Month: July 2025

================================== ဖိုးခေါင်တောင်ရွာသား…..အောင်မော်မှာ ခေတ်ပညာကို မြို့ကျောင်းတွင်ဘွဲ့ရသည်အထိသင်ကြားဖူးသူဖြစ်၏။သူတတ်မြောက်သော ပညာနဲ့ မြို့တွင် အလုပ်ကောင်းကောင်းတစ်ခု ရနိုင်ပါလျက် ..မြို့တွင်မနေချင်ဟုဆိုကာ ရွာသို့ပြန်သူဖြစ်၏ ။မြို့ကျောင်းတက်ပြီး ပညာသင်သည်ကပင်မိဘများဆန္ဒကြောင့်သာ၊သူ့သဘောဆိုပါက သင်ဖြစ်မည်မဟုတ်ပေ။ မိဘများကရွာတွင်ငွေကြေးပြည့်စုံသူများမို့ တစ်ဦးတည်းသောသားအောင်မော်ကဘာအလုပ်မှလုပ်စရာမလိုအိမ်တွင်အေးဆေးနေရုံပင်ဖြစ်၏ ။ယခုတလောအောင်မော်လုပ်နေသောအလုပ်ကြောင့်မိဘနှစ်ပါးအောင်မော်အတွက်ခေါင်းရူတ်နေရလျက်ရှိနေ၏ ။အောင်မော်အတွက်ခေါင်းရူတ်ရသည်ဆိုခြင်း အတွက်အောင်မော်အရက်သေစာသောက်စားခြင်း ။လောင်းကစားမူပြုခြင်း ။မိန်းမပွေရူပ်ခြင်းတို့ကြောင့်ကား မဟုတ်ချေ…..။အောင်မော်မှာ အရက်သေစာမသောက်စားသည့်အပြင်လောင်းကစားလည်းကင်းရှင်းသူဖြစ်ဖြစ်၍မိန်းမကိစ္စဖြင့်ပတ်သက်လာပါကရည်းစားပင်မထား ပေ။မိဘများကသင့်တော်သောမိန်းခလေးတွေ့၍ စီစဉ်မည်ဆိုလျင်ပင် စောပါသေးတယ် …

” ကျားသတ်သမား ”(စ-ဆုံး) —————————- ဖိုးကျော့ အချိန်မှာ သက်ငယ်ခေါင်းချချိန်ဟု ပြောကြ ည့် ရှစ်နာရီကျော်၊ ကိုးနာရီခန့်သာ ရှိသေးသည်။ လူကြီးများမှာ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မအိပ်ကြသေး။ ထို့ကြောင့်လည်း ဘန့်ဘွေးကုန်းတစ်ရွာလုံး အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ်သွားချိန်မှာ လူကြီးတွေက ဓားဆွဲ၊ လှံဆွဲ၊ မီးတုတ် ဆွဲပြီး အိမ်ပေါ် …

————————— ” အမလေး ဒေါ်စိန်အေးကြီး သားရေ ပြေး ပြေး ”” အမေ အမေ သားကိုစောင့်ဦးလေ အီး ဟီး ဟီး ”အခုတစ်လော ထောက်ကြံ့မြို့နယ်ထဲက မရှင်စောရွာလေးမှာ ရွာသူရွာသားတွေထိတ်လန့်နေရတဲ့ ပရလောကပြဿနာကြီးတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။နေလုံးနီနီတောင်စွယ်လျှိုးငုတ်သွားတာနဲ့ တစ္ဆေမက သူနေတဲ့အိမ်မဲကြီးထဲကနေထွက်လာပြီး တစ်ရွာလုံးလှည့်ပတ်သွားလာနေတာပါ။ သွားနေရင်းစားစရာတွေတွေ့ရင်လည်း လက်ရဲဇက်ရဲစားသောက်တတ်ပါသေးတယ်။ဘာမှမရရင်တော့ …

