ငတော ငလုံး ဝတ္ထုတိုများ – တွင်းကြီးဝမ်းမောင် ၆။ ချိုးရိုက်သမား (၁) “ရော့…ရော့… ငွေထုပ်ကြီး၊ ငွေထုပ်ကြီး ငါ တောထဲသွားရင်း ရုက္ခစိုးကြီးနဲ့ တွေ့လို့ ပေးလိုက်တဲ့ ငွေထုပ်ကြီး ဆန်ထမင်းတွေ ချက်စားစမ်း၊ ဆီတွေ ဝယ်ခတ်စမ်း” ငတောသည် ပက်လက်ကလေး ကျောကျလဲနေရာမှ ပြောမိပြောရာကို …
ပထမပိုင်း နေ့လယ်ခင်းအချိန်၌ သောင်ထွန်းရွာ၏လမ်းမကြီးပေါ်တွင် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး လမ်းလျှောက်၍လာခဲ့ကြသည်။ ချည်လွယ်အိတ်ကြီးများကိုယ်စီလွယ်ထားကြပြီး မျက်လုံးများကရွာထဲကိုကြည့်နေကြ၏။ တစ်ဦးကနက်မှောင်နေသောဆံပင်ရှည်ကြီးကို ဆံထုံး ထုံးဖွဲ့လို့ထားပြီးရုပ်သွင်ကတည်ကြည်လွန်းပြီး အသက်အားဖြင့်လေးဆယ်ကျော်အရွယ်ဖြစ်သည်။ ကျန်တစ်ဦးကတော့ ခန္ဓာကိုယ်သေးသွယ်ပြီး အတော်လေးငယ်ပုံရ၏။ ထိုအမျိုးသမီးတို့ရွာထဲသို့ဝင်လာသည့်အချိန်ကတည်းက သောင်ထွန်းရွာသူ၊ရွာသားတို့ကလည်း စူးစမ်းသယောင်ကြည့်နေကြသည်။ “ဗျို့…ကျုပ်တို့ရွာကိုလာတာလား… ဘယ်သူ့အိမ်ကိုသွားကြမလို့လဲ” ဟုရွာသားတစ်ဦးကမေးလေတော့… “ဒီရွာက ဘွားမယ်စိန်ဆိုတဲ့အမေကြီးဆီကိုလာတာပါ… သူ့အိမ်ကိုညွှန်ပေးလို့ရမလား” ဟု…ပြန်ပြောလေတော့ကြည့်နေကြသူများကလည်း ဘွားမယ်စိန်အိမ်သို့လာသော …
ဘွားမယ်စ်ိန်၏အိမ်ဆီသို့မောင်တိုးတစ်ယောက် မနက် အစောကြီးရောက်နေခဲ့သည်။ “မောင်တိုး…နင်တို့က ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာမလို့တုန်းဟဲ့” “မကြာပါဘူးအရီးရာ…တစ်ညအိပ်တင်ပါဗျ” “အေးပါဟယ်…မှာစရာတော့မရှိပါဘူး… ဒါပေမယ့်စေတနာရှိရင်တော့ လက်ဆောင်ဝယ်ခဲ့ပေါ့” “ဒါများပြောနေသေးတယ်အရီးရာ… ကျုပ်ကအရီးမပြောလည်းဝယ်ခဲ့မှာပါ… အခုက ကျုပ်မြို့သွားနေတုန်း ဘွားခရီးထွက်ရတာနဲ့ ကြုံမှာဆိုးလို့ လာပြောရတာပါဗျာ” ဟု…မောင်တိုးက ပြောလေတော့… “သွားမယ့်ခရီးကိုသာသွားပါကွယ်… ဘွားတို့…ခရီးထွက်စရာလည်းမရှိသေးပါဘူး… ဒီအတွက်လည်း ဘာမှနောက်ဆန်မတင်းလေနဲ့ကွဲ့…” ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကပြန်ပြောလိုက်သောအခါမှ မောင်တိုးတစ်ယောက်ပြုံးသွားလေသည်။ ယခုကလည်းမောင်တိုးနဲ့သူ၏အပေါင်းအသင်း …
