———————————- “အိမ်ရှေ့မှာ ဆရာကြီးရောက်နေတယ်” သားအကြီးရွှေတောက်ရဲ့ အော်လိုက်သံကြောင့် မိခင်လုပ်သူဒေါ်ရွှေမြ သားအငယ်ကောင်ကို ကပျာကယာ စောင်အုပ်ပေးပြီး… “အသံမထွက်နဲ့ …လူလေးကြားလား” “အင်း” ပြောပြီး အိမ်ရှေ့သို့ အလျင်အမြန်ပြေး၍ ထွက်လာလိုက်သည်။အိမ်ရှေ့မှာ သားတို့မူလတန်း ကျောင်းမှ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ဦးဘညိုကို မြင်လိုက်ရ၍… “ဆရာကြီး ကြွပါရှင် ကြွပါ ဘာကိစ္စများပါလိမ့်” …
********************************——————–“သြော်…ဘာလိုလိုနဲ့ ကျောင်းကပြန်တက်ရတော့မယ်။ ကျောင်းပိတ်တဲ့ နှစ်လကလည်း ကုန်တာမြန်တာ။ ဒါပေမဲ့နော် ကျောင်းတက်ဖို့ရက်ကသာ နီးနီးလာတာ ဒီသရက်ပင်ကြီးက သရက်သီးသီးဖို့ကျ ကြာလိုက်တာ မမရာ”“ဟဲ့…အူကြောင်ကြားမရဲ့ နင့်ကြီးတော်သရက်က နွေဦးမှ စဖူးမှာဟ။ နင်စားချင်ရင်ကျောင်းက ပြန်လာမှစားပေါ့။ မသိရင်ကျောင်းလေး လေးလလောက်သွားတက်ရတာကိုများ တစ်သက်လုံးပြန်မလာတော့မှာကျလို့”“ဟာ…မမကလည်း မပြောကောင်းတာ။ ဘာမှန်းမသိဘူး သူများမှအခုတလော အိပ်မက်တွေ မကောင်းပါဘူးဆိုနေ။ …
———————– ကြားလိုက်ရသည့်စကားက ညို့ နားထဲသံရေပူလောင်းချသလိုဗလောင်ဆူသွားသည်။နုတ်ခမ်းအစုံတို့သည် တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ကာ ရှေ့ဆက်ပြောရမည့်စကားများက ထွက်မလာပဲ လည်ချောင်းထဲတွင်သစ်နေသည်။စကားသံတွေအစား မျက်၀န်းကအိမ်ကမျက်ရည်တို့က စောစီးစွာလျှံကျလာသည်။ မောင်ကတော့ ညို့ကိုတစ်ချက်လေးတောင် မကြည့်။လက်အစုံကို ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲထည့်ပြီး ညို့ကိုကျောခိုင်း လျက် အဝေးတနေရာကိုတွေတွေလေးငေးကြည့်နေသည်။မောင်မျက်နှာက ဘာခံစားချက်မှမရှိသလိုဖြစ်၏။ညို့ ကိုလည်း ၆ နှစ်ကျော်ပေါင်းဖက်လာသည့် ဇနှီးမယားတစ်ယောက်မဟုတ်သလို ခပ်တည်တည်နဲ့။မောင့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုရှိနေလဲ ညို …
————— “အဘွား … ဧည့်ခန်းထဲမှာ အဘွားဧည့်သည်ရောက်နေတယ်” “နောက်ဆုံးတော့ … သူ လာပြီပေါ့” သူနာပြုဆရာမလေးက အဘွားအို ဒေါ်အေးချစ်ကို တိုးတိုးလေး လာပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း သူက ထိတ်လန့်တကြား ပြန်အော်လိုက်သဖြင့် သူနာပြုဆရာမလေးက “ရှူး … တိုးတိုးလေ အဘွား … အခြားသူတွေ တရားမှတ်နေကြတယ်” …
—————————————— ကျုပ်တို့အညာမင်္ဂလာဆောင်ဆိုတာ လွှတ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဗျ။ နှစ်ဖက် ဆွေမျိုးမိဘတွေ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နဲ့ သတို့သား သတို့သမီးတွေရဲ့ သူ ငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကြ၊ နောက်ကြ၊ စားကြ၊ သောက်ကြနဲ့၊ အားလုံးကလည်း လူခင်တွေချည်း လေဗျာ။ တီးချင် မှုတ်ချင် ဆိုချင်တဲ့ သူတွေကလည်း မယ်ဒလင်ဝိုင်း၊ ဘင်ဂျိုဝိုင်း၊ …
