါတယ်”

ဆင်မပိုပိုကွယ်လွန်သည်နှစ်- ၁၉၆၈ခုနှစ်။

“နောက်ပိုင်း… မိုမိုလေးဟာ လူထုနှုတ်ဖျားမှာနာမည်ကြီးလာတယ်၊ သီချင်းတွေဘာတွေထဲမှာလည်း ပါလာရဲ့၊ တိရစ္ဆာန်ရုံထဲမှာလည်း ဖျော်ဖြေရတယ်၊ ဆပ်ကပ်ထဲမှာတောင် လိုက်ပါဖျော်ဖြေရတယ်လို့ကြားတယ်ကွဲ့”

“ဟုတ်ပါတယ်ဘုရား၊ တပည့်တော်တို့ငယ်ငယ်က ဆင်ကလေးမိုမိုပါတဲ့ ဆပ်ကပ်ပွဲကို ကြည့်ဖူးပါတယ်၊ … တိရစ္ဆာန်ရုံမှာလည်း မိုမိုကိုတွေ့ဖူးပါတယ်”

“မိုမိုနဲ့အဆက်ပြတ်သွားလိုက်တာ.. အခု မိုမိုရှိသေးလား… သေသွားပြီလားဆိုတာတောင် မသိတော့ပါဘူးကွယ်၊ . လောကီအရေးတွေလည်းစိတ်မဝင်စားတော့လို့ မစုံစမ်းတော့ပါဘူး

“ဦးညိုမောင်နဲ့ဒေါ်လုံမတို့ကောဘုရား၊ သက်ရှိထင်ရှားရှိပါသေးသလား”

“ကွယ်လွန်ကုန်ပါပြီကွယ်၊ အသက်၅၀အရွယ် ၁၉၀၉ခုနှစ်မှာ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ကွယ်လွန်ကြရှာတယ်”

ဦးညိုမောင်၊ ဒေါ်လုံမကွယ်လွန်သည့်နှစ်- ၁၉၇၉ခုနှစ်။

“ဦးညိုမောင်နဲ့ဒေါ်လုံမလည်းကွယ်လွန်ပြီးရော ဘုန်းကြီးတို့အမျိုးထဲမှာ ဘုန်းကြီးနဲ့ အစ်မကြီးမယဉ်ကျေးတို့ပဲ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။ ဘုန်းကြီးကလည်း ရာသက်ပန်ရဟန်းဘဝနဲ့အရိုးထုတ်တော့မယ် . အစ်မကြီးမယဉ်ကျေးဟာလည်း ဘဝမှာကြုံရဆုံရတဲ့ အနိမ့်အမြင့်အတက်အကျတွေကိုသံဝေဂရပြီးလောကီထဲကရုန်းထွက်လိုက်တယ်ကွယ် … ရှိသမျှပစ္စည်းတွေကို … အပြတ်ရောင်းချ၊ … လှူတန်တာလှူ၊ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းလေးတစ်ဆောင်ဆောက်လုပ်ပြီးသီလရှင်ဘဝကို ကူးခဲ့တယ်ကွဲ့၊ ဒေါ်ခေမာဝတီဆိုတဲ့ သီလရှင်ဆရာကြီးဘဝနဲ့ပဲ တမြန်နှစ်က ကွယ်လွန်သွားရှာပါပြီ”

“ဪ…”

“သည်တော့… ဘုန်းကြီးတို့အမျိုးထဲမှာ မျိုးဆက်မကျန်တော့ပါဘူးကွယ်၊ ပြတ်ပါပြီ။ လောကီအရှုပ်အထွေးတွေလည်း စိတ်ကုန်ပါပြီ၊ ဘုန်းကြီးလည်း နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းတရားကိုအားထုတ်ပြီး အချိန်ကုန်လွန်စေတော့တယ်”

“တင်ပါ့ဘုရား၊ ဆရာတော်ကြီးမိန့်ကြားတဲ့ဆင်ဝင်စားဇာတ်လမ်းဟာ … စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလွန်းလှပါတယ် ဘုရား၊ တပည်တော် ဝတ္ထုအဖြစ်ရေးသားလိုတဲ့ဆန္ဒရှိပါတယ်။ ဝတ္ထုရေးဖို့ ခွင့်ပြုပေးတော်မူပါဘုရား”