———————————– ရွာအစွန်မှာ တည်ထားသော ထုံးဖြူဖြူစေတီနှစ်ဆူအပါးမှာ အမြဲထိုင်လျက် တစ်မျိုး လမ်းလျှောက်လျက်တသွယ်… လူတစ်ယောက် ရှိနေပါသည်။ စားချိန်မမှန်၊အိပ်ချိန်မမှန်သည့်အတွက်ကြောင့်လည်း အသားအရည်ကား စိုပြေမှုမရှိ။ လူက အရူးတစ်ယောက်သဖွယ် ရှိနေပါသည်။ လယ်ယာအလုပ်ကိုလည်းစိတ်မဝင်စားတော့။ မိခင်ဖခင်ထံမှာ အပ်ထားသော သုံးနှစ်အရွယ် သားလေးကိုလည်း သတိမရတော့။ တစ်ယောက်ယောက်ကို တမ်းတမျှော်လင့်နသည့် ဟန်ရှိသည်။ တကယ်လည်း …

ရွာနာမည်က ကျီးတောရွာဖြစ်သည်။ တောရွာများရဲ့သဘာဝ ရှု့မျှော်ခင်းများ၊ လယ်ကွင်းများဖြင့် စိမ်းလန်းစိုပြေအေးချမ်းလှသောရွာလေးတစ်ရွာပင်ဖြစ်ပေသည်။ထို့ပြင် ရွာအဝင်တွင်လည်း တမာပင်များ စီစီရီရီပေါက်ရောက်နေပြီး ထိုနေရာကိုရွာမှလူတွေက တမာတန်းဟုပင် မှတ်ခေါ်ကြပေသည်။ “ဟဲ့..မိပြော..ဟဲ့..မိပြော…”အသက်ငါးဆယ်အရွယ်အမျိုးသမီးကြီးက ရွာအလယ်လမ်းမအတိုင်းလျှောက်လာရင်းဖြင့် အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့အရောက်တွင် နာမည်တစ်ခုကိုအော်ကာ ခေါ်လိုက်တော့လေသည်။အိမ်ထဲမှ နာမည်ခေါ်ခံရသူကလည်း…“ဘယ်သူလဲ…”.“ဟဲ့…ဘယ်သူကမှာလဲ…ငါ…ငါ…ဒေါ်တင်မိ ဟဲ့…”အိမ်ထဲမှ မိပြော ဆိုသည့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အိမ်အပြင်သို့ ချက်ချင်းပင်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ထွက်လာလာခြင်း..“သြော်..အရီးတင်မိ..လာလေ အိမ်ထဲဝင်…”မိပြောရဲ့ စကားကို အရီးတင်မိသည်မကြည်သလိုမျက်နှာထားဖြင့်..“ငါ …

***************အချိန်အားဖြင့် လွတ်လပ်ရေးရပြီးကာစ ဖြစ်၏ ဗြိတိသျှတို့၏လက်အောက် ကျွန်သဘောက်ဘဝမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သော မြန်မာနိုင်ငံဟာ ဆင်းရဲတွင်းမှ ရုန်းတတ်နေရသော အခိုက်လဲ ဖြစ်ချေသည်။ဧရာဝတီတိုင်း မအူပင်မြို့နယ်အပိုင် တောရွာလေးဖြစ်တဲ့ အလယ်တောရွာလေးမှာ ကိုဘမာန်နှင့်မခင်ဦးတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် အချေချနေထိုင်ကြတယ်။“..ကိုဘမာန်..”“…ဘာတုန်းဟ…”ဇနီးဖြစ်သူ မခင်ဦး၏ခေါ်သံကြောင့် ကိုဘမာန်စိုက်လက်စ ဝါးပင်ငယ်ကို မြေများအမြန်ဖို့ရင်းနဲ့လှမ်းထူးလိုက်သည်။“…တော်….ဘာပင်စိုက်နေတာတုန်း……ဟ….ဝါးပင်စိုက်နေတာ….နင်မမြင်ဘူးလား…”ကိုဘမာန်စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်တော့ခပ်လာသော သောက်ရေခွက်အား ကိုဘမာန်ကို လှမ်းကမ်းလိုက်ရင်းနဲ့။“…ကိုဘမာန်…..တော့်ဝါးပင်က….ခြံစည်းရိုးအလယ်မှာ….ဘာလို့စိုက်ရတာတုန်း….”“..ဟာ….ဒီမိန်းမ….ငါ့ခြံစည်းရိုးအလယ်ငါစိုက်တာ…ဘာဖြစ်သေးတုန်း…”“..သြော်….ဘာမှတော့မဖြစ်ပါဘူး….သူများခြံဘက်ပါသွားမှာ….စိုးလို့ပါ….တော်ကလဲ…”….နင်စကားမရှည်ပါနဲ့…ခင်ဦးရယ်….ငါအလယ်မှာစိုက်ထားတာပါဟ…”ယောကျ်ားဖြစ်သူ၏ …