—————– “ကဲကဲ လူစုံပြီလား စုံပြီဆို အားလုံးကားပေါ်တက်ကြဟေ့” “စုံပြီ ဦးနိုင်” ဝန်ထမ်းတစ်ဦး၏ အသံကြောင့် ဦးနိုင် ညO.T ဆင်းထားသော ဝန်ထမ်း ၈ယောက်အား လိုက်ပို့ရန် ဖယ်ရီကားပေါ်သို့ တတ်၍ နေရာယူလိုက်သည်။ ရုပ်သံတည်းဖြတ်ခြင်းလုပ်ငန်းလုပ်ဆောင်ရသော အလုပ်ဖြစ်တာကြောင့် ရံဖန်ရံခါ နေ့ဆိုင်း ညဆိုင်းခွဲ၍ အချိန်ပိုဆင်းအလုပ်လုပ်ကြရတတ်သည်။ …
—————- မိုးရာသီ ကောက်စိုက်ချိန်မို့ လယ်ထဲ၌ လူများ အသွားအလာ များကြသော်လည်း လယ်ပြီးချိန်၌ အသွားအလာ မရှိသလောက် နည်းပါးသွားတတ်လေသည်။ တစ်ချို့ ရွာနှင့် မိမိတို့၏ လယ်မှာ ဝေးလွန်းလျှင် လယ်ထဲက တဲ၌သာနေကြပြီး လယ်ပြီးချိန်မှ ရွာရှိ အိမ်၌ ပြန်လည် နေထိုင်ကြလေသည်။ တစ်ချို့က လယ်ထဲမနေကြပဲ …
———————- ” မောင် တစ်ကယ်ပဲဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီလား” ခြောက်ကပ်ကပ် ထွက်လာသော သူ၏အသံက နှစ်ဦးသားတိတ်ဆိတ်နေမှုအား ဖြိုခွဲလိုက်သည်။ ” ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ မာ၊ ကျွန်တော်သေချာဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ” မာ၏ တင်းစေ့နေသော နှုတ်ခမ်းက ပြုံးမိသည်လား မဲ့မိသည်လားမပြောတတ်၊ သို့သော်သေချာသည်က မာ၏မျက်၀န်းက ရစ်ဝေ့တက်လာသော မျက်ရည်များကြောင့် မောင့်ကိုကြည့်နေရင်း အမြင်အာရုံက …
ဘွားမယ်စိန်နှင့်ကဝေမလေးရှင်ညိုပါဝင်သော ကဝေမုန်းတဲ့ရွာစာမူ…၁၄၂ရှင်ညိုတစ်ယောက်ဘွားမယ်စိန်အိမ်သို့ရောက်လာခဲ့သောကြောင့် ရွာသူကြီးဦးနောင်ချိုတို့သည်အကျိုးအကြောင်းသိချင်ကြ၍ရောက်လာခဲ့ကြသည်။“ဘွားအိမ်မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆိုဗျ”သူကြီးဦးနောင်ချိုကသူ့အပြင်ဦးဘစီနှင့် မောင်တိုး၊မောင်အုန်းတို့ကိုလည်း အတူတူခေါ်လာခဲ့၏။“ဟုတ်ပါ့ကွယ်…ဧည့်သည်တော့မဟုတ်ပါဘူး…ဘွားရဲ့ မွေးစားသမီးလို့ပဲပြောရမှာပေါ့”“ဗျာ…မွေးစားသမီး…ဘယ်သူများလဲဗျ…ကျုပ်တို့လည်းမသိရပါလား”ဘွားမယ်စိန်စကားကြောင့် သူကြီးဦးနောင်ချိုတို့အံ့သြသွားကြသည်။“နေပါဦးကွယ်…ဘွားခေါ်ပေးပါ့မယ်…မြေးလေးရေ…ညည်းအစ်မကို မီးဖိုထဲကနေခဏလောက် ထွက်ခဲ့ပါဦးလို့ ပြောလိုက်ကွယ်…”“ဟုတ်ကဲ့အဘွား”ဒေါ်ဝင်းအိမ်၌မရှိ၍ ရှင်ညိုက မီးဖိုထဲ၌ ထမင်းဟင်းချက်နေခြင်းဖြစ်သည်။“မမ…အဘွားက အပြင်ခဏထွက်ခဲ့ပါဦးတဲ့”“ဘာလို့လဲ ညီမလေး…မမက ဒီမှာဟင်းအိုးတန်းလန်းကြီးနဲ့…”“အပြင်မှာရွာသူကြီးတို့ရောက်နေတယ်…အဘွားက မမကိုသူတို့နဲ့မိတ်ဆက်ပေးချင်လို့ဖြစ်မယ်မမရဲ့…”“အင်းလေ…ဒါဆို မမလိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…”ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်မှ ခဏချပြီး ရှင်ညိုတစ်ယောက်နန်းကြိုင်လေးနဲ့အတူ မီးဖိုထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။ရှင်ညိုကိုမြင်တော့ ကွပ်ပျစ်ခင်းပေါ်မှလူများသည်မျက်တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေကြ၏။“ဘွားရဲ့မွေးစားသမီးဆိုတာ…သူပဲကွဲ့…နာမည်ကတော့ ရှင်ညိုတဲ့…”“အတော်ငယ်သေးတာပဲဗျ…ချောကလည်းအတော်ချောဗျာ…ကျူပ်တို့ရွာသူတွေတောင် …