“အိမ်း- ကောင်းပါတယ်ဒကာ၊ ရေးချင်သပဆိုရင်ရေးပါ၊ အများသိရတာပေါ့ကွယ်”

“တင်ပါ့။ ဆရာတော်ဘုရားကြီးအနေနဲ့ အကြံဉာဏ်ပေးစရာရှိရင် မိန့်ကြားတော်မူပါဘုရား”

“ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းဆိုတဲ့နေရာမှာ အပျော်သဘောဖတ်ရှူဖို့တွင်မဟုတ်ပဲ သံဝေဂရစရာလေးများကို သတိပြုမိအောင်ထည့်သွင်းစေချင်တာပါပဲလေ၊ဆင်ဝင်စားဇာတ်လမ်းကိုဖတ်ရြှခင်းဖြင့် သတ္တဝါတို့ရဲ့ လောကီဘဝမှာ သံသရာလည်ရပုံ၊ ကုသိုလ်ကံကြမ္မာအလျှောက် ဘဝများပြောင်း ကြုံဆုံရပုံကိုထင်ရှားအောင်ရေးရင်ဖြင့် ဖတ်သူများလည်း တရားသံဝေဂရနိုင်ပေမပေါ့”

“တင်ပါ့ဘုရား”

စစ်ကိုင်းချောင်ရှိ… ဆရာတော်ဦးရေဝတ၏ မင်္ဂလာဇေယျုံကျောင်းကလေးမှ ပြန်ထွက်အလာတွင်…

ကျွန်တော့်ရင်ထဲ၌ ဆင်ဝင်စားချစ်သူနှစ်ဦးနှင့် ဆင်မိသားစုတို့၏ဇာတ်ကြောင်းက ခိုဝင်ငြိတွယ်လျှက်ပါလာခဲ့လေသည်။

ဆင်ဘဝမှ လူသားအဖြစ်ဝင်စားလာသူနှစ်ဦး၏

နှစ်ဘဝဆက်ဖူးစာ၊ သူတို့၏မျိုးနွယ်ဆင်များမှ

နိုင်ငံကျော်ဆင်လိမ္မာမလေးမိုမိုအထိ မျိုးဆက်ပျံ့ပွားခဲ့ပုံ။

ထိပ်ဖြူ၊ ပိုပိုနှင့်မိုမိုတို့သည် ယခုအခါ မည်သည့်ဘဝတွင် ရောက်ရှိလေနေမည်နည်း။ ဆင်ဘဝဖြင့်ပြုခဲ့သောကောင်းမှူကုသိုလ်များကြောင့်လူအဖြစ်ကိုပဲရောက်ရှိနေလေမလား။

ဘဝဆက်ပြတ်၍ ကျွတ်တန်းဝင်သွားလေပြီလား။ မရေမရာ တွေးတောနေမိလေ၏။

ဆရာတော်ဘုရားကြီး၏ ခွင့်ပြုချက်ဖြင့် ကျွန်တော်သည်… ဆင်ဝင်စားဇာတ်လမ်းကို ခုနှစ်သက္ကရာဇ်အထောက်အထားများဖြင့် ရေးသားနိုင်ပေတော့မည်။

မင်္ဂလာဇေယျုံကျောင်းကလေးမှထွက်လာခဲ့သည်တွင် နောက်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ပိဋကတ်သုံးပုံကို နှာမောင်းများမြှောက်၍ မ,ချီထားသောဆင်နှစ်ကောင်ပုံကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

ကျောင်းနံရံတွင်ကဗ္ဗည်းထိုးထားသော အလှူရှင်စာတမ်းကြီးကိုလည်း မြင်တွေ့လိုက်ရ ပါ သည်။

ကွယ်လွန်သူ နှစ်ဖက်မိဘများအားရည်စူး၍

သိမ်ကျောင်းအလှူရှင်

(ဦးညိုမောင်၊ ဒေါ်လုံမ)

သား- ထိပ်ဖြူ၊ သမ္မီး-ပိုပို

မြေး- မိုမို လှူဒါန်းသည်

နတ်လူသာဓုခေါ်စေသောဝ်

[ပြီးပါပြီ]