ရွာအမည်သည်ကား ပေါက်စိန်ကုန်းဖြစ်၏။ ထိုရွာ၏မြောက်ဘက်၌ရွာသစ်ရွာရှိပြီးထိုရွာသစ်ရွာကိုကျော်လျှင်တော့ဖြင့် သောင်ထွန်းရွာရှိပေသည်။ပေါက်စိန်ကုန်းသည် မြို့နှင့်နီး၏။မြို့သည်ကပေါက်စိန်ကုန်းရွာ၏တောင်ဘက်တွင်ရှိပြီးလှည်းဖြင့်သွားလျှင်နှစ်နာရီကျော်မျှသာသွားရပေသည်။ပေါက်စိန်ကုန်းရွာ၌ ပဲစိုက်ပျိုးခြင်းအပြင်သရက်၊မာလကာ ပင်များအားခြံကျယ်များဖြင့်စီးပွားဖြင့်စိုက်ပျိုးရောင်းချကြလေသည်။ပေါက်စိန်ကုန်းရွာသည်အေးချမ်းသာယာသောရွာတစ်ရွာဟုပင်ပြောနိုင်၏။ထိုပေါက်စိန်ကုန်းရွာရှိသူကြီးအမည်သည်ကား မစန်းတင့်ဖြစ်၏။အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင်ဖြစ်သည်။အမျိုးသားများအားကျော်လွန်၍ ခန့်အပ်ထားခံရသည့်မစန်းတင့်သည်ရပ်ရွာအတွက်အမြဲရှေ့ဆောင်ပေးနိုင်သူဖြစ်ပြီး မျိုးရိုးစဥ်ဆက်မှာသူကြီးမျိုးရိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။ထိုမစန်းတင့်ဦးစီးသည့်ပေါက်စိန်ကုန်းရွာလေး၌…“ဟဲ့…ငမောင် နင်ခြံထဲသွားပြီးရှင်းစရာတွေရှင်းပါဦးလား”ဒေါ်ငွေသည် သူ၏တစ်ဦးထဲသောသားဖြစ်သူငမောင်အားပြောလေသည်။“အာ…အမေကလည်း အဖေတနေ့ကမှသွားထားတာမဟုတ်ဘူးလားဗျ”“ဟဲ့…ခြံထဲမှာမာလကာတွေလည်းဆွတ်ချိန်ရောက်တော့မယ်လေ…ဒါကိုနင်မသိဘူးလား။ခြံစောင့်ရှိမှလူမခိုးမှာပေါ့ငမောင်ရဲ့”“အာ…ဒုက္ခပဲဗျာ…အမေတို့ကလည်းလေ ခြံစောင့်လေးဘာလေးငှားပေါ့ဗျ…။ကျုပ်တော့ အဲ့ခြံထဲကအိမ်မှာမနေချင်ပါဘူးဗျာ”“တယ်..ငါထရိုက်လိုက်ရ…နင့်…ဒီရွယ်ရိုက်ဖို့မလိုတော့ဘူးနော်ငမောင်…ခြံထဲကမာလကာသီးရောင်းလို့ ရတဲ့အမြတ်ကို ခြံစောင့်တဲ့လူဆီကိုပေးနေရရင်နင်ထမင်းမစားနဲ့တော့ ငမောင်…”“ပြီးတာပဲဗျာ…ကျုပ်သွားနေမယ် ဘယ်နဲ့ နားငြီးတဲ့ဒဏ်တော့ကျုပ်မခံနိုင်ဘူး သွားမယ်ဗျာ သွားမယ် အဲ့တဲမှာပဲအိပ်မယ် ဟုတ်ပြီလား”“အေး…ဒါဆိုပြီးတာပဲ”ငမောင်တစ်ယောက်စောင်နှင့်ခေါင်းအုံးများယူကာအိမ်နှင့်ကွာဝေးသည့်ခြံရှိရာသို့ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ငမောင်သည်အသက်အားဖြင့် နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိလေပြီ။အလုပ်အကိုင်မယ်မယ်ရရမလုပ်… …