ဥစ္စာစောင့်တွေ နေသည့်အပင်(ဖြစ်ရပ်မှန်)ရေးသားသူ..အောင်ဓူဝံ“ကိုစိုး မနက်ဖြန်ရွာဘုရားပွဲသွားရအောင်မကြီးမြိုင်က လာခဲ့ကြတဲ့လိုက်ပို့မယ်မလား”“ဟ လိုက်ပို့ရမှာပေါ့ သူသူ ရယ် ငါလည်းရွာဘုရားပွဲသွားချင်နေတာစိတ်ချမနက်ဖြန် ငါလိုက်ပို့မယ်”“ဒါဆိုရင် မကြီးမြိုင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးအကြောင်းကြားထားလိုက်မယ်”“အေးအေး လာခဲ့မယ်လို့ ပြောလိုက်နင့်အမက သိတဲ့အတိုင်း သူ့စိတ်ကကြီးကကြီးနဲ့ မလာရင်စိတ်ဆိုးဦးမှာ”သူသူ ကိုစိုး မမြိုင်တို့က မောင်နှမတော်စပ်ကြလေသည်။မမြိုင် တစ်ရွာသားနှင့်အိမ်ထောင်ကျပြီးသူ၏အမျိုးသားနှင့်ရွာလိုက်သွားလေသည်။ထို့ကြောင့် မမြိုင်က သူ၏ မောင်နှင့်ညီမကိုဘုရားပွဲအလည်လာစေရန် ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။………………………“တက် ရပြီလား …

————————–အောင်ထူးကလည်း နေ့စဉ် ပြန်ပြောနေကျအတိုင်းစိတ်မပါ့တပါ လေသံနဲ့ ပြန်ပြောရင်းကအိမ်က ထွက်သွားတယ်။ဒေါ်သန်းမြင့် အောင်ထူး ကျောပြင်ကို နောက်ကနေကြည့်ရင်းက ကျန်ခဲ့တယ်။ အောင်ထူး သူ့မြင်ကွင်းထဲကပျောက်သွားတဲ့အထိ ငေးကြည့်နေမိတာပါ။ဒါလည်း ဒေါ်သန်းမြင့်အတွက် နေ့စဉ်လုပ်မိနေကျ အလုပ်တစ်ခုလိုပါပဲ။အမေတစ်ခု သားတစ်ခုဘဝမှာ ဒေါ်သန်းမြင့်ဟာအောင်ထူးအတွက် အမြဲတမ်း စိတ်ပူပင်နေရတယ်။အောင်ထူးအလုပ်က ကားမောင်းတဲ့အလုပ်ဆိုတော့စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိတတ်တဲ့ သူ့သားအကျင့်ကိုသိထားလို့ ဒေါ်သန်းမြင့် ပူပင်မယ်ဆိုလည်းပူပန္စရာပါ။တစ်နေ့တစ်နေ့ ဒေါ်သန်းမြင့်မှာ …

(ဤဇာတ်လမ်းသည် ဖြစ်ရပ်မှန်တစ်ခုအပေါ်အခြေခံ၍ ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်)(၁)အချိန်ကာလအားဖြင့် ၁၉၁၀ ခုနှစ်ခန့်၊ ဗြိတိသျှကိုလိုနီအစိုးရက မြန်မာနိုင်ငံအားအုပ်ချုပ်နေသည့်အချိန်ကာလဖြစ်သည်။ ကျိုက်လတ်မြို့အပိုင် ငပွေးတန်းတိုက်နယ်တွင် စာဖြူစုဟူသည့်ရွာကြီးတစ်ရွာရှိသည်။ ထိုစာဖြူစုရွာတွင် သူကြီးဦးစံခိုင်ဆိုလျှင် ရွာတွင်သာမက ရွာနီးချုပ်စပ်ပါမကျန်၊ မသိသူမရှိလောက်အောင်ကိုပင် တန်ခိုးထွားပေသည်။တပို့တွဲလမို့ နံနက်လင်းသော်လည်း ဆောင်းနှင်းမြူများက ရစ်ဝိုင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ သူကြီးဦးစံခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ကြမ်းပြင်တွင် ကူးချည်သန်းချည်လျှောက်သွားနေမိသည်။ ဦးစံခိုင်မှာ အသားဖြူဖြူ၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် …