စဆုံးညဘက်ထမင်းစားသောက်ပြီးနောက်ဘွားမယ်စိန်တို့မအိပ်ဖြစ်ကြသေးပေ။မီးအိမ်လေးထွန်းပြီး ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ထိုင်နေကြ၏။ရှေ့၌လည်းမြေပဲလှော်များ….ပြောင်းဖူးပြုတ်များကိုပန်းကန်များထဲစီကာထည့်လို့ထားသည်။“ရှင်ညိုစားလေ…”“ဟုတ်ကဲ့အရီး …”ဒေါ်ဝင်းက ညနေကတည်းက ယခုလိုညပိုင်းစားဖို့ရန်အတွက်ပြင်ဆင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ရှင်ညိုလည်းပြောင်းဖူးပြုတ်လေးကိုယူကာစားနေ၏။ဘွားမယ်စိန်ကတော့ သူ၏ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်ကြီးကိုသာ ဖွာရှိုက်လို့နေခဲ့သည်။ရှင်ညိုကဘွားမယ်စိန်ကိုကြည့်၍…“အဘွားကိုမြင်တိုင်းလေ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာသတိရမိတဲ့သူတစ်ယောက်ရှိတယ်…”“ဘယ်သူများလဲအေ့”“အဲ့သည်လူက တခြားမဟုတ်ပါဘူးကျုပ်ရဲ့ဘွားဘွားကြီးပါ…အဘွားရဲ့စကားပြောပုံတွေ စိတ်တွေကဘွားဘွားကြီးနဲ့အတော်လေးကိုတူပါတယ်…”“အင်း…”ရှင်ညိုပြောနေသည့်ဘွားဘွားကြီးဆိုတာကိုဒေါ်ဝင်းတို့မသိ၍ ပြောင်းဖူးစားနေရာမှ…“နေပါဦး…ရှင်ညိုက အဖေပဲရှိတာဆို…အခုပြောတဲ့ဘွားဘွားကြီးဆိုတာ ဘယ်သူများလဲ”ဟု…ဝင်ကာမေးလေသည်။“ကျုပ်ပြောတဲ့ဘွားဘွားကြီးဆိုတာအခုဘဝမှာတော်စပ်ဖူးခဲ့တဲ့သူမဟုတ်ပါဘူးအရီးရယ်…ကျုပ်ရဲ့အရင်ဘဝဟောင်းကအဘွားပါ…”“ဟေ…”“မမ…မမကအရင်ဘဝကိုမှတ်မိတယ်ပေါ့လေ”ဒေါ်ဝင်းအံ့သြနေစဥ်နန်းကြိုင်က ဝင်မေးလေသည်။ရှင်ညိုကခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့နန်းကြိုင်အံ့သြသွားသည်။“ဒါဆို ကျုပ်တို့ကိုပြောပြပါလားမမရယ်…မမအရင်ဘဝကဘယ်မှာနေခဲ့တာလဲ…နောက်ပြီး မမဘယ်လိုကြီးပျင်းခဲ့ရလဲဆိုတာကျုပ်သိချင်တယ်… ““မြေးလေး…”နန်းကြိုင်၏နှုတ်မှမေးလာသော မေးခွန်းများကြောင့်ဘွားမယ်စိန်ကဟန့်တားလေသည်။ထိုအခါရှင်ညိုက…“နေပါစေဘွားရယ်…ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လည်းပြောပြချင်ပါတယ်…ဒီအကြောင်းတွေကိုရင်ထဲသိမ်းထားရတာ ကျုပ်အတွက်မွန်းကြပ်စရာကောင်းလှပါတယ်…ဒါကြောင့်ညီမလေးနဲ့ဘွားတို့ကို ကျုပ်ပြောပြပါ့မယ်…”ဟု…ပြောလေတော့ ဘွားမယ်စိန်က မတားတော့ပေ။ဒေါ်ဝင်းနဲ့နန်းကြိုင်တို့ကတော့ ရှင်ညိုပြောလာမည့်အကြောင်းအရာများကို စိတ်ဝင်တစားဖြင့်နားထောင်ဖို့ရန်အသင့်ဖြစ်နေခဲ့ကြသည်။“ကျုပ်ရဲ့မွေးရပ်မြေကန်ပိုင်ရွာကနေကျုပ်ရဲ့ဖောက်ဖျက်မိတဲ့အပြစ်ကြောင့်ဘွားဘွားကြီးကိုယ်တိုင်အိမ်ပေါ်ကနှင်ချခဲ့တယ်လေ…ဒါကြောင့် ကျုပ်နဲ့ကျုပ်မိဘတွေလည်းရွာပြင်မှာထွက်နေကြတာပေါ့…ရွာပြင်ထွက်နေရပေမယ့် …
by