############### …. သူရိန်နေမင်းကြီးကအရှေ့ဘက်တောင်တန်း တွေကြားထဲကနေ… ပုဇွန်ဆီရောင် အလင်းရောင် ခြည်တွေကို လောကတစ်ခွင့်ပျို့အန်ချလုဆဲဆဲ အချိန်…. ကျေးငှက်သာရကာတို့ရဲ့.. သာယာ နာပျော်ဖွယ် အသံလေးတွေနဲ့အတူ… သာယာကုန်းရွာလေးက သက်၀င်လှုပ်ရှားလာ လေပြီ.… မနက်အရုဏ်တက်ချိန်..လယ်ထဲကိုင်းထဲ ဆင်းကြ သည့် တောင်သူလယ်သမားတွေရဲ့.. စကားသံ.. ဟဲ့ ညိုနက်..ဖေ့သားကြီး.. မြန်မြန်သွားပါဟ.. ဆိုတဲ့ …
+++++++++++++++++++++ဒုန်းဒုန်းဒုန်းအိမ်တစ်ခုလုံး သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားတာကြောင့်ကျော်မောင် အိပ်နေရာက ဆတ်ခနဲ ထထိုင်လိုက်သည်။“ဘယ်ငမူးသမားတွေ အိမ်ကိုဝင်ဆောင့်တာလဲမသိဘူး”“စန်းခင် ထစမ်း”“နင့်ခဗျာ အိမ်ဒီလောက် တုန်သွားတာတောင် မသိဘူးလား”“ကာလနဂါးသေလို့ဝင်စားသလားပဲ”ကျော်မောင် အိပ်ယာဘေးက ဓာတ်မီးကို ယူကာအိမ်အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ဘေးဘီဝဲယာလိုက်ထိုးကြည့်တော့ ဘာမှမတွေ့ရအိမ်တိုင်ကိုဝင်တိုက်ပီး မှောက်နေမလားဆိုပြီး ပတ်ပတ်လည်လိုက်ကြည့်တော့လဲ မည်သူမှ မရှိ။ထိုစဉ်“ချလွင် ချလွင် ချလွင် “ခြူ သံသဲ့သဲ့ကိုကြားလိုက်ရသည်။ချူသံကတစ်ဖြေးဖြေးနီးလာသည်။အမှောင်ထုထဲကနေ ပြေးဝင်လာသော အရာတစ်ခုစန်းခင် …
—————— ပျဥ်းမနားဘူတာသို့ ရထားတစ်စီး ဆိုက်ရောက်လာသောကြောင့် ခရီးသည်များနှင့် စျေးသည်များရောနှောလျှက် အလုအယက် တတ်သူကတတ်ဆင်းသူကဆင်းဖြင့် မနက်ခင်းသည် သက်ဝင်လှုပ်ရှားလျှက်။ “..ဟော့ဒီက…..ဖရဲသီး….အစ်မကြီး….ဖရဲသီးစိတ်စားဦးမလားရှင့်…” ဖရဲသီးစိတ်ဗန်း ခေါင်းပေါ်ရွက်လျှက် မမှီမကမ်းနှင့် စျေးရောင်းနေရသူမှာ “မိအေး”ဆိုတဲ့အသက်၁၃နှစ်အရွယ် ကောင်မလေးပါ သနပ်ခါးကို ဖုန်နေအောင်လိမ်း ဆံပင်ကို နှစ်ဖက်ခွဲစီးထားသောကြောင့် အလွန်ပင် ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ ရထားတစ်စီး ပြန်ထွက်သွားတော့ …
မောင်ယဥ်လှိုင်း(ပျဥ်းမမြိုင်) သရဖူကာကွယ်ပွဲအလောင်းအစား အလုပ်ကို အောင်မောင်း ဝါသနာမပါ။ စိတ်လည်းမဝင်စား။ ဘယ်တုန်းကမှလည်း မလုပ်ဖူးခဲ့။ ယခုတော့ သူမလုပ်ဖူးသော အလုပ်ကို လုပ်ရတော့မည်။ဆောင်းအကုန် နွေအကူး လေရူးကလေးနှင့် ကလိုင်ရွာသား ထွန်းမောင်ဆိုသူ ရွာကိုရောက်လာသည်။ သူပိုင်လှည်းယာဉ်ကလေးကို ခပ်ကြွားကြွားလေးစီးပြီး ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။နပြေးနလိုက် (နွားပြေးနွားလိုက်)နှစ်ကောင်ကလည်း ထိပ်အုပ်တွေ ခြူးတုံးတွေ ဆင်ယင်ထားသဖြင့် ကြွရွနေသည်။ …
(၁)“ဖိုးမောင်ရေ ဒီညတော့မင်းဂျူတီကျတယ်ဟေ့”အလုပ်သမားလိုင်းခန်းလေးအတွင်း ဦးလေးသောင်က ပြောရင်း လိုင်းခန်းအတွင်းသို့ဝင်လာလေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နှင့် နှပ်နေသော ဖိုးမောင်မှာ ဦးလေးသောင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်လေသည်။ ဦးလေးသောင်က ဖိုးမောင်တို့အိမ်ရှေ့အရောက်တွင် ရပ်သွားလေသည်။“မင်းဒီညမောင်မျိုးနဲ့စောင့်ရမှာကွ . . ဒါပေမယ့် မောင်မျိုးက မစောင့်ဘူးဆိုပြီး မင်းအတွက် ၁၀၀ ထည့်ပေးလိုက်တယ်”ဖိုးမောင်က ပြုံးရင်း ထို၁၀၀ တန်ကို ယူလိုက်တော့သည်။ …
