အမေ့မေတ္တာ

နေဝင်ရီတရောအချိန်။ တဲအိမ်လေးရဲ့ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးကြည့်နေတဲ့ မောင်မြင့်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာ မှုန်မှိုင်းလို့နေတယ်။ မိုးက တဖွဲဖွဲကျနေတော့ မြေနံ့က သင်းနေပေမယ့် မောင်မြင့်ရင်ထဲမှာတော့ ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ စားပွဲခုံပေါ်က ကျောင်းစာအုပ်ပုံနားမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အမေရဲ့ပုံရိပ်ကို မြင်ရတော့ မောင်မြင့်ရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်မှာ မျက်ရည်တွေဝဲတက်လာတယ်။
အမေ… ဒေါ်ခင်ဟာ မောင်မြင့်ရဲ့အသက်၊ မောင်မြင့်ရဲ့ကမ္ဘာ။ ဒီတဲအိမ်လေးနဲ့ ဒီရွာကလေးမှာ မောင်မြင့်တို့သားအမိနှစ်ယောက်တည်း နေထိုင်ခဲ့ကြတာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဖခင်ဆုံးပါးသွားပြီးနောက် ဒေါ်ခင်တစ်ယောက် မောင်မြင့်ကိုပြုစုပျိုးထောင်ဖို့အတွက် မနားမနေ အလုပ်လုပ်ခဲ့ရတယ်။ မနက်မိုးမလင်းခင် ထပြီး မြစ်ကမ်းနားမှာ အဝတ်လျှော်တယ်။ နေ့ခင်းဘက် အနီးနားခြံတွေမှာ ပေါင်းသင်မြက်ရှင်း လုပ်တယ်။ ညနေဘက်ဆို ဈေးမှာ ဟင်းရွက်လေးတွေရောင်းပြန်တယ်။ အမေ့ရဲ့လက်တွေဟာ ကြမ်းတမ်းပြီး အက်ကြောင်းတွေထပ်လို့နေတယ်။ ခါးကလည်း နာနေတတ်ပေမယ့် မောင်မြင့်ကိုမြင်ရင် အမေ့မျက်နှာမှာ အပြုံးပန်းတွေ ဖူးပွင့်လာစမြဲ။
မောင်မြင့်က စာတော်တယ်။ ရွာကမူလတန်းကျောင်းမှာ အမြဲပထမရတယ်။ ဆရာ၊ ဆရာမတွေက မောင်မြင့်ကို မြို့ကြီးမှာ ဆက်ပြီးပညာသင်စေချင်ကြတယ်။ မောင်မြင့်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပညာဆက်သင်ချင်တဲ့စိတ်က ပြင်းပြနေခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့်… အမေ့ကိုကြည့်ပြီး ဒီအိပ်မက်တွေကို မောင်မြင့်မြေမြှုပ်ခဲ့ရတယ်။ မြို့ကြီးမှာ ကျောင်းတက်ရတာ စားရိတ်ငြိမ်းတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အမေ့ရဲ့ပခုံးပေါ် နောက်ထပ်ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတွေ ထပ်မတင်ချင်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့် တစ်ရက်မှာတော့…
“သားလေး… မောင်မြင့်… မြို့ကြီးမှာ ဆက်ပြီးပညာသင်ချင်တယ်ဆို။”
အမေ့စကားကြောင့် မောင်မြင့် အံ့သြသွားတယ်။
“အမေ… သား မသင်တော့ပါဘူး။ ဒီမှာပဲ အမေ့ကိုကူပြီး အလုပ်လုပ်ပါမယ်။”
“အဲ့လိုမပြောရဘူးသားရဲ့။ သားလေးက စာတော်တယ်။ အခွင့်အရေးရတုန်း ပညာအဆုံးထိ သင်ရမယ်။ အမေ့အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့။ အမေ ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ သားလေးကို မြို့ကြီးမှာ ပညာသင်ပေးနိုင်အောင် ရှာပါ့မယ်။”
