Month: July 2025

#ဗြိတိသျှကိုကိုမောင်“အဘ…ခဏထိုင်စောင့်လိုက်ပါဆို… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာတုံး”ကွန်ပျူတာရှေ့တွင် ထိုင်ကာ မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းကို ပွတ်နေသော ပိန်ရှည်ရှည် ခါးကိုင်းကိုင်း စာရေးလေး၏ အော်သံကြောင့် တစ်ရုံးလုံး၏ မျက်လုံးများက အဘိုးထံ အာရုံစိုက်လာသည်။အဘိုးသည် ထိုမျက်လုံးများကို ရင်မဆိုင်မိအောင် ခေါင်းကို အသာငုံ့ပြီး လှည့်ထွက်လိုက်သည်။ထို့နောက် နှစ်နာရီနီးပါး သူထိုင်နေခဲ့ရသော ရုံးကော်ရစ်တာမှ သစ်သားခုံတန်းလေးဆီသို့ ကုပ်ချိချိဖြင့် သွားပြန်ထိုင်၏။သူ့လက်ထဲတွင်ပါသော စာရွက်စာတမ်းဖိုင် …

ဗန္တရဝင်း••••••••••••••••••••••••••စောစံဖိုးအေးကို ကရင်လား မမေးနှင့်။ ကရင်မှ ကရင်အစစ်။ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ် မေးရိုးကားကား၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ လက်မောင်းလက်ဆစ် တုတ်ခိုင်ကျစ်လစ်၍ ကြံ့ခိုင်သောခန္ဓာကိုယ်ကြီးမှာ ယောက်ျားပီသလှသည်။ သတ္တိကလည်း အလွန်ကောင်းသည်။ သူသည် ဝင်းကန်ကျေးရွာဇာတိ ဖြစ်သည်။သူ၏ဝါသနာမှာ တောသို့သွား၍ ယုန်ထောင်ခြင်း၊ ခါ ထောင်ခြင်း၊တောကြက်ထောင်ခြင်း အလုပ်တို့ဖြင့် ကျင်လည်ကျက်စားကာ ဟင်းစားရှာလေ့ ရှိသည်။ …

—————-“မိန်းမရေ တစ်ခုလောက်ပြောချင်လို့”“ပြောကြည့်လေ”“အညာက အစ်မကွယ် … ဒီကို ခေါ်ထားမှ ဖြစ်တော့မယ်”“ဘာဖြစ်လို့လဲ … သူဘာသာသူ နေတာကို”“ခု သူ့ဘာသာသူ နေစရာကို မရှိတော့တာ။ အဲဒါ ငါမှ မခေါ်ထားရင် နေစရာလည်း မရှိတော့ဘူး”“အေးပါလေ အားလုံး ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ ရှိတာလေးနဲ့ မျှစားနိုင်ကြရင်တော့ ခေါ်ပေါ့”ဤသို့ဖြင့် ဒေါ်ရွှေမြိုင်တစ်ယောက် ရန်ကုန်ကို …

—————————— ဖိုးမောင် မနက်ဖြန် တောင်ပေါ်တတ်မယ်လိုက်မလား တောရွာတွေမှာ နွေရာသီရောက်ရင် တောင်ပေါ်ကိုလှည်းနဲ့သွားပြီး ကိုယ်လိုရာ ဝါး ထင်းများ ခုတ်တာကိုစွဲ၍ တောင်ပေါ်တတ်ကြသည်ဟု အသုံးအနူံးခေါ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ငသော်စကားကြောင့် လုပ်လက်စအလုပ်များကို ခဏရပ်ပြီး “လိုက်တော့လိုက်ချင်တယ်ကွ အိမ်ကအလုပ်ကလည်း မပြီးသေးဘူး´´ “လိုက်ခဲ့ပါကွာ ငါလည်းအဖော်ရအောင်လို့´´ ငသော်စကားကြောင့် ဖိုးမောင်လည်းမငြင်းသာ ပြောသာပြောရတာ အိမ်မှာကလည်း …

စာစဉ်(၈) (၁)ကျုပ်လည်း ဦးမောင်ကြီးနဲ့ အတူတူနေရင်း ဆယ်ရက်လောက်ကြာသွားတယ်ဗျ၊ ဒီနေ့တော့ ဦးမောင်ကြီးနဲ့ကျုပ်နဲ့ ချိုးပစ်ဖို့ထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးမောင်ကြီးက ထုံးစံအတိုင်း ထန်းရည်ကလေးတမြမြနဲ့ပေါ့၊ ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်သမားလုံးလုံးမဖြစ်သေးဘူးဗျ၊ ဦးမောင်ကြီးက ထန်းရည်သာမူးတယ် လက်မှန်းကတော့ သိပ်တည့်တာပေါ့ဗျာ၊ သူကချိုးတွေပစ်တယ်၊ ကျုပ်က ချိုးတွေလိုက်ကောက်၊ ချိုးသိုက်တွေတက်နှိုက်တာပေါ့၊“အောင်ရှိန်ရ ထန်းရည်ဆိုတာ ချိုးကြော်နဲ့သိပ်လိုက်တာကွ၊ မင်းချိုးကြော်စားဖူးသလား”ကျုပ်လည်းခေါင်းခါလိုက်တယ်။“အေး၊ မစားဖူးသေးလို့ပါ၊ …