*********ဖြစ်ရပ်မှန်ကိုအခြေခံ၍ရေးသားသည်********အမေသည်အသက်ရှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။အသက်ငယ်ငယ်အရွယ်ကောင်းတုန်းကတည်းကခင်ပွန်းသည်ကျွန်တော့်အဖေဆုံးသွားသဖြင့်ဆင်းဆင်းရဲရဲစျေးတောင်းခေါင်းရွက်လုပ်ကျွေးခဲ့သဖြင့်ကျွန်တော်လူလားမြောက်လာရသည်။ကျွန်တော်အိမ်ထောင်ကျပြီးသမီးလေးဆယ်နှစ်အရွယ်တွင်ကျွန်တော့အမျိုးသမီးမှာမီးယပ်ရောဂါဖြင့်ဆုံးပါးခဲ့ရသည်။ကျွန်တော်လည်းမိန်းမသေဆုံးပြီးလေလွင့်နေသဖြင့်သမီးအားဂရုမစိုက်အားပါ။အချိန်တန်ငွေရှာပေးပြီး အမေနဲ့သာသမီးကိုအပ်ထားကာ အလုပ်၌သာအချိန်ကုန်သည်ကများသည်။သမီးလေးအရွယ်ရောက်လာပြီးတစ်နေ့တွင် အမေ နေမကောင်းဖြစ်ပါတော့သည်။အမေကနဂိုပင်ကိုယ်စိတ်ရင်းအလွန်နူးညံသည်။အမဲသားနှင့်ဝက်သားကိုမစားပေ။ကြက်သားနှင့်ငါးကလေးများကိုသာစားသည်။သို့သော်ကျွန်တော်ကဆန့်ကျင်ဖက်အမဲသားနှင့်ဝက်သားကိုအလွန်ကြိုက်သည်။အမေ့ခမျာ ကျွန်တော်ကြိုက်သောဟင်းများကိုချက်ကျွေးရှာသည်။အမေအိပ်ရာထဲတွင်လဲသောအခါတွင်သမီးကအမေ့အားပြုစုရသည်။ကျွန်တော်ကမိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက်ငွေရှာသောနေရာ၌သာအာရုံစိုက်နေရသဖြင့်အမေ့အပေါ်ဝတ္တရားမကြေပွန်ခဲ့ပေ။ အိပ်ရာပေါ်တွင်ပက်လက်မြောနေရသောအမေသည် အိပ်ရာနာများဖြစ်ကာအသားများပွန်းပဲ့လျှက်ရှိသည်။ အမေ့အရပ်ငါးပေခန့်ရှိပြီးပိန်ပါးပြီး အသက်အရွယ်အိုနေပြီဖြစ်သဖြင့်ခါးအနည်းငယ်ကုန်းသည်။အမေနေမကောင်းဖြစ်ပြီးတစ်လခန့်အကြာတွင်ကျွန်တော့်သမီးမှာ ပင်ပန်းလွန်းသဖြင့်သိသိသာသာပိန်ကျသွားခဲ့လေည်။နဂိုအသားဖြူသောသမီးမှာ သွေးရောင်မရှိလောက်အောင်ဖြူလာသဖြင့် အရက်သမားကျွန်တော်က သတိထားမိသည်။သမီးလေးကလူမမာ ပြုစုရလွန်းသောကြောင့်ပင်ပန်းသည်ဟုထင်နေသည်။အမေ့အခြေအနေကတဖြည်းဖြည်း