နွေရာသီသည်ပူပြင်းခြောက်သွေ့လွန်းလှ၏။ အညာဒေသပေမို့ နေကပူပူ ဖုန်ကတထောင်းထောင်းဖြင့်နွေရာသီ၏ သရုပ်ကိုပီပြင်စွာဖော်ပြနေခဲ့သည်။မန်ကျည်းပင်အရိပ်ကိုသာအားပြု၍ အပူဒဏ်ခိုအောင်းကြသည်မှာလည်းအညာသူ အညာသားတို့၏ နေထိုင်မှုတစ်ခုပင်။မန်းကျည်းပင်တို့သည် အရိပ်အာဝသကောင်းကိုပေးစွမ်းယုံသာမက အရွက်သည်လည်းကောင်း…အသီးသည်လည်းကောင်း ရွာသူရွာသားတို့အတွက်အသုံးဝင်လှပေသည်။“အို…နေကလည်းပူလိုက်တာလွန်ပါရောလားဟဲ့…”“ပူတာတော့ပြောမနေနဲ့တော်ရေ့…လာ လာ…အရိပ်မှာလာထိုင်လေ”သောင်ထွန်းရွာရှိ အရီးလေးခင်ချိုတို့ဝိုင်းတွင်ရွာရှိအမျိုးသမီးကြီးများရောက်ရှိနေကြသည်။အကြောင်းသည်က အရီးလေးခင်ချိုတို့ဝိုင်းထဲရှိမန်ကျည်းပင်အရိပ်အောက်၌ အပူရှောင်နေကြခြင်းပင်။အပူရှောင်လာကြသော်လည်း ခွဲစရာမြေပဲတောင့်ဗန်းများနှင့် စကားကလည်းပြော လက်ကလည်း မြေပဲတောင့်များခွဲဖြင့်အဆင်ပြေ၍နေကြသည်။“အရီးလေးခင်ချို…တော့်တူမ ခင်မှုံ ရွာကိုပြန်မလာသေးဘူးလား”ရွာသူတစ်ယောက်ကအမေးအား အရီးလေးခင်ချိုက…“လာမှာကွဲ့…အရီးတူမက မြို့မှာသူချုပ်ထားတဲ့ယက္ကန်းထည်လေးတွေရောင်းရင်း သူငယ်ချင်းမတွေနဲ့ဘုရားဝင်ဖူးနေကြတာမို့ကြာနေလေရဲ့ကွယ်”“သြော်…ရွာမြောက်ပိုင်းကမိကျင်တို့ အုပ်စုနဲ့သွားတာပေါ့လေ”“ဟုတ်ပါ့အေ…အဖော်ကောင်းတော့ကြာနေလေရဲ့”အရီးလေးခင်ချိုသည်အပျိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။မိဘများမရှိရှာတော့သော …
အမှတ်တရ မုန်တိုင်းမင်းလူအချိန်နှင့်အမျှ သူ့ကိုသာ သတိရနေတော့သည်ဟု မပြောလိုပါ။ ဒါမျိုးက ဖြစ်လည်း မဖြစ်နိုင်ပါ။ဘဝလမ်းတစ်လျှောက်လုံးကို သတိရခြင်း၊ လွမ်းမောတမ်းတခြင်းတို့ဖြင့်သာ ကုန်ဆုံးသွားစေဖို့ ဆိုသည်မှာဘယ်လိုမှ သဘာဝမကျသောကိစ္စဟု ကျွန်တော် ထင်သည်။ လက်တွေ့ဘဝတွင် လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိသည်။ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ သီးခြားမျိုးကွဲ ပြဿနာတွေနှင့် ကြုံရသည်။ ဒါတွေကိုဖြေရှင်းနေရခြင်းကပင် အချိန်များစွာကို သိမ်းပိုက်ထားသည်။ သို့နှင့် …