******** ရှမ်းပြည်နယ် တောင်ပိုင်းရှိ နယ်မြို့လေး တစ်မြို့တွင်ဖြစ်သည်။ ဝေါ… ဂျိမ်း… ဂျလိမ်း လေပြင်းများ နှင့်အတူ မဲမှောင်နေသော မိုးသားများထဲမှ ကျယ်လောင်သော မိုးခြိမ်းသံကြီးများကလည်း အဆက်မပြတ်ထွက်ပေါ်လာသည်။ မကြာမီ မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်လေသည်။ တောက်..တောက်…တောက် အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်မှ ယိုစီးကျလာသော မိုးစက်များက ကြမ်းပြင်ထက်တွင် တတောက်တောက် …
မယ်ဝဏ္ဏ အကြောင်းပါပြီ မွေးထား တဲ့ ရွှေဖျင်းကြီး ရွှေဖျင်းလေး ညီအစ်ကိုဆိုရင် အဖေရဲ့အစွမ်းနဲ့ အမေရဲ့အစွမ်းပေါင်းပြီး လူစွမ်းကောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတယ်လို့ ရာဇဝင်မှာပါတယ်ကွ” “ကိုကြီးပုက ရာဇဝင်ထဲပါတာပြောတာ၊ ကျုပ်က ဇော်ဂျီဖိုဝင်သား စားထားတဲ့လူကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ခဲ့ဖူးတာဗျ” ဘိုးရုံက ဝင်ပြောတာဗျို့။ “ဟာ …ဟုတ်လား ဘိုး၊ ကျုပ်တို့ကို ပြောပြပါဘိုးရဲ့” …
စာမူ…၁၃၆ ပထမပိုင်း တစ်နေ့သ၌ဘွားမယ်စိန်၏နေအိမ်သို့ သူကြီးဦးနောင်ချိုနှင့်အတူအဝတ်အစား သားသားနားနားဝတ်ဆင်ထားသည့် သူဌေးတစ်ဦးတို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ “ဘွား…ဒါ မြို့ကသူဌေး ဦးဗိုလ်ဝင်းတဲ့ခင်ဗျ… သူဌေး…ခင်ဗျားပြောပြချင်တာရှိရင်ဘွားကို ပြောပြလိုက်ပါ…” ဟု…သူကြီးဦးနောင်ချိုကပြောတော့ သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းက ဘွားမယ်စိန်ကို အကဲခတ်သလိုကြည့်၍… “ကျုပ်ကိုတော့ သူကြီးကအမေကြီးရဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြထားတယ်ခင်ဗျ… အဲ့တာနဲ့ကျုပ်ကလည်းအခက်အခဲတစ်ခုရှိနေတော့ ဒီကသူကြီးပြောတာ ဟုတ်မဟုတ်သိချင်တာနဲ့လိုက်လာခဲ့တာပါ…” ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကပြောလိုက်သည်။ ဘွားမယ်စိန်ကခေါင်းတချက်ညိတ်၍… “အဲ့သည်တော့ …
“ဗျို့…လေးလေးဘထော်… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲဗျ” ခြံဝိုင်းထဲဝင်လာသောမောင်တိုးက ဦးဘထော်ကြီးကိုမေးလိုက်သည်။ “ဟေး…ဒီမှာလေကွာ… ဆောင်းအခါရောက်တော့မှာဆိုတော့အိမ်မှာ ထင်းလုံလုံလောက်လောက်ရှိအောင်ခွဲပေးနေတာကွ…” “ဒါဆိုကျုပ်လည်းဝိုင်းခွဲပေးမှာပေါ့လေးလေးရာ…. လေးလေးခဏနားလိုက်…ကျုပ်ကိုပေါက်စိန်ပေး…” မောင်တိုးက ဦးဘထော်ဆီမှ ပေါက်စိန်ကိုတောင်းယူပြီး ထင်းများကိုကူကာခွဲလေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးဘထော်လည်း ထန်းလက်ခုံ၌ ထိုင်ကာအမောဖြေလေတော့သည်။ “လေးလေးဘထော်… ဘွားတို့လည်းမမြင်ပါလားဗျ…” လို့မောင်တိုးမေးတော့ဦးဘထော်က… “အေး…မင်းအဘွားနဲ့မင်းအရီးတို့များ ငါရောက်ကတည်းက အိမ်ကိုမကပ်ကြဘူးဟေ့… တစ်ယောက်ကဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတယ်… ဟော…နောက်နှစ်ယောက်ကတော့ …
————————————————- ဤဇာတ်လမ်းသည် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို အခြေခံ၍ ရေးဖွဲ့ ထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အညာဒေသရှိ မြို့ငယ်လေး တစ်မြို့တွင် ကိုသာထူးနှင့် မထားစိန် ဟူသော လင်မယားနှစ်ယောက် ရှိလေသည်။ သူတို့တွင် သားသမီးသုံးယောက်ထွန်းကားခဲ့လေရာ အကြီးဆုံးသမီးနှင့် အငယ်ဆုံးသမီးတို့ကား အိမ်ထောင်ကျပြီး ဖြစ်လေသည်။ အိမ်ထောင်ပြုပြီးသော သမီးနှစ်ယောက် တို့သည် ၎င်းတို့၏ အိမ်ထောင်ဖက်များနှင့်အတူ …
by