လန်းဆန်းလာသည်။အထူးသဖြင့်ညဦးပိုင်းတွင်ပိုပြီးအစားအသောက်ဝင်သဖြင့်ကျွန်တော်ပျော်ရသည်။သမီးကိုသနားသဖြင့်သမီးကိုယ်စားညပိုင်းတွင်ကျွန်တော်ကလူမမာအမေ့တာဝန်အားလွဲပြောင်းယူလိုက်သည်။အထူးသဖြင့်အမေသည် နေ့ခင်းပိုင်းတွင်အတော်ကလေးနွမ်းလျသည်။ရာသီဥတုပူအိုက်သဖြင့်စိတ်မသက်မသာဖြစ်ပြီးသာမန်ရိုးရိုးနေမကောင်းဟုကျွန်တော်ထင်သည်။အမှန်အတိုင်းဝံခံရလျှင်ကျွန်တော်ကဘာသာရေးပိုင်းတွင်အားနည်းသည်။နာနာဘာဝလည်းအယုံအကြည်မရှိအယူမသီးတတ်ပါ။တစ်နေ့အမဲသားမစားဝယ်မစားသည်မှာကြာပြီဖြစ်သဖြင့်ရွာဖက်ကမိတ်ဆွေတစ်ဦးကျွန်တော့်အားအမဲသားတစ်ပိဿာ ယူလာသဖြင့်ကျွန်တော်အိမ်သို့ဝယ်လာခဲ့သည်။အမှောင်လောကသားပရလောကမှတစ္ဆေနာနာဘဝတို့သည်အမဲသားကိုအလွန်ကြိုက်ကြသည်။တခြားသောအသားတို့ထက်ညှီသည်။သွေးအားကောင်းသည်။အားပိုရှိသည်။ကျွန်တော်သည်အမဲသားအားတစ်အိုးချက်ပြီးအသားခပ်ကောင်းလေးကောင်းတုံးလောက်အားတစို့ဖြင့်ကင်ထားခဲ့သည်။အမဲကင်နှင့်မြေး၍အရက်သောက်ရလျှင်ကျွန်တော့်အကြိုက်။သမီးက သူ့အဖွားနဲ့တူသည်အမဲသားမစားပါ။ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းသာစားသည်။ကျွန်တော်သည်ထိုနေ့ကအမဲသားနဲ့အရက်သောက်လိုက်မိသဖြင့်ညအချိန်တွင်အမေ့အားသတိမထားမိပဲအရက်အရှိန်ကလေးနှင့်စောစောအိပ်ပျော်သွားသည်။မနက်မိုးလင်းသောအခါ အမဲသားတစ်အိုးလုံးပြောင်သလင်းခါသွားသည်။သေသေချာချာဖုံးအုပ်သိမ်းထားပါရက်နဲ့ အမဲသားကုန်သွားခြင်းကိုစိတ်ထဲကဘဝမကျပါ။အိမ်တွင်ကြောင်လည်းမမွေးပါ။ဟင်းအိုးဖွင့်စားမည့်ခွေးလဲမရှိ။ဘဝင်မကျမိသည်ကအမှန်။တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်အမေက အမဲသားစားချင်သည်ဟုကျွန်တော့်အားပြောသည်။ကျွန်တော်ကအမေ့အမဲသားစားချင်သူဟုပြောသဖြင့်ဝမ်းသာပါသည်။နေမကောင်းသောအမေအတွက်အားဖြစ်စေသည်မဟုတ်ပါလော။သို့သော်ယခင်ကအမဲသားအစားသောအမေသည်ယခုလိုအမဲသားစားချင်သည်ဟုပြောခြင်းကိုအံ့သြမိသည်။ထိုနေ့ကစျေးမှအမဲသားဝယ်ကာအမေ့အတွက်ပြုတ်ကြော်ကလေးလုပ်ပေးထားသည်။စိတ်ထဲတွင်တော့ငါ့အမေဖုတ်များဝက်နေသလားဟု တွေးမိသည်။သို့သော် ကျွန်တော်၏ချစ်လှစွာသောအမေအား ဖုတ်ဝင်သည်ဟုမစွတ်စွဲရက်ပါ။သမီးမှာ …