အဲ့ဒီနေ့ကစပြီး အမေဟာ မနားတမ်းအလုပ်လုပ်ပါတော့တယ်။ နေပူပူ မိုးရွာရွာ အမေအလုပ်သွားတယ်။ နဂိုကတည်းက ပိန်လှီနေတဲ့အမေဟာ ပိုပြီးအရိုးပေါ်အရေတင် ဖြစ်လာတယ်။ ညဘက်တွေဆို ချောင်းသံတိုးတိုးလေး ကြားရတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်မြင့်က ကျန်းမာရေးအကြောင်းမေးတိုင်း “အမေကောင်းပါတယ်သားရဲ့” လို့ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ အမေ့ရဲ့အပြုံးတွေဟာ နွမ်းနယ်နေပေမယ့် မောင်မြင့်အတွက်ဆို အမြဲအင်အားရှိနေခဲ့တယ်။ အမေစုဆောင်းထားတဲ့ ပိုက်ဆံလေးတွေဟာ သံပတ်ဗူးဟောင်းလေးထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း များလာခဲ့တယ်။ အကြွေစေ့လေးတွေကနေ ငွေစက္ကူတွေအထိ။ အဲဒီပိုက်ဆံတွေက အမေ့ရဲ့သွေးနဲ့ချွေးတွေဆိုတာ မောင်မြင့်သိတယ်။
တစ်နေ့… မြို့ကြီးကို ကျောင်းဝင်ခွင့်စာမေးပွဲ အောင်စာရင်းထွက်လာတော့ မောင်မြင့် နာမည်ပါလာတယ်။ ပျော်ရမလား၊ ဝမ်းနည်းရမလား မသိတဲ့ ခံစားချက်ကြီးနဲ့ အမေ့ကိုပြတော့ အမေ အရမ်းပျော်တယ်။ မျက်ရည်တွေတောင်ကျရှာတယ်။
“သားလေး… အောင်ပြီ။ အမေ့သားလေး တော်လိုက်တာ။”
အမေ့ရဲ့ပျော်ရွှင်နေတဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မောင်မြင့် ရင်ထဲ မကောင်းဘူး။ ဒီပျော်ရွှင်မှုအတွက် အမေ ဘယ်လောက်ပေးဆပ်လိုက်ရလဲဆိုတာ မောင်မြင့်သိနေခဲ့တယ်။
မြို့ကြီးကိုသွားမယ့်နေ့ ရောက်လာပြီ။ မိုးတွေကလည်း သည်းကြီးမည်းကြီး ရွာနေတယ်။ အမေက သံပတ်ဗူးလေးကို မောင်မြင့်လက်ထဲထည့်ပေးတယ်။
“ဒီထဲမှာ သားကျောင်းစရိတ်နဲ့ လိုအပ်တာလေးတွေ လုပ်ဖို့ပါတယ်။ ချွေချွေတာတာ သုံးနော်သား။ စာကိုကြိုးစားပြီးသင်။ အမေ့အတွက် စိတ်မပူနဲ့။”
အမေ့ရဲ့လက်တွေဟာ ပိုက်ဆံဗူးလေးကို မြဲနေအောင် ကိုင်ထားရင်း တုန်ယင်နေတယ်။ အမေ့ရဲ့မျက်လုံးတွေဟာလည်း မောင်မြင့်မျက်နှာပေါ်မှာ စွဲနေတယ်။ မောင်မြင့် အမေ့ကိုဖက်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချမိတယ်။ အမေ့ရဲ့ကိုယ်က နွေးပေမယ့် အရိုးတွေပဲ စမ်းမိနေသလိုပဲ။
“သား ကျောင်းပြီးတာနဲ့ အမေ့ကို ပြန်ခေါ်မှာ။ အမေ့ကို ကောင်းကောင်းထားမှာ။”
“အင်းပါသားရယ်… အမေယုံပါတယ်။ သွားတော့နော်။ ကားထွက်တော့မယ်။”
မောင်မြင့် မြို့ကြီးကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ အမေပေးလိုက်တဲ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ ကျောင်းအပ်၊ အဆောင်နေပြီး စာတွေကြိုးစားသင်ခဲ့တယ်။ မောင်မြင့်အခက်အခဲဖြစ်တိုင်း အမေ့ကိုသတိရတယ်။ အမေပေးလိုက်တဲ့ပိုက်ဆံတွေဟာ ငွေစက္ကူတွေ မဟုတ်ဘူး။ အမေ့ရဲ့သွေးနဲ့ချွေးတွေ၊ အမေ့ရဲ့မေတ္တာတွေဆိုတာ မောင်မြင့်သိခဲ့တယ်။ မောင်မြင့်တစ်ခါမှ ပိုက်ဆံကို အလဟဿ မသုံးဖြုန်းခဲ့ဘူး။
အချိန်တွေကုန်လွန်ပြီး ကျောင်းတွေပိတ်လို့အိမ်ပြန်ပြန်ရတော့မယ် အရင်ဆုံးလုပ်တာက အမေ့ဆီကို ပြန်ဖို့ပဲ။ အမေ့ကိုမတွေ့ရတာကြာတော့အေးအေးဆေးဆေးစကားတွေပြောပီးအမေနဲ့ပဲအတူနေတော့မယ်လို့ ဆိုပီး ရွာကိုပြန်လာတော့ မောင်မြင့် ရင်ခုန်နေခဲ့တယ်။ အမေ့ကို အရမ်းချစ်တဲ့သားတစ်ယောက် အမေ့ဆီပြန်လာပီလေ။
ဒါပေမယ့် တဲအိမ်လေးနားရောက်တော့ ရွာသားအချို့ကို မြင်လိုက်ရတယ်။ သူတို့မျက်နှာတွေက မကောင်းဘူး။ မောင်မြင့် ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားတယ်။ ရွာသားတစ်ယောက်က မောင်မြင့်ကို မြင်တော့ သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတယ်။ ရင်ထဲထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
“ဦးလေး… အမေရော…”