————- “ဆရာကြီး … ဦးကံထူးသေပြီ”စာသင်ခန်းထဲက စာသင်ပြီး အထွက်တွင် ဆရာမဒေါ်ခင်အေးက ကျွန်တော့်ကို ပြောလိုက်ရာ ကျွန်တော် ငိုင်သွားသည်။ လမ်းဆက်လျှောက်ရန်ပင် မေ့နေပြီး ခေါင်းထဲတွင် ထူပူသွားသည်။“ဘယ်တုန်းကလဲ ဆရာမ”“ခုပဲ ဆရာကြီး ကျွန်မ ရွာထဲက ဖြတ်လာတော့ ငိုသံတွေကြားလို့ မေးကြည့်တာ … သူ့သားကိုယ်တိုင် ပြောလိုက်တာ”ကျွန်တော်က …

ဤဇာတ်လမ်းသည် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို အခြေခံ၍ ရေးသားထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။အခန်း (၁)…. အချိန်ကား လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း လေးဆယ်ခန့်ကဖြစ်သည်။ခရစ်သက္ကရာဇ် 1980 ကျော် အချိန်က ရှမ်းပြည်နယ်၏မြို့တော်ဖြစ်သော တောင်ကြီး မြို့သည် သစ်ပင်သစ်တော ကြီးများ ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းလျှက် ရာသီဥတုမှာ အလွန်အေးစိမ့်၍ လူဦးရေသည်လည်း သိပ်သည်းမှုမရ်ှိသေးပေ။ထိုစဥ်က ထိုမြို့ကြီးတွင် ရှမ်းအနွယ်ဝင် …

 ဒီရက်တွေထဲ ဒန်းလှရွာနဲ့ ရွာနီးချုပ်စပ်တွေမှာ အုပ်စုလိုက်ဖွဲ့ပြီးတီးတိုး တီးတိုး သဖန်းပိုးလုပ်နေကြတဲ့အကြောင်းက တော်တော်လေးရေပန်းစားနေတယ်။ “ငဦးတစ်ယောက် လှည်းကျိုးထမ်းနေရသတဲ့ တော်ရေ”“ရိုးလွန်းတော့ အ‌ ပေါ့ဗျာ၊သက်သက်အသုံးချခံရတာပါ”ဒါက ယောက်ျားကြီး၊မိန်းမကြီးတွေ စကားဝိုင်း။လူငယ်တွေကတော့ငဦးပဲ အားကျတယ်ဆိုပြီး သရော်နေကြပြန်သေး။“မြတ်လှလို ကွမ်းတောင်ကိုင်လှည်းကျိုးတော့ ငါလည်းထမ်းချင်ပါ့။အမေ့ ကြောက်လို့သာ ဟီး”ပိုက်ဆံမချမ်းသာပေမယ့် ရွာထဲမှာတော့ ကွမ်းတောင်ကိုင်မို့ မနာလိုမရှုစိမ့်တဲ့ ရွယ်တူတွေက တစ်မျိုးပြောကြပြန်ရော။“အလကားပါအေ။ရုပ်ကလေးဘန်းပြပြီး …

“အမေ … အမေ့လင်ကြီး လုပ်ပုံကောင်းသေးလား”“ဘာလဲသားရယ်”“ရွာတောင်ပိုင်းက မဝက်ကို သွားနောက်ပိုးနေတာ”“သား … အမေ့လင်ဆိုတာ မင်းအဖေလေ … မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းတွေ မပြောရဘူး”“ခံပြင်းလိုက်တာ အမေရာ … အမေငုတ်တုတ်ရှိသားနဲ့”“ဒေါသမထွက်နဲ့သား … သူက အမေ့ထက် ဝက်မကို ကြိုက်နေတာ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ”“အမေ မသေသေးဘူးဗျ”မောင်နှမတွေအားလုံး စိတ်သောကတွေ ရောက်ကြရသည်။ အမေကိုရှေ့ထားကာ …

  ————————ဈေးသည်မ မဖော့သည် ကိုဆင်၏မယားဖြစ်လေသည်။ မဖော့သည် မြို့သို့တက်၍ ကုန်စိမ်းရောင်းလေ့ရှိရာ နံနက်တိုင်း ဗျပ်ကိုရွက်၍ မြို့သို့ တမိုင်နီးပါးခန့် ခြေလျင်သွားရလေသည်။အရောင်းရတွင်လျှင် စောစောပြန်လာတတ်၍ အရောင်းရထိုင်းလျှင် နေစောင်းမှ ပြန်လာတတ်လေသည်။ ပြန်လာတိုင်း ချောင်းကိုဖြတ်ကာ ရွာဘက်သို့ ကူးထားသော ဝါးတံတားသို့ ရောက်လျှင် လင်စိတ်၊ သားသမီးစိတ်တို့သည် အလိုလို …