ကျန်ရစ်သူမိသားစု –မင်းလူမုဆိုးမဆိုသော စကားလုံးသည် နည်းနည်းများ ရင့်သီးနေမလား ထင်မိ၏။ ထို့ကြောင့် ဘယ်လိုပြောင်းပြီးသုံးရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းးစားကြည့်သည်။ အနီးစပ်ဆုံး အပြေပြစ်ဆုံးကတော့ “ကွယ်လွန်သူ ခင်ပွန်းသည်၏ ကျန်ရစ်သူဇနီး” ဟု၍ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် စကားလုံးတွေ ဖောင်းပွရှည်လျားလွန်းနေ၏။ အဘိဓာန်တွေထဲမှာလည်း “မုဆိုးမ”ဟူ၍သာ သုံးနှုန်းထားသည်။ လူအများနားလည်ပြီး တွင်ကျယ်စွာ သုံးနေကြတာလည်း …
အရက်သည်မ ဇာတ်လမ်းမြသန်းတင့်၃၁။ အညတရ ရုပ်ပုံလွှာများ -မြသန်းတင့်(ကလျာမဂ္ဂဇင်း ၊ ၁၉၉၀ ခု ၊ ဇွန်လ)နမ့်ခမ်းမြို့၏ ဒီဇင်ဘာ ညချမ်းတခုတွင် ရှမ်းအရက်ကို သောက်ကြရင်း နမ့်လုံခမ်းက သူ့ဘဝဇာတ်လမ်းကို ပြောပြခဲ့သည်။ နမ့်လုံခမ်းမှာ အသက်သုံးဆယ်လောက် ရှိလေပြီ။ နမ့်ခမ်းတဝိုက်က ရှမ်းအမျိုးသမီးများလိုပင် သူသည်လည်း အသားအရေ ကြည်လင်၍ …
ငှက်စုန်းနေဝင်းမြင့်(ရွှေအမြုတေ၊ဖေဖော်ဝါရီ၊၁၉၉၆)( ၁ )သည်ရွာကလေးကို လူတွေက လက်ပဒေါလို့ပဲ ခေါ်တယ်။တကယ် စာနဲ့ပေနဲ့ ရေးရင်တော့ လက်ပံတော ဖြစ်ရမှာပေါ့လေ။ဖိတ်စာတွေ ဘာတွေမှာ ၊ လက်ပံ တောရွာနေ အဘ ဦးဖိုးဂေါင်ကို အမှူးထား၍…ဘာ ညာ စသဖြင့် ရိုက်ရင်တော့ လက်ပံတောလို့ ရိုက်ကြတာပေမယ့် လူတွေ ပါးစပ်ကတော့ လက်ပဒေါ …
သော်တာဆွေရေနံချောင်းမြို့၊ ဘီ-အို-စီ ကွာတာအနီး၊ အိမ်ခြေ အလှမ်းကျဲသောနေရာ ကွက်လပ်တစ်ခုတွင် ကျီးကန်းမသာ တစ်လောင်းကြောင့် ၎င်း၏ ဆွေတော်တစ်သောင်း မျိုးတော်ပေါင်းက သောင်းသောင်းဆူညံ တစူးစူးပျံ၍ ရန်သူတော် မနုဿတို့အား နှုတ်မှဆဲရေး၊ ကျိန်စာကြွေးနေစဉ်အခါဝယ်၊ ဘောင်းဘီရှည် စပို့ရှပ်နှင့် စမတ်ကျကျ ဝတ်ဆင်ထားသော ဘီအိုစီစာရေးကလေး ခင်မောင်ထွေးသည် မိမိ၏ နံပါတ်တူ …
by