“သား မောင်မြင့် ပြန်လာပြီလား။”
ဦးလေးကြီးရဲ့အသံက တုန်ယင်နေတယ်။
“အမေ… ဘယ်မှာလဲဟင် …”
ဦးလေးကြီးဟာ စကားမပြောနိုင်ဘဲ တဲအိမ်လေးရဲ့နောက်ဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ မောင်မြင့် အိမ်နောက်ဘက်ကို ပြေးသွားလိုက်တာ တဲအိမ်လေးနောက်က သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ မီးသင်္ဂြိုဟ်ပြီးစ မီးခိုးငွေ့တလူလူထွက်နေတဲ့ မြေပုံအသစ်ကလေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ဘေးနားမှာ ပန်းအနည်းငယ်နဲ့ အမေ့အင်္ကျီဟောင်းလေးကို တင်ထားတယ်။
မောင်မြင့် ဒူးထောက်လဲကျသွားတယ်။
“အမေ!!!!”
အော်ဟစ်လိုက်တဲ့အသံဟာ တောအုပ်ထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်သွားတယ်။ ရွာသားတွေပြောပြလို့ မောင်မြင့်သိရတယ်။ မောင်မြင့် မြို့ကြီးမှာ ကျောင်းစတက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ အမေ နေမကောင်းဖြစ်လာတာတဲ့။ ချောင်းက ပိုဆိုးလာပြီး အားအင်ချည့်နဲ့လာတာတဲ့။မောင် မြင့် ပညာသင်နေတာကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ အမေ ဘယ်သူ့ကိုမှ မောင်မြင့်ဆီ သတင်းမပို့ခိုင်းဘူးတဲ့။ ရတဲ့ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ဆေးခန်းပြပေမယ့် မသက်သာဘူးတဲ့။ အမေပြောတဲ့ နောက်ဆုံးစကားက “သားလေး ပညာတတ်ကြီးဖြစ်လာတာကို မြင်ရရင် အမေကျေနပ်ပါပြီ” တဲ့။
မောင်မြင့် မီးခိုးတွေထွက်နေတဲ့ မြေပုံအသစ်ကလေးကို ဖက်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးနေခဲ့တယ်။ အောင်မြင်မှုတွေ၊ ပိုက်ဆံတွေဟာ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှ မရှိတော့ဘူး။ မောင်မြင့် အမေ့ကို ပြုစုချင်ခဲ့တာ၊ အမေ့ကို ကောင်းကောင်းထားချင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် မောင်မြင့်နောက်ကျခဲ့ပြီ။ အမေပေးခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံတွေဟာ တကယ်တော့ အမေ့ရဲ့အသက်၊ အမေ့ရဲ့ကျန်းမာရေး၊ အမေ့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုတွေပါလား။ အမေဟာ သားရဲ့အနာဂတ်အတွက် အမေ့ဘဝတစ်ခုလုံးကို ပေးဆပ်သွားခဲ့တာ။
မိုးက တစိမ့်စိမ့်ရွာလို့ကောင်းတုန်း။ မိုးရေတွေဟာ မောင်မြင့်ရဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့ ရောနှောလို့ မြေပြင်ပေါ်ကျဆင်းနေတယ်။ အမေ့ရဲ့မေတ္တာတွေဟာ ဒီမိုးရေတွေလိုပဲ အေးမြတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမေတ္တာတွေအတွက် မောင်မြင့်ပေးဆပ်လိုက်ရတာက အမေ့ရဲ့ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ မောင်မြင့်ရဲ့တစ်သက်တာ နောင်တတွေပါလား။ မြေပုံအသစ်ကလေးပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ အမေ့အင်္ကျီဟောင်းလေးကို မောင်မြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ရင်ထဲက အပူလုံးကြီးက မီးလိုတောက်လောင်နေခဲ့ပါတော့တယ်။ အမေ့ရဲ့အဆုံးမရှိတဲ့မေတ္တာဟာ မောင်မြင့်ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှု၊ နောင်တနဲ့အတူ ထာဝရစွဲထင် ကျန်ရစ်နေခဲ့ပါတော့တယ်။
#ရဲရင့်သူ